Ιωάννης Τάτσης, Είναι οι αλλοδαποί μαθητές αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι;

Είναι οι αλλοδαποί μαθητές αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι;

Γράφει ο Ιωάννης Τάτσης, Θεολόγος

Η απάντηση που θα δώσουμε στο ερώτημα αυτό είναι πολύ σημαντική για τη συζήτηση σχετικά με τις απαλλαγές μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών ή την προβαλλόμενη, από την κυβέρνηση και λίγους θεολόγους, ανάγκη απορθοδοξοποίησης του μαθήματος. Οι περισσότεροι θεολόγοι των σχολείων ζητούμε τη διατήρηση του ορθόδοξου, χριστιανικού, πατερικού χαρακτήρα του θρησκευτικού μαθήματος από το οποίο, εφόσον το επιθυμούν, θα μπορούν να απαλλαγούν αλλόθρησκοι και ετερόδοξοι μαθητές.
Ωστόσο μικρή ομάδα θεολόγων προτείνει ένα μάθημα που θα «ανοιχτεί» τόσο πολύ στις άλλες θρησκείες και τις αιρετικές ομολογίες ώστε να γίνει υποχρεωτικό για όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως θρησκεύματος........
Το κύριο επιχείρημά τους είναι ότι η σύνθεση του ελληνικού σχολείου έχει αλλάξει, σε αυτό φοιτούν πολλοί αλλοδαποί μαθητές και άρα το θρησκευτικό μάθημα πρέπει να πάψει να είναι αποκλειστικά ορθόδοξο χριστιανικό.
Είναι όμως οι αλλοδαποί μαθητές αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι; Είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος των αλλοδαπών μαθητών των ελληνικών σχολείων προέρχεται από τη γειτονική Αλβανία. Η πλειονότητα μάλιστα των μαθητών αυτών είναι παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Ως γνωστόν, λόγω του αθεϊστικού καθεστώτος της κομμουνιστικής Αλβανίας οι περισσότεροι Αλβανοί είχαν γίνει πλήρως αδιάφοροι προς κάθε θρήσκευμα. Έτσι στην πλειονότητά τους οι Αλβανοί έχασαν τις θρησκευτικές τους ρίζες είτε τις χριστιανικές είτε τις μουσουλμανικές. Με τον ερχομό τους στην Ελλάδα οι περισσότεροι δέχτηκαν ως πίστη και θρησκεία τους το Χριστιανισμό, βαπτίστηκαν και πολλοί που δεν το έπραξαν ακόμη σχεδιάζουν να βαπτιστούν. Ελάχιστοι Αλβανοί, από αυτούς που σήμερα ζούνε στην Ελλάδα, είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Έτσι η πλειονότητα των αλλοδαπών μαθητών των ελληνικών σχολείων, οι εξ Αλβανίας προερχόμενοι, είναι μεν αλλοδαποί, όχι όμως και αλλόθρησκοι.
Επιπλέον μεγάλες ομάδες αλλοδαπών μαθητών προέρχονται από τις λεγόμενες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Βουλγαρία, Σερβία, Ρουμανία κλπ) και όλοι αυτοί είναι αλλοδαποί μεν , Ορθόδοξοι Χριστιανοί δε.
Πολύ μικρό είναι το ποσοστό μαθητών που προέρχονται από χώρες της Ασίας (Πακιστάν, Ινδία κλπ) που είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Αλλά και πολλοί από αυτούς, αν και δεν είναι χριστιανοί, δεν ζητούν απαλλαγή από τα Θρησκευτικά γιατί θέλουν να γνωρίσουν την θρησκεία των ανθρώπων του τόπου στον οποίο κατοικούν.
Έτσι όταν η Υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου εξαγγέλλει από την Κύπρο ότι θα αποφασίσει για το μάθημα των Θρησκευτικών «λαμβάνοντας υπόψη τα πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά που έχει σήμερα η σύνθεση του ελληνικού σχολείου» και συνδυάζει τη διαφορετικότητα στη σύνθεση του σχολείου με την ύπαρξη «παιδιών από άλλα δόγματα» κάνει μια (ηθελημένη;) παρανόηση. Ο αριθμός των αλλοδαπών μαθητών των ελληνικών σχολείων (που και αυτός δεν είναι τόσο μεγάλος όσο τον παρουσιάζουν οι πολυπολιτισμικοί παιδαγωγοί) είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από τον αριθμό των ετεροδόξων και αλλοθρήσκων μαθητών. Κάθε αλλοδαπός μαθητής δεν είναι και αλλόθρησκος. Η θεώρηση που αντιμετωπίζει τους αλλοδαπούς μαθητές ως αλλόθρησκους είναι ένα πολύ καλό «πολυπολιτισμικό» κόλπο για να ληφθούν αποφάσεις υποβάθμισης του μαθήματος των Θρησκευτικών ή απορθοδοξοποίησής του.
Τέλος, αν ρωτήσει κανείς τους λίγους αλλόθρησκους και ετερόδοξους μαθητές, αν δεν ανήκουν σε αυτούς που παρακολουθούν ορθόδοξα Θρησκευτικά χωρίς να θέλουν να απαλλαγούν από το μάθημα, τότε οπωσδήποτε θα ανήκουν σε εκείνους που για λόγους έντονης θρησκευτικότητας (μη χριστιανικής) απαιτούν δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα και πάντως απορρίπτουν ένα μάθημα πανθρησκειακό, συγκρητιστικό ή θρησκειολογικό.