ΠΑΠΙΚΟΙ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΤΕΣ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣΤου κ. Παναγιώτη Τελεβάντου
Οι αιρετικοί έχουν σοβαρό πρόβλημα με την ΙΣΤΟΡΙΑ. Οχι μόνον με τη θεολογία. Οι Παπικοί λ.χ. ισχυρίζονται ότι ο Πάπας είναι αλάθητος! Πλήν όμως η Ιστορία του Παπισμού αποδεικνύει ότι ο Πάπας δεν είναι ΑΛΑΘΗΤΟΣ. Φυσικά ο ισχυρισμός αυτός ούτε θεολογικά ευσταθεί. Πολλοί Αγιοι της Εκκλησίας, Πανορθόδοξες και άλλες Σύνοδοι και μεγάλοι θεολόγοι όπως ο Αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς έχουν κάνει εξαίρετες αναλύσεις για το παπικό αλάθητο.
ΠΑΠΙΚΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Αλάθητος είναι αυτός που δεν κάνει λάθη. Σωστά; Η όλη Ιστορία του Παπισμού, όμως, δεν είναι παρά μια ατέλειωτη ιστορία λαθών.......
Ποιός το λέγει αυτό; Εμείς που δεν είμαστε οπαδοί του Παπισμού; Ασφαλώς το λέμε και εμείς! Το λένε ταυτόχρονα και πολλά μέλη και μάλιστα κορυφαίοι θεολόγοι του Παπισμού.
Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι το λένε αλλά και το μεταφράζουν σε επίσημη πολιτική τους οι ΙΔΙΟΙ οι ΠΑΠΕΣ. Αν, όπως ισχυρίζονται, δέν κάνουν λάθη, γιατί περιάγουν την γην και τη θάλασσα και απολογούνται για τα λάθη που έκαναν (Ιερά Εξέταση, σταυροφορίες, αντισημιτισμός, διώξεις επιστημόνων, κτλ.);
Η απολογία για τα λάθη των προκατόχων τους εξυπακούει την αυτόματη αυτοαναίρεση του παπικού αλάθητου. Εδώ φυσικά πρέπει να τονίσουμε ότι είναι εύκολο να απολογείσαι για τα λάθη των άλλων. Το πιο σημαντικό είναι να απολογείσαι για τα δικά σου λάθη. Και ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄εκτός από τα λάθη των προκατόχων του θα έπρεπε πρώτιστα να απολογείται για τα δικά του εγκλήματα και όχι απλά λάθη! Θα ήταν έντιμο εκ μέρους του λ.χ. αν παραιτείτο από το αξίωμα που κατέχει επειδή κατά τη θητεία του σε διάφορες θέσεις έκλεινε το στόμα αθώων παιδικών ψυχών που βίαζαν οι παιδόφιλοι φραγκοπαπάδες και κουκούλωνε το έγκλημα που διέπρατταν.
Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ
Ας έρθουμε τώρα στους Προτεστάντες: Ισχυρίζονται ότι η αυθεντική ερμηνεία της Αποκαλύψεως δεν εξαρτάται από κάποιο κέντρο εκκλησιαστικής εξουσίας, όπως το Βατικανό. Οποιος μελετά τη Γραφή, πιστεύει στο Χριστό και επικαλείται το φωτισμό του για να την κατανοήσει μπορεί να ερμηνεύει σωστά τη Βίβλο, ισχυρίζονται. Είναι ορθή αυτή η άποψη; Θα μπορούσαν να λεχθούν πολλά για το ασύστατο του ισχυρισμού. Στο άρθρο, όμως, αυτό, εξετάζουμε το θέμα αποκλειστικά από ιστορικής σκοπιάς. Καταρχήν υπάρχει κενό στην ιστορική συνέχεια της Εκκλησίας, όπως παρουσιάζουν το θέμα οι Προτεστάντες. Αφού ισχυρίζονται, ότι από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου και μετά η Εκκλησία έπεσε σε πλάνη, πώς ιχνηλατούν τη συνέχειά Της μέχρι το ΙΣΤ΄ αιώνα που εμφανίστηκε ο Λούθηρος; Για να αποφύγουν τις συνέπειες του ερωτήματος καταφεύγουν στο δόγμα της «αόρατης Εκκλησίας». Οδηγούν, δηλαδή, το θέμα από το ιστορικό στο υπερβατικό επίπεδο. Θα αποφύγουμε, λοιπόν, την πρόκληση να εξετάσουμε θεολογικά την εγκυρότητα του δόγματος για την «αόρατη Εκκλησία» και θα συνεχίσουμε τη συζήτηση σε καθαρά ιστορικό επίπεδο.
Η ΙΔΙΑ ΜΕΘΟΔΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Προτού καταλήξουμε σε συμπεράσματα είναι σημαντικό να απαντηθούν τα ακόλουθα ερωτήματα: Πιστεύουν οι Προτεστάντες στο Χριστό ως Θεό και Σωτήρα τους; Ασφαλώς και Τον πιστεύουν. Μελετούν την Αγία Γραφή; Συστηματικά! Προσεύχονται στο Χριστό να τους φωτίσει να κατανοήσουν το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής και να το εφαρμόσουν στη ζωή τους; Σίγουρα! Τότε πώς η Ιστορία του Προτεσταντισμού αναιρεί τον ισχυρισμό τους στην πράξη; Πώς τα κατάφεραν ακολουθώντας την ίδια ερμηνευτική μέθοδο να χωριστούν σε τριακόσιες επίσημες (και δυο χιλιάδες ανεπίσημες) διαφορετικές Προτεσταντικές Ομολογίες, καθεμιά από τις οποίες πρεσβεύει εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα και στο δόγμα και στο ήθος και στη λατρεία;
ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ
Κάποιοι Προτεστάντες πιστεύουν στόν απόλυτο προορισμό. Αλλοι τόν απορρίπτουν κάθετα. Κάποιοι πιστεύουν κάτι ενδιάμεσο για το θέμα. Κάποιοι απορρίπτουν όλα τα μυστήρια. Κάποιοι δέχονται ορισμένα μόνον ως συμβολικές τελετές. Αλλοι χρησιμοποιούν τελετουργία στις ακολουθίες. Αλλοι όχι. Κάποιοι έχουν ως διακόσμηση στους ναούς τους εικόνες ή και αγάλματα. Κάποιοι θεωρούν ανάθεμα την παρουσία εικόνων. Ακόμη και το σταυρό μερικοί βδελύττονται να βλέπουν!!! Κάποιοι δέχονται το βαθμό του πρεσβυτέρου και του επισκόπου. Κάποιοι όχι. Ορισμένοι συναινούν στη σεξουαλική ελευθεριότητα. Αλλοι την απορρίπτουν κατηγορηματικά. Κάποιοι τελούν τη Θεία Ευχαριστία ως απλή τελετή μια φορά το μήνα. Αλλοι κάθε Κυριακή. Αλλοι μια φορά το χρόνο. Αλλοι χειροτονούν γυναίκες και ομοφυλόφιλους ως πάστορες! Ακόμη καί επισκόπους, κοκ. Καί τό αμείλικτο ερώτημα ΑΠΟ ΚΑΘΑΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ είναι το ακόλουθο: Αφού πιστεύουν στο Σωτήρα Χριστό, αφού μελετούν την Αγία Γραφή και αφού προσεύχονται στο Θεό να τους φωτίσει να κατανοήσουν το θέλημά Του πώς καταλήγουν σε τόσες διαφορετικές ερμηνείες και πρακτικές και στο δόγμα και στην ηθική και στη λατρεία;
«ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΤΕΣ» ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ολοι οι αιρετικοί έχουν πρόβλημα με την Ιστορία. Οχι μόνο οι Προτεστάντες και οι Παπικοί. Οι «Νεοβαρλααμίτες» επίσης έχουν πρόβλημα με την Ιστορία. Οχι μόνο με τη θεολογία. Εμφορούνται από αιρετικό φρόνημα. Απεχθάνονται το Βυζάντιο. Λοιδωρούν τούς παραδοσιακούς πιστούς. Τους αποκαλούν σκωπτικά «Βυζαντινολιγούρηδες» (π. Βασίλειος Θερμός). Η περιφρόνηση αυτή είναι ανταύγεια του προτεσταντικού τους φρονήματος.
