To "πείραμα της Ολλανδίας" και τα "πειράματα" των χριστιανομάχων!

Εν Πειραιεί τη 11^η Ιανουαρίου 2016

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

ΤΟ «ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΑ «ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ» ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΩΝ!

(Μια σύντομη αναφορά για τη θέση της γυναίκας στην προχριστιανική εποχή, στον Χριστιανισμό και στο Ισλάμ)

Έχουμε γράψει επανειλημμένα για την πλήρη χρεωκοπία του Αθεϊσμού και του Διαλεκτικού Υλισμού, ο οποίος θέλει να παρουσιάζεται με το προσωπείο του ρεαλισμού και της επιστημονικής εγκυρότητας.

Πρόκειται για μια χρεωκοπία η οποία έγινε ιδιαίτερα αισθητή μετά την κατάρρευση των μαρξιστικών καθεστώτων των χωρών της ανατολικής Ευρώπης στα τέλη του 20^ου αιώνος, του απαταιώνος. Η μονολιθικότητα, ο δογματισμός του, η επιμονή για την επικράτηση των ιδεοληψιών του και προπάντων η μανία με την οποία επιτίθεται κατά της χριστιανικής πίστης, αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά του γνωρίσματα. Όλα μπορεί να τα ανεχθεί, να τα «ερμηνεύσει», σύμφωνα με τα δόγματά του, ακόμα και να συνταχθεί με τις πλέον απίθανες θρησκευτικές πίστεις, (όπως λ.χ. το εξωφρενικό σύγχρονο φαινόμενο, να συντάσσεται ο Αθεϊσμός με τον Νεοπαγανισμό), εκτός από την πίστη στον αληθινό Θεό! Συνήθης τακτική του, να επικαλείται κάποια χωρία της αγίας Γραφής, τα οποία φαίνονται με μια πρώτη ματιά στην εποχή μας σκανδαλώδη και αναχρονιστικά, να τα απομονώνει από την ιστορική τους συνάφεια και να τα παρερμηνεύει, με σκοπό  να χλευάσει και να κλονίσει την πίστη των αφελών. Μια άλλη δόλια μεθόδευσή του είναι επίσης να προβάλλει κάποιες επιφανειακές ομοιότητες της Ορθοδοξίας με τις θρησκείες του κόσμου, προκειμένου να καταλήξει σε κάποια αυθαίρετα συμπεράσματα, ότι δήθεν όλες οι θρησκείες, (μαζί και η Ορθοδοξία), περίπου, διδάσκουν τα ίδια πράγματα, τα οποία ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος οφείλει να απορρίψει και να περιφρονήσει, διότι αυτά ανήκουν σ’ ένα σκοταδιστικό παρελθόν.

    Σε μια τέτοια προσπάθεια φαίνεται ότι επιδόθηκε ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος κ. Παντελής Μπουκάλας με πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», (13-12-2015), με τίτλο: «Η ΒΙΒΛΟΣ, ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ». Ο αρθρογράφος, προφανώς αθεϊστικών και αντιχριστιανικών πεποιθήσεων, πήρε αφορμή από μια κακόγουστη φάρσα, η οποία έγινε στην Ολλανδία, για να «ξεσπαθώσει» και να «ξεσκεπάσει» τον δήθεν μισογυνισμό του Χριστιανισμού, τον οποίο ταυτίζει με εκείνον του Ισλάμ! Σύμφωνα με τον αρθρογράφο: «Δύο Ολλανδοί κωμικοί, που ορισμένοι ίσως και να τους χαρακτήριζαν δαιμόνιους, σατανικούς ή διαβολικούς, για να αποδείξουν διά της σατιρικής τους εκπομπής “Dit is Normal” πόσο βαθιά, σχεδόν γονιδιακά προκατειλημμένοι είναι οι Ολλανδοί απέναντι στο Ισλάμ, έκαναν κάτι απλό: Έντυσαν μια Βίβλο με το εξώφυλλο του Κορανίου, βγήκαν στους δρόμους και σταματώντας τυχαίους περαστικούς, τους διάβαζαν χωρία από την Καινή Διαθήκη (από την προς Τιμόθεον επιστολή του Παύλου συγκεκριμένα) και από την Παλαιά (από το Δευτερονόμιον και το Λευιτικόν). Τρόμαζαν οι περισσότεροι ακούγοντάς τα και αυτόματα, αλλά και με σιγουριά, έλεγαν ότι τίποτε καλύτερο δεν μπορεί να περιμένει κανείς από το Κοράνι. Γιατί ήταν απολύτως βέβαιοι ότι τα χωρία:(“Δεν θα επιτρέψω σε μια γυναίκα να διδάξει”, λ.χ., ή “Αν δύο άντρες κοιμούνται μεταξύ τους θα πρέπει να θανατωθούν”) προέρχονταν από το βιβλίο που λατρεύουν σαν θεόπνευστο οι μουσουλμάνοι. Και όταν οι κωμικοί, που κάθε άλλο παρά πλάκα έκαναν καθώς φαίνεται, ενημέρωναν τους διαβάτες πως όσα τους διάβασαν δεν ήταν κομμάτια τού “αυτονόητα” και “αυταπόδεικτα” επιθετικού και πολεμόχαρου Κορανίου αλλά της “αυτονόητα” και “αυταπόδεικτα” ειρηνικής και φιλάνθρωπης Βίβλου, έπεφταν από τα σύννεφα, δεδομένου ότι το φαινόμενο της απ’ ουρανόθεν πτώσεως εξ εκπλήξεως (το ‘απ’ ουρανόθεν’ το δανείζομαι από τον Όμηρο) δεν παρατηρείται μονάχα στα δικά μας μέρη».

  Ο υπότιτλος του άρθρου: «Η γυναίκα στη σύναξη πρέπει να ακούει και να μαθαίνει σιωπηλή και σε υποταγή. Δεν επιτρέπω σε γυναίκα να διδάσκει στην εκκλησία ούτε να κάνει τον αφέντη στον άντρα, αλλά να μένει σιωπηλή», που είναι μια περικοπή, (σε μετάφραση), από την Α΄ προς Τιμόθεον επιστολή, (2,11-12), του αποστόλου Παύλου, μας δίδει την κεντρική προσπάθεια του αρθρογράφου να αποδείξει ότι ο Χριστιανισμός καταργεί την ισοτιμία ανδρός και γυναικός και τοποθετεί την γυναίκα απέναντι στον άνδρα σε θέση δουλικής υποταγής.

 Παίρνοντας αφορμή από τα παραπάνω θα παραθέσουμε στους αγαπητούς αναγνώστες πολύ συνοπτικά και σε γενικές γραμμές, ποια ήταν η θέση της γυναίκας στην προχριστιανική εποχή, σε ποιο ύψος περιωπής την ανύψωσε ο Χριστός με την διδασκαλία του και εν κατακλείδι ποια είναι η θέση της μέχρι σήμερα στο Ισλάμ με βάση το Κοράνιο. 

Η θέση της γυναίκας στην προχριστιανική εποχή

  Σχετικά με το θέμα αυτό παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από ένα σημαντικό σύγγραμμα, («Η Εκκλησία των Μαρτύρων», εκδ. «Η Ζωή», Αθήναι 1960, σελ.115-116), που αποδίδει άριστα τη θέση της γυναίκας στον προχριστιανικό κόσμο: «Η γυναίκα την εποχήν που ενεφανίσθη ο Χριστιανισμός ήτο το θύμα από κοινωνικής και ηθικής απόψεως. Υπανδρεύετο νέα διά να μεταπέση από την απόλυτον κυριαρχίαν του πατέρα, (patria potestis), εις την αυθεντίαν του συζύγου. Ελάχιστα δικαιώματα της έδιδε το ρωμαϊκόν δίκαιον. Εις την ουσίαν ήτο σκλάβα του ανδρός. Κατά τα χρόνια της εμφανίσεως του Χριστιανισμού είχεν αρχίσει εις την ρωμαϊκήν κοινωνίαν κάποια χειραφέτησις της γυναικός. Τι το όφελος όμως, η χειραφέτησις αυτή ήταν συνδυασμένη με τους χαλαρούς ηθικούς νόμους. Έτσι η γυναίκα μετέπιπτεν από της Σκύλλας εις την Χάρυβδιν. Έπαυεν ίσως εις ένα βαθμόν να είναι δούλη ενός κακού κοινωνικού συστήματος, έμμενεν όμως σκλάβα του αχαλίνωτου πάθους του ανδρός. Και εάν αυτή ήταν η θέσις της ελευθέρας, της συζύγου, αναλογίζεται κανείς εις ποίον βάθος καταπτώσεως και κακομεταχειρίσεως ευρίσκοντο αι χιλιάδες εκείναι των δυστυχισμένων πλασμάτων που ήσαν δούλαι. Εάν εις τον άρρενα δούλον ήταν φρικτή και κάτω από το κτήνος η θέσις του, πόσον χειροτέρα θα ήταν τη δούλης γυναικός; Εάν εις τον γυναικωνίτην της οικογένειας ήταν σκλάβα η σύζυγος, εις πόσον μεγαλυτέραν και ποικιλωτέραν βαναυσότητα θα υπέκειτο το αγορασμένο εκείνο ον, που ονομάζετο ‘πράγμα’…»; Οι αρχαίοι φιλόσοφοι, οι διδάσκαλοι και καθοδηγητές των αρχαίων, με προεξάρχοντα τον κορυφαίο Αριστοτέλη, είχαν αποφανθεί και θεσμοθετήσει την ασύγκριτη κατωτερότητα της γυναικείας φύσεως, σε σχέση με τη φύση του ανδρός: «έτι δε το άρρεν προς το θήλυ φύσει το μεν κρείττον το δε χείρρον. Τον μεν άρχον το δε αρχόμενον» (Αριστοτέλους, Πολιτικά, Α΄,1254b,12-14)!  Ο Ησίοδος έγραψε πως η γυναίκα είναι «γόνος ολέθριος» (Θεογ. στ. 590). Ο Θαλής ευχαριστούσε την Τύχη, που δεν γεννήθηκε γυναίκα (Διογ. Λαερτ.Ι.33). Ο Δημόκριτος υποστήριζε πως «η πιο μεγάλη προσβολή για τον άντρα είναι να κυβερνάται από γυναίκα» (Απ. 111) και πως «είναι φρικτό να μιλάει η γυναίκα» (Απ.110). Ο Δημοσθένης έβλεπε μόνο χρηστική αξία στις γυναίκες: «διαθέτουμε πόρνες για την απόλαυσή μας, παλλακίδες για να μας παρέχουν καθημερινή φροντίδα και συζύγους για να μας παρέχουν νόμιμα τέκνα και για να αποτελούν τους πιστούς φύλακες του οίκου μας» (Δημοσθένης, «Κατά Νέαιρας», 122)! Αν αυτά πρέσβευαν για τη γυναίκα οι μορφωμένοι φιλόσοφοι, ας σκεφτούμε πως συμπεριφέρονταν οι αμαθείς μάζες των αντρικών πληθυσμών στις τραγικές αυτές υπάρξεις!

Η θέση της γυναίκας στην Καινή Διαθήκη

   Από την θέση της εσχάτης αυτής καταπτώσεως, παρέλαβε την γυναίκα ο Χριστός και την ανύψωσε στη θέση που της αρμόζει στην νέα εποχή της Καινής Διαθήκης. Τα καινοδιαθηκικά κείμενα μας δίδουν την εικόνα της καταξιωμένης γυναικός, ως εικόνος του Θεού, σε σχέση ισοτιμίας με τον άνδρα. Η καταξίωση της γυναίκας στο πρόσωπο της Θεοτόκου, η οποία αναδείχθηκε η «τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ», ως μητέρα του Κυρίου μας, φθάνει σε τέτοιο ύψος, ώστε να ξεπερνά ακόμη και την φύση, όχι μόνον του ανδρός, αλλά και των αγγέλων. Στα πλαίσια της επί του όρους ομιλίας του Κυρίου γίνεται λόγος για την γυναίκα στην συνάφεια του λόγου περί διαζυγίου, (Ματθ.5,31-32 και 19,2-12). Ο Χριστός με την νέα του νομοθεσία έρχεται να προστατεύσει την αξιοπρέπεια της γυναίκας από την αυθαιρεσία του ανδρός, ανυψώνοντας έτσι την κοινωνική της θέση. Αργότερα ο απόστολος Παύλος θα κάνει ένα βήμα πιο πέρα με όσα γράφει για τον χριστιανικό γάμο στην Α΄ Κορ.7,1-16, όπου ομιλώντας για τις συζυγικές σχέσεις, τοποθετεί την εξουσία του ανδρός στο γυναικείο σώμα και την εξουσία της γυναικός στο ανδρικό σώμα, σε σχέση ισοτιμίας. Και επί πλέον αναγνωρίζει και στην γυναίκα το δικαίωμα και την πρωτοβουλία για το διαζύγιο.

  Μια άλλη απόδειξη του νέου ριζικού τρόπου αξιολογήσεως του γυναικείου φύλου από την πλευρά του Κυρίου αποτελεί το ζήτημα των γυναικών μαθητριών Του. Από την αρχή της δημοσίας Του δράσεως δημιουργεί παράλληλα με τον κύκλο των δώδεκα κύκλο μαθητριών, ανάμεσα στις οποίες εξέχουσα θέση κατείχε η Θεοτόκος. Σύνολο μαθητριών γυναικών κοντά σ’ έναν άνδρα, σ’ έναν ραβίνο, ήταν ένα εκπληκτικό γεγονός, κάτι το αδιανόητο για τους ανθρώπους της Παλαιστίνης της εποχής εκείνης και γενικά του αρχαίου κόσμου. Επίσης διαπιστώνουμε ότι ο Χριστός ερχόταν πολύ συχνά σε επαφή με γυναίκες περιθωριακές, ή διαβόητες πόρνες, όπως η Σαμαρείτιδα, η αιμορροούσα, η πόρνη που άλειψε τα πόδια του με μύρο, κ.α. Στην περίπτωση της Σαμαρείτιδος αποτελεί ένδειξη ιδιαιτέρας τιμής προς το γυναικείο φύλο το γεγονός ότι, όχι απλώς ανοίγει θεολογικό διάλογο με μια απλοϊκή γυναίκα, αλλά και της αποκαλύπτει την μεσσιανική του ιδιότητα. Επίσης η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου κάθεται στα πόδια του και ακούει τον λόγο του. Λίγο αργότερα στην ανάσταση του Λαζάρου θα αποκαλύψει στην Μάρθα μεγάλες θεολογικές αλήθειες, (βλ. Ιω.11,25-26). Επίσης οι μυροφόρες γυναίκες αξιώνονται να γίνουν οι πρώτοι αυτόπτες μάρτυρες και οι πρώτοι κήρυκες της αναστάσεως. Ο Κύριος θέλοντας να ανταμείψει τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των γυναικών αυτών, εμφανίζεται πρώτα σ’ αυτές και όχι στους δώδεκα. Αργότερα, όπως μαρτυρούν οι Πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Παύλου και η Εκκλησιαστική Παράδοση, οι γυναίκες θα παίξουν σημαντικότατο ρόλο στην διάδοση και εξάπλωση του ευαγγελίου σαν συνεργάτες και συνοδοί των αποστόλων. Όπως γνωρίζουμε από την Παράδοση, η αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η αγία Φωτεινή η Σαμαρείτις, η αγία Θέκλα, η αγία Παρασκευή κ.α. ασκήσανε ιεραποστολικό έργο. Στις επιστολές του Παύλου αναφέρονται ακόμη αρκετά ονόματα γυναικών, που ήταν συνεργάτιδές του, όπως η Φοίβη, η Πρίσκιλλα, η Μαριάμ, η Ιουνία, η Τρύφαινα, η Τρυφώσα κ.α.

    Από τις επιστολές του Παύλου οι περικοπές Α΄ Κορ.11,2-16, Εφ.5,22-24, Α΄ Τιμ.2,11-12, και Γαλ.3,26-28 μπορούν να μας δώσουν μια εικόνα σχετικά με τη θεολογία του για την γυναίκα και πιο συγκεκριμένα, πως ο Παύλος βλέπει την γυναίκα, στην οντολογική της σχέση με τον άνδρα, όπως και την θέση της μέσα στο χώρο της λατρείας και της οικογενείας. Ειδικότερα, η περικοπή Α΄ Τιμ.2,11-12, (την οποία μνημονεύει και ο αρθρογράφος),αναφέρεται στο θέμα της υπακοής της γυναικός στον άνδρα, αλλά και στη θέση της μέσα στο χώρο της λατρείας, στα οποία (θέματα), αναφέρονται επίσης και οι περικοπές Α΄ Κορ.11,2-16, και Εφ.5,22-24. Επομένως θα πρέπει να ερμηνεύσουμε την εν λόγω περικοπή με βάση τις δύο άλλες, (Α΄ Κορινθίους και Εφεσίους). Ο Παύλος παίρνοντας αφορμή από κάποιες ενθουσιαστικές τάσεις των γυναικών, που είχαν εκδηλωθεί με ανδρική συμπεριφορά στον χώρο της λατρείας στην Κόρινθο, έρχεται να καθορίσει την ιεραρχική θέση των δύο φύλων, την συμπεριφορά και την εξωτερική τους εμφάνιση. Έτσι κατά τον Παύλο ο άνδρας είναι η «κεφαλή» της γυναικός, (Α΄ Κορ.11,3), ως αρχή της δημιουργίας της, αφού από τη πλευρά του Αδάμ επλάσθη η Εύα. Όπως δε ο Πατήρ, αν και είναι αϊδίως ο Γεννήτωρ του Υιού, όμως ως ομοούσιος προς τον Υιόν, είναι ίσος και ομότιμος προς αυτόν, έτσι και ο άνδρας, αν και είναι «κεφαλή» της γυναικός ως αρχή της δημιουργίας της, ωστόσο ως ομοούσιος προς την γυναίκα είναι ίσος και ομότιμος προς αυτήν. Επίσης στην περικοπή Εφ.5,22-24 η γυναίκα καλείται να υποταχθεί στον άνδρα κατά το πρότυπο της υπακοής της Εκκλησίας στον Χριστό. Επειδή δε η υπακοή αυτή δεν έχει δουλικό, αλλά χαρισματικό χαρακτήρα, γίνεται δηλαδή ελεύθερα και από αγάπη προς τον Χριστό, αντίστοιχα και η υπακοή της γυναίκας προς τον άνδρα δεν πρέπει να έχει δουλικό χαρακτήρα, αλλά να γίνεται ελεύθερα και από αγάπη προς αυτόν και τον Χριστόν. Όταν ο Παύλος δίδει το προβάδισμα στον άνδρα και ζητά την υπακοή από την γυναίκα, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει δικαίωμα ο άνδρας να ασκεί καταπιεστική εξουσία και βία προς την γυναίκα, διότι αυτά είναι έργα που χαρακτηρίζουν τον παλαιόν άνθρωπο της αμαρτίας και δεν έχουν καμιά σχέση με την καινή κτίση της νέας εν Χριστώ ζωής. Το πρωτείο του ανδρός δεν είναι πρωτείο εξουσίας, αλλά πρωτείο κενώσεως, διακονίας και θυσίας, που αποτελούν έκφραση της αγάπης του προς αυτήν. Και αυτό ακριβώς το αγαπητικό περιεχόμενο του πρωτείου θέλει να δηλώσει ο Παύλος όταν προσθέτει παρά κάτω στον στίχο 25: «οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησία». Όπως τώρα ο Παύλος θεμελιώνει πάνω σε χριστολογική βάση τις σχέσεις ανδρός και γυναικός, κατά παρόμοιο τρόπο, δηλαδή χριστολογικά, θεμελιώνει την ιεραρχική θέση ανδρών και γυναικών μέσα στη λατρεία. Επομένως όταν παραγγέλει στην γυναίκα να σιωπά κατά την ώρα της λατρείας, δεν το κάνει για να καταστείλει το προφητικό χάρισμα της γυναικός, (βλ. Α΄ Κορ.11,5), διότι τότε θα ερχόταν σε αντίφαση με τον εαυτό του, αλλά για να καταστείλει την αταξία και ακαταστασία της λατρευτικής σύναξης που προερχόταν από την φλυαρία κάποιων γυναικών.

   Τέλος η περικοπή Γαλ.3,26-28 «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού»,  αποτελεί την κλασική βαπτισματική διακήρυξη του Παύλου για την εν Χριστώ υιοθεσία, την ισότητα και την οντολογική ενότητα όλων των ανθρώπων, πέρα από κάθε διάκριση κοινωνική, φυλετική, ή των δύο φύλων. Στη νέα αυτή κατάσταση της ελευθερίας και της υιοθεσίας δεν ισχύει ούτε η περιτομή, ούτε η ακροβυστία. Η σωτηρία που προσέφερε ο Χριστός έχει οικουμενικές διαστάσεις. Διασπά τους κοινωνικούς και φυλετικούς φραγμούς και μας ενώνει όλους, Ιουδαίους και Εθνικούς, ελευθέρους και δούλους, άνδρες και γυναίκες στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία κατά τρόπο ισότιμο. Ωστόσο με την υπέρβαση της διακρίσεως των δύο φύλων δεν σημαίνει ότι καταργεί τις φυσικές διαφορές, (βιολογικές και ψυχικές), των φύλων, που δόθηκαν από τον Θεό κατά την δημιουργία του ανδρός και της γυναικός. Με βάση δε αυτές τις διαφορές καλείται το κάθε φύλο να εκπληρώσει την ιδιαίτερη λειτουργική του αποστολή μέσα στο χώρο της οικογενείας και της κοινωνίας.

Η θέση της γυναίκας στο Ισλάμ

Ενώ τα καινοδιαθηκικά κείμενα μας δίδουν την εικόνα της πλήρως καταξιωμένης γυναικός, ως εικόνος του Θεού σε σχέση ισοτιμίας με τον άνδρα, διαμετρικά αντίθετη είναι η εικόνα που μας δίδει για την γυναίκα το Κοράνιο, όπου τονίζεται ξεκάθαρα και απερίφραστα η υπεροχή του ανδρός έναντι αυτής: «Οι άνδρες», λέγει ο Μωάμεθ, «είναι οι προστάτες και οι κύριοι των γυναικών, γιατί ο Αλλάχ, έχει χαρίσει ανώτερο βαθμό στους άνδρες από τις γυναίκες, και επειδή ξοδεύουν από τις περιουσίες τους» (Στάδιο 4, οι Γυναίκες, εδάφ. 34). Η γυναίκα δηλαδή δεν έχει κανένα δικαίωμα, καμιά αξία, δεν διαφέρει καθόλου από ένα κτήμα και είναι απόλυτα εξαρτημένη από τον άνδρα της, ο οποίος την εξουσιάζει. Πολύ εντυπωσιακή επίσης είναι η αντίθεση της διδασκαλίας της Εκκλησίας στο θέμα του γάμου σε σχέση με την αντίστοιχη στο Ισλάμ. Στο μεγάλο αυτό κοινωνικό θέμα το Ισλάμ καθιερώνει την πολυγαμία του ανδρός, ακολουθώντας το παράδειγμα του ιδρυτού του Μωάμεθ, ο οποίος σύμφωνα με την βιογραφία τουενυμφεύθη εννέα γυναίκες, (κατ’ άλλους δεκαπέντε), μία εκ των οποίων, η Αϊσά, ήταν ηλικίας μόλις εννέα ετών! Σύμφωνα με το Κοράνιο: «Κι’ αν φοβάσθε να αδικήσετε τις ορφανές, (σε περίπτωση γάμου), τα ορφανά, τότε να παντρεύεστε άλλες δύο, ή τρείς, ή τέσσερις γυναίκες της εκλογής σας. Κι’ αν όμως φοβάσθε ακόμη μήπως τις αδικήσετε, τότε να παντρεύεστε μόνο μία, ή όποιες έχετε αιχμάλωτες» (Στάδιο 4, οι Γυναίκες, εδάφ. 3). Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός σχολιάζοντας τον πολυγυνισμό του Μωάμεθ, αναφέρει: «Ούτος ο Μαμέδ, (Μωάμεθ), πολλάς ληρωδίας, (μωρολογίες), συντάξας εκάστη τούτων προσηγορίαν επέθηκεν. Οίον, (όπως για παράδειγμα), η γραφή της γυναικός και εν αυτή τέσσαρας γυναίκας προφανώς λαμβάνων νομοθετεί και παλλακάς, εάν δύνηται χιλίας, όσας η χείρ αυτού κατάσχη υποκειμένας εκ των τεσσάρων γυναικών, (οι οποίες θα υπακούουν στις τέσσαρες γυναίκες)» (PG.94,769D). Παρά κάτω αναφερόμενος στο θέμα των σεξουαλικών σχέσεων στο χώρο της οικογένειας, αποκαλύπτει την εσχάτη κατάπτωσή της και από ντροπή συστέλλεται να απαριθμήσει τα όσα ακατονόμαστα γράφονται στο Κοράνιο: «Στην ίδια Γραφή [δηλαδή στο Κοράνιο] ο Μωάμεθ παραγγέλει τα ακόλουθα: ‘Δούλεψε τη γη που ο Θεός σου έδωκε και φρόντησέ την, κάνε δε αυτό και με αυτό τον τρόπο, για να μην αναφέρω [εξηγεί ο άγιος], όπως κάνει εκείνος, [ο Μωάμεθ], όλα τα αισχρά’» (PG. 94,769D).

    Από όσα παρά πάνω αναφέραμε καθίσταται, πιστεύουμε, αντιληπτή για κάθε αμερόληπτο και απροκατάληπτο ερευνητή της αλήθειας, η χαώδης, η αγεφύρωτη απόσταση που χωρίζει τον Χριστιανισμό από την προχριστιανική ειδωλολατρία, αλλά και το Ισλάμ, στο εν λόγω θέμα. Θλιβόμαστε ειλικρινά για την ατυχή προσπάθεια του αρθρογράφου να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, προκειμένου να αποδείξει, ότι ο Χριστιανισμός είναι δήθεν αναχρονιστικός και οπισθοδρομικός για τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας. Δυστυχώς η δημοσιογραφία πρωτοπορεί σε αυτή την κατρακύλα, ως «σημείο των καιρών». Όμως ουδόλως φοβούμαστε, διότι η αλήθεια, όσο και να απωθείται, όσο και αν πολεμείται, δεν μπορεί να σβήσει και στο τέλος φανερώνεται και μαζί φανερώνει και τις επιδιώξεις όσων την κακοποιούν. Εν προκειμένω, ο κ. Παντελής Μπουκάλας, κάνοντας μια αγωνιώδη προσπάθεια να «ισλαμοποιήσει» τον Χριστιανισμό, βρίσκεται έκθετος στους αντικειμενικούς αναγνώστες του, διότι αποδεικνύεται ότι δεν γνωρίζει ούτε τι εστί Ισλάμ, ούτε τι εστί Ορθοδοξία! Λυπούμεθα ειλικρινά!   

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών