Οικουμενιστικό ξέσπασμα του Προέδρου του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ

Με Επιστολή του προς τη Φιλορθόδοξο Ένωση «Κοσμάς Φλαμιάτος» ο Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ κ. Πέτρος Βασιλειάδης εμφανίζεται ως θερμός υποστηρικτής του οικουμενισμού και στρέφεται ενάντια στους αγωνιστές πιστούς και σε όσους υπογράφουν την «Ομολογία Πίστεως» κατά του Οικουμενισμού.

1.Επικρίνει ο κ. Βασιλειάδης όσους του «χάλασαν την οικουμενιστική σούπα» στην Ημερίδα Ορθοδόξων και Παπικών στη Θεσσαλονίκη και προβάλλει τον «επιστημονικό καθωσπρεπισμό» ως στοιχείο υγιούς ορθόδοξης συμπεριφοράς. Ξεχνάει όμως ο κ. καθηγητής ότι όταν η Πίστη είναι το κινδυνευόμενον και θα φωνάξουμε και θα διαμαρτυρηθούμε και τη δολιότητα των οικουμενιστών δεν θα αφήσουμε να επικρατήσει στο χώρο της Θεολογίας και της Εκκλησίας.

2.Όσα αναφέρει ο κ. Βασιλειάδης για τον εκπρόσωπο του Αρχιεπισκόπου π. Παύλο Κουμαριανό θα αφήσουμε ασχολίαστα αναμένοντας την απάντηση από την Ένωση «Κοσμάς Φλαμιάτος». Απλώς επισημαίνουμε πως γνωρίζουμε ελληνικά και μπορούμε πολύ καλά να κατανοήσουμε τι είπε ο π. Παύλος. Κι ας μην προσπαθεί ο κ. Βασιλειάδης –ανεπιτυχώς- να αμβλύνει τις εντυπώσεις.

3. Στο τελευταίο μέρος της Επιστολής του ο κ. Βασιλειάδης ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορεί τους υπογράφοντες την «Ομολογία Πίστεως» κατά του Οικουμενισμού για «μεσσαλιανισμό», «ανορθόδοξες πρακτικές» και «απείθεια που επισύρει ακόμη και την καθαίρεση»! Είναι φανερό ότι οι οικουμενιστές –και ανάμεσά τους και ο κ. πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας- ερμηνεύουν όπως θέλουν τις κινήσεις γνωστών αγωνιστών κληρικών και λαϊκών και προσπαθούν να εκφοβίσουν τους πιστούς απειλώντας τους με καθαίρεση. Πρέπει να γνωρίζουν όμως ότι υπάρχει ευλογημένη απείθεια και ανυπακοή και κακή υπακοή στους εκκλησιαστικούς ηγέτες όταν το κινδυνευόμενον είναι η Πίστη.
Αν η συλλογή υπογραφών κάτω από ένα κείμενο Ομολογίας Πίστεως είναι, κατά Βασιλειάδη, «πρακτική όλως αμάρτυρη στην Ορθόδοξη εκκλησιαστική μας παράδοση», τότε ας μας απαντήσει ο κ. Βασιλειάδης στα εξής ερωτήματα: Ποια παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας οδήγησε σε συγκρότηση Μικτής Θεολογικής Επιτροπής Διαλόγου; Πότε άλλοτε η Εκκλησία συζητούσε με τους αιρετικούς μέσω Θεολογικών Επιτροπών; Πότε η Εκκλησία εγκατέλειπε τη μελέτη των θεμάτων της Πίστεως σε Επιτροπές των οποίων τις αποφάσεις απλώς θα κληθεί να επικυρώσει συνοδικά εκ των υστέρων; Πότε η Εκκλησία συμμετείχε σε Συμβούλια μαζί με αιρετικούς, όπως στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών;
Είναι όμως σαφής η προσπάθεια των οικουμενιστών να απαξιώσουν τον αγώνα Ορθοδόξων κληρικών και λαϊκών, να φιμώσουν τη φωνή τους και να τους υποτάξουν στην εξουσία (εν είδει παπικού πρωτείου) του Πατριάρχη. Δεν θα το πετύχουν.

4.Τέλος ο κ. Βασιλειάδης παραθέτει την απόφαση της Γ΄ Πανορθόδοξης Προσυνοδικής Διάσκεψης για την οποία λέει ότι πρέπει να τύχει «άμεσης εφαρμογής» «αν και δεν έχει ακόμη «κανονική ισχύ», μέχρι την ψήφισή της από την μέλλουσα να συνέλθει Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδόξου Εκκλησίας».
Πρώτον, είναι άγνωστο αν και πότε ο Θεός θα επιτρέψει τη σύγκληση μιας τέτοιας Μεγάλης Συνόδου. Αλλά κι αν αυτό συμβεί δεν σημαίνει πως αυτόματα οι αποφάσεις μιας τέτοιας Συνόδου εκλαμβάνονται ως «αλάθητες». Στην εκκλησιαστική μας ιστορία γνωρίζουμε πολλές Συνόδους που αποφάσισαν αιρετικώς, ακόμη και ληστρικές. Καμία Σύνοδος δεν μπορεί να λάβει το κύρος της «Οικουμενικής» πριν ακόμη από τη σύγκλησή της και μάλιστα μόνο και μόνο επειδή σε αυτή θα συμμετάσχει μεγάλος αριθμός Ορθοδόξων επισκόπων. Οι Σύνοδοι χαρακτηρίζονται ως οικουμενικές και επικυρώνονται οι αποφάσεις τους όταν συμφωνούν με την Ορθόδοξη Πίστη και παράδοση. Η οικουμενικότητα και το κύρος των Συνόδων συνδέεται με την αλήθεια της Πίστης και όχι με τον αριθμό των συμμετεχόντων επισκόπων.
Ας σημειωθεί δε ότι οι οικουμενιστές πρώτοι και πριν από όλους έχουν παραβιάσει τις αρχές ακόμη και της Γ΄ Πανορθόδοξης Προσυνοδικής Διάσκεψης, ονομάζοντας «αδελφούς» τους αιρετικούς παπικούς, αδιαφορώντας για την ολοένα και μεγαλύτερη απομάκρυνση των αιρετικών αυτών από την Αλήθεια της Πίστεως (π.χ. χειροτονίες από τους Προτεστάντες γυναικών ή και ομοφυλοφίλων!) συμπροσευχόμενοι με αυτούς και καταπατώντας έτσι τους Ιερούς Κανόνες με πράξεις για τις οποίες πράγματι οι κανόνες επιβάλλουν την ποινή της καθαίρεσης.