πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 26/2/2010 και 2/3/2010ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ
Τοῦ κ. Χρήστου Λιβανοῦ
Μεγάλο σκανδαλισμὸ ἔχει προκαλέσει στὸν εὐσεβῆ κλῆρο καὶ τὸν πιστὸ τοῦ Θεοῦ λαὸ ἡ ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς Κυριακῆς τῆς ᾿Ορθοδοξίας «Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ ᾿Εγκύκλιος», ποὺ ἐξέδωσε τὸ Φανάρι. Πολλὰ τὰ ἀναληθῆ καὶ παραπλανητικὰ σημεῖα, ποὺ περιέχει, καὶ μεγάλος ὁ κίνδυνος, ἐὰν μείνῃ ἀναπάντητη καὶ ἀσχολίαστη, νὰ παρασύρῃ στὴν πλάνη τοῦ ἀδηφάγου τέρατος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀδιαφώτιστες καὶ ἀστήρικτες ψυχές. Γι᾿ αὐτό, παρὰ τὸ ἀσθενὲς τῶν δυνάμεών μας, θὰ προσπαθήσουμε νὰ ρίψουμε ὀλίγο φῶς στὴ σκοτεινὴ οἰκουμενιστικὴ ἀτραπό, στὴν ὁποία ἐπιχειρεῖ νὰ ὁδηγήσῃ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα ἡ ᾿Εγκύκλιος αὐτὴ μὲ τὰ ἀληθοφανῆ καὶ λογικοφανῆ, πλὴν ὅμως ἕωλα καὶ ἀντορθόδοξα, ἐπιχειρήματά της......
"Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον", ἀναφέρει ἡ ἐγκύκλιος, "ὡς ἡ πρωτόθρονος ᾿Εκκλησία τῆς ᾿Ορθοδοξίας, μεριμνᾷ διὰ τὴν διαφύλαξιν καὶ ἑδραίωσιν τῆς ἑνότητος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας". Τοῦτο, ἐν μέρει, εἶναι ἀληθές, διότι πράγματι σὲ πολλὲς περιπτώσεις, κυρίως ὅσον ἀφορᾶ στὶς σχέσεις μὲ τὶς ὁμόδοξες σλαυόφωνες ᾿Εκκλησίες, τὸ Πατριαρχεῖο καταβάλλει προσπάθειες νὰ διατηρήσῃ τὴν ἑνότητα αὐτή. Εἶναι ὅμως ἐξ ἴσου ἀληθές, ὅτι τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα τοῦ Φαναρίου τορπιλίζουν καὶ δυναμιτίζουν τὴν εὔθραυστη αὐτὴ ἑνότητα. ῾Ο ᾿Ορθόδοξος λαὸς βλέπει μὲ λύπη καὶ ἀγανάκτησι τὸ Φανάρι νὰ μεριμνᾶ περισσότερο γιὰ τὴν ψευδοένωσί του μὲ τὸν ἀμετανόητο Παπισμό, παρὰ γιὰ τὴν διατήρησι τῆς ἑνότητος μεταξὺ τῶν ᾿Ορθοδόξων. Ποία εἶναι π.χ. ἡ μέριμνά του γιὰ τὴν ἕνωσι τῆς ᾿Εκκλησίας μὲ τοὺς Παλαιοημερολογίτες ἀδελφούς μας; Πότε ἐπεδίωξε διάλογο μαζί τους; ῎Εχει μήπως περισσότερες πιθανότητες νὰ γκρεμίσῃ τὸ ὀγκῶδες τεῖχος τῶν δυσεπίλυτων δογματικῶν, ἐκκλησιολογικῶν καὶ λειτουργικῶν διαφορῶν, ποὺ χωρίζει τὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Ανατολὴ ἀπὸ τὴν παναιρετικὴ Δύσι, παρὰ νὰ κόψῃ τὸ συρματόπλεγμα, ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Παλαιοημερολογιτισμό; Ποία εἶναι ἐπίσης ἡ μέριμνά του γιὰ τὴν ἑνότητα μὲ ὅσους ᾿Ορθοδόξους δὲν συμφωνοῦν μὲ τὸν Οἰκουμενισμό του; Ποῦ εἶναι ὁ χριστιανικὸς καὶ πολιτισμένος διάλογος μαζί τους; Τί ἔγινε ἡ πολυδιαφημιζομένη ἀγάπη «ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων», ποὺ ἐδῶ καὶ δεκαετίες διακηρύττεται ἀπὸ τὸ σεπτὸ κέντρο τῆς ᾿Ορθοδοξίας; Μήπως ἀντὶ ἀγάπης πρόκειται γιὰ ἀπάτη καὶ ὑποκρισία; ῍Η μήπως ἡ ἀγάπη, ποὺ μᾶς συνέστησε ὁ Χρι στός, εἶναι ἐπιλεκτική, νὰ ἀγκαλιάζουμε δηλαδὴ καὶ νὰ ἀσπαζώμεθα τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ κατακεραυνώνουμε μὲ ἀπειλὲς καὶ ἀφορισμοὺς τοὺς ἀντιφρονοῦντες ᾿Ορθοδόξους; Ποιός σωστὸς οἰκογενειάρχης ἐπιδιώκει ποτὲ νὰ συνάψῃ τόσο στενὲς σχέσεις μὲ τοὺς γείτονές του, ὥστε αὐτὲς νὰ γίνουν αἰτία νὰ διαταραχθῇ ἡ ἑνότητα τῆς οἰκογενείας του; Δὲν φοβεῖται τὸ Φανάρι τὸν φοβερὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ γιὰ ἐκεῖ νον, ποὺ θὰ γίνῃ αἰτία νὰ σκανδαλισθῇ μία ψυχή; Δὲν τρέμει στὴ σκέψι, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός του δὲν σκανδαλίζει μία μόνο ψυχή, ἀλλὰ πλῆθος ψυχές;
᾿Αδιαλείπτως διαλέγεσθε!
Συνεχίζοντας ἡ ἐγκύκλιος ἀναφέρει, ὅτι "ἡ ᾿Ορθοδοξία πρέπει νὰ εὑρίσκεται εἰς διαρκῆ διάλογον μὲ τὸν κόσμον"! ᾿Απὸ ποῦ συνάγει τὸ συμπέρασμα αὐτό; Εὑρίσκοντο ὁ Χριστός, οἱ ᾿Απόστολοι, οἱ Πατέρες σὲ διαρκῆ διάλογο μὲ ὅλον ἀνεξαιρέτως καὶ ἀδιακρίτως τὸν κόσμο; Δὲν ἀρνούμεθα βεβαίως, ὅτι ἔκαναν πολλοὺς διαλόγους, μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔμειναν μνημειώδεις, ὅπως ὁ περίφημος διάλογος τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ Σαμαρείτιδα στὸ φρέαρ τοῦ ᾿Ιακώβ, κ.ἄ. Παρ᾿ ὅλον ὅμως ποὺ ἦταν πάντοτε ἀνοικτοὶ σὲ κάθε διάλογο, ἐν τούτοις δὲν παρασύρθηκαν σὲ ἀτέρμονες καὶ ἀνωφελεῖς δια λόγους μὲ ὅλους τοὺς διαλεγομένους μὲ αὐτοὺς ἀνθρώπους. ῞Οταν διεπίστωναν, ὅτι ὁ διάλογος δὲν ὁδηγεῖ πουθενά, ἢ προκαλεῖ ζημία παρὰ ὠφέλεια, ἢ ὅτι οἱ συνομιλητές τους ἦταν κακοπροαίρετοι, ἀμετανόητοι καὶ πωρωμένοι, τότε τὸν διέκοπταν καὶ τὸν ἀπέφευγαν. ᾿Επεδίωξε καὶ ὁ ῾Ηρώδης διάλογο μὲ τὸν Χριστό, αὐτὸς ὅμως «οὐδὲν ἀπεκρίνατο αὐτῷ» (Λουκ. 23:9). Διαλέχθηκε καὶ ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Πιλᾶτο μέχρις ἑνὸς σημείου, ὅταν ὅμως εἶδε, ὅτι δὲν ὠφελοῦσε ἡ συνέχιση τοῦ διαλόγου, ἐσιώπησε, «καὶ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῷ πρὸς οὐδὲ ἕν ῥῆμα, ὥστε θαυμάζειν τὸν ἡγεμόνα λίαν» (Ματθ. 27:14). ῾Ωμίλησε καὶ ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος στὸν ῎Αρειο Πάγο, ὅταν ὅμως εἶδε τὴν ἀπροθυμία τῶν ᾿Αθηναίων νὰ πιστεύσουν στὸ κήρυγμά του, τοὺς ἄφησε καὶ ἔφυγε (Πράξ. 17:33). Εἶχε πεῖρα ὁ μέγας ᾿Απόστολος τῶν ἐθνῶν ἀπὸ διαλόγους, πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτὴ τῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν, γι᾿ αὐτὸ ἄφησε ὡς ἐντολὴ καὶ αἰωνία παρακαταθήκη τὸν γνωστὸ ἐκεῖνο λόγο, «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3:10–11). Δὲν συνέστησε ὁ ᾿Απόστολος «ἀδιαλείπτως διαλέγεσθε»! Δὲν εἶναι ἐναντίον τοῦ διαλόγου ὅσοι ἐλέγχουν τὸ Φανάρι καὶ τοὺς ἄλλους οἰκουμενιστάς, ἀλλὰ ἐναντίον τῶν συγκεκριμένων διαλό γων, ποὺ διεξάγονται στὶς ἡμέρες μας μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ τὶς ἄλλες αἱρετικὲς κοινότητες, ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τῶν διαθρησκειακῶν δια λόγων, διότι ἁπλούστατα οἱ διά λογοι αὐτοὶ κατευθύνονται καὶ προωθοῦνται ἀπὸ σκοτεινὰ κέντρα ἀποφάσεων, γίνονται ἐν κρυπῷ καὶ παραβύστῳ, στηρίζονται σὲ σαθρές, κοσμικὲς καὶ ὄχι εὐαγγελικές, πατερικὲς καὶ ἱεροκανονικὲς βάσεις, γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ παρὰ τὴν παρέ λευσι τόσων δεκαετιῶν δὲν καρποφοροῦν.
Κατήργησαν τὴν ἱεραποστολή!
Γι᾽αὐτό ἂς παύσουν οἱ οἰκουμενιστὲς τοῦ Φαναρίου νὰ παραπλανοῦν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ γράφοντας ὅτι, «ἐὰν ἡ ᾿Ορθοδοξία κλεισθῇ εἰς τὸν ἑαυτόν της καὶ δὲν διαλέγεται μὲ τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς…θὰ ἀποτύχῃ εἰς τὴν ἀποστολήν της». Γιὰ ποιά ἀποστολὴ ὁμιλοῦν; ῾Ο μακαριστὸς ἱεραπόστολος π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος ἔλεγεν ὀρθῶς, ὅτι «᾿Εκκλησία χωρὶς ἱεραποστολὴ εἶναι ᾿Εκκλησία χωρὶς ἀποστολή». ῞Ενα ὅμως βασικὸ ἄρθρο τοῦ καταστατικοῦ τοῦ Π.Σ.Ε., στὸ ὁποῖο, ὡς «φτωχοὶ συγγενεῖς,» συμμετέχουν καὶ οἱ ᾿Ορθόδοξοι οἰκουμενιστές, εἶναι καὶ ἡ ἀπαγόρευσι τοῦ προσηλυτισμοῦ μεταξὺ τῶν μελῶν του.
