Μια «ιστορική» αποκαλυπτική πρωθυπουργική ομιλία

 

Μια «ιστορική» αποκαλυπτική πρωθυπουργική ομιλία

Παναγιώτη Τσαγκάρη

Θεολόγου, Υπ. Δρ. Θεολογίας 

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρόσφατη (16-17 Μαΐου 2022) επίσημη επίσκεψή του στις Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποίησε μια ομιλία που χαρακτηρίστηκε «ιστορική» -και λόγω περιεχομένου και επειδή ήταν η πρώτη εμφάνιση Έλληνα πρωθυπουργού-, στο Κογκρέσο στην Κοινή Σύνοδο της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων(17/5/2022).

Μάλιστα, η Υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας κ. Νίκη Κεραμέως, η οποία σχεδόν πάντα, συνοδεύει τον πρωθυπουργό στα επίσημα ταξίδια του στην Αμερική -προφανώς θα υπάρχει κάποιος σημαντικός λόγος για τον οποίον γίνεται αυτό-  τόνισε στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter, για την παρουσία και την ομιλία του πρωθυπουργού στην αίθουσα του Καπιτωλίου, ότι:  «Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, στις ΗΠΑ και ιδιαιτέρως η ομιλία του στο Κογκρέσο είναι μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα. Και αυτό για πολλούς λόγους:

είναι σπάνιο να καλείται ξένος ηγέτης να μιλήσει στο Κογκρέσο,

είναι πιο σπάνιο η ομιλία να απευθύνεται και στα δυο σώματα του Κογκρέσου,

είναι ακόμη πιο σπάνιο η πρόσκληση να υπογράφεται διακομματικά,

είναι εξαιρετικά σπάνιο, κατά τη διάρκεια της ομιλίας, να χειροκροτούν όρθιοι οι γερουσιαστές τον ξένο ηγέτη για πάνω από 10 φορές (37 φορές για την ακρίβεια) και

είναι εντυπωσιακό η Πρόεδρος της Βουλής να χρειάζεται να ανατρέξει 30 χρόνια πίσω για να βρει ομιλία άλλου ξένου ηγέτη, που να συγκρίνεται με αυτήν του Πρωθυπουργού σήμερα.

Και κάτι ακόμη... Το χειροκρότημα ήταν πάρα πολύ ζεστό. Η Ελλάδα ισχυρός και αξιόπιστος πρωταγωνιστής. Η εθνική υπερηφάνεια όλων μας πάρα πολύ μεγάλη».

Δεν έχουμε κανέναν λόγο να μην αναφέρουμε και να μην αποδεχθούμε τις παραπάνω διαπιστώσεις της κ. Κεραμέως καθώς θεωρούμε ότι δεν είμαστε τόσο μίζεροι, ώστε να αμφισβητούμε τα οφθαλμοφανή και αυταπόδεικτα και να παραβλέπουμε τα θετικά των πολιτικών γεγονότων. Από την άλλη όμως πλευρά, πιστεύουμε ότι είμαστε σε θέση να διακρίνουμε την ουσία από τον τύπο και το επικοινωνιακό περιτύλιγμα, που συνοδεύει τις πολιτικές ενέργειες των πολιτικών εκπροσώπων μας και των κομμάτων τους.

Εν προκειμένω, σημειώνουμε ότι μπορεί να ήταν, όπως χαρακτηρίστηκε, μια καταπληκτική ομιλία, ενός καταπληκτικού πρωθυπουργού, σε καταπληκτικούς ανθρώπους, που δημόσια αρέσκονται στο να εκπλήσσονται και να καταπλήσσονται από κοινοτοπίες, κατ΄  ιδίαν, βέβαια, να συγκλονίζονται από άλλα πράγματα. Ωστόσο, η ομιλία αυτή υπήρξε αποκαλυπτική των πεποιθήσεων του Έλληνα πρωθυπουργού και επεξηγηματική των στάσεων και των συμπεριφορών του και όσον αφορά στη σχέση του με την ορθόδοξη πίστη.

