Ηλίας Μπάκος, Πολυπολιτισμικότητα, ετερότητα και πολλά άλλα

πηγή:Ορθόδοξος Τύπος, 19/11/2010

ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ

Τοῦ κ.Ἠλία Δ. Μπάκου, Δρ. Θεολογίας – Φιλολογίας

Ἡ Νέα τάξη πραγμάτων, μεταξύ τῶν ἄλλων, γιά τήν ἐπιβολή τῶν ἐπιδιώξεών της υἱοθέτησε τήν πολυπολιτισμικότητα τῶν λαῶν και τήν ἑτερότητα τῶν μειονοτικῶν καί τῶν μεταναστῶν. Καί μάλιστα ἀντί τῆς ἐθνότητας τῶν λαῶν, τοῦ ἐθνικοῦ Κράτους–Πολιτείας προέβαλε τό κοινωνικό Κράτος, την Συνταγματική Πολιτεία στό ὄνομα ἑνός νέου κοινωνικοῦ συμβολαίου, μιᾶς κοινωνικῆς δικαιοσύνης μέ ὑποκρισία, πού ξεπερνᾶ τά ὅρια τοῦ ταρτουφισμοῦ. Κατά συνέπεια μέ τήν ἀποεθνοποίηση τῶν λαῶν καί τήν ἐπιβολή τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τῆς ἑτερότητας κατακερματίζονται καί ἀφανίζονται τά ἐθνικά γνωρίσματα: ὁμογλωσσία, ὁμοθρησκεία, ὁμογένεια, κυρίαρχες ἰδεολογίες, ἡ ἱστορία κάθε λαοῦ, ἡ κυρίαρχηπ επικρατοῦσα Θρησκεία καί ἀσφαλῶς διαταράσσεται καί διασπᾶται ἡ συνοχή τῶν κοινωνιῶν καί τῶν συνεκτικῶν γνωρισμάτων τους....
Ὅλα ἀντικαθίστανται μέ τήν ὑποκουλτούρα, μέ τό ἀπαράδοτο‧ και τίθενται ἐπί ἴσοις ὅροις ἀξίες και ἀπαξίες τῆς ζωῆς. Κάθε ἀντίθετη ἄποψη–θέση χαρακτηρίζεται ἐθνικιστική, ρατσιστική καί περιβάλλεται μέ τό ἔνδυμα τοῦ φανατισμοῦ.
Ὅπου ἐπεκράτησαν οἱ ἀντιλήψεις–ἰδεοληψίες τῆς παγκοσμιοποιήσεως, συνέβη τό αὐτονόητο: οἱ μειονότητες νά ἀποκτήσουν εὐρύτερα δικαιώματα τῶν ἰθαγενῶν‧ ἀλλά καί τό χειρότερο, ἐπειδή τό σύστημα αὐτό τῆς ἀνατροπῆς καί ἰσοπέδωσης τῶν ἀξιῶν, τῶν ὑπαρκτῶν δικαιωμάτων και διαχρονικῶν ἱστορικῶν καί πνευματικῶν παραδόσεων ὁδήγησε στήν ὑποβάθμιση τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου καί τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ἀφ᾽ ἑνός μέν ἡ λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα νά μή ἔχει σχεδόν καμιά σχέση μέ τόν πολιτισμό και τίς ἀξίες του, καί ἀφ᾽ ἑτέρου ἡ ἑτερότητα τῶν μεταναστῶν ὁδήγησε στήν ἀπομόνωση–γκετοποίηση αὐ τῶν τῶν ἰδίων. Ὁ κοινωνικός ἀνταγωνισμός και ἡ πάλη τῶν τάξεων λειτούργησαν καί λειτουργοῦν ἀρνητικά στην κοινωνική συνοχή, τήν ὁποία συγκρατοῦσαν καί συγκρατοῦν ἡ ἐθνική συνείδηση, ἡ ὁμογένεια και ὁμοθρησκεία. Τίς συνέπειες τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τῆς ἑτερότητας τῶν μεταναστευτικῶν λαῶν καί τῆς καταργήσεως τῆς ἐθνότητας τίς δοκίμασε πρῶτα ὁ λεγόμενος ὑπαρκτός σοσιαλισμός τῶν Ἀνατολικῶν Χωρῶν– μέ τά γνωστά ἀποτελέσματα–, καί ἔπειτα ἡ Εὐρώπη, ἡ ὁποία ἀπέκτησε πρόσφατα πικρή ἐμπειρία καί ἐπιστρέφει τώρα στόν πρῶτο της ρυθμό καί τρόπο ζωῆς. Κλασσικό παράδειγμα ἡ Βρετανία, ἡ Γαλλία ἡ Ὁλλανδία, ἡ Γερμανία καί ἄλλες χῶρες, οἱ ὁποῖες ἐγκαταλείπουν τήν ἀρχή τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τῆς ἑτερότητας καί ἐπιστρέφουν στά ἐθνικά καί θρησκευτικά τους ἰδεώδη, στά ἱστορικά και πνευματικά μορφώματα.
Τό παράδοξο εἶναι ὅτι αὐτήν την καινοτόμο παρακμή καί ἀπόρριψή της τη μεταφέρουμε ἄκριτα ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες στή Χώρα μας. Ὑπονομεύουμε μόνοι μας τό Ἔθνος μας καί τήν Ὀρθοδοξία μας. Ἡ ἴδια ἡ Πολιτεία– τό Κράτος μέ τήν ἀποεθνοποίηση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μας συστήματος καί μέ τήν ἀποδόμηση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως ἀναιρεῖ τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τοῦ ἔθνους καί τόν χαρακτῆρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔτσι ἡ πολυπολιτισμοποίηση τῆς Ἐκπαίδευσης ἐπιδιώκεται ἀπό τήν Πολιτεία μέσῳ τῶν σχολικῶν βιβλίων: Ἱστορίας, Λογοτεχνίας–Νέων Ἑλληνικῶν καί τῶν βιβλίωντῶν Θρησκευτικῶν – Δη- μοτικοῦ, Γυμνασίου καί Λυκείου. Ἡ προσπάθεια, πού ἔγινε ἀπό την Πολιτεία τό 1998–2000, καί συνεχίζεται μέχρι σήμερα, μέ τά νέα Ἀναλυτικά Προγράμματα καί τά νέα σχολικά βιβλία καί ἰδιαίτερα γιά τήν ἀλλαγή τοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ Θρησκειολογικό ἤ πολυπολιτισμικό ἀπό Ὁμολογιακό καί Κατηχητικό πού εἶναι, ἐπισημάνθηκε πρῶτα ἀπό τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους π. Γεώργιο Καψάνη μέ εἰσήγησή του στό Η´ Πανελλήνιο Θεολογικό Συνέδριο το 1999 καί τονίστηκε ἀμέσως με ἔμφαση ἀπό τόν τότε Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μακαριστό Χριστόδουλο , (Πρακτικά Η´ ΠΘΣ, Ἀθήνα 1999, σσ. 118– 120, 150–154).
Ἡ ἀποδόμηση τῆς ἱστορίας, τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως καί τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἀναπόφευκτα ὁδηγοῦν στή διάλυση τοῦ ἔθνους καί στήν ἐδαφοποίηση τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τῆς ἑτερότητας τῶν μειονοτήτων καί μεταναστῶν. Ἡ ἀποεθνοποίηση τοῦ Κράτους συντελεῖ ἀναμφισβήτητα στή διάσπαση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί ἡ δημιουργία πολυπολιτισμικῆς δημοκρατίας καταργεῖ κυρίαρχες ἀξίες, δικαιώματα διαφόρων κοινοτήτων καί βαθαίνει τις παντός εἴδους διακρίσεις. Ὅλα αὐτά ἐνισχύονται καί ἀπό τήν ἀποδόμηση τῆς ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως.Ἄς ἐλπίζουμε ὅμως ὅτι ἡ Πολιτεία θά ἀντιληφθεῖ τό μέγεθος τῆς κρίσεως αὐτῆς καί θα ἀναλάβει τίς εὐθύνες, πού τῆς ἀνήκουν, καί θά ἀναχαιτίσει την ὁρμή τῆς παγκοσμιοποίησεως πού ἰσοπεδώνει καί ἐξισώνει ἀξίες και ἀπαξίες ἤ ἀκριβέστερα ἀφαιρεῖ ἀξίες καί προσθέτει ἀπαξίες. Ἡ δε Ἐκκλησία εὐελπιστοῦμε ὅτι δέν θα ἐπιτρέψει τήν ἀλλοίωση τοῦ χαρακτήρα τῆς Ὀρθοδοξίας‧ ἔχει τή δύναμη νά προβάλει συστηματικά τήν ἐξ Ἀποκαλύψεως διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὅσο καί ἂν φαίνεται ἀπίστευτο, εἰσήλθαμε σέ περίοδο μιᾶς νέας αἰχμαλωσίας, διανύουμε τήν περίοδο τῆς παγκοσμιοποιούμενης κοινωνίας. Χρειαζόμαστε καί πάλι περισσότερο τό Ψαλτήρι, τό Τριῴδιο καί τό Πεντηκοστάριο ὡς ἐργαλεῖα ἑνός νέου "κρυφοῦ σχολειοῦ". Αὐτό γράφεται μέ πλήρη συνείδηση‧ τό βεβαιώνουν γεγονότα ἐσωτερικά καί διεθνῆ. Ἡ ἀποεθνοποίηση τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, ὁ ἐκβαρβαρισμός τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας καί ἡ ἀποδόμηση τῆς Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς πίστεως παραπέμπουν εὐθέως στην ἀναγκαιότητα ἑνός νέου «κρυφοῦ σχολειοῦ». Ἡ κρίση, πού μαστίζει τήν ἀνθρωπότητα καί πλήττει καίρια καί τόν ἑλληνοχριστιανικό μας πολιτισμό, δέν ἀντιμετωπίζεται με ὀθνεῖα στοιχεῖα, ἰδεοληψίες και κοινωνικο – πολιτικά ἰδεολογήματα. Χρειάζεται ἡ ἀλήθεια τῆς θείας
ἐν Χριστῷ Ἀποκαλύψεως. Ἀκριβέστερα "τό Κρυφό Σχολειό" νοεῖται ὑπό τήν ἔννοια ὅτι θά ἀναλάβει νά διδάξει, κάτω ἀπό τή σκέπη καί εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, ὅ,τι σήμερα, στήν ἐθνική μας αὐτή φάση, ἀδυνατεῖ– δέν τό ἀπαγορεύει– νά διδάξει ἡ Πολιτεία, ὅ,τι περί Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς πίστεως, καί ὅ,τι περί τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου καί διαχρονικοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων δέν περιλαμβάνεται– δέν περιέχεται στά νέα σχολικά μας βιβλία, ἀλλά καί νά ἀποκαταστήσει τίς στρεβλώσεις τῆς ἱστορίας, νά ἀναιρέσει την ἀποδόμηση τῆς πίστεως καί την ἀποεθνοποίηση τοῦ Γένους. Ἄς ἀρχίσουμε ἀπό τήν ὀρθή ἀνάγνωση καί γραφή τῆς εὐαγγελικῆς γλώσσας, τή βυζαντινή καί Δημοτική μας Μουσική, καί νά περάσουμε στό Ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας καί τήν Ὀρθόδοξη Λατρεία μας– τήν κιβωτό τῆς σωτηρίας. Ὑπό αὐτήν τήν ἔννοια παραπέμπουμε σέ Κρυφό Σχολειό.