Εγκύκλιος Μητροπολίτου Κονίτσης για τα Χριστούγεννα (και σε ρουμανική μετάφραση)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ , ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἀριθ. Πρωτ. 98
Νύκτα Χριστουγέννων 2009
Εν τω Ιερώ Επισκοπείω
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 136η
ΘΕΜΑ: «Έκλινεν ουρανούς και κατέβη».
Αγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Μέγα, αλλά και ακατανόητο για την περιωρισμένη ανθρώπινη φύση μας, το Μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θεού - Λόγου, του Ιησού Χριστού.
« Ο αχώρητος παντί πως εχωρήθη εν γαστρί», ψάλλει ο ιερός υμνωδός γεμάτος κατάπληξη. Εσύ, δηλαδή, που δεν σε χωράει το σύμπαν, πως χώρεσες μέσα στην γαστέρα της Θεοτόκου ; Κι’ αυτή είναι απορία όχι μόνο του υμνωδού, αλλά και του κάθε πιστού, που προσπαθεί με την σκέψη του να την ξεδιαλύνη.........
Όμως, πάλι ο ίδιος ο υμνωδός θα δώση την απάντηση : « Όπου Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις». Όταν ο Θεός αποφασίση κάτι, νικώνται οι φυσικοί νόμοι. Δεν καταργούνται, αλλά υπερβαίνονται. Όπως ακριβώς συνέβη με την ενανθρώπιση του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος.
-Β-
Η Παρθένος Μαριάμ εξεπλάγη όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της ανεκοίνωσε ότι θα γινόταν η Μητέρα του Υιού του Θεού. «Πως έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω ;» Αλλά ο Γαβριήλ την καθησυχάζει : «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ. α ΄ 34-35). Με την χάρη του Αγίου Πνεύματος θα πραγματοποιηθή αυτό το θαύμα. Και πρόσθεσε, «ότι ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα» (Λουκ. α΄ 37). Όταν δε ο δίκαιος Ιωσήφ, ο προστάτης της Αγίας Οικογενείας, αντελήφθη, ότι η μνηστή του «πριν η συνελθείν αυτούς ευρέθη εν γαστρί έχουσα» (Ματθ. α΄ 18), ήταν φυσικό να δοκιμάση αναστάτωση και ταραχή, σε σημείο που σκέφθηκε «λάθρα απολύσαι αυτήν» (Ματθ. α΄ 19), να την διώξη κρυφά για να μη την διαπομπέψη. Όμως ο Θεός τον καθησυχάζει. Στο όνειρό του βλέπει «άγγελον Κυρίου» , που του λέει : «Μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου • το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματός εστιν Αγίου» (Ματθ. α΄ 20).
Είναι, λοιπόν, Μυστήριον Μέγα η ενανθρώπησις του Ιησού Χριστού. Μυστήριο, που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Μυστήριο, όμως, που μόνο με την πίστη μπορεί να γίνη κατανοητό, μέχρις ενός σημείου βέβαια. Όσοι, κατά καιρούς, προσπάθησαν να το εξηγήσουν με την περιορισμένην δυνατότητα του μυαλού τους, εναυάγησαν και κατέληξαν σε αιρέσεις, που για πολλά χρόνια εταλαιπώρησαν την Εκκλησία.


-Γ-
Μια τέτοια αίρεση είναι και ο παπισμός. Γιατί, πέρα από το ότι διακρίνεται για τον υπερφίαλο εγωϊσμό του, έχει ανακηρύξει τον πάπα ως Vicarius Cristi (Βικάριους Κρίστι), δηλαδή αντιπρόσωπο του Χριστού στην Γη.
Αλλά τι σχέση μπορεί να έχη ο ταπεινός Ιησούς, που «έκλινεν ουρανούς και κατέβη» και που γεννήθηκε και έζησε τόσο ταπεινά, με τον κοσμικό άρχοντα του Βατικανού, που ζη μέσα στην χλιδή και που συνταυτίζεται με την κοσμική εξουσία ; Μπορεί να εκπροσωπή τον πράο Ιησού το Βατικανό, που με τις ραδιουργίες και, προ παντός, με την σατανικής εμπνεύσεως «Ουνία» έχει αναστατώσει και συνεχίζει να αναστατώνη τον Ορθόδοξο κόσμο ; Η με τα φοβερά εγκλήματα της «Ιεράς Εξετάσεως» και των λεγομένων «Σταυροφοριών» ; Η, ακόμη, με τον απροκάλυπτο προσηλυτισμό, που ασκεί ανάμεσα στους Ορθοδόξους λαούς ; Ο παπισμός με την εκτροπή του από την ορθόδοξη πίστη, έγινε αιτία να προκληθή τον 16ον αιώνα το μεγάλο σχίσμα των Διαμαρτυρομένων, οι οποίοι έχουν γίνει χίλια κομμάτια • και οι οποίοι έχουν φθάσει σε τέτοιο σημείο καταπτώσεως, ώστε να «χειροτονούν» γυναίκες Ιερείς και Επισκόπους, να υποθάλπουν δε και να ενθαρρύνουν κάθε είδους σαρκική εκτροπή και ανωμαλία...
-Δ-
Έτσι, λοιπόν, το μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως του Κυρίου, έφθασαν άνθρωποι ατελείς να το κάνουν αντικείμενο έρευνας με τα αρρωστημένα μυαλά τους. Αντί να προσκυνούν με ταπείνωση την Γέννηση του Κυρίου, επιτρέπουν στον εγωϊσμό και στην υπερηφάνεια να ερευνά «το απ’ αιώνος απόκρυφον και αγγέλοις άγνωστον Μυστήριον».
Ας αφήσουμε, όμως, τους ποικίλους αιρετικούς κι’ ας παρακαλούμε τον Κύριο να τους φωτίζη για να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Εμείς δε, που έχουμε ελεηθή από τον Θεό να ανήκουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ας υποδεχθούμε με ταπείνωση και με καθαρή καρδιά τον Ιησού Χριστό, που «έκλινεν ουρανούς και κατέβη» για την σωτηρία μας. Με ταπείνωση και βαθειά χαρά, ας σπεύσουμε στους Ιερούς Ναούς μας, για ν’ ακούσουμε τα κατανυκτικά και υπέροχα τροπάρια των Χριστουγέννων και να κοινωνήσουμε «Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον» , εφ’ όσον, βεβαίως, έχουμε την άδεια του Πνευματικού μας.
Χρόνια πολλά, ειρηνικά, άγια και ευλογημένα. Όπως αρμόζει στους Ορθοδόξους χριστιανούς.
Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
_______________________________________

PASTORALA DE CRĂCIUN
A MITROPOLITULUI ANDREI DE KONIŢA

SFÂNTA MITROPOLIE
DE DRIINUPOLE, POGONIANI ŞI KONIŢA

Nr. prot. 98
Noaptea Naşterii Domnului 2009
În Sfânta Episcopie
ENCICLICĂ 136,
TEMA: “A plecat cerurile şi S-a pogorât”.


Iubiţii mei creştini,

A.
Mare, dar şi de neînţeles pentru firea noastră omenească limitată, este taina înomenirii lui Dumnezeu-Cuvântul, Iisus Hristos.
„Cel neîncăput de toate cum încape în pântece?”, cântă sfinţitul imnograf plin de uimire. Adică: Tu, pe Care nu Te încape universul, cum încapi în pântecele Născătoarei de Dumnezeu? Şi aceasta nu este doar uimirea imnografului, ci a oricărui credincios, care încearcă să o explice cu raţiunea. Însă iarăşi, acelaşi imnograf va da şi răspunsul: „Unde Dumnezeu doreşte, se biruieşte rânduiala firii”. Când Dumnezeu hotărăşte ceva, legile fizicii sunt biruite. Nu sunt distruse, ci depăşite. După cum tot aşa se întâmplă cu înomenirea Celei de-a Doua Persoane a Sfintei Treimi.

B.
Fecioara Maria s-a înspăimântat când Arhanghelul Gavriil i-a adus la cunoştinţă că va deveni Maica Fiului lui Dumnezeu. „Cum va fi mie aceasta, de vreme ce eu nu ştiu de bărbat?”. Dar Gavriil o linişteşte: „Duhul Sfânt se va pogorî peste tine şi puterea celui Preaînalt te va umbri” (Luca 1: 34, 35). Prin harul Sfântului Duh se va realiza această minune. Şi a adăugat: „Că la Dumnezeu nimic nu este cu neputinţă” (Luca 1: 37). Iar când Dreptul Iosif, ocrotitorul Sfintei Familii, şi-a dat seama că logodnica lui „mai înainte de a fi ei împreună s-a aflat având în pântece” (Matei 1, 18), era firesc să încerce o răscolire şi o tulburare, până în momentul în care s-a gândit „să o lase în ascuns” (Matei 1, 19), să o izgonească pe ascuns ca să nu trebuiască să o vădească. Însă Dumnezeu îl linişteşte. În visul său îl vede pe „îngerul Domnului”, care-i spune: „Nu te teme a lua pe Maria, femeia ta; căci ceea ce s-a născut într-însa este de la Duhul Sfânt” (Matei 1, 20).
Aşadar, este o Mare Taină înomenirea lui Iisus Hristos. Taină, pe care mintea omenească nu o poate cuprinde. Însă Taină, care doar prin credinţă poate fi înţeleasă, desigur până într-un anumit punct. Toţi cei care de-a lungul vremurilor au încercat să o explice prin capacitatea limitată a raţiunii, au sucombat şi au sfârşit în erezii, care mulţi ani au necăjit Biserica.

III.
O astfel de erezie este şi papismul; pentru că, dincolo de faptul că se distinge prin egoismul său arogant, l-a proclamat pe papa drept „Vicarius Christi” (Vicarul lui Hristos), adică reprezentantul lui Hristos pe pământ.
Dar ce legătură poate să aibă smeritul Iisus, care „a plecat cerurile şi S-a pogorât”, Care s-a născut şi a trăit atât de smerit, cu liderul lumesc al Vaticanului, care trăieşte în bogăţie şi care se identifică cu autoritatea lumească? Poate să-L reprezinte pe blândul Iisus Vaticanul, care prin intrigile şi, înainte de toate, prin „uniaţia” de inspiraţie satanică a răscolit şi continuă să răscolească lumea ortodoxă? Sau prin groaznicele crime ale „Sfintei Inchiziţii” şi ale aşa-numitelor „Cruciade”? Sau, mai mult, prin prozelitismul nedisimulat, pe care-l exercită între popoarele ortodoxe? Papismul, prin abaterea sa de la Credinţa Ortodoxă, a devenit cauza provocării în secolul al XVI – lea a marii schisme a protestanţilor, care s-au făcut mii de fragmente şi care au ajuns într-un aşa punct de decădere, încât „hirotonesc” preoţi şi episcopi dintre femei, şi aţâţă şi încurajează orice fel de abatere şi anomalie trupească…

IV.

Astfel, aşadar, oamenii nedesăvârşiţi au ajuns să considere Taina Dumnezeieştii Înomeniri a Domnului obiect de studiu pentru raţiunile lor bolnave. În loc să se închine cu smerenie Naşterii Domnului, permit egoismului şi mândriei să cerceteze „Taina cea din veac ascunsă şi de îngeri neştiută”.
Să-i lăsăm însă pe diverşii eretici şi să ne rugăm Domnului să-i lumineze pentru a-şi afla drumul mântuirii.
Noi, care am fost miluiţi de Dumnezeu să aparţinem Bisericii Ortodoxe, să-L primim cu smerenie şi cu inimă curată pe Iisus Hristos, care „a plecat cerurile şi s-a pogorât” pentru mântuirea noastră. Cu smerenie şi profundă bucurie, să alergăm în sfintele noastre biserici, să ascultăm umilincioasele şi minunatele tropare ale Naşterii Domnului, să ne împărtăşim „cu Trupul şi Sângele lui Hristos spre iertarea păcatelor şi spre viaţa de veci” - dacă, desigur, avem permisiunea duhovnicului nostru.
Ani mulţi, paşnici, sfinţi şi binecuvântaţi, precum se cuvine creştinilor ortodocşi.

Călduros rugător către Hristos,
+ANDREI,
MITROPOLIT DE DRIINUPOLE, POGONIANI ŞI KONIŢA

(traducere din greacă de ierom. Fotie;