῎Ετσι ὅμως ἀφαιρεῖται καὶ ἀπὸ τὴν ᾿Ορθοδοξία ἡ δυνατότητα νὰ διακηρύξῃ ὅτι αὐτὴ μόνη ἀποτελεῖ τὴν Μία καὶ ῾Αγία ᾿Εκκλησία, ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστός, καὶ νὰ καλέσῃ τοὺς ἑτεροδόξους νὰ ἐπιστρέψουν στοὺς κόλπους της, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔφυγαν οἱ πρόγονοί τους. ᾿Απαγορεύεται δηλαδὴ στὴν ᾿Ορθοδοξία νὰ δώσῃ τὴν καλὴ καὶ ἀληθινὴ μαρτυρία περὶ τοῦ ἑαυτοῦ της καὶ νὰ κάνῃ ἱεραποστολή. Γιὰ ποιά ἑπομένως ἀποστολὴ μᾶς ὁμιλοῦν, ὅταν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ Φαναριῶτες οἰκουμενιστές, ἔχοντας καταργήσει τὴν ἱεραποστολή, ἔχουν στὴν οὐσία καταργήσει τὴν ἀποστολὴ τῆς ᾿Εκκλησίας; ᾿Απόδειξι τρανὴ τοῦ ἰσχυρισμοῦ μας, ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς κατήργησαν τὴν ἱεραποστολή, εἶναι καὶ τὸ ἀδιάψευστο γεγονός, ὅτι τόσες δεκαετίες, μὲ τόσους διαλόγους, οὐδένα ἑτερόδοξο ἢ ἑτερό θρησκο συνομιλητή τους κατάφεραν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ᾿Ορθοδοξία! ᾿Εὰν προσέρχωνται προσήλυτοι σήμερα στὴν ᾿Ορθοδοξία, αὐτὸ ὀφείλεται ὄχι στοὺς διαλόγους τῶν οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ στὴν κατόπιν φωτισμοῦ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἀναζήτησι τῆς ἀληθείας ἐκ μέρους τῶν προσηλύτων, καθὼς καὶ στὶς ταπεινὲς ἱεραποστολικὲς προσπάθειες ζηλωτῶν κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι τυγχάνει νὰ εἶναι –τί εἰρωνεία!– αὐτοὶ ἀκριβῶς, τοὺς ὁποίους οἱ οἰκουμενιστὲς εἰρωνικῶς καὶ ἐμπαθῶς ἀποκαλοῦν «μισαλλόδοξους» καὶ «φανατικούς»!
Προκαλοῦμε τὸν κ. Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς ὁμόφρονές του οἰκουμενιστὲς νὰ μᾶς ἀναφέρουν ἔστω καὶ ἕνα ἑτερόδοξο ἢ ἀλλόθρησκο, τοῦ ὁποίου ἡ μεταστροφὴ στὴν ᾿Ορθοδοξία δύναται νὰ θεωρηθῇ καρπὸς τῶν διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν διαλόγων τους. Δὲν θὰ τὸν εὕρουν. Διότι δὲν ὑπάρχει. Καὶ ἡ τραγικὴ αὐτὴ ἀνυπαρξία δικαιώνει τὴν στάσι τῶν ᾿Αποστόλων καὶ τῶν Πατέρων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν στάσι τῶν σημερινῶν ἀνθενωτικῶν καὶ ἀντιοικουμενιστῶν ἔναντι τῶν ψευδολόγων καὶ ὀνειροπόλων ἑνωτικῶν καὶ οἰκουμενιστῶν. Πῶς ἄλλωστε νὰ πείσουν καὶ νὰ μεταστρέψουν τοὺς συνομιλητές τους οἱ οἰκουμενιστές, ὅταν σκοπός τους στοὺς διαλόγους δὲν εἶναι νὰ καταδείξουν πόσο ἀληθινὴ καὶ αὐθεντικὴ εἶναι ἡ ᾿Ορθοδοξία, ἀλλὰ πόσο ὁμοιάζει, καὶ πόσα κοινὰ σημεῖα ἔχει μὲ τὴν ἑτεροδοξία καὶ τὴν αἵρεσι! ῎Ετσι φθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ «δογματικὸ μινιμαλισμό», «βαπτισματικὴ θεολογία», «ἀδελφὲς ἐκκλησίες», κοινὴ ἱεραποστολὴ τῶν «ἐκκλησιῶν», «κοινὸ μήνυμα στὸν κόσμο» καὶ ἄλλα… «πράσινα ἄλογα» τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν ἀλλοτριωμένων συντρόφων του, οἱ ὁποῖοι, μιμούμενοι τοὺς διαμεσολαβητές, διαπραγματευτές, διπλωμάτες καὶ τεχνοκράτες τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος, καὶ κρατώντας στὸ χέρι τους δερμάτινο χαρτοφύλακα μὲ προσχέδια, προσύμφωνα, κοινὲς δηλώσεις καὶ συμφωνίες, εὑρίσκονται σὲ διαρκῆ κίνησι, περιφερόμενοι ὑπὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ ἀνέμου ἀπὸ συνέδριο σὲ συνέδριο, ἀπὸ τὴ μία διαθρησκειακὴ συνάντησι στὴν ἄλλη, προσπαθώντας νὰ πείσουν τὸ ἄναυδο καὶ ζαλισμένο ἀπὸ τὴν διαρκῆ κίνησί τους ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα, ὅτι ἡ ἀδιάκοπη αὐτὴ κίνησί τους καὶ ἡ ἀκατάσχετη διαλογολογία καὶ διαλογομανία τους ταυτίζεται μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν μαθητῶν του καὶ ὅσων πιστεύσουν στὸ κήρυγμά τους! Καὶ γιὰ νὰ πείσουν ἐπικαλοῦνται λόγους τοῦ Χριστοῦ!
"῞Ινα ὧσιν ἕν"!
Εἶναι συνήθης τακτικὴ τῶν αἱρετικῶν νὰ ἐπιστρατεύουν χωρία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, νὰ τὰ παρερμηνεύουν καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ στηρίξουν σ᾿ αὐτὰ τὶς αἱρέσεις τους. Πρωταθλητὲς στὴν παρερμηνεία καὶ διαστρέβλωσι τῶν ἱερῶν καὶ θεοπνεύστων κειμένων εἶναι στὶς ἡμέρες μας οἱ Χιλιαστές! ᾿Αλλὰ καὶ οἱ οἰκουμενιστές, ἂν καὶ σπανίως ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ῾Αγία Γραφή, ἔχουν καὶ αὐτοὶ τὸ «ἀγαπημένο» χωρίο τους. Εἶναι τὸ ᾿Ιωάν. 17:11, 21–22. Τὸ χρησιμοποιοῦν κατὰ κόρον. Τὸ χρησιμοποιεῖ καὶ τὸ Φανάρι στὴν ἐγκύκλιό του. Εἶναι ἡ σημαία του. Μ᾿ αὐτὸ χρυσώνει τὸ πικρὸ καὶ δηλητηριῶδες χάπι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ του καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσῃ, ὅτι ἡ παγκόσμια θρησκευτικὴ ἑνοποίησι, ποὺ ἐπιχειρεῖται στὸ πλαίσιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πρὸς παράδοσι μιᾶς ἑνω μένης θρησκευτικῶς ἀνθρωπότητος (ὅσο αὐτὸ εἶναι δυνατό) στὴν ἀγκάλη τοῦ ἐρχομένου ᾿Αντιχρίστου, γιὰ νὰ τὸν λατρεύσῃ ὡς Μεσσία καὶ Θεό, ταυτίζεται μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν μαθητῶν του καὶ ὅλων τῶν ἀληθινῶν Χριστιανῶν!
᾿Αδυνατεῖ, ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, νὰ διακρίνῃ τὰ σημεῖα τῶν κρισίμων καὶ χαλεπῶν καιρῶν μας. Οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ Σαδδουκαῖοι διέκριναν τὸ «πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ», τὰ σημεῖα ὅμως, ποὺ ἀπεδείκνυαν μὲ τὴν ἐκπλήρωσι τόσων προφητειῶν, ὅτι ἦλθεν ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, δὲν ἠμποροῦσαν νὰ διακρίνουν! Τοὺς ἐμπόδιζεν ὁ φθόνος καὶ ἡ ὑποκρισία τους. ῎Ετσι καὶ στὶς ἡμέρες μας. Γνωρίζει τὸ Φανάρι νὰ διακρίνῃ τὴν καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος, καὶ προσπαθεῖ μὲ τὸν οἰκολογικὸ ἀκτιβισμό του νὰ εὐαισθητοποιήσῃ τοὺς λαούς, ἀδυνατεῖ ὅμως νὰ διακρίνῃ καὶ νὰ ἑρμηνεύσῃ τὰ ἀποκαλυπτικὰ καὶ ἐσχατολογικὰ σημεῖα, ποὺ συντελοῦνται γύρω μας, καὶ νὰ κηρύξῃ, ὡς ὁ πλέον ἁρμόδιος, γενικὴ πνευματικὴ ἐπι στράτευσι, πάνδημη μετάνοια τῶν ᾿Ορθοδόξων λαῶν καὶ ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὴν πρωτοφανῆ ἀποστασία στὸν Θεό. ᾿Απὸ ἀρχι φύλακας τῆς πνευματικῆς ᾿Αμπέλου, τὴν ὁποία ἐφύτευσε ἡ δεξιὰ τοῦ Κυρίου, ἔγινε τὸ Φανάρι φύλακας καὶ διασώστης τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, καὶ διὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ του, τραγικὸς νεροκουβαλητὴς στὸν πανθρησκειακὸ μύλο τοῦ ᾿Αντιχρίστου, καὶ τῆς Νέας ᾿Εποχῆς, ποὺ πυρετωδῶς προετοιμάζει τὴν ἔλευσί του! ῎Αραγε θὰ ἀργήσῃ πολὺ ἀκόμη νὰ τὸ ἀντιληφθῇ;
Γράφει ἡ ἐγκύκλιος τοῦ Φαναρίου: «ὁ διάλογος αὐτὸς ὅμως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ φθάσῃ εἰς τὸν ἔξω κόσμον, ἂν δὲν περάσῃ πρῶτα ἀπὸ ὅσους φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ». ᾿Ερωτοῦμε τοὺς συντάξαντες καὶ ὑπογράψαντες αὐτή: Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικό, γιὰ νὰ φθάσῃ ὁ διάλογος στοὺς ἄλλους Χριστιανούς, δὲν πρέπει πρῶτα νὰ περάσῃ ἀπὸ ὅσους φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ ᾿Ορθοδόξου; ῞Ενα μεγάλο μέρος τοῦ ᾿Ορθοδόξου πληρώματος ἀντιτίθεται σ᾿ αὐτὸ τὸν διάλογο. Γιατί τὸ περιφρονοῦν; Γιατί τὸ ὑβρίζουν καὶ συκοφαντοῦν; Δὲν γνωρίζουν ᾿Εκκλησιαστικὴ ῾Ιστορία; ᾿Αγνοοῦν, ὅτι τόσες ἀνὰ τοὺς αἰῶ νες σύνοδοι, παρὰ τὴν κοσμική τους ἰσχύ, ἐναυάγησαν καὶ ὠνομά σθηκαν ληστρικές, διότι δὲν εἶχαν τὴν ἔγκρισι καὶ ἐπιδοκιμασία τοῦ εὐσεβοῦς κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ τὴν εὐλογία τοῦ οὐρανοῦ; Ποῦ ὁδηγοῦν τὴν ᾿Ορθοδοξία; Σὲ μιὰ νέα Φερράρα – Φλωρεντία; Εζήλεψαν μήπως τὴν ὑποδοχή, ποὺ ἐπεφύλαξε ὁ πιστὸς λαὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως σὲ ὅσους ἑνωτικοὺς ὑπέγραψαν τὸν προδοτικὸ ὅρο τῆς τραγικῆς ἐκείνης ψευδοενώσεως;
Βλ. και Ιωάννης Τάτσης, "Φαναριώτικη Ορθοδοξία"
Μεγάλο σκανδαλισμὸ ἔχει προκαλέσει στὸν εὐσεβῆ κλῆρο καὶ τὸν πιστὸ τοῦ Θεοῦ λαὸ ἡ ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς Κυριακῆς τῆς ᾿Ορθοδοξίας «Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ ᾿Εγκύκλιος», ποὺ ἐξέδωσε τὸ Φανάρι. Πολλὰ τὰ ἀναληθῆ καὶ παραπλανητικὰ σημεῖα, ποὺ περιέχει, καὶ μεγάλος ὁ κίνδυνος, ἐὰν μείνῃ ἀναπάντητη καὶ ἀσχολίαστη, νὰ παρασύρῃ στὴν πλάνη τοῦ ἀδηφάγου τέρατος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀδιαφώτιστες καὶ ἀστήρικτες ψυχές. Γι᾿ αὐτό, παρὰ τὸ ἀσθενὲς τῶν δυνάμεών μας, θὰ προσπαθήσουμε νὰ ρίψουμε ὀλίγο φῶς στὴ σκοτεινὴ οἰκουμενιστικὴ ἀτραπό, στὴν ὁποία ἐπιχειρεῖ νὰ ὁδηγήσῃ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα ἡ ᾿Εγκύκλιος αὐτὴ μὲ τὰ ἀληθοφανῆ καὶ λογικοφανῆ, πλὴν ὅμως ἕωλα καὶ ἀντορθόδοξα, ἐπιχειρήματά της......
"Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον", ἀναφέρει ἡ ἐγκύκλιος, "ὡς ἡ πρωτόθρονος ᾿Εκκλησία τῆς ᾿Ορθοδοξίας, μεριμνᾷ διὰ τὴν διαφύλαξιν καὶ ἑδραίωσιν τῆς ἑνότητος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας". Τοῦτο, ἐν μέρει, εἶναι ἀληθές, διότι πράγματι σὲ πολλὲς περιπτώσεις, κυρίως ὅσον ἀφορᾶ στὶς σχέσεις μὲ τὶς ὁμόδοξες σλαυόφωνες ᾿Εκκλησίες, τὸ Πατριαρχεῖο καταβάλλει προσπάθειες νὰ διατηρήσῃ τὴν ἑνότητα αὐτή. Εἶναι ὅμως ἐξ ἴσου ἀληθές, ὅτι τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα τοῦ Φαναρίου τορπιλίζουν καὶ δυναμιτίζουν τὴν εὔθραυστη αὐτὴ ἑνότητα. ῾Ο ᾿Ορθόδοξος λαὸς βλέπει μὲ λύπη καὶ ἀγανάκτησι τὸ Φανάρι νὰ μεριμνᾶ περισσότερο γιὰ τὴν ψευδοένωσί του μὲ τὸν ἀμετανόητο Παπισμό, παρὰ γιὰ τὴν διατήρησι τῆς ἑνότητος μεταξὺ τῶν ᾿Ορθοδόξων. Ποία εἶναι π.χ. ἡ μέριμνά του γιὰ τὴν ἕνωσι τῆς ᾿Εκκλησίας μὲ τοὺς Παλαιοημερολογίτες ἀδελφούς μας; Πότε ἐπεδίωξε διάλογο μαζί τους; ῎Εχει μήπως περισσότερες πιθανότητες νὰ γκρεμίσῃ τὸ ὀγκῶδες τεῖχος τῶν δυσεπίλυτων δογματικῶν, ἐκκλησιολογικῶν καὶ λειτουργικῶν διαφορῶν, ποὺ χωρίζει τὴν ᾿Ορθόδοξη ᾿Ανατολὴ ἀπὸ τὴν παναιρετικὴ Δύσι, παρὰ νὰ κόψῃ τὸ συρματόπλεγμα, ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Παλαιοημερολογιτισμό; Ποία εἶναι ἐπίσης ἡ μέριμνά του γιὰ τὴν ἑνότητα μὲ ὅσους ᾿Ορθοδόξους δὲν συμφωνοῦν μὲ τὸν Οἰκουμενισμό του; Ποῦ εἶναι ὁ χριστιανικὸς καὶ πολιτισμένος διάλογος μαζί τους; Τί ἔγινε ἡ πολυδιαφημιζομένη ἀγάπη «ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων», ποὺ ἐδῶ καὶ δεκαετίες διακηρύττεται ἀπὸ τὸ σεπτὸ κέντρο τῆς ᾿Ορθοδοξίας; Μήπως ἀντὶ ἀγάπης πρόκειται γιὰ ἀπάτη καὶ ὑποκρισία; ῍Η μήπως ἡ ἀγάπη, ποὺ μᾶς συνέστησε ὁ Χρι στός, εἶναι ἐπιλεκτική, νὰ ἀγκαλιάζουμε δηλαδὴ καὶ νὰ ἀσπαζώμεθα τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ κατακεραυνώνουμε μὲ ἀπειλὲς καὶ ἀφορισμοὺς τοὺς ἀντιφρονοῦντες ᾿Ορθοδόξους; Ποιός σωστὸς οἰκογενειάρχης ἐπιδιώκει ποτὲ νὰ συνάψῃ τόσο στενὲς σχέσεις μὲ τοὺς γείτονές του, ὥστε αὐτὲς νὰ γίνουν αἰτία νὰ διαταραχθῇ ἡ ἑνότητα τῆς οἰκογενείας του; Δὲν φοβεῖται τὸ Φανάρι τὸν φοβερὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ γιὰ ἐκεῖ νον, ποὺ θὰ γίνῃ αἰτία νὰ σκανδαλισθῇ μία ψυχή; Δὲν τρέμει στὴ σκέψι, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός του δὲν σκανδαλίζει μία μόνο ψυχή, ἀλλὰ πλῆθος ψυχές;
᾿Αδιαλείπτως διαλέγεσθε!
Συνεχίζοντας ἡ ἐγκύκλιος ἀναφέρει, ὅτι "ἡ ᾿Ορθοδοξία πρέπει νὰ εὑρίσκεται εἰς διαρκῆ διάλογον μὲ τὸν κόσμον"! ᾿Απὸ ποῦ συνάγει τὸ συμπέρασμα αὐτό; Εὑρίσκοντο ὁ Χριστός, οἱ ᾿Απόστολοι, οἱ Πατέρες σὲ διαρκῆ διάλογο μὲ ὅλον ἀνεξαιρέτως καὶ ἀδιακρίτως τὸν κόσμο; Δὲν ἀρνούμεθα βεβαίως, ὅτι ἔκαναν πολλοὺς διαλόγους, μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔμειναν μνημειώδεις, ὅπως ὁ περίφημος διάλογος τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ Σαμαρείτιδα στὸ φρέαρ τοῦ ᾿Ιακώβ, κ.ἄ. Παρ᾿ ὅλον ὅμως ποὺ ἦταν πάντοτε ἀνοικτοὶ σὲ κάθε διάλογο, ἐν τούτοις δὲν παρασύρθηκαν σὲ ἀτέρμονες καὶ ἀνωφελεῖς δια λόγους μὲ ὅλους τοὺς διαλεγομένους μὲ αὐτοὺς ἀνθρώπους. ῞Οταν διεπίστωναν, ὅτι ὁ διάλογος δὲν ὁδηγεῖ πουθενά, ἢ προκαλεῖ ζημία παρὰ ὠφέλεια, ἢ ὅτι οἱ συνομιλητές τους ἦταν κακοπροαίρετοι, ἀμετανόητοι καὶ πωρωμένοι, τότε τὸν διέκοπταν καὶ τὸν ἀπέφευγαν. ᾿Επεδίωξε καὶ ὁ ῾Ηρώδης διάλογο μὲ τὸν Χριστό, αὐτὸς ὅμως «οὐδὲν ἀπεκρίνατο αὐτῷ» (Λουκ. 23:9). Διαλέχθηκε καὶ ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Πιλᾶτο μέχρις ἑνὸς σημείου, ὅταν ὅμως εἶδε, ὅτι δὲν ὠφελοῦσε ἡ συνέχιση τοῦ διαλόγου, ἐσιώπησε, «καὶ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῷ πρὸς οὐδὲ ἕν ῥῆμα, ὥστε θαυμάζειν τὸν ἡγεμόνα λίαν» (Ματθ. 27:14). ῾Ωμίλησε καὶ ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος στὸν ῎Αρειο Πάγο, ὅταν ὅμως εἶδε τὴν ἀπροθυμία τῶν ᾿Αθηναίων νὰ πιστεύσουν στὸ κήρυγμά του, τοὺς ἄφησε καὶ ἔφυγε (Πράξ. 17:33). Εἶχε πεῖρα ὁ μέγας ᾿Απόστολος τῶν ἐθνῶν ἀπὸ διαλόγους, πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτὴ τῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν, γι᾿ αὐτὸ ἄφησε ὡς ἐντολὴ καὶ αἰωνία παρακαταθήκη τὸν γνωστὸ ἐκεῖνο λόγο, «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3:10–11). Δὲν συνέστησε ὁ ᾿Απόστολος «ἀδιαλείπτως διαλέγεσθε»! Δὲν εἶναι ἐναντίον τοῦ διαλόγου ὅσοι ἐλέγχουν τὸ Φανάρι καὶ τοὺς ἄλλους οἰκουμενιστάς, ἀλλὰ ἐναντίον τῶν συγκεκριμένων διαλό γων, ποὺ διεξάγονται στὶς ἡμέρες μας μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ τὶς ἄλλες αἱρετικὲς κοινότητες, ἀλλὰ καὶ ἐναντίον τῶν διαθρησκειακῶν δια λόγων, διότι ἁπλούστατα οἱ διά λογοι αὐτοὶ κατευθύνονται καὶ προωθοῦνται ἀπὸ σκοτεινὰ κέντρα ἀποφάσεων, γίνονται ἐν κρυπῷ καὶ παραβύστῳ, στηρίζονται σὲ σαθρές, κοσμικὲς καὶ ὄχι εὐαγγελικές, πατερικὲς καὶ ἱεροκανονικὲς βάσεις, γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ παρὰ τὴν παρέ λευσι τόσων δεκαετιῶν δὲν καρποφοροῦν.
Κατήργησαν τὴν ἱεραποστολή!
Γι᾽αὐτό ἂς παύσουν οἱ οἰκουμενιστὲς τοῦ Φαναρίου νὰ παραπλανοῦν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ γράφοντας ὅτι, «ἐὰν ἡ ᾿Ορθοδοξία κλεισθῇ εἰς τὸν ἑαυτόν της καὶ δὲν διαλέγεται μὲ τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς…θὰ ἀποτύχῃ εἰς τὴν ἀποστολήν της». Γιὰ ποιά ἀποστολὴ ὁμιλοῦν; ῾Ο μακαριστὸς ἱεραπόστολος π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος ἔλεγεν ὀρθῶς, ὅτι «᾿Εκκλησία χωρὶς ἱεραποστολὴ εἶναι ᾿Εκκλησία χωρὶς ἀποστολή». ῞Ενα ὅμως βασικὸ ἄρθρο τοῦ καταστατικοῦ τοῦ Π.Σ.Ε., στὸ ὁποῖο, ὡς «φτωχοὶ συγγενεῖς,» συμμετέχουν καὶ οἱ ᾿Ορθόδοξοι οἰκουμενιστές, εἶναι καὶ ἡ ἀπαγόρευσι τοῦ προσηλυτισμοῦ μεταξὺ τῶν μελῶν του.
῎Ετσι ὅμως ἀφαιρεῖται καὶ ἀπὸ τὴν ᾿Ορθοδοξία ἡ δυνατότητα νὰ διακηρύξῃ ὅτι αὐτὴ μόνη ἀποτελεῖ τὴν Μία καὶ ῾Αγία ᾿Εκκλησία, ποὺ ἵδρυσε ὁ Χριστός, καὶ νὰ καλέσῃ τοὺς ἑτεροδόξους νὰ ἐπιστρέψουν στοὺς κόλπους της, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔφυγαν οἱ πρόγονοί τους. ᾿Απαγορεύεται δηλαδὴ στὴν ᾿Ορθοδοξία νὰ δώσῃ τὴν καλὴ καὶ ἀληθινὴ μαρτυρία περὶ τοῦ ἑαυτοῦ της καὶ νὰ κάνῃ ἱεραποστολή. Γιὰ ποιά ἑπομένως ἀποστολὴ μᾶς ὁμιλοῦν, ὅταν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ Φαναριῶτες οἰκουμενιστές, ἔχοντας καταργήσει τὴν ἱεραποστολή, ἔχουν στὴν οὐσία καταργήσει τὴν ἀποστολὴ τῆς ᾿Εκκλησίας; ᾿Απόδειξι τρανὴ τοῦ ἰσχυρισμοῦ μας, ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς κατήργησαν τὴν ἱεραποστολή, εἶναι καὶ τὸ ἀδιάψευστο γεγονός, ὅτι τόσες δεκαετίες, μὲ τόσους διαλόγους, οὐδένα ἑτερόδοξο ἢ ἑτερό θρησκο συνομιλητή τους κατάφεραν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν ᾿Ορθοδοξία! ᾿Εὰν προσέρχωνται προσήλυτοι σήμερα στὴν ᾿Ορθοδοξία, αὐτὸ ὀφείλεται ὄχι στοὺς διαλόγους τῶν οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ στὴν κατόπιν φωτισμοῦ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἀναζήτησι τῆς ἀληθείας ἐκ μέρους τῶν προσηλύτων, καθὼς καὶ στὶς ταπεινὲς ἱεραποστολικὲς προσπάθειες ζηλωτῶν κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι τυγχάνει νὰ εἶναι –τί εἰρωνεία!– αὐτοὶ ἀκριβῶς, τοὺς ὁποίους οἱ οἰκουμενιστὲς εἰρωνικῶς καὶ ἐμπαθῶς ἀποκαλοῦν «μισαλλόδοξους» καὶ «φανατικούς»!
Προκαλοῦμε τὸν κ. Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς ὁμόφρονές του οἰκουμενιστὲς νὰ μᾶς ἀναφέρουν ἔστω καὶ ἕνα ἑτερόδοξο ἢ ἀλλόθρησκο, τοῦ ὁποίου ἡ μεταστροφὴ στὴν ᾿Ορθοδοξία δύναται νὰ θεωρηθῇ καρπὸς τῶν διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν διαλόγων τους. Δὲν θὰ τὸν εὕρουν. Διότι δὲν ὑπάρχει. Καὶ ἡ τραγικὴ αὐτὴ ἀνυπαρξία δικαιώνει τὴν στάσι τῶν ᾿Αποστόλων καὶ τῶν Πατέρων ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν στάσι τῶν σημερινῶν ἀνθενωτικῶν καὶ ἀντιοικουμενιστῶν ἔναντι τῶν ψευδολόγων καὶ ὀνειροπόλων ἑνωτικῶν καὶ οἰκουμενιστῶν. Πῶς ἄλλωστε νὰ πείσουν καὶ νὰ μεταστρέψουν τοὺς συνομιλητές τους οἱ οἰκουμενιστές, ὅταν σκοπός τους στοὺς διαλόγους δὲν εἶναι νὰ καταδείξουν πόσο ἀληθινὴ καὶ αὐθεντικὴ εἶναι ἡ ᾿Ορθοδοξία, ἀλλὰ πόσο ὁμοιάζει, καὶ πόσα κοινὰ σημεῖα ἔχει μὲ τὴν ἑτεροδοξία καὶ τὴν αἵρεσι! ῎Ετσι φθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ «δογματικὸ μινιμαλισμό», «βαπτισματικὴ θεολογία», «ἀδελφὲς ἐκκλησίες», κοινὴ ἱεραποστολὴ τῶν «ἐκκλησιῶν», «κοινὸ μήνυμα στὸν κόσμο» καὶ ἄλλα… «πράσινα ἄλογα» τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν ἀλλοτριωμένων συντρόφων του, οἱ ὁποῖοι, μιμούμενοι τοὺς διαμεσολαβητές, διαπραγματευτές, διπλωμάτες καὶ τεχνοκράτες τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος, καὶ κρατώντας στὸ χέρι τους δερμάτινο χαρτοφύλακα μὲ προσχέδια, προσύμφωνα, κοινὲς δηλώσεις καὶ συμφωνίες, εὑρίσκονται σὲ διαρκῆ κίνησι, περιφερόμενοι ὑπὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ ἀνέμου ἀπὸ συνέδριο σὲ συνέδριο, ἀπὸ τὴ μία διαθρησκειακὴ συνάντησι στὴν ἄλλη, προσπαθώντας νὰ πείσουν τὸ ἄναυδο καὶ ζαλισμένο ἀπὸ τὴν διαρκῆ κίνησί τους ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα, ὅτι ἡ ἀδιάκοπη αὐτὴ κίνησί τους καὶ ἡ ἀκατάσχετη διαλογολογία καὶ διαλογομανία τους ταυτίζεται μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν μαθητῶν του καὶ ὅσων πιστεύσουν στὸ κήρυγμά τους! Καὶ γιὰ νὰ πείσουν ἐπικαλοῦνται λόγους τοῦ Χριστοῦ!
"῞Ινα ὧσιν ἕν"!