Ήταν πραγματικά μια ομιλία πολιτικά ορθή ενός  ανθρώπου που πιστεύει στην αξία της πολιτικής ορθότητας σε ανθρώπους που οικοδομούν την ζωή τους στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας. Μια ομιλία που φανερώνει ένα άνθρωπο κοσμοπολίτη, ο οποίος πιστεύει στην αξία του ανθρώπου σε τέτοιο βαθμό, που αρχίζει πλέον να διαφαίνεται ότι δεν υπάρχει μέσα σ΄ αυτόν η πίστη στον Θεάνθρωπο στον οποίον καμία αναφορά δεν έγινε. Ίσως κάποιος καλοπροαίρετος βέβαια, να αντιτείνει : Μα θα έπρεπε να μιλήσει για Θεό μέσα σε μια τέτοια ομιλία;

Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μας τη δίνει ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο βετεράνος ιρλανδοαμερικανός πολιτικός, ο Τζο Μπάϊντεν, ο οποίος, κατά την ομιλία του στην αίθουσα δεξιώσεων του Λευκού Οίκου, πριν από τη δεξίωση προς τιμήν του Κυριάκου Μητσοτάκη, επέτρεψε στον εαυτό του μια πολύ προσωπική αφήγηση εξηγώντας πώς έγινε… Μπαϊντενόπουλος και γιατί κάνει τον Σταυρό του σαν τους Έλληνες. Συγκεκριμένα, αφού αναφέρθηκε με τα μικρά τους ονόματα σε κάποιους από τους ομογενείς που βρίσκονταν στην αίθουσα δεξιώσεων, είπε πως η φιλία του με τους Έλληνες ομογενείς και ιδιαίτερα με τον επί 30 χρόνια ισχυρό άνδρα  της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, πατέρα Αλέξανδρο Καρλούτσος, τον γνωστό στην Αμερική ως «father Alex», με τον οποίο τον συνδέει βαθιά φιλία επί 40 συναπτά έτη, είναι ο λόγος που κάνει τον Σταυρό του… λάθος (έδειξε πως κάνει το Σταυρό του, όπως και οι ορθόδοξοι, με αντίθετη φορά από ό, τι οι καθολικοί).

Ο Πρόεδρος της Αμερικής, λοιπόν, δεν δίστασε, με τον πλέον επίσημο τρόπο, να μιλήσει για τα θρησκευτικά του πιστεύω, ερχόμενος έτσι και αντιμέτωπος, θα έλεγε κανείς, με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες της χώρας του, να μιλήσει για ελληνορθοδοξία, να κάνει το Σταυρό του ενώπιον όλων όσων παρακολουθούσαν την εκδήλωση, μεταξύ των οποίων ήταν και οι ελληνορθόδοξοι της Αμερικής.

Το ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ομολογεί δημόσια ότι κάνει τον Σταυρό του, όπως οι ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι τιμητικό για τους ορθοδόξους. Όμως, η θρησκευτική αυτή αναφορά του Προέδρου Μπάϊντεν είναι, ταυτόχρονα, καθοριστική και της διαφοράς αντιλήψεων των δύο ηγετών, του Προέδρου της Αμερικής και του πρωθυπουργού της Ελλάδας.

Διότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αντίθετα από τον κ. Μπάϊντεν, έκανε μια ομιλία στο Κογκρέσο, από την οποία απουσίαζε ο Θεός, μια ομιλία χωρίς Θεό μπροστά σε έναν λαό που θέλει να πιστεύει σε Θεό και αναζητεί τον αληθινό Θεό, έχοντας ως επίσημο σύνθημα του το «In God We Trust». Τι σημαίνει αυτό άραγε; Η πρωθυπουργική ομιλία, ανέδειξε έναν  άνθρωπο που ίσως δεν έχει Θεό ή δεν τολμάει να μιλήσει για τον Θεό και την  πίστη του αλλά ωστόσο εκπροσωπεί έναν λαό, που στην συντριπτική του πλειονοψηφία πιστεύει στον Αληθινό Θεό και που οι πρόγονοι αυτού του λαού έχουν δώσει και την ζωή τους ακόμη, γι΄ αυτή τους την ορθόδοξη πίστη.

Η «ιστορική» ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο, σαφώς έχει διαγράψει το πολιτισμικό υπόβαθρο του Ελληνισμού, το σταυρικό πολίτευμα, τη ρωμιοσύνη, τη μισή δηλαδή, ιστορία του ελληνικού έθνους, παραμένοντας μονομερώς κολλημένη στην αρχαιότητα και τη Δημοκρατία παρουσιάζοντας έτσι, μια Ελλάδα κολοβωμένη πολιτισμικά.

Η μόνη αναφορά του πρωθυπουργού σε θέματα πίστης ήταν όταν αναφέρθηκε στην κοινή πίστη και ιστορία που συνδέει τον ελληνικό  με τον ρωσικό λαό, χωρίς φυσικά και σε αυτή την περίπτωση,   να κατονομάζει ούτε κατ΄ ελάχιστο αυτήν την πίστη ως ορθόδοξη.

Ο συμβολισμός και το ιστορικό και θεολογικό περιεχόμενο της Ορθοδοξίας φαίνεται ότι προκαλεί έντονη αλλεργία στους συντάκτες αυτής της «ιστορικής» ομιλίας, οι οποίοι λογικά, πρέπει να έχουν στενή σχέση με τα λαμπερά προσκήνια και κυρίως με τα οργιώδη παρασκήνια του διεθνούς πολιτικού κατεστημένου αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την ορθόδοξη πίστη του λαού μας και, πάντως, δεν δείχνουν να είναι καθόλου περήφανοι με αυτήν την πίστη.

Μετά από όσα προαναφέραμε έρχεται στο νου για κάποιο ανεξήγητο λόγο, η εμμονή του Κολοκοτρώνη να συμπεριληφθεί στην επιστολή που θα έστελναν οι Έλληνες στον Πρίγκιπα του Sachsen-Goburg Gotha, Λεοπόλδο Α’, ο όρος που έλεγε ότι «ο Κυβερνήτης των Ελλήνων να έχει και την πίστη των Ελλήνων»!

Βέβαια, υπάρχει μια αναφορά στην ομιλία του πρωθυπουργού «στους άγραφους νόμους των οποίων η παραβίαση προκαλεί ντροπή» καθώς και σε «τρεις ισχυρές δυνάμεις, που συλλογικά συνδέουν τις επιτυχημένες δημοκρατίες: το κοινωνικό κεφάλαιο, και με αυτό εννοώ εκτεταμένα κοινωνικά δίκτυα, με υψηλά επίπεδα εμπιστοσύνης, που τόσο θαύμαζε ο Alexis de Tocqueville. Οι ισχυροί θεσμοί. Και κοινές αφηγήσεις που σφυρηλατούν μια ενοποιημένη εθνική ταυτότητα. Και οι τρεις αυτές δυνάμεις σήμερα διαβρώνονται.» Αλλά ο πρωθυπουργός δεν προχώρησε σε αυτά τα σημεία περισσότερο τη σκέψη του για να μας διασαφηνίσει σε ποιους άγραφους νόμους αναφέρεται ή πάλι  πως, από ποιους και γιατί διαβρώνονται αυτές οι ισχυρές δυνάμεις που συλλογικά συνδέουν τις επιτυχημένες δημοκρατίες και κυρίως πως «οι κοινές αφηγήσεις που σφυρηλατούν μια ενοποιημένη εθνική ταυτότητα» αποδομούνται, διαρκώς, συστηματικά στην εποχή μας.

Ίσως αυτά τα ερωτήματα απαντηθούν σε νεότερη πρωθυπουργική ομιλία. Οψόμεθα