Φαναριώτικη πολεμική ενάντια στους αγωνιστές κληρικούς που υπέγραψαν την «Ομολογία Πίστεως»

Το άρθρο που σχολιάζουμε έχει τίτλο «Ενισταμένων Ομολογία Πίστεως» και δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα εκκλησιαστικών ειδήσεων amen. Αρθρογράφος του ο Μ.Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης.
Η «Ομολογία Πίστεως» ενόχλησε τους φαναριώτικους κύκλους που κατάλαβαν πως ο πιστός λαός και πολλοί αγωνιστές κληρικοί και λαϊκοί δεν ανέχονται πλέον τα οικουμενιστικά τους κόλπα. Και ο π. Γεώργιος Τσέτσης ανέλαβε (με το άρθρο αυτό) να «βάλει τα πράγματα στη θέση τους».
Κατηγορεί τους υπογράψαντες την Ομολογία Πίστεως ως «βαδίζοντες σε παλαιοημερολογιτικές ατραπούς», ως έχοντας «έπαρση και προπέτεια» και ότι «ενεργούν με τον πρωτοφανή αλαζονικό τρόπο». Ειρωνικά τους ονομάζει «νέο-ενισταμένους» για να τους διακρίνει προφανώς από τους παλαιούς ενισταμένους του Παλαιού ημερολογίου. Προσπαθεί με όλα αυτά ο π. Γεώργιος να υποβαθμίσει το κύρος των προσώπων που υπέγραψαν την Ομολογία και να τους θέσει στο περιθώριο της εκκλησιαστικής ζωής. Δεν απαντά όμως για την ουσία των λεγομένων στην Ομολογία.
Για εκείνον όλα βαίνουν καλώς στους διαλόγους με τους παπικούς, η οικουμενική (οικουμενιστική) κίνηση είναι σε ασφαλή χέρια και ο λαός πρέπει να δείχνει εμπιστοσύνη στους εκκλησιαστικούς ηγέτες του. Όχι, π. Γεώργιε. Ο ορθόδοξος λαός ποτέ δεν αναγνώρισε αυθεντίες, πρωτεία και αλάθητα στους επισκόπους ή τους κληρικούς του. Κανείς πλέον δεν εμπιστεύεται το Φανάρι που στα θέματα της Πίστεως δείχνει να ξεστρατίζει πολλές φορές, καταπατώντας ιερούς Κανόνες, αναγνωρίζοντας τις αιρέσεις των ετεροδόξων ως αδελφές Εκκλησίες, συμπροσευχόμενο μετά αιρετικών και τόσα άλλα.
Σφοδρή επίθεση εξαπολύει ο π. Γεώργιος εναντίον του π. Θεοδώρου Ζήση, τον οποίο αν και δεν κατονομάζει, πολλές φορές σαφώς υπονοεί. Γράφει:
«Και ενεργούν με τον πρωτοφανή αυτό αλαζονικό τρόπο, έχοντες προφανώς την εντύπωση ότι το Άγιον Πνεύμα επιφοιτά αποκλειστικά μόνο μέσα στο καθηγητικό γραφείο τους, το καλογηρικό τους κελλί, ή την αρχισυνταξία κάποιου θεολογικού περιοδικού!»
«Και το κυριώτερο, διατί τηρούν σιγήν ιχθύος και αποκρύπτουν από τους «αγωνιώντας πιστούς», την ξεκάθαρη πανορθόδοξη τοποθέτηση όσον αφορά στην Οικουμενική Κίνηση; ΄Οτι δηλ. «η Ορθόδοξος Εκκλησία, πιστή εις την εκκλησιολογίαν αυτής, εις την ταυτότητα της εσωτερικής αυτής δομής και εις την διδασκαλίαν της αδιαιρέτου Εκκλησίας, συμμετέχουσα εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω Εκκλησιών, ουδόλως παραδέχεται την ιδέαν της ”ισότητος των ομολογιών” και ουδόλως δύναται να δεχθή την ενότητα της Εκκλησίας ώς τινα διομολογιακήν προσαρμογήν. Εν τω πνεύματι τούτω, η ενότης η οποία αναζητείται εν τω ΠΣΕ δεν δύναται να είναι προϊόν μόνον θεολογικών συμφωνιών. (Διότι) ο Θεός καλεί πάντα χριστιανόν εις την εν τω μυστηρίω και τη παραδόσει βιουμένην εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία ενότητα της πίστεως» (Γ΄Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψις, 1986). Η αποσιώπηση αυτή ξενίζει. Πολύ περισσότερο εφ΄ όσον ένας εκ των υπογραψάντων την «Ομολογία Πίστεως», και προφανώς κύριος συντάκτης αυτής, ήταν τότε, ως λαϊκός ακόμη καθηγητής, θεολογικός σύμβουλος της Αντιπροσωπείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην ανωτέρω Διάσκεψη.
Σε συνάφεια προς τα ανωτέρω, θα μπορούσε να θέσει κανείς και ένα ερώτημα σε όσους πρωτοστάτησαν στην εκπόνηση της «Ομολογίας», ή αποδέχθηκαν αυτήν εκ των υστέρων και την προσυπέγραψαν, και οι οποίοι έτυχε να λάβουν κάποτε την χάρη της ιερωσύνης και της αρχιερωσύνης από χέρια καταξιωμένων Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου, γνωστών για την μακροχρόνια ενεργό συμμετοχή τους στην πανορθόδοξη προσπάθεια προωθήσεως τής χριστιανικής ενότητος. Τώρα μόνο οι εν λόγω ιερωμένοι, εξεγερθέντες του ύπνου, ανακάλυψαν ότι οι χειροτονήσαντες αυτούς Ιεράρχες, μεταξύ των οποίων και ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης, ήταν «οικουμενισταί» ευρισκόμενοι, κατά την αντίληψή τους, «εκτός Εκκλησίας»; Και αν όντως αυτή είναι η πεποίθησή τους, να υποθέσει τότε κανείς ότι, κατά συνέπεια, και η χειροτονία τους είναι αχαρίτωτη και αμφιβόλου κανονικότητος, δοθέντος ότι έγινε από «εκτός Εκκλησίας» κειμένων «αιρετικών» Αρχιερέων;
Δεν είμαστε οι αρμοδιότεροι για να απαντήσουμε στον π. Γεώργιο, αποτολμούμε όμως μία πρώτη προσέγγιση.
Η συμμετοχή κατά το παρελθόν του π. Θεοδώρου Ζήση στους διαλόγους καθιστά αυτόν γνώστη των όσων εκεί συμβαίνουν. Η πείρα του από τη συμμετοχή αυτή είναι βασικός λόγος για τον οποίο πλήθος άλλων πιστών έχουμε εμπιστοσύνη σε όσα λέει.

Οι δε αρχές του διαλόγου που τέθηκαν στην Γ΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξο Διάσκεψη του 1986 έχουν δυστυχώς καταπατηθεί πολλάκις μέχρι σήμερα. Πως για παράδειγμα « η Ορθόδοξος Εκκλησία… ουδόλως παραδέχεται την ιδέαν της ”ισότητος των ομολογιών”»(σύμφωνα με το κείμενο της Διάσκεψης του 1986) αλλά την ίδια στιγμή ονομάζει «αδελφές Εκκλησίες» την παπική και τις προτεσταντικές κακοδοξίες και τους προκαθημένους τους προσφωνεί με τίτλους που αρμόζουν μόνο στους επισκόπους ή κληρικούς της Ορθοδόξου Μίας Εκκλησίας;
Επίσης το λεγόμενον ότι η χειροτονία, κατά το παρελθόν, κάποιων κληρικών (και του π. Θεοδώρου υπονοουμένου εδώ) από επισκόπους που σήμερα συμπεριφέρονται οικουμενιστικά θέτει θέμα κανονικότητος των ιερέων αυτών, είναι λανθασμένη και μάλλον ηθελημένα υπερβολική ερμηνεία. Πολλοί κληρικοί της Εκκλησίας μας μπορεί να είχαν χειροτονηθεί από επισκόπους που αργότερα δίδαξαν αιρετικά και διώχθηκαν από την Εκκλησία. Αυτό δε σημαίνει πως η χειροτονία αυτών των κληρικών θεωρήθηκε αντικανονική. Η εκτροπή ενός επισκόπου στην αίρεση δεν αποτελεί λόγο αντικανονικότητας των χειροτονιών που είχε κάνει πριν ο ίδιος εκπέσει της αληθούς Πίστεως. Αλλά και κάτι ακόμη. Η χειροτονία κληρικού από κάποιον επίσκοπο δεν τον καθιστά (ή ορθοδόξως δεν πρέπει να τον καθιστά) δέσμιο των απόψεων του χειροτονήσαντος αυτόν. Αν ο επίσκοπος που χειροτόνησε κάποιον κληρικό εκτρέπεται στα της Πίστεως, εκείνος με θάρρος οφείλει να ελέγξει την εκτροπή και όχι να συνταχθεί με αυτήν χάριν «υπακοής».
Πέρα από όλα τα παραπάνω, η «Ομολογία Πίστεως» είναι φανερό πως τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα στους οικουμενιστικούς κύκλους. Το άρθρο του π. Γεωργίου αποτελεί μια προσπάθεια επιβολής των οικουμενιστών πάνω στους αγωνιστές κληρικούς. Δεν αποκλείουμε δε (κρίνοντας από το παρελθόν) να δούμε και άλλα αυστηρότερα «μέτρα» εναντίον των αγωνιστών που υπογράφουν την Ομολογία από τους κατέχοντες τις θέσεις της εκκλησιαστικής διοίκησης. Οι οικουμενιστές πάντοτε προσπαθούν να φιμώσουν ή να υποβαθμίσουν τις φωνές των αγωνιστών κληρικών και λαϊκών, προκειμένου να προχωρήσουν με ταχύτερα βήματα τα σχέδιά τους. Ας μην ξεγελιούνται όμως. Ο αγωνιζόμενος κλήρος και λαός αγρυπνεί. Δεν έχει «έχθρα, ξενοφοβία και μισαλλοδοξία» όπως γράφει ο π. Γεώργιος, ούτε έχει μεταβληθεί σε «θιασώτη» και «οπαδό», «έτοιμο, να προπηλακίσει την Ιεραρχία του».
Απλώς με όσα βλέπει έχει χάσει την εμπιστοσύνη του σε πολλούς επισκόπους (και Αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες) και εμπιστεύεται πλέον αγωνιστές κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς από τους οποίους αναμένει με θάρρος να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια στην παναίρεση του Οικουμενισμού.
Και κάτι τελευταίο. Μπορεί να μην αρέσει στους φαναριώτες που η Σύναξη των κληρικών και λαϊκών που υπέγραψαν την Ομολογία Πίστεως αποτελείται από επισκόπους, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς της κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά πρέπει να μάθουν επιτέλους ότι ενάντιοι στα οικουμενιστικά τους ανοίγματα δεν είναι μόνο οι Παλαιοημερολογίτες αλλά και πλήθος αγωνιούντων πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας.