Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Κυριακή Β΄ Ματθαίου

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. δ΄ 18-23)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.gr

Με πολλά πράγματα μπορεί να ασχοληθεί ο άνθρωπος και πολλά επαγγέλματα μπορούν να εργάζονται οι Χριστιανοί. Επαγγέλματα, τα οποία εννοείται, δεν έρχονται σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού και το χριστιανικό ήθος. Επαγγέλματα και λειτουργήματα, τα οποία είναι τίμια και προάγουν την επαγγελματική και κοινωνική εν γένει ζωή των ανθρώπων. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς, ευλόγησε όπως βλέπουμε την εργασία και μάλιστα αυτή την χειρωνακτική, αφού έως τριάντα ετών εργαζόταν την τέχνη του μαραγκού!

Αλλ’ εάν υπάρχει ένα λειτούργημα, ένα θα λέγαμε μοναδικό ουράνιο διακόνημα, το οποίο έχει την αρχή του στον ίδιο τον Κύριο, αυτό είναι η «αλιεία των ψυχών»! Έργο ιερότατο που το ανέθεσε ο αρχηγός της πίστεώς μας διά των αγίων του Αποστόλων, σ’ όλη την Εκκλησία Του!..

Ας δούμε όμως σε σύντομη μετάφραση την ιερή Ευαγγελική περικοπή και κατόπιν θα εστιάσουμε την προσοχή μας ώστε να βρούμε πώς μπορούμε κι εμείς να προσφέρουμε στο ευλογημένο αυτό έργο.

«Περιπατώντας ο Ιησούς κοντά στην λίμνη της Γαλιλαίας, είδε δύο αδελφούς, τον Σίμωνα που λέγεται Πέτρος και τον Ανδρέα τον αδελφό αυτού, να ρίχνουν δίκτυα στη λίμνη, διότι ήταν αλιείς (ψαράδες). Και λέγει σ’ αυτούς: «Ακολουθήστε με και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων». Αυτοί δε αμέσως άφησαν τα δίχτυα και τον ακολούθησαν. Και όταν προχώρησε από ‘κει, είδε άλλους δύο αδελφούς, τον Ιάκωβο, τον υιό Ζεβεδαίου και τον Ιωάννη τον Αδελφό του, μέσα στο πλοίο, μαζί με το Ζεβεδαίο τον πατέρα τους, να τακτοποιούν τα δίκτυά τους, και τους κάλεσε. Και αυτοί αμέσως άφησαν το πλοίο και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν. Και περιόδευε σ’ όλη την Γαλιλαία ο Ιησούς, διδάσκοντας στις συναγωγές τους και κηρύττοντας το Ευαγγέλιο της Βασιλείας και θεραπεύοντας κάθε ασθένεια και κάθε αρρώστια στο λαό» (Ματθ. δ΄ 18-23).

Όταν ο Κύριος μετά την Ανάστασή Του έδωσε την εντολή στους μαθητές του να «μαθητεύσουν πάντα τα έθνη» και τους βεβαίωσε ότι θα είναι και αυτός μαζί τους «έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. κη΄ 20), και ο Ίδιος, αλλά και οι Απόστολοι γνώριζαν ότι δεν θα ήταν αιωνίως στον κόσμο αυτόν οι Μαθητές. Αλλά με τη φράση αυτή τους πιστοποίησε ότι θα βρίσκεται με όλους εκείνους που θα συνέχιζαν το έργο των Αποστόλων. Με όλους αυτούς δηλ. που ανά τους αιώνες θα έφερναν αυτή την χρονική Αποστολική διαδοχή και διδαχή. Την ορθή διδασκαλία αλλά και τον αυθεντικό τρόπο Χριστιανικής ζωής. Θα είναι μαζί με όλους αυτούς οι οποίοι θα ευρίσκονταν ως αξιωματούχοι και ως χαρισματούχοι και θα διακονούσαν τόσο τις κατά τόπους Εκκλησίες, όσο και θα έφθαναν για να διακονήσουν στα πέρατα της οικουμένης το Σώμα Του, δηλ. την Εκκλησία Του! Και ομολογουμένως, αυτή η αλήθεια φαίνεται πολύ εναργώς σε κάθε τόπο και σε κάθε εποχή. Βλέπει η κάθε γενεά των ανθρώπων, ξεκάθαρα την χάρη του Θεού να επισκιάζει και να καθοδηγεί αυτούς που εργάζονται και ζουν για την δόξα του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Βλέπουν τόσο οι καλοπροαίρετοι και καλοδιάθετοι την επέκταση της Βασιλείας του Θεού και χαίρονται και ευφραίνονται, όσο και οι στρατευμένοι άθεοι και αντίχριστοι, βλέπουν αυτό τον θρίαμβο του Χριστού και λυσσούν και επιζητούν σύρριζα να κόψουν τα άνθη της Βασιλείας του.

Βλέπουν, θέλοντας και μη, όλοι οι άνθρωποι, αυτές τις ψυχές που με ειδικές κλίσεις εργάζονται με θέρμη και φλόγα ψυχής για την σωτηρία των συνανθρώπων τους, και γνωρίζουν (διότι η ιστορία διδάσκει) ότι «Ο Χριστός εξήλθε νικών και ίνα νικήση». (Αποκ. ΣΤ΄2).

Μια μελέτη στο βιβλίο των πράξεων των Αποστόλων και μια σύντομη ματιά τόσο στην Εκκλησιαστική αλλά και γενική Ιστορία, αλλά και η επισκόπηση της σύγχρονης πραγματικότητας στις χώρες που πραγματοποιείται η εξωτερική μας ιεραποστολή, πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Ότι δηλ. «χειρ Κυρίου» καθοδηγεί τα διαβήματα των ανθρώπων που ποθούν την επέκταση και την καλλιέργεια σε βάθος και πλάτος της Βασιλείας του Θεού.

Όμως, αγαπητοί μου, θα ήμασταν εκτός Βιβλικής πραγματικότητας και έξω από το πνεύμα της Εκκλησίας μας, εάν αρνούμασταν την μεγάλη αλήθεια ότι είναι πρέπον στο να συμβάλει ο καθένας μας στο έργο αυτό. Στο έργο δηλ. της διαδόσεως του Ευαγγελίου, τόσο μέσω της εσωτερικής ιεραποστολής, όσο και αυτής της εξωτερικής ιεραποστολής, «εις πάντα τα έθνη».

Βεβαίως, δεν θα γίνουν όλοι «αλιείς ανθρώπων» με τη μορφή των διαδόχων των Αποστόλων. Οπωσδήποτε, είναι αδύνατον όλοι να γίνουν κληρικοί και δη ιεραπόστολοι. Τούτο είναι «ειδική κλήσις» και κυρίως δεν είναι αποτέλεσμα ανθρωπίνου υπολογισμού. «Ού του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού» (Ρωμ.Θ΄16).

Εάν όμως είναι αδύνατον σε όλους να «αφήσουν να δίχτυα και να ακολουθήσουν τον Ιησούν», όλοι μας μπορούμε, και πρέπει να βοηθήσουμε από την σκοπιά μας, ώστε αν μη τι άλλο, να αποδείξουμε πρώτα στον εαυτόν μας ότι αγαπούμε ειλικρινώς τον Ιησού.

Ναι, δεν μπορείς αδελφέ μου να ενταχθείς σε κάποια μοναχική αδελφότητα ή σε ορισμένη ιεραποστολική προσπάθεια, διότι έχεις οικογένεια ή υφίστανται άλλοι λόγοι που πρέπει να μείνεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Ποιός όμως σε εμποδίζει να συνδράμεις με όσα τάλαντα σου έχει χαρίσει η αγάπη του Θεού, την ευλογημένη προσπάθεια της διαδόσεως του Ευαγγελίου; Είσαι επαγγελματίας και άνθρωπος του μεροκάματου; Ευ και καλώς. Ουδείς όμως σε απαγορεύει σ’ αυτόν τον όντως δύσκολο στις ημέρες μας, εργασιακό χώρο, και όταν βεβαίως οι περιστάσεις το επιτρέπουν, να εκφραστείς με τρόπο που θα κάνει τον άλλον να αισθανθεί στην καρδιά του κάποιον νυγμό κατανύξεως και τέλος πάντων να καταλάβει την αγάπη του Θεού προς αυτόν. Και γενικώς, σ’ οποιοδήποτε επάγγελμα κι αν βρίσκεται ο πιστός Χριστιανός, ποιός τον εμποδίζει, έργω και λόγω να κηρύττει την αλήθεια, και η ζωή του να είναι «ευωδία Χριστού»;

Ουδείς ο εμποδίζων, παρά μόνο ο ίδιο ο κακός εαυτός μας. Οι τρεις φοβεροί γίγαντες της ψυχής, η ραθυμία, η λήθη και η άγνοια, τους οποίους εκμεταλεύεται ο εχθρός του ανθρώπου, για να τον εμποδίσει στην οδό της σωτηρίας.

Δεν υφίστανται αντικειμενικές συνθήκες που να εμποδίζουν την «αλιεία των ψυχών». Ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες, εάν ο πιστός έχει διάθεση, μπορεί να γίνει οδοδείκτης που η βιοτή του θα σηματοδοτεί την πορεία προς τον ουρανό. (Οι σύγχρονες ιστορίες των απαίσιων γκουλάγκ στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., έχουν πολλά να πουν στους δειλούς Χριστιανούς που τρέμουν να πουν δυο λόγια, στη σκέψη ότι μπορεί να κλονιστεί η «καρέκλα» τους).

Επομένως αδελφοί μου, κανένας απολύτως δεν μας εμποδίζει από το ψυχοσωτήριο τούτο έργο, αλλά και κανένας πλέον δεν μπορεί να προβάλλει την αδικαιολόγητη δικαιολογία, ότι του είναι αδύνατον να συνδράμει στο κοσμοσωτήριο τούτο έργο, έστω κι αν έχει τις πλέον μικρές, κατ’ άνθρωπον δυνατότητες. Θα λέγαμε μάλιστα, πως κυρίως τότε πνέει η χάρις, αφού η δύναμις του Θεού «εν ασθενεία τελειούται»(Β΄Κορ. ιβ΄9).

Αγαπητοί μου. Ζούμε όντως σε μια αλλοπρόσαλλη εποχή που δυστυχώς η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κατορθώνει να επηρεάσει εν πολλοίς και αυτούς ακόμα τους πιστούς, με αποτέλεσμα ο ένας να φορτώνει τα λάθη στον άλλον, και έτσι να χάνεται η προθυμία και ο ζήλος για πνευματική συναναστροφή και ορθόδοξη οικοδομή. Φυσικά το κατάντημα αυτό, διότι περί καταντήματος πρόκειται, εάν συνεχίσει, δεν προοιονίζει τίποτα το θετικό. Αντί όμως οι πιστοί να συγχιζόμαστε και να παραμένουμε άπρακτοι, ή να πολιτικολογούμε άνευ αποτελέσματος, δεν έχουμε παρά να αναθεωρήσουμε «την έκβαση της αναστροφής μας» στον τομέα της ιεραποστολής και της διαδόσεως του μηνύματος του Χριστού. Τουλάχιστον να δείξουμε οδόν σωτηρίας εις εαυτούς και αλλήλους. Να προσφέρουμε την ελπίδα στις καλοπροαίρετες ψυχές. Να ρίξουμε το δίχτυ του λόγου στο περιβάλλον που μας έχει τοποθετήσει ο Θεός, και ας αφήσουμε την Αγάπη Του να ενεργήσει σύμφωνα με το Πανάγιον Θέλημά Του αφού, όπως έλεγε και ο μακαριστός Γέροντας Παίσιος, «μπορεί να οργώνει ο διάβολος, αλλά από πίσω έρχεται και σπέρνει ο Χριστός, και τελικά γίνεται του Χριστού».

Να δώσει, αδελφοί μου, ο Θεός.

Αμήν.