Τους ενοχλεί η Παράδοση της Εκκλησίας. Η ανάγκη επιστροφής στη λεγόμενη πρωτοχριστιανική γνησιότητα αποτελεί την πεμπτουσία του Προτεσταντισμού. Αυτήν, όμως, υιοθετούν συνειδητά ή ασυνείδητα και οι «Νεοβαρλααμίτες». Οχι κατ’ ανάγκην πάντοτε ως επιστροφή στην «πρωτοχριστιανική γνησιότητα». Τους αρκεί η επιστροφή στη «γνησιότητα» στην προ της Εικονομαχίας κατάσταση (π. Α. Πινακούλας).
Αλλοι τέλος θεωρούν ότι η λατρεία της Εκκλησίας "τσιμεντώθηκε" (π. Βασίλειος Θερμός). Τι εννοούν με τον ασεβή αυτό χαρακτηρισμό; Οτι οι ίδιοι ως νέοι Λούθηροι έχουν δικαίωμα ή και καθήκον να την αλλοιώσουν κατά το δοκούν είτε με την επιστροφή σε μια "πρωτοχριστιανική" καθαρότητα είτε με την επιβολή της νοησιαρχίας. Ως άνθρωποι με εκπροτεσταντσμένη συνείδηση αυτοσχεδιάζουν στη Θεία Λειτουργία "τα άγια των αγίων" της Εκκλησίας με τον πιο προκλητικό τρόπο (παπα-Κώστας Μπέης). Τους προβληματίζει (άκου βλασφημία!) το "τσιμέντωμα" της λατρείας της Εκκλησίας μας αντί να κυτάξουν να ξεφύγουν από το δικό τους τσιμέντωμα στις ρίζες του Προτεσταντισμού και στις πηγές του Νεοβαρλααμισμού.
Ούτε ότι η λατρεία της Εκκλησίας είναι μυσταγωγική και όχι νοησιαρχική δεν κατανοούν!
Και όμως!
Επιδιώκουν με αποφευκτέο ζήλο να αλλοιώσουν τον ορθόδοξο χαρακτήρα της λατρείας μας ακόμη και μετά την καταδίκη του Νεοβαρλααμισμού από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Οι αιρετικοί έχουν σοβαρό πρόβλημα με την ΙΣΤΟΡΙΑ. Οχι μόνον με τη θεολογία. Οι Παπικοί λ.χ. ισχυρίζονται ότι ο Πάπας είναι αλάθητος! Πλήν όμως η Ιστορία του Παπισμού αποδεικνύει ότι ο Πάπας δεν είναι ΑΛΑΘΗΤΟΣ. Φυσικά ο ισχυρισμός αυτός ούτε θεολογικά ευσταθεί. Πολλοί Αγιοι της Εκκλησίας, Πανορθόδοξες και άλλες Σύνοδοι και μεγάλοι θεολόγοι όπως ο Αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς έχουν κάνει εξαίρετες αναλύσεις για το παπικό αλάθητο.
ΠΑΠΙΚΟ ΑΛΑΘΗΤΟ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Αλάθητος είναι αυτός που δεν κάνει λάθη. Σωστά; Η όλη Ιστορία του Παπισμού, όμως, δεν είναι παρά μια ατέλειωτη ιστορία λαθών.......
Ποιός το λέγει αυτό; Εμείς που δεν είμαστε οπαδοί του Παπισμού; Ασφαλώς το λέμε και εμείς! Το λένε ταυτόχρονα και πολλά μέλη και μάλιστα κορυφαίοι θεολόγοι του Παπισμού.
Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι το λένε αλλά και το μεταφράζουν σε επίσημη πολιτική τους οι ΙΔΙΟΙ οι ΠΑΠΕΣ. Αν, όπως ισχυρίζονται, δέν κάνουν λάθη, γιατί περιάγουν την γην και τη θάλασσα και απολογούνται για τα λάθη που έκαναν (Ιερά Εξέταση, σταυροφορίες, αντισημιτισμός, διώξεις επιστημόνων, κτλ.);
Η απολογία για τα λάθη των προκατόχων τους εξυπακούει την αυτόματη αυτοαναίρεση του παπικού αλάθητου. Εδώ φυσικά πρέπει να τονίσουμε ότι είναι εύκολο να απολογείσαι για τα λάθη των άλλων. Το πιο σημαντικό είναι να απολογείσαι για τα δικά σου λάθη. Και ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄εκτός από τα λάθη των προκατόχων του θα έπρεπε πρώτιστα να απολογείται για τα δικά του εγκλήματα και όχι απλά λάθη! Θα ήταν έντιμο εκ μέρους του λ.χ. αν παραιτείτο από το αξίωμα που κατέχει επειδή κατά τη θητεία του σε διάφορες θέσεις έκλεινε το στόμα αθώων παιδικών ψυχών που βίαζαν οι παιδόφιλοι φραγκοπαπάδες και κουκούλωνε το έγκλημα που διέπρατταν.
Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ
Ας έρθουμε τώρα στους Προτεστάντες: Ισχυρίζονται ότι η αυθεντική ερμηνεία της Αποκαλύψεως δεν εξαρτάται από κάποιο κέντρο εκκλησιαστικής εξουσίας, όπως το Βατικανό. Οποιος μελετά τη Γραφή, πιστεύει στο Χριστό και επικαλείται το φωτισμό του για να την κατανοήσει μπορεί να ερμηνεύει σωστά τη Βίβλο, ισχυρίζονται. Είναι ορθή αυτή η άποψη; Θα μπορούσαν να λεχθούν πολλά για το ασύστατο του ισχυρισμού. Στο άρθρο, όμως, αυτό, εξετάζουμε το θέμα αποκλειστικά από ιστορικής σκοπιάς. Καταρχήν υπάρχει κενό στην ιστορική συνέχεια της Εκκλησίας, όπως παρουσιάζουν το θέμα οι Προτεστάντες. Αφού ισχυρίζονται, ότι από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου και μετά η Εκκλησία έπεσε σε πλάνη, πώς ιχνηλατούν τη συνέχειά Της μέχρι το ΙΣΤ΄ αιώνα που εμφανίστηκε ο Λούθηρος; Για να αποφύγουν τις συνέπειες του ερωτήματος καταφεύγουν στο δόγμα της «αόρατης Εκκλησίας». Οδηγούν, δηλαδή, το θέμα από το ιστορικό στο υπερβατικό επίπεδο. Θα αποφύγουμε, λοιπόν, την πρόκληση να εξετάσουμε θεολογικά την εγκυρότητα του δόγματος για την «αόρατη Εκκλησία» και θα συνεχίσουμε τη συζήτηση σε καθαρά ιστορικό επίπεδο.
Η ΙΔΙΑ ΜΕΘΟΔΟΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Προτού καταλήξουμε σε συμπεράσματα είναι σημαντικό να απαντηθούν τα ακόλουθα ερωτήματα: Πιστεύουν οι Προτεστάντες στο Χριστό ως Θεό και Σωτήρα τους; Ασφαλώς και Τον πιστεύουν. Μελετούν την Αγία Γραφή; Συστηματικά! Προσεύχονται στο Χριστό να τους φωτίσει να κατανοήσουν το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής και να το εφαρμόσουν στη ζωή τους; Σίγουρα! Τότε πώς η Ιστορία του Προτεσταντισμού αναιρεί τον ισχυρισμό τους στην πράξη; Πώς τα κατάφεραν ακολουθώντας την ίδια ερμηνευτική μέθοδο να χωριστούν σε τριακόσιες επίσημες (και δυο χιλιάδες ανεπίσημες) διαφορετικές Προτεσταντικές Ομολογίες, καθεμιά από τις οποίες πρεσβεύει εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα και στο δόγμα και στο ήθος και στη λατρεία;
ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ
Κάποιοι Προτεστάντες πιστεύουν στόν απόλυτο προορισμό. Αλλοι τόν απορρίπτουν κάθετα. Κάποιοι πιστεύουν κάτι ενδιάμεσο για το θέμα. Κάποιοι απορρίπτουν όλα τα μυστήρια. Κάποιοι δέχονται ορισμένα μόνον ως συμβολικές τελετές. Αλλοι χρησιμοποιούν τελετουργία στις ακολουθίες. Αλλοι όχι. Κάποιοι έχουν ως διακόσμηση στους ναούς τους εικόνες ή και αγάλματα. Κάποιοι θεωρούν ανάθεμα την παρουσία εικόνων. Ακόμη και το σταυρό μερικοί βδελύττονται να βλέπουν!!! Κάποιοι δέχονται το βαθμό του πρεσβυτέρου και του επισκόπου. Κάποιοι όχι. Ορισμένοι συναινούν στη σεξουαλική ελευθεριότητα. Αλλοι την απορρίπτουν κατηγορηματικά. Κάποιοι τελούν τη Θεία Ευχαριστία ως απλή τελετή μια φορά το μήνα. Αλλοι κάθε Κυριακή. Αλλοι μια φορά το χρόνο. Αλλοι χειροτονούν γυναίκες και ομοφυλόφιλους ως πάστορες! Ακόμη καί επισκόπους, κοκ. Καί τό αμείλικτο ερώτημα ΑΠΟ ΚΑΘΑΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ είναι το ακόλουθο: Αφού πιστεύουν στο Σωτήρα Χριστό, αφού μελετούν την Αγία Γραφή και αφού προσεύχονται στο Θεό να τους φωτίσει να κατανοήσουν το θέλημά Του πώς καταλήγουν σε τόσες διαφορετικές ερμηνείες και πρακτικές και στο δόγμα και στην ηθική και στη λατρεία;
«ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΤΕΣ» ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ολοι οι αιρετικοί έχουν πρόβλημα με την Ιστορία. Οχι μόνο οι Προτεστάντες και οι Παπικοί. Οι «Νεοβαρλααμίτες» επίσης έχουν πρόβλημα με την Ιστορία. Οχι μόνο με τη θεολογία. Εμφορούνται από αιρετικό φρόνημα. Απεχθάνονται το Βυζάντιο. Λοιδωρούν τούς παραδοσιακούς πιστούς. Τους αποκαλούν σκωπτικά «Βυζαντινολιγούρηδες» (π. Βασίλειος Θερμός). Η περιφρόνηση αυτή είναι ανταύγεια του προτεσταντικού τους φρονήματος.
Τους ενοχλεί η Παράδοση της Εκκλησίας. Η ανάγκη επιστροφής στη λεγόμενη πρωτοχριστιανική γνησιότητα αποτελεί την πεμπτουσία του Προτεσταντισμού. Αυτήν, όμως, υιοθετούν συνειδητά ή ασυνείδητα και οι «Νεοβαρλααμίτες». Οχι κατ’ ανάγκην πάντοτε ως επιστροφή στην «πρωτοχριστιανική γνησιότητα». Τους αρκεί η επιστροφή στη «γνησιότητα» στην προ της Εικονομαχίας κατάσταση (π. Α. Πινακούλας).
Αλλοι τέλος θεωρούν ότι η λατρεία της Εκκλησίας "τσιμεντώθηκε" (π. Βασίλειος Θερμός). Τι εννοούν με τον ασεβή αυτό χαρακτηρισμό; Οτι οι ίδιοι ως νέοι Λούθηροι έχουν δικαίωμα ή και καθήκον να την αλλοιώσουν κατά το δοκούν είτε με την επιστροφή σε μια "πρωτοχριστιανική" καθαρότητα είτε με την επιβολή της νοησιαρχίας. Ως άνθρωποι με εκπροτεσταντσμένη συνείδηση αυτοσχεδιάζουν στη Θεία Λειτουργία "τα άγια των αγίων" της Εκκλησίας με τον πιο προκλητικό τρόπο (παπα-Κώστας Μπέης). Τους προβληματίζει (άκου βλασφημία!) το "τσιμέντωμα" της λατρείας της Εκκλησίας μας αντί να κυτάξουν να ξεφύγουν από το δικό τους τσιμέντωμα στις ρίζες του Προτεσταντισμού και στις πηγές του Νεοβαρλααμισμού.
Ούτε ότι η λατρεία της Εκκλησίας είναι μυσταγωγική και όχι νοησιαρχική δεν κατανοούν!
Και όμως!
Επιδιώκουν με αποφευκτέο ζήλο να αλλοιώσουν τον ορθόδοξο χαρακτήρα της λατρείας μας ακόμη και μετά την καταδίκη του Νεοβαρλααμισμού από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου