Παναγιώτης Τελεβάντος, Είναι ώρα για "αποτείχιση";

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΓΙΑ “ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ”;

Γράφει ο κ. Παναγιώτης Τελεβάντος
Με βαθύτατη θλίψη και πραγματική αγωνία διαπιστώνω ότι ορισμένοι πατέρες και αδελφοί προβληματίζονται για το ενδεχόμενο να προχωρήσουν στη διακοπή του μνημοσύνου του οικείου επισκόπου ως έντονη διαμαρτυρία για τους οικουμενιστικούς ακροβατισμούς του Φαναρίου και των συνοδοποιπόρων του.
Οφείλω, κατά Θεόν και κατά συνείδηση, να καταθέσω με πολύ πόνο την εντονότατη διαφωνία μου γι’ αυτό το ενδεχόμενο και να ικετεύσω υικά όσους σεβαστούς πατέρες και αδελφικά όσες αγαθές ψυχές σκέφτονται να αποτολμήσουν αυτό το άκαιρο εγχείρημα να κάνουν δεύτερες σώφρονες σκέψεις........

“Καιρός εστιν παντός πράγματος”! Και αυτή η χρονική στιγμή ΔΕΝ προσφέρεται για "αποτείχιση”. Το πρόσφατο άρθρο της κας Αντωνιάδου στο “Βήμα” εύχομαι να προβλημάτισε όλους δεόντως. Ελπίζω σύντομα να προσφέρω τη δική μου ανάγνωση του άρθρου της κας Αντωνιάδου το οποίο, πέραν των όσων ορθών κατέγραψαν ήδη πολλοί πατέρες και αδελφοί με σχόλια και άρθρα τους, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τους στόχους των Οικουμενιστών και να φυλαχθούμε από τις κακοτοπιές και τις παγίδες που μας έχουν στημένες. Γι’ αυτά, όμως, ελπίζω να επανέλθω, συν Θεώ, σύντομα σε προσεχές άρθρο.

Το μόνο που πρέπει να σημειωθεί αυτή τη στιγμή είναι ότι ούτε κατά διάνοιαν δεν εξαντλήθηκαν τα περιθώρια αντίδρασης στα οικουμενιστικά σχέδια, ώστε να δικαιολογείται “διακοπή μνημοσύνου”, δηλαδή η ενεργοποίηση του πιο ακραίου επιτρεπτού κανονικού μέσου διαμαρτυρίας όταν ο επίσκοπος κηρύσσει “γυμνή τη κεφαλή” αιρέσεις.

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΦΟΥ
Το παράδειγμα της ακύρωσης των άνομων οικουμενιστικών σχεδίων στην Πάφο απέδειξε στην πράξη ότι μπορούν να γίνουν πολλά, πάρα πολλά, και εξόχως αποτελεσματικά για να ματαιωθούν οι οικουμενιστικοί σχεδιασμοί.

Ο κ. Τσελεγγίδης, όσοι πρωτοστάτησαν στη σύνταξη και όσοι υπέγραψαν την Ομολογία της πίστεως για τον Οικουμενισμό, η Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, ο σύλλογος "Κοσμάς Φλαμιάτος" και τόσοι άλλοι πατέρες και αδελφοί και οι ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας και άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών έδειξαν στην πράξη ότι ο αγώνας εναντίον του Οικουμενισμού μπορεί και πρέπει να διεξαχθεί χωρίς "αποτειχίσεις".

ΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΕΣΕΙΣ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ
Δεν είναι μόνον η συνάντηση Ορθοδόξων και Παπικών στην Πάφο που έχει αποδείξει ότι οι πιέσεις του λαού του Θεού (χωρίς “αποτειχίσεις”) έχει αποδώσει καρπούς.

Οι Εκκλησίες της Βουλγαρίας και της Γεωργίας αποχώρησαν από το Παγκόσμιο συμβούλιο των αιρέσων, γνωστό ως ΠΣΕ, κατόπιν ΠΙΕΣΕΩΝ του ποιμνίου τους προς τους οικείους ιεράρχες και τις τοπικές συνόδους.

Στην Κύπρο η “Διαθρησκειακή συνάντηση” της Λευκωσίας (που προηγήθηκε της συνάντησης Ορθοδόξων και Παπικών στην Πάφο) πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή ελάχιστων επισκόπων της Εκκλησίας της Κύπρου εξαιτίας της ελεγκτικής επιστολής που τους απέστειλε η Ιερά Μονή Σταυροβουνίου. Ας σημειωθεί μάλιστα ότι η απόφαση για την πραγματοποίηση της “Διαθρησκειακής” συνάντησης βάραινε ουσιαστικά άμεσα ή έμμεσα όλους τους ιεράρχες της Κυπριακής Εκκλησίας επειδή είτε συμφώνησαν, είτε σιώπησαν, είτε συμμετέσχαν ενεργά στην πραγματοποίησή της.

Επομένως ούτε κατά διάνοιαν ΔΕΝ πρέπει να γίνεται προβληματισμός για “αποτείχιση” αφού οι διαμαρτυρίες, οι πιέσεις, οι επιστολές και τα υπομνήματα αποδείχθηκαν στην πράξη εξαιρετικά αποτελεσματικάμέτρα.

ΠΟΤΕ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΜΕ ΣΤΗΝ “ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ”;
Θα ερωτηθώ: Αποκλείεται η καταφυγή στην “αποτείχιση”; Απαντώ: Η κανονική παράδοση και η εκκλησιαστική πράξη μαρτυρούν ότι η "αποτείχιση"ΔΕΝ αποκλείεται. Υπάρχει “δυνητική”(επαναλαμβάνω “δυνητική”) ευχέρεια εφαρμογής της αν συντρέχουν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ οι ακόλουθες δύο προυποθέσεις: Αν χρησιμοποιηθεί ΜΟΝΟΝ ως έσχατον όπλον και ΑΦΟΥ εξαντληθούν όλα τα άλλα μέσα, και αν γίνει ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ ώστε να έχει δόκιμον αρχή και δόκιμον τέλος.

“ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ” “ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ”
Επιπλέον όταν αρχίσει η "αποτείχιση" και μάλιστα όχι από τους "στρατηγούς" (δηλαδή τους επισκόπους) της Εκκλησίας, όπως προσφυώς τους χαρακτήρισε ο π. Επιφάνιος, αλλά από μεμονωμένες ομάδες χριστιανών, διατρέχουμε σε ΥΨΙΣΤΟ βαθμό τον κίνδυνο να οδηγηθούμε σε σχίσμα.

Και το σχίσμα είναι τόσο σοβαρή αμαρτία ώστε "ούτε το αίμα του μαρτυρίου δεν μπορεί να την ξεπλύνει", μας διαβεβαιώνει ο Αγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

Εύκολα αρχίζει μια "αποτείχιση" από ένα κληρικό που τον ακολουθούν λίγοι πιστοί. Ποια εχέγγυα, όμως, υπάρχουν ότι όσοι βαδίζουν αυτόν το δρόμο δεν θα καταλήξουν σε σχίσμα;

Το αντίθετο, δυστυχώς, ισχύει!

Ο κίνδυνος να δημιουργηθεί σχίσμα θα επικρέμμαται απειλητικός πάνω από τα κεφάλια μας κάθε στιγμή.

ΜΗ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ “ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ”
Η "αποτείχιση" που δεν είναι “συντεταγμένη” με "στρατηγό", δηλαδή που δεν κατευθύνεται από επίσκοπο ή από θεσμικούς παράγοντες τεράστιας πνευματικής ακτινοβολίας όπως είναι το Αγιον Ορος ή άγιες μορφές όπως ο Αγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο Αγιος Μάξιμος Ομολογητής, κτλ. είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχει κακό τέλος και ψυχοφθόρα επίδραση.

Μια τέτοια μη κατά Θεόν εξέλιξη στην καλύτερη περίπτωση θα αποδιοργανωθεί και θα εκφυλιστεί με την πάροδο του χρόνου και στη χειρότερη - την πιο πιθανή, αν δεν θέλουμε να κοροιδεύουμε τον εαυτό μας - θα καταλήξει σε σχίσμα.

“ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ” ΚΑΙ “ΑΚΡΙΤΟΣ “ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ”
Ας βαδίσουμε την οδό των Αγίων πορευόμενοι με φόβο και τρόμο για τους εκατέρωθεν χάσκοντες γκρεμούς:
α.) Του “Οικουμενισμού” που θα οδηγήσει, αν δεν αναχαιτισθεί, σε αλλοίωση της πίστεως αλλά και του
β.) άκριτου “ζηλωτισμού” που θα οδηγήσει πολλούς ή λίγους αναπόφευκτα σε σχίσμα.

Δηλαδή ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας.

Και εκτός Εκκλησίας ΔΕΝ υπάρχει σωτηρία, όπως μας διαβεβαιώνει ο Αγιος Κυπριανός.

Ας μην ξεχνούμε, σύμφωνα με τον ίδιο Αγιο, ότι “κανένας δεν μπορεί να λέγει το Θεό Πατέρα αν δεν έχει την Εκκλησία Μητέρα."

Στώμεν καλώς!

Στώμεν μετά φόβου!

Πρόσχωμεν ίνα μη συγκρητιστές οικουμενιστές ή σχισματικοί καταστώμεν!

"ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ"
Αλίμονον αν πολεμούμε, όπως έχουμε αδήριτο χρέος τον Οικουμενισμό, και στο τέλος οδηγήσουμε τον αγώνα μας σε σχίσμα.

Θα πρόκειται για κλασσική περίπτωση αποδοχής "δεξιού πειρασμού". Ενα κίνδυνο για τον οποίο μας έχουν προειδοποιήσει όλοι οι Αγιοι Πατέρες.

Το πρόβλημά μας δεν είναι να αντιμετωπίσουμε μόνον τους “εξ αριστερών” πειρασμούς αλλά και τους “εκ δεξιών”.

Χρέος μας είναι να αντιστεκόμαστε στον πειρασμόν "όλως". Οχι επιλεκτικά.

Προσοχή λοιπόν!
Ο αγώνας εναντίον του Οικουμενισμού διεξάγεται για να μη χάσουμε την ψυχή μας.
Αλλά πώς σώζεται η ψυχή μας εκτός Εκκλησίας;