Δ΄ Κυριακή Νηστειών (Ιωάννου της Κλίμακος)
Μάρκου Θ΄ 17-31
Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος,Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Μόνο όσες ταλαίπωρες ψυχές έχουν βρεθεί συνειδητά στο στρατόπεδο της αρνήσεως και της αθεΐας(;), πιέζουν τον εαυτόν τους για να δείξουν ότι απορρίπτουν την πίστη στον Θεό. Όλοι μα όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, αισθάνονται και βιώνουν μέσα στην ύπαρξή τους την πραγματικότητα της πίστεως, γι αυτό και αναλόγως την κάθε περίπτωση, η κάθε ύπαρξη ζει την πίστη, έως ότου έρθει κάποια στιγμή στην ζωή όπου ξεκαθαρίζει τι ακριβώς πιστεύει και πόσο πιστεύει.
Μια τέτοια τραγική περίπτωση βλέπουμε και στην Ευαγγελική περικοπή της Δ’ Κυριακής των Νηστειών που θα ακούσουμε στους Ιερούς μας Ναούς, στα λιμάνια αυτά της χάριτος που τοποθέτησε η αγάπη του Θεού μέσα στην Κοινωνία των ανθρώπων...
Όταν ακούει κανείς τον πατέρα του σεληνιαζομένου νέου, μέσα στην ανέκφραστη πίκρα του, να παρακαλεί τον Ιησού για την θεραπεία του παιδιού του, όσο ψύχραιμος και να είναι, συγκλονίζεται συθέμελα και συμπάσχει μαζί του.
Το παλληκάρι αυτό έχασε την ελευθερία και την κυριαρχία της προσωπικότητάς του μέσα στο άσπονδο μίσος του διαβόλου. Γι αυτό και όπως εξηγούσε ο πατέρας του «όπου αν αυτόν καταλάβη, ρήσσει αυτόν και αφρίζει και τρίζει τους οδόντας αυτού και ξηραίνεται...». Δηλαδή: Σε όποιο μέρος τον πιάσει, τον ρίχνει κάτω και αφρίζει και τρίζει τα δόντια του και γίνεται ξηρός και αναίσθητος.
Όντως τραγικό θέαμα, που μόνο όσοι έχουν ιδίαν αντίληψην τέτοιων δαιμονικών καταστάσεων, μπορούν να εννοήσουν τι σημαίνει να κυριεύεται η ύπαρξις από ακάθαρτα πνεύματα!
Αλήθεια, που είναι αυτοί οι «σοφοί» που αρνούνται την ύπαρξη του διαβόλου; Και τι έχουν να απαντήσουν μπροστά σ’ αυτές τις τραγικές περιπτώσεις που σε κάθε εποχή, δυστυχώς, υφίστανται; Αλλοίμονο, το μόνο που κατορθώνουν οι πλεγματικοί αυτοί άνθρωποι είναι να καταντούν (ίσως ασυνείδητα) συνήγοροι του διαβόλου...
Αλλά ας αφήσουμε τις φοβερές αυτές καταστάσεις της πνευματικής διαστροφής και ας περάσουμε να δούμε με ποιο τρόπο, ο ίδιος ο Κύριος των πάντων, προσδιορίζει την βάση επάνω στην οποία θα πρέπει να σταθεί ο άνθρωπος για να οικοδομήσει την όλη προσωπικότητά του και τον αγώνα του.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο Ιησούς πριν ελευθερώσει τον σκλαβωμένο, από τα ακάθαρτα πνεύματα νέο, πριν προβεί στο θαύμα, ακούγοντας την παράκληση του πατέρα, του τονίζει μια συγκλονιστική φράση που κρύβει όλο το μεγαλείο αλλά και την δύναμη της πίστεως. «Εί δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι», δηλ. εάν μπορείς εσύ να πιστεύσεις, όλα είναι δυνατά σ’ εκείνον που πιστεύει.
Αδελφοί μου. Όταν μελετά κανείς με ησυχία και σε βάθος τον ζωντανό λόγο του Θεού, και όταν παρακολουθεί την ορθή ερμηνεία της Εκκλησίας μας, αισθάνεται ότι η φράση αυτή απευθύνεται στον ίδιο προσωπικά. Ναι. Είναι βέβαιο πως, αν ήδη δεν έχουν έρθει, θα έρθουν τέτοιες στιγμές, τόσο στην προσωπική, όσο και στην οικογενειακή μας ζωή, που θα νοιώσουμε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μας...
Αυτές είναι οι στιγμές του πειρασμού, που ο διάβολος, έχοντας λάβει την άδεια από τον Θεό, έρχεται να μας «σινιάσει ως τον σίτον», να μας κοσκινίσει δηλαδή όπως κοσκινίζεται το σιτάρι μέσα στο κόσκινο. Αλλά σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές, το μόνο που θα πρέπει να μη υπάρχει είναι πανικός και συγχυσις. Ο ίδιος ο Ιησούς έχει δεηθεί για εμάς «ίνα μη εκλίπη η πίστις μας».
Δεν μας αφήνει η σταυρωμένη Αγάπη να πειραστούμε περισσότερο απ’ όσο αντέχουμε. Η δοκιμασία δεν υπερβαίνει τις δυνάμεις μας, πλην όμως θα πρέπει τώρα από δικής μας πλευράς να διαθέτουμε στην καρδιά μας την ανάλογη πίστη, ώστε να εξέλθουμε νικητές.
Και εδώ ακριβώς τοποθετείται το επίμαχο σημείο που καθορίζει την όλη έκβαση του αγώνα. Υφίσταται μέσα στις καρδιές μας η γνήσια πίστις στο Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού;
Ο σπόρος της πίστεως έχει αυξηθεί «εις δένδρον ευσκιόφυλλον» όπου τα «πετεινά του ουρανού κατασκηνώνουν»; Δηλ. βιώνουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ώστε η πίστις μας να «μετακινεί τα όρη» των δυσκολιών και να συντρίβει «υπό τους πόδας ημών πάντα εχθρόν και πολέμιον, πειρασμόν και διάβολον»;
Αν ναι, τότε, ο πρώτος Ψαλμός του προφητάνακτος Δαβίδ που μακαρίζει τον άνθρωπο του Θεού, επενδύει και δοξάζει τον αγωνιζόμενο Χριστιανό που ως «ξύλον παρά τας διεξόδους των υδάτων» δέχεται τις δωρεές του Θεού.
Αν όμως δεν αισθανθήκαμε ακόμα την ζωντανή πίστη να κοχλάζει μέσα στην καρδιά. Αν ακόμα τα φόβητρα του κόσμου και οι ειρωνίες των ανθρώπων ταράζουν την συνείδησή μας και αναστατώνουν τα βάθη της ψυχής μας, τότε, κυρίως τότε, ας προσπαθούμε να παραμένουμε ψύχραιμοι και ταυτοχρόνως, όπως ο πατέρας της παραβολής, ας στρέφουμε το βλέμμα στον καρδιογνώστη Ιησού.
Ας ομολογήσουμε εν ταπεινώσει ενώπιον του «πρωτόθρονου αδελφού» του Κυρίου μας Ιησού Χριστού την αδυναμία μας : «πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία», πιστεύω, Κύριε, ότι έχεις την δύναμη να με βοηθήσεις. Βοήθησέ με να απαλλαγώ από την ολιγοπιστία μου και αναπλήρωσε εσύ την έλλειψη της πίστεώς μου.
Τότε ας είμαστε βέβαιοι ότι αφού «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ πάν ρήμα», η αγάπη του Ιησού θα δώσει την έκβαση της νίκης προς δόξαν Θεού, προς σωτηρία των τέκνων του και προς καταισχύνη των ζοφερών δαιμόνων.
Είθε να αισθανθούμε, να ζήσουμε και να βιώνουμε ολοένα και περισσότερο το θείον δώρον της αγίας Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεώς μας, όπως το έζησαν και μας το παρέδωσαν όλα τα γνήσια τέκνα του Θεού. Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
Όταν ακούει κανείς τον πατέρα του σεληνιαζομένου νέου, μέσα στην ανέκφραστη πίκρα του, να παρακαλεί τον Ιησού για την θεραπεία του παιδιού του, όσο ψύχραιμος και να είναι, συγκλονίζεται συθέμελα και συμπάσχει μαζί του.
Το παλληκάρι αυτό έχασε την ελευθερία και την κυριαρχία της προσωπικότητάς του μέσα στο άσπονδο μίσος του διαβόλου. Γι αυτό και όπως εξηγούσε ο πατέρας του «όπου αν αυτόν καταλάβη, ρήσσει αυτόν και αφρίζει και τρίζει τους οδόντας αυτού και ξηραίνεται...». Δηλαδή: Σε όποιο μέρος τον πιάσει, τον ρίχνει κάτω και αφρίζει και τρίζει τα δόντια του και γίνεται ξηρός και αναίσθητος.
Όντως τραγικό θέαμα, που μόνο όσοι έχουν ιδίαν αντίληψην τέτοιων δαιμονικών καταστάσεων, μπορούν να εννοήσουν τι σημαίνει να κυριεύεται η ύπαρξις από ακάθαρτα πνεύματα!
Αλήθεια, που είναι αυτοί οι «σοφοί» που αρνούνται την ύπαρξη του διαβόλου; Και τι έχουν να απαντήσουν μπροστά σ’ αυτές τις τραγικές περιπτώσεις που σε κάθε εποχή, δυστυχώς, υφίστανται; Αλλοίμονο, το μόνο που κατορθώνουν οι πλεγματικοί αυτοί άνθρωποι είναι να καταντούν (ίσως ασυνείδητα) συνήγοροι του διαβόλου...
Αλλά ας αφήσουμε τις φοβερές αυτές καταστάσεις της πνευματικής διαστροφής και ας περάσουμε να δούμε με ποιο τρόπο, ο ίδιος ο Κύριος των πάντων, προσδιορίζει την βάση επάνω στην οποία θα πρέπει να σταθεί ο άνθρωπος για να οικοδομήσει την όλη προσωπικότητά του και τον αγώνα του.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο Ιησούς πριν ελευθερώσει τον σκλαβωμένο, από τα ακάθαρτα πνεύματα νέο, πριν προβεί στο θαύμα, ακούγοντας την παράκληση του πατέρα, του τονίζει μια συγκλονιστική φράση που κρύβει όλο το μεγαλείο αλλά και την δύναμη της πίστεως. «Εί δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι», δηλ. εάν μπορείς εσύ να πιστεύσεις, όλα είναι δυνατά σ’ εκείνον που πιστεύει.
Αδελφοί μου. Όταν μελετά κανείς με ησυχία και σε βάθος τον ζωντανό λόγο του Θεού, και όταν παρακολουθεί την ορθή ερμηνεία της Εκκλησίας μας, αισθάνεται ότι η φράση αυτή απευθύνεται στον ίδιο προσωπικά. Ναι. Είναι βέβαιο πως, αν ήδη δεν έχουν έρθει, θα έρθουν τέτοιες στιγμές, τόσο στην προσωπική, όσο και στην οικογενειακή μας ζωή, που θα νοιώσουμε το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μας...
Αυτές είναι οι στιγμές του πειρασμού, που ο διάβολος, έχοντας λάβει την άδεια από τον Θεό, έρχεται να μας «σινιάσει ως τον σίτον», να μας κοσκινίσει δηλαδή όπως κοσκινίζεται το σιτάρι μέσα στο κόσκινο. Αλλά σ’ αυτές τις πραγματικά δύσκολες στιγμές, το μόνο που θα πρέπει να μη υπάρχει είναι πανικός και συγχυσις. Ο ίδιος ο Ιησούς έχει δεηθεί για εμάς «ίνα μη εκλίπη η πίστις μας».
Δεν μας αφήνει η σταυρωμένη Αγάπη να πειραστούμε περισσότερο απ’ όσο αντέχουμε. Η δοκιμασία δεν υπερβαίνει τις δυνάμεις μας, πλην όμως θα πρέπει τώρα από δικής μας πλευράς να διαθέτουμε στην καρδιά μας την ανάλογη πίστη, ώστε να εξέλθουμε νικητές.
Και εδώ ακριβώς τοποθετείται το επίμαχο σημείο που καθορίζει την όλη έκβαση του αγώνα. Υφίσταται μέσα στις καρδιές μας η γνήσια πίστις στο Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού;
Ο σπόρος της πίστεως έχει αυξηθεί «εις δένδρον ευσκιόφυλλον» όπου τα «πετεινά του ουρανού κατασκηνώνουν»; Δηλ. βιώνουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ώστε η πίστις μας να «μετακινεί τα όρη» των δυσκολιών και να συντρίβει «υπό τους πόδας ημών πάντα εχθρόν και πολέμιον, πειρασμόν και διάβολον»;
Αν ναι, τότε, ο πρώτος Ψαλμός του προφητάνακτος Δαβίδ που μακαρίζει τον άνθρωπο του Θεού, επενδύει και δοξάζει τον αγωνιζόμενο Χριστιανό που ως «ξύλον παρά τας διεξόδους των υδάτων» δέχεται τις δωρεές του Θεού.
Αν όμως δεν αισθανθήκαμε ακόμα την ζωντανή πίστη να κοχλάζει μέσα στην καρδιά. Αν ακόμα τα φόβητρα του κόσμου και οι ειρωνίες των ανθρώπων ταράζουν την συνείδησή μας και αναστατώνουν τα βάθη της ψυχής μας, τότε, κυρίως τότε, ας προσπαθούμε να παραμένουμε ψύχραιμοι και ταυτοχρόνως, όπως ο πατέρας της παραβολής, ας στρέφουμε το βλέμμα στον καρδιογνώστη Ιησού.
Ας ομολογήσουμε εν ταπεινώσει ενώπιον του «πρωτόθρονου αδελφού» του Κυρίου μας Ιησού Χριστού την αδυναμία μας : «πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία», πιστεύω, Κύριε, ότι έχεις την δύναμη να με βοηθήσεις. Βοήθησέ με να απαλλαγώ από την ολιγοπιστία μου και αναπλήρωσε εσύ την έλλειψη της πίστεώς μου.
Τότε ας είμαστε βέβαιοι ότι αφού «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ πάν ρήμα», η αγάπη του Ιησού θα δώσει την έκβαση της νίκης προς δόξαν Θεού, προς σωτηρία των τέκνων του και προς καταισχύνη των ζοφερών δαιμόνων.
Είθε να αισθανθούμε, να ζήσουμε και να βιώνουμε ολοένα και περισσότερο το θείον δώρον της αγίας Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεώς μας, όπως το έζησαν και μας το παρέδωσαν όλα τα γνήσια τέκνα του Θεού. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου