Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ
Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο «Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία» Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΝΕΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΑ
στ) Πρὸς μία κοινὴ γιὰ ὅλους θρησκεία - «Ἐκκλησία»;
Εἶναι κι ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Ἂν ἔχουν καθαρότητα καρδίας τότε μήπως ἔχουν δεῖ καὶ τὸν Θεό, σύμφωνα μὲ τὸν Μακαρισμὸ τοῦ Χριστοῦ; Τότε δὲν διαφέρουν σὲ τίποτε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας καὶ τὶς ἁγιοπνευματικὲς ἐμπειρίες τους. Νὰτη καὶ πάλι ἡ κοινὴ μονοθεϊστικὴ ἐμπειρία, νὰτη καὶ ἡ ν έ α Ἐκκλησία ποὺ ὀνειρεύονται οἱ Οἰκουμενιστές. «Ὄχι δά, καὶ Ἐκκλησία»! θὰ ἐπαναστατήσει ὁ καλοπροαίρετος ἀναγνώστης. Ἰδοὺ λοιπὸν τί γράφει ὁ γνωστὸς καθηγητὴς Εὐάγγελος Θεοδώρου στὸ περιοδικὸ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ»: «Τόσο στὴν Πρωταποκάλυψη τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς πρώτους ἀνθρώπους... ὅσον καὶ στὴν παραδοχὴ τοῦ συνενοῦντος τοὺς ἀνθρώπους "σπερματικοῦ λόγου" στηρίχθηκε ἡ ἐπισήμανσις τοῦ ἐπιφανοῦς θρησκειολόγου Friedrich Max Muller, κατὰ τὴν ὁποία μία elite ὀπαδῶν ὅλων τῶν Θρησκειῶν μὲ μία ἐσωτερικὴ ἀδελφοσύνη συναντῶνται καὶ συζητοῦν στὰ πλαίσια τοῦ διαθρησκευτικοῦ διαλόγου.
Ἡ ἐσωτερικὴ αὐτὴ ἀδελφοσύνη, κατὰ τὸν Muller, μοιάζει μὲ μία μεσαιωνικὴ κρύπτη, ἡ ὁποία εἶναι «ὁ σπόρος μίας μελλοντικῆς Ἐκκλησίας» (der Keim einer Kirche der Zukunft)»91.
Ἰδοὺ λοιπὸν ποὺ ὁδηγεῖ ὁ δογματικὸς μινιμαλισμός, ἡ μὴ ἀποκλειστικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ, «ἡ κοινὴ θρησκευτικὴ ἐμπειρία»: Στὴ μίξη ὅλων τῶν θρησκειῶν καὶ στὴ δημιουργία μίας μελλοντικῆς «Ἐκκλησίας» μὲ ἀποκρυφιστικὴ χροιά. Ἐξ ἄλλου τί μᾶς θυμίζει ὁ ὅρος «ἐσωτερικὴ ἀδελφωσύνη μίας elite ὀπαδῶν τῶν θρησκειῶν» καὶ «ἡ μεσαιωνικὴ κρύπτη» παρὰ ὁρολογία τῆς Θεοσοφίας τῆς Blavatsky ἀπὸ τὴν ὁποία πηγάζει ἡ «Νέα Ἐποχή»; Ἰδοὺ τί γράφει ἡ Blavatsky στὸ βιβλίο τῆς «Τὸ Κλειδὶ τῆς Θεοσοφίας»: «Κάθε ἄτομο ὀφείλει νὰ διαμορφώσει τὴν δική του ὀρθοδοξία σύμφωνα μὲ τὴ φύση του καὶ τὶς ἀνάγκες του... Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί ἐκεῖνοι ποὺ φαντάζονται ὅτι ἡ Θεοσοφία εἶναι μία νέα θρησκεία, μάταια ζητήσανε νὰ βροῦνε τὰ δόγματα καὶ τὴν τελετουργία της... Ἡ ἵδρυση αὐτῆς τῆς Ἐταιρίας βασίζεται πάνω σ' αὐτὸ τὸ μοναδικὸ σκοπό: Τὴν οὐσιαστικὴ ἀδελφωσύνη ὅλων τῶν ἀνθρώπων... Ἡ Θεοσοφικὴ μᾶς Ἐταιρία εἶναι ὁ ταπεινὸς σπόρος πού, ἂν ποτιστεῖ καὶ διατηρηθεῖ ζωντανός, θὰ βλαστήσει στὸ τέλος καὶ θὰ γίνει τὸ δέντρο τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ.... Οἱ ἄνθρωποι δὲν μποροῦνε νὰ ἐλπίζουνε πὼς θὰ φτάσουν στὴν ἀλήθεια, παρὰ μόνο μὲ τὴ συγκριτικὴ μελέτη κάθε μεγάλης θρησκείας καὶ φιλοσοφίας ποὺ θὰ κάνουν χωρὶς πάθος καὶ προκατάληψη»92.
Ἐξηγήθηκαν νομίζουμε οἱ νομοτελειακὲς συνέπειες τῆς ἐξισώσεως τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ καταστάσεις συναισθηματικὲς ποὺ ἀπαντοῦν σὲ ὅλους τους ἀνθρώπους. Ἐν προκειμένω, κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ἡ καθαρότης τῆς καρδίας δὲν εἶναι ἡ «καλὴ καρδιά», ἡ φυσικὴ καλωσύνη92α ποὺ ἔχουν πολλοὶ ἄνθρωποι πάσης πίστεως, ἀναμεμιγμένη ὅμως μὲ κρυφὸ ἢ φανερὸ ἐγωισμὸ καὶ μύρια ἄλλα πάθη, ἀκριβῶς λόγω τῆς ἀπουσίας τῆς Χάριτος. Ἡ καθαρότης τῆς καρδίας εἶναι δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δωρημένο στοὺς πιστοὺς κατὰ τὸ μέτρο τῆς πνευματικῆς τους ἐργασίας, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ θεοπτία. Ἂν δὲν εἶναι αὐτό, τότε ὅλες οἱ ἐμπειρίες ὅλων εἶναι κοινές, τότε ὅλοι μαζὶ —Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, Παπικοί, Μουσουλμάνοι, Ἑβραῖοι καὶ μάγοι τῆς Ἀφρικής— μποροῦμε «νὰ τὰ βροῦμε», μποροῦμε νὰ ἀποτελέσουμε, συνεργαζόμενοι καὶ συνδιαλεγόμενοι μέσα στὴ «μεσαιωνικὴ κρύπτη» τῆς Πανθρησκείας, μία νέα "Ἐκκλησία" ταιριαστὴ στὴν ἑωσφορικὴ Θεοσοφία.
__________________
91. «ΕΚΚΛΗΣΙΑ», Ἰαν. 2002, ἄρ.1, σ.30.
92. Ν. Σταυριανίδη, Θεοσοφία— «Νέα Ἐποχή», Ἀθήνα 1997, σὲλ 22,23-24.
92α. Ἡ φυσικὴ καλωσύνη διακρίνεται ἀπὸ τὴν «καλὴ καρδιά», ποὺ ὡς συνήθης εὐχὴ τοῦ Ρωμηοῦ συνιστᾶ ἄλλη ἔκφραση τοῦ ἀναστάσιμου ὕμνου «καταξίωσον, ἐν καθαρὰ καρδία σὲ δοξάζειν». (Βλ. σχετ. Πρωτ.Γ.Μεταλληνοὺ «Ὀρθόδοξος καὶ Εὐρωπαϊκὸς Πολιτισμός», ἔκδ. Ι. Μητρ Ἠλείας Ἀθῆναι 1996).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου