Αρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Παναγία σώζε τον λαό σου

ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΩΖΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΟΥ

Γράφει ο Αρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος
Ιεροκήρυκας Ι. Μ. Πατρών
Δρ Θεολογίας, Καθηγητής ΕΑΠ (ΣΕΠ)

Όλος ο Ορθόδοξος λαός Toυ Θεού πάντοτε τιμά και παρακαλεί την Θεοτόκο Μαρία να πρεσβεύη στον Υιόν της, όπως φυλάττη την ποίμνη του «από πάσης ανάγκης και θλίψεως» και σώζη αυτήν.

Αν Ο Θεάνθρωπος Κύριός μας σώζη και λυτρώνη τον άνθρωπο, η Θεοτόκος Μαρία τον προστατεύει και τον εισάγει στην Χάρη. Αυτή είναι η μεγάλη χαρά του πιστού.

Χαίρεται ο πιστός, γιατί η Παναγία μας είναι η μόνη που έχει την δύναμη και την δυνατότητα να εξευμενίζη Τον Δεσπότη Χριστό [1]. Αυτή κατέχει τα «δευτερεία της Αγίας Τριάδος», κατά τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας [2].

Ο Εωσφόρος ήταν ο αρχάγγελος που βρισκόταν πολύ πιο κοντά στον Τριαδικό Θεό από όλους τους Αρχαγγέλους και Αγγέλους. Ο Evdokimov μας λέει ότι ήταν το «alter ego» Του Θεού. Έτσι, η πτώση του ήταν αβυσσαλέα, όταν επεθύμησε να υποκαταστήση Τον Θεό.

Η Παρθένος Μαρία παίρνει την θέση του και γίνεται πλέον η επικεφαλής των Αγγελικών Ταγμάτων.

Γίνεται το μεθόριο μεταξύ ουρανού και γης[3].

Γίνεται η Μητέρα του πόνου[4].

Γίνεται η πηγή η αναβλύζουσα την ζωή, αφού γέννησε την πηγή της ζωής, Τον Ζωοδότη Χριστό[5].

Γίνεται το «κεφάλαιο των δογμάτων», αφού προβάλλει το φως του Τριαδικού Μυστηρίου στον κόσμο, επειδή «έτεκε απάτορα Υιόν εν σαρκί τόν πρό αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντα αμήτορα»[6]. Η Παρθένος Μαρία είναι αυτή που τραυματίζει στο κεφάλι τον δράκοντα με μόνη την παρουσία της.

Και αυτό γιατί αυτή είναι που χαράζει τον δρόμο των μελών της Εκκλησίας προς την λύτρωση. Σαν φωτεινή νεφέλη –όπως ακριβώς στην Παλαιά Διαθήκη- οδηγεί τους πιστούς στην νέα Ιερουσαλήμ.

Πρώτη αυτή νίκησε τον διάβολο και τον ανίσχυρο πια θάνατο και κατόπιν ακολουθούμε όσοι την αγαπούμε και την αποδεχόμαστε.

Έτσι, η Παρθένος Μαρία είναι η πιο δυνατή και φωτεινή έκφραση της Θείας φιλανθρωπίας. Νά γιατί και η παρουσία της μόνο κατατροπώνει κυριολεκτικώς τον διάβολο.

Για τον λόγο αυτό ας τρέξουμε προς αυτήν. Προς την Παναγία μας, η οποία κατέχει τα κλειδιά του ελέους. Ας την ικετεύσουμε να μας ανοίξη την θύρα του ελέους της.

Είμασταν βαριά πληγωμένοι πριν έλθη η Παναγία μας. Η Εύα μας είχε κληροδοτήσει την κατάρα, την φθορά, τον θάνατο, την λύπη. Η Αειπάρθενος Κόρη της Ναζαρέτ μας έφερε την ευλογία, την αφθαρσία, την αθανασία, την χαρά. Έγινε η ίδια ο έμψυχος Ναός του Θεού, η Ζωοδόχος Πηγή. Έδωσε το αίμα της στον Υιό της και Ο Θεάνθρωπος το θέωσε και με αυτό ζωογόνησε την ανθρωπότητα.

Πώς να μην είναι το κόσμημα του ουρανού και της γης;

Για τον λόγο αυτό σύσσωμος ο λαός του Θεού αναφωνεί: «Παναγία μας, είσαι από το γένος μας και μας νοιώθεις. Σώσε μας».

---

1 Ο Άγιος Μόδεστος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, αναφωνεί: «Χαίροις, περιπόθητε Θεώ, έμψυχε ναέ του αχωρήτου Υψίστου, εν ώ η άκτιστος ενυπόστατος σοφία Θεού Πατρός ενοικήσασα, ωκοδόμησε τον ναόν του Σώματος αυτού Χριστός ο Θεός, ο την εαυτού ανάπαυσιν ευρών εν σοι εις παγκόσμιον σωτηρίαν…» Patrologia Graeca, Τόμ. 86^ος, στ. 3277 κ. εξ.

2 «Βασίλισσα των επιγείων. Εις αυτήν αποδίδει τας δευτέρας μετά Θεόν λατρείας των πιστών η Εκκλησία, εις τους αχράντους αυτής πόδας ρίπτωσι τα σκήπτρα και διαδήματα, οι ευσεβείς βασιλείς.» Ηλία Μηνιάτη, Λόγος Πανηγυρικός εις την Κοίμησιν της Παρθένου, σελ. 124, ΑΚΡΙΤΑΣ, Αθήνα 1983.

3 Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει: «Ουκούν αύτη μόνη μεθόριον εστί κτιστής και ακτίστου φύσεως, και ουδείς αν έλθοι προς Θεόν, ει μη δι’ αυτής τε και του εξ αυτής τεχθέντος μεσίτου…» Ομιλία ΝΓ΄, Ε.Π.Ε., Τόμ. ΙΑ΄, σελ. 308, Θεσσαλονίκη 1980.

4 Paul Evdokimov αναφέρεται στην Μητέρα του πόνου με τα εξής χαρακτηριστικά λόγια: «Τα μάτια της Μητέρας (της Παναγίας μας) ακολουθούν την τύχη κάθε ανθρώπου, τίποτε δεν διακόπτει το βλέμμα της, τίποτε δεν σταματά την ορμή της μητρικής καρδιάς της» (Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ, σελ.202, Θεσσαλονίκη 1980).

5 «…η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται…» (Στιχηρόν του Μ. Εσπερινού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου).

6 Δοξαστικόν (Θεοτοκίον) Εσπερινού Σαββάτου, Ήχος Γ΄).

Άρθρο από το βιβλίο του Αρχ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, «QUO VADIS HOMINE?  Δογματικά, Φιλοσοφικά, Ιστορικά, Κοινωνικά Δοκίμια», Πάτρα 1999, σελ. 71-73.