Στην υπηρεσία του οικουμενισμού οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί;

Πολλές φορές έχουμε κάνει αναφορά στο φιλοπαπικό και οικουμενιστικό περιεχόμενο των νέων βιβλίων Θρησκευτικών (κυρίως αυτού της Γ΄ Γυμνασίου). Σήμερα απλώς επισημαίνουμε πως παράλληλα με την αλλοίωση του περιεχομένου των σχολικών εγχειριδίων παρατηρούμε την όλο και μεγαλύτερη δραστηριοποίηση κάποιων συναδέλφων θεολόγων εκπαιδευτικών σε οικουμενιστικές δράσεις. Οι θεολόγοι αυτοί εγκαταλείπουν την παραδοσιακή πατερική θεολογία, προσαρμόζουν την θεολογική διδασκαλία στις εφάμαρτες απαιτήσεις της εποχής μας, αποσιωπούν ή και ηθελημένα αλλοιώνουν την διδασκαλία του Ευαγγελίου για να φανούν σύγχρονοι.
Οι πιο πολλοί είναι θαυμαστές της Πόλης και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και υιοθετούν την οικουμενιστική του τακτική. Επιδιώκουν, όπως και εκείνος, σχέσεις με ετερόδοξους «αδελφούς» παραβλέποντας τις σημαντικότατες διαφορές μας στην Πίστη.
Οι ίδιοι αυτοί θεολόγοι χαρακτηρίζουν ως «γραφικούς», «ακραίους», «ταλιμπάν» τους παραδοσιακούς θεολόγους και τους στολίζουν με αρκετά κοσμητικά επίθετα. Δεν απαντούν όμως στα βασανιστικά ερωτήματα για θέματα ουσίας όπως π.χ. για την παναίρεση του οικουμενισμού.
Δυστυχώς αυτή η νόσος της «ευρω-θεολογίας» του ψευτοπροοδευτισμού φαίνεται να εξαπλώνεται σχεδόν ως επιδημία. Και έτσι πολλοί που μέχρι πρότινος είχαν ορθές και ορθόδοξες απόψεις, μέσα σε σύντομο διάστημα υιοθετούν τη νέα «ευρω-θεολογία» της συμφοράς. Άλλωστε η νέα αυτή στάση τους φέρνει πιο κοντά σε αρκετούς πανεπιστημιακούς και άλλους υψηλά ιστάμενους θεολόγους. Αντίθετα η υπομονετική εγκαρτέρηση στην πατερική γραμμή της αληθούς θεολογίας κλείνει τις πόρτες της κατά κόσμον εξέλιξης και ανέλιξης.
Στην εποχή της σύγχυσης που ζούμε καθένας θεολόγος καλείται να διαλέξει ανάμεσα στις δύο αυτές οδούς. Ή θα προσπαθήσει, όσο είναι δυνατόν ανθρωπίνως, να παραμείνει «επόμενος τοις αγίοις πατράσι» ή θα ακολουθήσει τους σύγχρονους ευρω-θεολόγους της πολυπολιτισμικότητας και του οικουμενισμού.