Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν...
Καί σάν νά μήν ἔφθανε ἡ ἐπιχείρησις «στραγγαλίσεως» τῶν διδακτικῶν ὡρῶν τοῦ μαθήματος, σάν νά μήν ἔφθανε τό «ἄκρως δημοκρατικόν» τοῦ «προαιρετικοῦ» τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τελευταίως ἐνεφανίσθη καί ὁ ἀποχαρακτηρισμός αὐτοῦ, ἀπό μαθήματος κατηχήσεως, εἰς θρησκειολογικόν τοιοῦτον. Τί νά κάνωμε, ὅμως, τά πάντα μεταβάλλονται «θεολογικῷ τῷ τρόπῳ». Κυρίως δέ, μακρυά ἀπό κάθε «καιροσκοπισμόν», ἄν καί πολλοί βιώνουν τό ἀμετάβλητο δόγμα «κατά τόν καιρό καί ἀρμένιζε».
Ἔπρεπε λοιπόν νά ὑποστῇ καί αὐτό τό ταλαίπωρο μάθημα τήν ἀλλαγή τοῦ «φύλου» του. Ὄχι λοιπόν κατηχητικό, ἀλλά θρησκειολογικό ἐφεξῆς τό προφίλ τοῦ μαθήματος. Ἔτσι, δέν θά μπορῇ κανείς νά μᾶς κατηγορήσῃ γιά φανατισμό καί μονολιθικότητα, ἤ, τό ἀκόμη χειρότερο, γιά ἄρνησι γνώσεων τῶν ἄλλων θρησκειῶν, οἱ ὁποῖες, ὅλες μαζί, ὅπως κηρύσσεται, ὁδηγοῦν εἰς τόν ἴδιο θεό, κι ἄν ὄχι εἰς τόν ἴδιο θεό σέ ἕναν τέλος πάντων κόσμο ἀπελευθερωτικά πλασμένο.