Η «ΘΕΪΚΗ ΧΑΡΑ» ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ
Η ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ εἶναι καθῆκον τοῦ κάθε χριστιανοῦ καὶ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.Ὡστόσο, πολλοὶ χριστιανοὶ δὲν ἀποκομίζουν τοὺς πνευματικοὺς καρποὺς ἀπὸ τὴν ἄσκηση τῆς ἐλεημοσύνης. Μπορεῖ μὲ τὰ προσφερόμενα νὰ καλύπτουν διάφορες ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἀδελφῶν τους καὶ νὰ δέχονται τὶς εὐχαριστίες τους, ὅμως ἡ ἐλεημοσύνη τους δὲν εἶναι ὁλοκληρωμένη καὶ δὲν διαφέρει ἀπὸ τὴ φιλανθρωπία τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄσχετοι μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Προφανῶς κάτι λείπει. Καὶ αὐτὸ θέλω νὰ περιγράψω, τὸ κατὰ δύναμη φυσικά, σὲ τοῦτο τὸ σημείωμα.
Στὴν ἄσκηση τῆς ἐλεημοσύνης ὑπάρχουν δύο πρόσωπα. Εἶναι αὐτὸς ποὺ δίνει καὶ αὐτὸς ποὺ παίρνει. Ὁ πρῶτος ἔχει περισσότερα ὑλικὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τὸν δεύτερο. Πρέπει νὰ ἐξετάσουμε λίγο τὴ διαδικασία καὶ νὰ δοῦμε μιὰ οὐσιώδη διαφορά, ποὺ συνήθως ὑπάρχει, ἐνῶ δὲν θὰ ἔπρεπε...
Κάνει ἐλεημοσύνη ὁ χριστιανὸς καὶ χαίρεται παρόλο, ποὺ στὸ βάθος τῆς ψυχῆς του ὑπάρχει μιὰ ἐνόχληση καὶ ἀνησυχία, γιατὶ λιγοστεύουν τὰ ὅσα ἔχει. Ἐκεῖνος ποὺ δέχεται τὴν ἐλεημοσύνη χαίρεται, εὐχαριστεῖ καὶ σύντομα ξεχνᾶ. Ἡ χαρὰ τῶν δύο αὐτῶν προσώπων εἶναι ἀνθρώπινη.
Ὁ Γέροντας Παΐσιος μιλάει γιὰ τὴ θεϊκὴ χαρά, τὴν ὁποία δὲν γνωρίζουν ἢ ξεχνοῦν οἱ περισσότεροι. Ἄλλη εἶναι ἡ χαρὰ ἐκείνου, ποὺ δίνει καὶ ἄλλη ἐκείνου, ποὺ παίρνει. Πρέπει νὰ φθάσει ὁ χριστιανὸς στὸ σημεῖο νὰ χαίρεται,ὅταν δίνει καὶ νὰ στενοχωρεῖται, ὅταν τοῦ δίνουν. Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικὸ ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς. Ἐπίσης πρέπει νὰ ξεχνάει αὐτὰ ποὺ δίνει καὶ νὰ θυμᾶται αὐτὰ ποὺ τοῦ δίνουν καὶ ὅταν ἀκόμα εἶναι εὐτελῆ καὶ μικρῆς ἀξίας. Ὁ Γέροντας, γιὰ νὰ κάνει πιὸ κατανοητὸ αὐτὸ ποὺ ἐπισημαίνει, χρησιμοποιεῖ δὺο χαριτωμένα παραδείγματα: Αὐτὸς ποὺ δίνει, δὲν πρέπει νὰ θυμᾶται τίποτα, ἐνῶ δὲν πρέπει νὰ ξεχνάει καὶ τὸ παραμικρὸ καλό, ποὺ τοῦ κάνουν ἄλλοι. ≪Μπορεῖ αὐτὸς νὰ ἔχη δώσει ἕνα ἀμπέλι στὸν ἄλλον καὶ νὰ τὸ ἔχη ξεχάσει. Ἂν ὅμως ὁ ἄλλος τοῦ δώση ἕνα τσαμπὶ σταφύλι ἀπὸ τὸ ἀμπέλι, ποὺ ἐκεῖνος τοῦ χάρισε, δὲν μπορεῖ νὰ ξεχάση ποτέ. Ἢ μπορεῖ νὰ ἔχη δώσει σὲ κάποιον πολλὲς ξυλόγλυπτες εἰκόνες καὶ νὰ μὴ τὸ θυμᾶται. Ἂν ἐκεῖνος τοῦ δώση μιὰ εἰκονίτσα πλαστικοποιημένη, αὐτὸς συγκινεῖται ἀπὸ τὴν εἰκονίτσα αὐτή, παρόλο ποὺ εἶναι μικρῆς ἀξίας, καὶ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη σκέφτεται πῶς νὰ τὸ ἀνταποδώση≫.
Ὁ Γέροντας προχωράει καὶ λίγο πιὸ πέρα καὶ ὑποδεικνύει πῶς ἡ ἀνθρώπινη χαρὰ μπορεῖ νὰ γίνει θεϊκὴ χαρά. Εἶναι ἁπλὸς ὁ τρόπος καὶ πειστικὸ τὸ παράδειγμα, ποὺ ἀναφέρει: ≪Αὐτὸς ποὺ παίρνει κάτι, δέχεται ἀνθρώπινη χαρά. Αὐτὸς ποὺ δίνει, δέχεται θεϊκὴ χαρά. Τὴν θεϊκὴ χαρὰ μὲ τὸ δόσιμο τὴν παίρνουμε. Μοῦ δίνει λ.χ. κάποιος ἕνα βιβλίο. Αὐτὸς τώρα χαίρεται πνευματικά, θεϊκά, καὶ ἐγὼ ποὺ πῆρα τὸ βιβλίο χαίρομαι ἀνθρώπινα. Ὅταν καὶ ἐγὼ δώσω τὸ βιβλίο, θὰ χαρῶ καὶ ἐγὼ θεϊκά, καὶ ὁ ἄλλος ποὺ θὰ τὸ πάρη θὰ χαρῆ ἀνθρώπινα. Ὅταν καὶ ἐκεῖνος τὸ δώση, θὰ χαρῆ καὶ αὐτὸς θεϊκά, καὶ ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὸ πάρη θὰ χαρῆ ἀνθρώπινα. Ἂν ὅμως καὶ αὐτὸς τὸ δώση, τότε θὰ χαρῆ καὶ θεϊκὰ κ.ο.κ. Βλέπετε πῶς μὲ ἕνα πράγμα μποροῦν πολλοὶ ἄνθρωποι νὰ χαροῦν καὶ ἀνθρώπινα καὶ θεϊκά;≫.
Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ κάνει ἐλεημοσύνη καὶ ἀμέσως ξεχνάει τι δίνει καὶ σὲ ποιὸν τὸ δίνει. Βιώνει τὴ ≪θεϊκὴ χαρὰ≫ καὶ ἀκολουθεῖ τὴ σωστὴ πνευματικὴ πορεία. Δὲν εἶναι ὁ ψυχρὸς ἐλεήμων, ἀλλὰ ὁ θερμὸς συμπαραστάτης τῶν ἀδελφῶν, γιὰ τοὺς ὁποίους μένει δίχως δεύτερο χιτώνα καὶ χωρὶς συσσωρευμένο πλεόνασμα.
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 23/3/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου