Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Εἰς τὸν ἀπόηχον τοῦ χειροκροτήματος

Εἰς τὸν ἀπόηχον τοῦ χειροκροτήματος

 Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Η ΕΚΛΟΓΗ καί στή συνέχεια ἡ ἐνθρόνιση ἑνός µητροπολίτη συνήθως προκαλοῦν χειροκροτήµατα καί δηµιουργοῦν καλές ἐντυπώσεις στό λαό τοῦ Θεοῦ. Ὁ νεοεκλεγείς µητροπολίτης συγκινεῖται καί ἐνθουσιάζεται, χωρίς νά πολυσκέφτεται τά πολλά καί δύσκολα προβλήµατα, πού θά κληθεῖ νά ἀντιµετωπίσει. Ὅσο θά φτάνει ὁ ἀπόηχος τοῦ χειροκροτήµατος στά αὐτιά του, θά ἔχει τήν αἴσθηση ὅτι ἀπέκτησε µιά σπουδαία καί ἰσόβια ἐξουσία καί θά µπορεῖ νά κάνει ὅ,τι ὁ ἴδιος θά κρίνει ὀρθό. ∆ηλαδή, θά νιώθει ἀπόλυτα ἐλεύθερος καί αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο, γιατί ἕνας κληρικός καί πολύ περισσότερο ἕνας µητροπολίτης, ποτέ δέν εἶναι ἐλεύθερος, παρά µόνο ὅταν εἶναι ἐνάρετος καί ὑπηρετεῖ πιστά τό θέληµα τοῦ Θεοῦ.
Σέ ὅλες τίς ἄλλες περιπτώσεις ὑπηρετεῖ τόν ἐγωισµό του καί τά πάθη του. Καί τό βλέπουµε αὐτό συχνά. 

Πολλοί νέοι µητροπολίτες, νεαρῆς συνήθως ἡλικίας, παίρνουν διάφορες πρωτοβουλίες, πού ἀποκαλύπτουν τήν πνευµατική τους ἀνωριµότητα. Εἶναι δραστήριοι πρός ἐντυπωσιασµόν καί ὄχι πρός οἰκοδοµήν τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι γιά νά ἐπαναλαµβάνεται τό χειροκρότηµα, ἔστω καί µέ τρόπο νωχελικό. Ἐπιθυµοῦν τόν ἔπαινο, καλλιεργοῦν τήν καλή φήµη, ἀπαιτοῦν τό σεβασµό ἀπό ὅλους καί τροφοδοτοῦν συνεχῶς τήν ἀκόρεστη φιλοδοξία τους.

Οἱ συγκεκριµένοι αὐτοί ἀρχιερεῖς ἔχουν τήν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι πλούσιοι στίς ἀρετές καί ὅτι ἡ ἐµπειρία τους στό ἀγρό τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐκείνη πού τούς καθοδηγεῖ καί τούς ἐµπνέει. Αὐτό συµβαίνει καί µέ ἐκείνους πού ποτέ δέν ἐργάστηκαν στήν Ἐκκλησία, ἀλλ᾿ ἁπλῶς φόρεσαν τό ράσο καί ἀπολαµβάνουν ὅλα ὅσα τούς ἐξασφαλίζει. Καί γιά νά ἔχουν ἀδιατάρακτη τήν κοσµική τους µακαριότητα εἶναι πρόθυµοι νά ἱκανοποιοῦν τίς ἐπιθυµίες τῶν ἀκαλλιέργητων πνευµατικά ἀνθρώπων. Ρίχνουν ἄφθονο νερό στό κρασί τους καί εἶναι συµβιβασµένοι µέ τόν κόσµο.

Ἰδιαίτερη σηµασία δίνουν στά ἀρχιερατικά συλλείτουργα. Καλοῦν ἐν Χριστῷ ἀδελφούς γιά περισσότερη λάµψη, χωρίς ὅµως νά προσέχουν ποιούς καλοῦν! Εἶναι προκλητικό, γιά παράδειγµα, νά συλλειτουργοῦν µέ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι κατά τό παρελθόν ὑπῆρξαν πρωταγωνιστές ποικίλων σκανδάλων καί ἔχουν µείνει ἀτιµώρητοι – γιά νά µή πῶ ὅτι φιλαδέλφως ἔχουν ἐπαινεθεῖ! – περιφρονώντας τήν πνευµατική εὐαισθησία τοῦ πιστοῦ λαοῦ.

Ἀλλά καί µέ τούς ἱερεῖς τους ἔχουν µιά ἀπαράδεκτη σχέση. Τούς προτρέπουν νά εἶναι ἀνοιχτοί στόν κόσµο, νά εἶναι δίπλα του, νά συµµετέχουν στίς πολιτιστικές ἐκδηλώσεις καί φυσικά πρῶτοι νά σέρνουν τό χορό στά πανηγύρια! Μέ τόν τρόπο αὐτό ὅµως δέν θά µπορέσουν νά τούς βάλουν σέ µιά σειρά καί νά τούς κάνουν ἀξιοσέβαστους στό ποίµνιό τους. Ἐκεῖνο ὅµως πού σίγουρα πετυχαίνουν εἶναι ὁ καθηµερινός σκανδαλισµός τοῦ πιστοῦ λαοῦ. ∆έν µπορεῖ νά φανταστεῖ κανείς τί µπορεῖ νά συµβεῖ, ὅταν ὁ ποιµένας εἶναι λύκος! Ὅταν τό ποίµνιο δέχεται ἐπιθέσεις καί δαγκώµατα ἀπό τόν ποιµένα, πού θά ἔπρεπε νά εἶναι φωτεινός φάρος καί παράδειγµα πρός µίµηση.

Ορθόδοξος Τύπος, 29/5/2015