Εἶναι συνήθης τακτικὴ τῶν αἱρετικῶν νὰ ἐπιστρατεύουν χωρία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, νὰ τὰ παρερμηνεύουν καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ στηρίξουν σ᾿ αὐτὰ τὶς αἱρέσεις τους. Πρωταθλητὲς στὴν παρερμηνεία καὶ διαστρέβλωσι τῶν ἱερῶν καὶ θεοπνεύστων κειμένων εἶναι στὶς ἡμέρες μας οἱ Χιλιαστές! ᾿Αλλὰ καὶ οἱ οἰκουμενιστές, ἂν καὶ σπανίως ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ῾Αγία Γραφή, ἔχουν καὶ αὐτοὶ τὸ «ἀγαπημένο» χωρίο τους. Εἶναι τὸ ᾿Ιωάν. 17:11, 21–22. Τὸ χρησιμοποιοῦν κατὰ κόρον. Τὸ χρησιμοποιεῖ καὶ τὸ Φανάρι στὴν ἐγκύκλιό του. Εἶναι ἡ σημαία του. Μ᾿ αὐτὸ χρυσώνει τὸ πικρὸ καὶ δηλητηριῶδες χάπι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ του καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσῃ, ὅτι ἡ παγκόσμια θρησκευτικὴ ἑνοποίησι, ποὺ ἐπιχειρεῖται στὸ πλαίσιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πρὸς παράδοσι μιᾶς ἑνω μένης θρησκευτικῶς ἀνθρωπότητος (ὅσο αὐτὸ εἶναι δυνατό) στὴν ἀγκάλη τοῦ ἐρχομένου ᾿Αντιχρίστου, γιὰ νὰ τὸν λατρεύσῃ ὡς Μεσσία καὶ Θεό, ταυτίζεται μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν μαθητῶν του καὶ ὅλων τῶν ἀληθινῶν Χριστιανῶν!
᾿Αδυνατεῖ, ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, νὰ διακρίνῃ τὰ σημεῖα τῶν κρισίμων καὶ χαλεπῶν καιρῶν μας. Οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ Σαδδουκαῖοι διέκριναν τὸ «πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ», τὰ σημεῖα ὅμως, ποὺ ἀπεδείκνυαν μὲ τὴν ἐκπλήρωσι τόσων προφητειῶν, ὅτι ἦλθεν ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας, δὲν ἠμποροῦσαν νὰ διακρίνουν! Τοὺς ἐμπόδιζεν ὁ φθόνος καὶ ἡ ὑποκρισία τους. ῎Ετσι καὶ στὶς ἡμέρες μας. Γνωρίζει τὸ Φανάρι νὰ διακρίνῃ τὴν καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος, καὶ προσπαθεῖ μὲ τὸν οἰκολογικὸ ἀκτιβισμό του νὰ εὐαισθητοποιήσῃ τοὺς λαούς, ἀδυνατεῖ ὅμως νὰ διακρίνῃ καὶ νὰ ἑρμηνεύσῃ τὰ ἀποκαλυπτικὰ καὶ ἐσχατολογικὰ σημεῖα, ποὺ συντελοῦνται γύρω μας, καὶ νὰ κηρύξῃ, ὡς ὁ πλέον ἁρμόδιος, γενικὴ πνευματικὴ ἐπι στράτευσι, πάνδημη μετάνοια τῶν ᾿Ορθοδόξων λαῶν καὶ ἐπιστροφὴ ἀπὸ τὴν πρωτοφανῆ ἀποστασία στὸν Θεό. ᾿Απὸ ἀρχι φύλακας τῆς πνευματικῆς ᾿Αμπέλου, τὴν ὁποία ἐφύτευσε ἡ δεξιὰ τοῦ Κυρίου, ἔγινε τὸ Φανάρι φύλακας καὶ διασώστης τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, καὶ διὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ του, τραγικὸς νεροκουβαλητὴς στὸν πανθρησκειακὸ μύλο τοῦ ᾿Αντιχρίστου, καὶ τῆς Νέας ᾿Εποχῆς, ποὺ πυρετωδῶς προετοιμάζει τὴν ἔλευσί του! ῎Αραγε θὰ ἀργήσῃ πολὺ ἀκόμη νὰ τὸ ἀντιληφθῇ;
Γράφει ἡ ἐγκύκλιος τοῦ Φαναρίου: «ὁ διάλογος αὐτὸς ὅμως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ φθάσῃ εἰς τὸν ἔξω κόσμον, ἂν δὲν περάσῃ πρῶτα ἀπὸ ὅσους φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ». ᾿Ερωτοῦμε τοὺς συντάξαντες καὶ ὑπογράψαντες αὐτή: Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικό, γιὰ νὰ φθάσῃ ὁ διάλογος στοὺς ἄλλους Χριστιανούς, δὲν πρέπει πρῶτα νὰ περάσῃ ἀπὸ ὅσους φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ ᾿Ορθοδόξου; ῞Ενα μεγάλο μέρος τοῦ ᾿Ορθοδόξου πληρώματος ἀντιτίθεται σ᾿ αὐτὸ τὸν διάλογο. Γιατί τὸ περιφρονοῦν; Γιατί τὸ ὑβρίζουν καὶ συκοφαντοῦν; Δὲν γνωρίζουν ᾿Εκκλησιαστικὴ ῾Ιστορία; ᾿Αγνοοῦν, ὅτι τόσες ἀνὰ τοὺς αἰῶ νες σύνοδοι, παρὰ τὴν κοσμική τους ἰσχύ, ἐναυάγησαν καὶ ὠνομά σθηκαν ληστρικές, διότι δὲν εἶχαν τὴν ἔγκρισι καὶ ἐπιδοκιμασία τοῦ εὐσεβοῦς κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ τὴν εὐλογία τοῦ οὐρανοῦ; Ποῦ ὁδηγοῦν τὴν ᾿Ορθοδοξία; Σὲ μιὰ νέα Φερράρα – Φλωρεντία; Εζήλεψαν μήπως τὴν ὑποδοχή, ποὺ ἐπεφύλαξε ὁ πιστὸς λαὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως σὲ ὅσους ἑνωτικοὺς ὑπέγραψαν τὸν προδοτικὸ ὅρο τῆς τραγικῆς ἐκείνης ψευδοενώσεως;
Βλ. και Ιωάννης Τάτσης, "Φαναριώτικη Ορθοδοξία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου