Ηλίας Φραγκόπουλος, Η θέσις μας δια το νέον Πρόγραμμα Σπουδών εις το Δημοτικόν και το Γυμνάσιον

ΠANEΛΛHNIOΣ ENΩΣIΣ ΘEOΛOΓΩN

Xαλκοκονδύλη 37 - 104 32 AΘHNA

Tηλ.  21052 24 180 FAX 21052 24 420

e-mail.1. panenthe@otenet.gr.2. enosis@petheol.gr

Ιστοχώρος:www.petheol.gr

Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ

ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ

( ΠΙΛΟΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ-ΕΤΟΣ 2011-2012)

Παρουσίαση ενώπιον της Ιεράς Συνόδου

από τον Πρόεδρο της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων

Ηλία Χρ. Φραγκόπουλο.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Παρουσιάζεται εδώ με μικρές αναγκαίες συντομεύσεις

Μακαριώτατε Άγιε Πρόεδρε,

Σεβασμιώτατοι Άγιοι Συνοδικοί,

Το πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου..
που προωθήθηκε ήδη από της ενάρξεως του τρέχοντος σχολ. έτους και δημοσιεύθηκε στο Φύλλο Εφημερίδος της Κυβερνήσεως ( τεύχος Β´, αριθμ. φύλλου 2335/17-10-2011) παρά τα όσα θετικά στοιχεία είναι δυνατό να περιλαμβάνει, και πράγματι περιλαμβάνει, ήγειρε ήδη από τις πρώτες προσπάθειες εφαρμογής του, σοβαρες αντιρρήσεις και ουσιαστικές διαφωνίες.

Η ΠΕΘ και τα μέλη της και οι συνεργάτες μας έχουν ήδη δημοσιεύσει - κυρίως στο Διαδίκτυο- επιφυλάξεις και αντιρρήσεις:

α) για το περιεχόμενο και τις στοχεύσεις των πιλοτικών αυτών προγραμμάτων

β) για τη διαμόρφωση της πορείας της θρησκευτικής διδασκαλίας, στην οποία όντως γίνονται και όμορφα βήματα της πορείας αυτής. Άλλωστε Προγράμματα Διαδικασίας τα ονομάζουν πολλοί. Ναι, αλλ᾽ αποκλίνουν συνήθως σε πολλά σημαντικά στοιχεία του περιεχομένου της θρησκευτικής διδασκαλίας.

γ) για παιδαγωγικές αστοχίες σε κάποια-όχι λίγα- σημεία. Κυρίως για αγνόηση του ψυχολογικού υπόβαθρου των μαθητών στους οποίους απευθύνονται..

δ) αλλά κυρίως και πρωτίστως για το περιεχόμενο, το αντικείμενο, το τι της θρησκευτικής διδασκαλίας, απ᾽ το οποίο αποκλείεται εκείνο ακριβώς που χρειάζεται για να είναι η θρησκευτική διδασκαλία πράγματι θρησκευτική και να μην απομένει θρησκειολογική και απλώς γνωστική και ιστορική.

Γιατί αυτό επιτυγχάνουν τα νέα προγράμματα σπουδών, όπως τα διαβάζουμε.

***

Θα αναφερθώ, με κάθε συντομία, κάποτε ενδεικτικά μόνο, στα παρακάτω.

Α´ Για το καθαρά παιδαγωγικό μέρος.

Υπάρχει σημαντική αναντιστοιχία της ηλικίας και της πνευματικής ωριμότητας των παιδιών με πολλά στοιχεία τα οποία περιλαμβάνουν τα Π.Σ. Τα οποία στην προσπάθεια να προσφέρουν αξιόλογες και σηματικές γνώσεις για τις θρησκείες του μη Χριστιανικού κόσμου, οδηγούν τον διδάσκοντα να προσφέρει στα παιδιά στοιχεία όπως τα παρακάτω:

Στην Γ´ τάξη Δημοτικού (ηλικία 8 ετών) και στη θεματική ενότητα “2. Κυριακή, μια σημαντική ημέρα της εβδομάδας” και σε μια εντελώς αψυχολόγητη εσφαλμένη εκτίμηση της πνευματικής ωριμότητας του παιδιού προσφέρονται για τη διδασκαλία τα εξής στοιχεία:

α) Για την Κυριακή των Χριστιανών: ο ναός, η καμπάνα, τα κεριά, οι εικόνες, ο Σταυρός

β) Για το Σάββατο των Εβραίων: η Συναγωγή, ραββίνος, τορά, κεριά, μενορά, κιπά τεφιλίν

γ) Για την Παρασκευή των Μουσουλμάνων: Τζαμί/Τέμενος, Κοράνιο, μιναρές, μουεζίνης, χατίπης, ιμάμης, νίψεις προσώπου-χεριών-ποδιών, βγάλσιμο παπουτσιών, μάσμπαχ, κατεύθυνση προσευχής, κήρυγμα

δ) Και τα Σύμβολα όλων των θρησκειών: Σταυρός, ιχθύς, άμπελος, πέλεκυς, άστρο του Δαβίδ, Μενορά, ημισέληνος, όνομα του Αλλάχ, Σβάστικα, το γιν και το γιανγκ, το ωμ, ο τροχός της διδασκαλίας του Βούδα (ντάρμα), ο λωτός, το σύμβολο της μη βίας (αχίμζα).

Εύκολα βλέπουμε ότι για την Κυριακή μένουμε σε εντελώς εξωτερικά -τυπικά πολιτιστικά στοιχεία. Και λίγα. Για όλες τις άλλες εορτές πολύ περισσότερα. Όμως αν ο δάσκαλος προσπαθήσει να εξηγήσει συμβολισμούς, μπορούμε να φανταστούμε τι ανακάτωμα, χάος και προπαντός εξίσωση των πάντων θα προκληθεί στα μυαλά και στις ψυχές των οχτάχρονων.

Και για ολοκλήρωση της εικόνας πουθενά στο Διάγραμμα Διαδικασίας (της θ.ε) δεν αναφέρεται ότι οι Χριστιανοί την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού μας και πάμε στην Εκκλησία για να βρεθούμε κοντά Του, όσο γίνεται. Νομίζω πως μόνο αυτά θα αρκούσαν για τα παιδιά της ηλικίας. Αναρωτιόμαστε λοιπόν τι επιδιώκουν οι συντάκτες των νέων Π.Σ. με το σχεδιασμό της ενότητας αυτής;

Είναι ανάγκη να πω πως το ίδιο γίνεται και σε άλλες (όχι λίγες) θεματικές ενότητες του Π.Σ. για το Δημοτικό.  Και στο Γυμνάσιο σημειώνουμε την ίδια αναντιστοιχία. Διότι οι συντάκτες στην προσπάθεια να καλύψουν θέματα που ανήκουν στην πνευματική ηλικία των παιδιών του Λυκείου τα μεταφέρουν στις τάξεις του Γυμνασίου. Γιατί το κάνουν;  Γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι θα συμβεί με το ΜτΘ στο Νέο Λύκειο. Και πόσο και με ποιά μορφή θα υπάρχει τούτο στις τάξεις του. Πιστεύω πως οι συντάκτες του Π.Σ. το ίδιο φοβούνται. Δεν πιστεύω πως ξέρουν η πως σχεδιάζουν. Η επιτροπή εμπειρογνωμόνων πάντως για το σχεδιασμό του Νέου Λυκείου έχει κιόλας συγκροτηθεί. Χωρίς αναλύσεις θα αναφέρω ένα παράδειγμα παιδαγωγικής ανατιστοιχίας ηλικίας παιδιών και μαθήματος στο Π.Σ. του Γυμνασίου.

Στην Γ´ τάξη Γυμνασίου ( ηλικία 14 ετών, συμπληρωμένων) μεταξύ των προσδοκωμένων Μαθησιακών Αποτελεσμάτων υπάρχουν στοιχεία τα οποία θα απαιτούσαν την πνευματική ωριμότητα της ύστερης εφηβείας, όπως π.χ. « οι λόγοι που οδηγούν τους σύγχρονους νέους να στρέφονται σε συγκεκριμένες σέκτες» η από τα περιλαμβανόμενα στα Βασικά θέματα για τις «Θρησκείες, σέκτες,   νεανικές   θρησκεῖες» η για τις σχέσεις που εκφράζονται στο θέμα « Αναβίωση της θρησκευτικότητας: Συγκρητισμός και εσωτερισμός».

Και ένα δεύτερο παράδειγμα από τα θέματα της Γ´ Γυμνασίου πάλι ( 14 ετών).  Είναι νομίζω άκρως επιβαρυντική η διαδικασία, η πορεία γνώσης σε θέματα όπως π.χ. ( στα Προσδοκώμενα Μαθησιακά Αποτελέσματα) σε « προσωπικούς προβληματισμούς και ιδέες για το ζήτημα του κακού», η για την εξέταση και ομαδοποίηση των όψεων του «σημερινού κακού- με ανθρωπολογικά και κοινωνιολογικά κριτήρια» η την αξιολόγηση της θεώρησης του κακού και σε άλλες θρησκείες».

            Αλλ᾽ όλα αυτά, και άλλα επίσης σημαντικά, που αφορούν σε μεθόδους, τρόπους διδασκαλίας, σχεδιασμούς, δραστηριότητες είναι κυρίως στοιχεία που βελτιώνονται με καλή διάθεση, συνεργασία και αγάπη στα παιδιά μας. Εμείς ναι μεν, τα επισημαίνουμε, αλλ᾽ είμαστε πρόθυμοι να συνεργαστούμε για τη βελτίωσή τους.

Είναι άλλο ζήτημα, το ότι δεν κληθήκαμε, και δεν νομίζω ότι θα κληθούμε, σεμια τέτοια συνεργασία. 

Β.´Υπάρχει όμως ένα μεγάλο σημείο αντίρρησης, μια μέγιστη διαφωνία μας, που αφορά στο περιεχόμενο και στο τι διδάσκουμε με τα προγράμματα Σπουδών για τα οποία συζητούμε.

 Όποιος τα διαβάσει- τα ίδια τα Π.Σ.- διαπιστώνει εύκολα ότι δεν επιδιώκουν παρά μόνο να προσφέρουν στα παιδιά μας γνώσεις. Γνώσεις ιστορικές, θρησκειολογικές, πολιτιστικές, βιβλικές με την έννοια της αφήγησης και όχι της έμπνευσης και αποδοχής κυρίως της πίστεως που αυτές εκφράζουν. Γνώσεις φιλοσοφίας, ποικίλης θρησκευτικής διδαχής του περιεχομένου και του τρόπου βιώσεως των θρησκειών του κόσμου.

Κάποτε και προβληματισμούς για τη ζωή του σύγχρονου κόσμου και τα προβλήματά του. Αν θέλετε και για την αντιμετώπιση τους από τις ιδέες των θρησκειών, ακόμα και από την κοινωνική διαδικασία του χριστιανισμού. Εγώ ένα δεν βρήκα: το ότι όχι μόνο η γνώση αυτής της διδασκαλίας, αλλ᾽ ότι η πίστη στο Χριστό μας και η αφοσίωση σ᾽αυτήν οδηγεί στη λύση τους.

Γιατί αυτό ακριβώς παραλείπουν τα νέα Π.Σ. Το να προσπαθήσουν να εγκεντρίσουν την πίστη και την αγάπη στο Χριστό και την αποδοχή της διδασκαλίας Του στα παιδιά μας. Στα παιδιά της Ορθόδοξης Ελλάδας.

Αυτή η έλλειψη είναι που μας οδηγεί απέναντι στα νέα Π.Σ.

Δεν είπαμε ποτέ, και δεν είναι λογικό, ούτε βέβαια παιδευτικά σωστό, να απορρίψουμε την προσφορά γνώσεων θρησκευτικών, ιστορικών, πολιτιστικών κ.π.α., από το περιεχόμενο της θρησκευτικής διδασκαλίας. Ιδιαιτέρως στο σημερινό κόσμο. Κατά συνέπεια και ο γνωστικός, και ο θρησκειολογικός, και ο πολιτιστικός, και ο ιστορικός κλπ. χαρακτήρας είναι απολύτως επιβαλλόμενος και αποδεκτός από όλους μας.

Όμως μαζί μ᾽ αυτά όλα ο χαρακτήρας της θρησκευτικής διδασκαλίας, ο χαρακτήρας του ΜτΘ δεν μπορεί παρά να είναι και ορθόδοξος θεολογικός με ότι αυτό σημαίνει. Δεν φοβάμαι τους όρους και θα έλεγα ομολογιακός αφού βέβαια ομολογία αποδοχής και διδαχής θρησκευτικής πίστης εκφράζει το επίθετο.

Ας δούμε όμως λίγο, την ουσία των πραγμάτων.

Υποστηρίζουμε ότι τα νέα Π.Σ. αποκλείουν από την πορεία της διδακτικής διαδικασίας, για το μυαλό και την καρδιά και του δάσκαλου και του μαθητή, την ίδια την πίστη των ορθοδόξων χριστιανών και την αποδοχή της, και τη χάραξη πορείας προς αυτήν, και την ενίσχυση και καθοδήγηση όλων μας, και ιδίως των παιδιών μας, στη διαμόρφωση της ζωής μας σύμφωνα μ᾽ αυτήν.

Θα πρόσθετα ότι κάνουν προσπάθεια (τα νέα Π.Σ. και οι συντάκτες τους) να αποκλείσουν την διαδικασία που οδηγεί σ᾽ αυτήν. Ακόμη και σε σημεία που εύκολα θα την προσέγγιζαν. Αν το θέλαμε...

Επιτρέψετε ελάχιστα ενδεικτικά παραδείγματα:

Εντυπωσιάζει η περίπτωση της θεματικής ενότητας 5 για την Γ τάξη του Δημοτικού ( παιδιά 8 ετών ) που έχει τον τίτλο« Ποιός είναι ο Ιησούς Χριστός; ».

Στην ενότητα αυτή τα Προσδοκώμενα Μαθησιακά ᾽Αποτελέσματα αφορούν: στα προσωπικά χαρακτηριστικά του Ιησού, στην προέλευση των στοιχείων για τη ζωή του Χριστού, στις «αντιφάσεις» γύρω απ᾽ το πρόσωπό του και στην παρουσία βιβλικών αφηγήσεων σε έργα τέχνης.

Για τα 2ο και 4ο απ᾽αυτά, τα « αποτελέσματα» που θέλουν οι συντάκτες να μείνουν στα παιδιά, σημειώνω ότι είναι καθαρά και απολύτως ιστορικο-πολιτιστικά. Για το 3ο θα έλεγα ότι η λ. «αντιφάσεις» είναι σαφώς μακρυά απ᾽το « ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών... και εις σημείον αντιλεγόμενον...» ( Λουκ. β´ 34). Μόνο η καρδιά του δάσκαλου μπορεί σωστά να οικοδομήσει επ᾽αυτού. Όμως πόσοι δάσκαλοι του σημερινού Δημοτικού σχολείου θα ανταποκριθούν έτσι: Ίσως και πόσοι θεολόγοι... Οι πιο πολλοί θα μείνουν μάλλον στο «Jesus Christ super star» η στο « Ευαγγέλιο του Ιούδα» η σε όποια άλλη προτεσταντική έμπνευση.

Τα Προσδοκώμενα Αποτελέσματα αποκλείουν αυτό που πρώτα-πρώτα έπρεπε να περιλαμβάνουν δηλ.

-την αποδοχή της θεότητας του Χριστού και

- την αλήθεια της αναστάσεώς Του.

Αυτά μόνο λόγω της ηλικίας των παιδιών. Αργότερα θα ζητούσαμε και άλλα στοιχεία. Αντ᾽ αυτών οι συντάκτες ζητούν προβληματισμό και απαρτισμένη γνώση προσδοκώμενη για τα παιδιά αυτά. Τις όποιες « αντιφάσεις», που για μεγάλους θα μπορούσε να συζητηθούν σοβαρά και αποδοτικά. Στα παιδάκια όμως των 8 χρόνων, μόνο σύγχυση και μπέρδεμα θα φέρνουν.

Ας προχωρήσουμε στα Βασικά Θέματα της όλης Διαδικασίας του θρησκευτικού εγγραμματισμού, κατά την έκφραση των συντακτών των Π.Σ., για να διαπιστώσουμε ότι θέλουν να δούμε - να βλέπουν τα παιδιά μας τον Κύριο, σαν ξένο σαν φίλο, σαν δάσκαλο, σαν προσδοκώμενο Μεσσία όχι όμως να τον γνωρίσουν σαν Θεό και Σωτήρα του κόσμου.

Όλα αφήνονται στο δάσκαλο. Το Π.Σ. αφήνει να υπάρχουν «πόρτες» , «δρόμοι», που να οδηγούν και λίγο πιο πέρα. ‘Όπως είναι οι εικόνες του Δωδεκάορτου, στις οποίες γίνεται αναφορά στα Βασικά Θέματα και παρατηρήσεις στις Δραστηριότητες. Εικόνες που πέρα από καθαρά πολιτιστικό, θέμα τέχνης και πολιτισμού, είναι για την Ορθοδοξία και η απεικόνιση της πίστεώς της. Όμως τα ίδια τα Π.Σ. δεν οδηγούν καθόλου σ᾽ αυτές- σ᾽ αυτούς (τις πόρτες, τους δρόμους). Κι᾽ εγώ με την εμπειρία της σύγχρονης ζωής νοιώθω το γιατί:

- Γιατί θέλουν να αφήσουν το δάσκαλο στη δική του πίστη η απιστία.

-Γιατί θέλουν να μην πληροφορήσουν για την πίστη τα παιδιά των ορθοδόξων Ελλήνων.

- Προπαντός γιατί θέλουν να μην θίξουν την σύγχρονη απιστία.

Γι᾽ αυτούς όμως τους λόγους εμείς δεν μπορούμε να δεχθούμε τα εισαχθέντα σε πιλοτική διδασκαλία Νέα Προγράμματα Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου.

Θα ήταν παράλειψη όμως να μην αναφερθούμε και σε ένα τουλάχιστον παράδειγμα από τα Π.Σ. του Γυμνασίου. Σκέφθηκα κατ᾽αρχήν τη θεματική ενότητα με το ίδιο θέμα. Είναι η θ.ε. 2 της Β´ Γυμνασίου με τίτλο « Ποιός είναι ο Θεός των Χριστιανών: « τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι; » Και εδώ συναντούμε τα ίδια στοιχεία και στα Προσδοκώμενα Μαθησιακά αποτελέσματα και στα Βασικά Θέματα και στις Δραστηριότητες. Εδώ υπάρχει ( στα βασ. θέματα) αναφορά στην Ανάσταση. Στο ερώτημα πως παρουσιάζει η Κ.Δ. το Χριστό, δίνεται η απάντηση: « ( Ο Χριστός) πεθαίνει, σταυρώνεται και ανασταίνεται». (σελ. 77). Και μόνο αυτό.

Πάλι η προσέγγιση, η όποια προσέγγιση, θα είναι του διδάσκοντος.

Αντί για άλλη θεματική ενότητα, ας αναφερθούμε σε παράγραφο των Π.Σ., ενδεικτικά πάντοτε, που περιεχόμενό της έχει τις «Προσδοκώμενες επάρκειες των μαθητών στο τέλος της τάξης ». Πρόκειται για τη Β´ τάξη Γυμνασίου (ηλικία θυμίζω 13 χρονών).

Θα εστιάσω μόνο την προσοχή μας στην Γ´ υποπαράγραφο που έχει τίτλο «Ως προς την προσωπική ανάπτυξη και καλλιέργεια αξιών και στάσεων ».  Αναφέρονται εδώ πράγματι πολλά και σημαντικά στοιχεία για την πνευματική ανάπτυξη των παιδιών. Που είναι και αξιόλογα και απαραίτητα. Και δεν έχει κανένας λογικός άνθρωπος, ούτε κανένας πιστός χριστιανός αντίρρηση για τα επιδιωκόμενα στοιχεία.

Η διαφορά μας (είναι ιδιαιτέρως σημαντική και βαρύνουσα διαφορά) βρίσκεται στο ότι λείπουν - απουσιάζουν από τους στόχους αυτούς οποιεσδήποτε αναφορές στην γνώση και αποδοχή της λυτρωτικής προσφοράς του Κυρίου ‘Ιησού στον κάθε άνθρωπο και στην δια της χάριτος Του, μέσα στην Εκκλησία και τη ζωή της, πραγματοποίηση αυτής της λυτρωτικής διαμόρφωσης και μεταμόρφωσης του καθενός μας και για τον κόσμο που ζούμε και για την αιωνιότητα. Φυσικό επακόλουθο είναι η εκδίωξη της όποιας παρουσίας της εκκλησιαστικής ζωής και των λειτουργών της από τα ελληνικά σχολεία.

Και, δυστυχώς, οι συνέπειες στην κοινωνική ζωή.  Και γι᾽ αυτό εμείς δεν μπορούμε να δεχθούμε τα νέα Π.Σ. Μας το αποκλείει όχι μόνο η πίστη και αγάπη μας στο Χριστό μας, αλλά και το άρθρο 2 του Καταστατικού της ‘Ενώσεώς μας. Πολλά άλλα στοιχεία που επιβάλλουν την διαφωνία μας με τα Νέα Π.Σ. θα ήταν δυνατό να προστεθούν, όπως

α) η έντονη παρουσίαση στοιχείων άλλων θρησκείων πολλά απ᾽ τα οποία

σύγχυση προκαλούν.

β) η διαφαινόμενη αξιολογική ταύτιση των θεολογικών στοιχείων όλων των

θρησκειών του κόσμου, που αποκλείει την παραδοχή της θείας αποκαλύψεως,

στοιχείο που δεν το καλύπτει η κατά ποσότητα πολύ μεγαλύτερη αναφορά σε

στοιχεία της ορθόδοξης παράδοσης.

γ) ‘Η καθαρά πολιτιστική και μόνον προσέγγιση στοιχείων που έχουν, και

μπορούν να έχουν, πολύ έντονη την έκφραση της πίστεως των ορθοδόξων.

Υπάρχουν και άλλα.

Είναι πολύ φανερή η παρουσία τους για όσους δεν θέλουν να τα αγνοήσουν.

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,

Οι αναφορές μας στα Π.Σ. που έγιναν πιο πάνω, γίνονται σ᾽ αυτά τούτα τα προγράμματα, δηλ. στις θεματικές ενότητες που περιλαμβάνουν, και όχι στο «Πλαίσιο βασικών αρχών και προσανατολισμών στα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου», το οποίο ¨φυσικώ τω λόγω¨ προηγείται (σελ. 6-26) του όλου κειμένου. Το πλαίσιο αυτό εκφράζει βέβαια την φιλοσοφία, θα έλεγα, και τις ιδέες που οδήγησαν τους συντάκτες των προγραμμάτων σπουδών, στη διατύπωσή τους.

Η κριτική των όσων αντιτίθενται στις ιδέες αυτές πράγματι γίνεται. Και έχουν δημοσιευθεί πολλά σχετικά στο Διαδίκτυο. Μένουμε μόνο στα Π.Σ. στο τι πρακτικά διατάσσεται για να φθάσει στην τάξη.

            Θα συμπληρώσουμε ακόμη ότι στο όλο κείμενο των Π.Σ. συνάπτεται και ένας πολυσέλιδος (σελ. 275) ‘Οδηγός του Εκπαιδευτικού για τους διδάσκοντες, ο οποίος πολλά ορίζει, σε πολλά καθοδηγεί τον κάθε δάσκαλο, εις εφαρμογην των απόψεων και θέσεων των συντακτών των Π.Σ. Και σε πλείστα σημεία υπηρετεί αντιλήψεις και αρχές σωστές και αποδεκτές. Σε πλείστες όμως άλλες εκφράζει και προσπαθεί να θεμελιώσει αντιλήψεις και αρχές που εγγίζουν τα όρια του απαράδεκτου, η και τα υπερβαίνουν. Σχετικά έχουν ήδη γραφτεί αρκετά.

Ανάγκη να υπενθυμίσουμε:

1. Δικαίωμα αναφαίρετο, κατοχυρωμένο με διεθνείς συμβάσεις είναι το δικαίωμα των γονέων να ανατρέφουν και να διαπλάθουν τα παιδιά τους με τις πνευματικές, τις ηθικές, τις θρησκευτικές αποδοχές και πίστεις τους. 

Αναφέρω τη Διεθνή Σύμβαση της Ρώμης της 4ης Νοεμβρίου 1950 ¨περί προασπίσεως των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών¨ που κυρώθηκε δύο φορές από την ‘Ελλάδα με τους Νόμους 2329/1953 και το Ν.Δ. 53/1974. Είναι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η οποία στο άρθρο 2 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της αναφέρει ότι κάθε ευρωπαϊκό κράτος οφείλει να παρέχει εκπαίδευση στους μαθητές σύμφωνα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των γονέων τους.

2. Αλλά και το Σύνταγμα της ‘Ελλάδος στα άρθρα 3,13 και 16 κατοχυρώνει την δια της παιδείας ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.

3. Ακόμη και ο βασικός νόμος του ‘Ελληνικού Κράτους για τη Γενική Εκπ/ση ο Ν. 1566/1985 τα ίδια σε εκτενέστερη ανάπτυξη καθορίζει.

4. Και η νομολογία του ‘Ελληνικού ‘Ανωτάτου Δικαστηρίου, του Συμβουλίου της Επικρατείας, ιδιαίτατα η απόφαση 2176/1998 που προχωρεί στη σύνδεση της προσφοράς της θρησκευτικής εκπαίδευσης με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας.

 Όλα απαιτούν την μετάδοση στα παιδιά μας της δικής μας πίστης –της πίστης των πατέρων τους.-

Παρενέβη όμως το Συμβούλιο της Ευρώπης και με τη γνωστή Recommendation 1720/2005, την οδηγία προς τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις συνιστά τη δική του άποψη, κατά παράβαση της Συνθήκης της Ρώμης, που ήδη αναφέρθηκε. Οι συντάκτες των νέων Π.Σ. δυστυχώς αυτήν ακολούθησαν. Δεν μπορώ δυστυχώς να επεκταθώ.

Τελειώνω όμως τούτο το θέμα με την βασική αντίληψη για τη σχολική εκπαίδευση γενικώς. Το σύγχρονο σχολείο, όπως και κάθε σχολείο διαχρονικά και παγκοσμίως αρνείται εαυτό όταν περιορίζεται σε Σχολείο Γνώσεων και μόνο και αποποιείται της αποστολής του για διάπλαση των συνειδήσεων και της προσωπικότητας των παιδιών του.

Και αν παρά πάσαν αντίρρησιν έστω και των πλειόνων¨ η θρησκευτική διδασκαλία των παιδιών των ελληνικών σχολείων διαμορφωθή κατά τα Νέα Π.Σ. που μελετούμε, τότε τα παιδιά όλων των ορθοδόξων Ελλήνων θα διδάσκονται όχι τη δική τους πίστη, αλλά για τη δική τους πίστη με ύφος και περιεχόμενο θρησκειολογικό. Έστω. Αλλά ενώπιον όχι μόνον της ‘Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και ενώπιον όλων των ‘Ελλήνων, πρέπει να τεθεί το ερώτημα, που θα εξελιχθεί εν τέλει σε δίλημμα.

Τα παιδιά μας υποχρεωτικά δεν θα διδάσκονται την πίστη μας, σαν διδασκαλία πίστεως. ‘Όπως και τα παιδιά των μεταναστών, στην Αθήνα και αλλού.

 Όμως....

       Όμως τα παιδιά των μουσουλμάνων ελλήνων πολιτών της Θράκης, ίσως και τα των ρωμαιοκαθολικών ελλήνων πολιτών των Κυκλάδων τι θα διδάσκονται στη θρησκευτική διδασκαλίας τους;

Τα Νέα Π.Σ. θα έχουν τη δύναμη, το θάρρος, την ικανότητα, τη λεβεντιά να διδάξουν τα ίδια πράγματα και σ᾽αυτά τα παιδιά;

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Το μέλλον της ‘Ελλάδας μας, είναι τα παιδιά μας. Βοηθείστε με τις ευχές σας, τις προσευχές σας, την ιερατική χάρη και φωτισμό του ‘Αγίου Πνεύματος και προπαντός με το λόγο και τη φωνή σας, δηλ. με το λόγο της ‘Εκκλησίας, της κεφαλής, της ηγεσίας και του σώματός της, να μην χάσουν τον προσανατολισμό τους στην πίστη του Γένους.

Στην ορθόδοξή μας πίστη.

Σας ευχαριστώ

πηγή: Ιστολόγιο Μητροπολίτου Καλαβρύτων