Ἀδικαιολόγητος ἄγνοια
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Στοὺς κύκλους τῶν σοφῶν οἰκουμενιστῶν παρατηροῦνται μερικὰ φαιδρὰ καὶ ἀπίστευτα πράγματα. Λὲς καὶ δὲν γνωρίζουν τὸ ἀλφάβητο τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας. Τονίζουν καὶ ξανατονίζουν ὅτι οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες ἀποτελοῦν ξεχωριστὲς «ἐκκλησίες» καὶ δὲν εἶναι αἱρετικοί. Ἐὰν ὅμως συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατὶ διαλέγονται μαζί τους; Ποιὸ εἶναι τὸ ἀντικείμενο καὶ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπός; Μήπως ἡ προσπάθειά τους εἶναι γιὰ ἀσήμαντα καὶ ἐπουσιώδη θέματα, μιὰ καὶ δὲν βλέπουν τὶς μεγάλες δογματικὲς διαφορές; Ἀλλὰ γιὰ τὰ ἀσήμαντα τόσος θόρυβος, τόσος κόπος καὶ τόσα ἔξοδα; Δὲν εἶναι παιδαριῶδες αὐτό;
Φοβοῦμαι ὅμως ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς δὲν βρίσκουν πνευματικὴ ἀνάπαυση στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ψάχνουν νὰ τὴ βροῦν στοὺς ἑτεροδόξους, στοὺς φιλελεύθερους καὶ ἐκσυγχρονιστὲς ἀδελφούς τους, οἱ ὁποῖοι ὅμως βρίσκονται πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὴ σώζουσα ἀλήθεια. Χωρὶς νὰ δηλώνουν κάτι τέτοιο δημοσίως, τὸ ἀποδέχονται πλήρως καὶ τὸ πετυχαίνουν μερικῶς μὲ τὶς συχνότατες ἐπαφὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους.
Δυστυχῶς, ἔχουν διαβρωθεῖ τόσο πολύ, ποὺ δὲν ἀντέχουν νὰ βρίσκονται μακριά τους, κλεισμένοι στὴν παραδοσιακὴ Ὀρθοδοξία. Θέλουν τὸν κοσμικὸ χριστιανισμό, ποὺ δὲν ἔχει προέκταση στὴ μετὰ θάνατο ζωή, ἀλλὰ ἁπλῶς ρυθμίζει τὰ ἐφήμερα προβλήματα καὶ διευκολύνει τὴν ἱκανοποίηση τοῦ πάθους τῆς φιλοδοξίας, τῆς φιλοχρηματίας καὶ τῆς φιληδονίας τῶν ἀνθρώπων. Ἀκοῦν γιὰ παραδόσεις καὶ ἀσκητικὸ φρόνημα καὶ χάνουν τὴν εὐθυμία τους. Εἶναι κοσμικοὶ ποιμένες κοσμικῶν προβάτων, μὲ συμβιβασμοὺς καὶ ἰδιόρρυθμους ἠθικοὺς κανόνες, ποὺ δὲν ἔχουν πολλὴ σχέση μὲ τὴ χριστιανικὴ ἠθική.
Οἱ οἰκουμενιστὲς δὲν ἀποδέχονται ἐκεῖνο, ποὺ τόνιζε ὁ ἀείμνηστος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Μιχαὴλ γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους, παρόλο ποὺ εἶναι ἁπλὸ καὶ αὐτονόητο καὶ δὲν χρειάζεται φιλοσοφικὴ σκέψη, γιὰ νὰ τὸ κατανοήσει κανείς. Ἔλεγε. «Τὸ Βατικανὸν εἶναι ἡ ἐκκλησία τῶν μεγάλων πλανῶν καὶ τῶν ἐσκεμμένων αἱρέσεων. Ἔχουν τόσον διαστρέψει τὴν ἀμώμητον θρησκείαν τοῦ Χριστοῦ, ὥστε τὴν ἔχουν καταστήσει ἀγνώριστον. Δὲν ὑπάρχει, δι᾽ ἐμὲ τοὐλάχιστον, οὐδεμία ἀμφιβολία, ὅτι ἡ μοναδικὴ ἐλπὶς σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Καθολικισμὸς καὶ Προτεσταντισμὸς ὁμοῦ ἀποτελοῦν τὴν πλήρη διαστροφὴν τοῦ Χριστιανισμοῦ, τὸν ὁποῖον ἀλώβητον διατηρεῖ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία».
Αὐτὴ εἶναι ὁμολογία πίστεως. Δημοσίως μιλᾶς γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ δὲν διστάζεις νὰ χαρακτηρίσεις αἱρετικοὺς ὅλους ἐκείνους, ποὺ τὴν ἀρνοῦνται. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ χαρακτηρίζεις τοὺς ἑτεροδόξους «ἀγαπητοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς», ὅπως χωρὶς καμία ἀναστολὴ κάνουν οἱ οἰκουμενιστές.
Ορθόδοξος Τύπος, 11/4/2014 και dtatsis.blogspot.gr
Ο μακαριστός Μιχαήλ Κωνσταντινίδης υπήρξε άξιος οιακοστρόφος των εμπιστευθεισών εις αυτόν εκκλησιαστικών ολκάδων. Αρχικώς της ιεράς μητροπόλεως Κορινθίας και είτα της ιεράς αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής. Επιπροσθέτως οικοδόμησε το λαό του Θεού με τη μετάφραση του "κλασσικού" συγγράμματος του αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης περί της "εν Χριστώ ζωής" καθώς και με δικής του εμπνεύσεως πονήματα όπως επί παραδείγματι το υπέροχο σύγγραμμά του που αναφέρεται στη σημασία του πόνου στη ζωή μας. "Κράτησε" την Ορθοδοξία σε μια ετερόδοξη, πολυθρησκειακή χώρα, εν αντιθέσει με τη διάδοχη κατάσταση (αναφέρομαι στο μακαριστό διάδοχό του).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίθε οι υποθήκες του να καταστούν αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης και προσοχής απ το νυν διάδοχό του στην καθέδρα της Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής και κυρίως απ τον οικουμενικό πατριάρχη και τους επικεφαλής των διαφόρων Ορθοδόξων Πατριαρχείων και τοπικών αυτοκεφάλων Εκκλησιών.
Λ.Ν.