ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ(Ρωμ. ΙΓ’ 11-ΙΔ’4)
Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Με την χάρη του Θεού, εισερχόμαστε στο ευλογημένο στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Ο ζωντανός λόγος του Θεού, ως εγερτήριον σάλπισμα ηχεί και μας καλεί όλους σε μετάνοια και σε έργα αρετής και αγιότητας.
Είναι τόσο ξεκάθαρος ο Απόστολος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, που μόνο όσοι δεν θέλουν να αγωνιστούν, αφήνουν κλειστή τη συνείδησή τους στα θεία αποστολικά μηνύματα.......
Ας δούμε στη συνέχεια τι ακριβώς μας κηρύττει: «11 Αδελφοί, τώρα η σωτηρία είναι πιο κοντά μας, παρά τότε που πιστεύσαμε (διότι τώρα είναι πιο κοντά η Δευτέρα παρουσία και ο θάνατος). 12 Η νύχτα προχώρησε, η δε ημέρα πλησίασε, Γι’ αυτό ας αποβάλουμε (σαν άλλα ενδύματα) τα έργα του σκότους, και ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός.13 Όπως ζει κανείς κατά την ημέρα που τον βλέπουν, έτσι να ζήσουμε σεμνά, όχι με γλεντοκόπια και μεθύσια, όχι με ακολασίες και ασέλγειες, όχι με φιλονικίες και εμπάθειες. 14 Αλλ’ ενδυθήτε (ως πνευματικό ένδυμα) τον Κύριο Ιησού Χριστό, και μη φροντίζετε τη σάρκα για ηδονές και απολαύσεις.14.1 Τον ασθενή δε στην πίστη (που κάνει διάκριση φαγητών και ημερών) να δέχεσθε, χωρίς να σχολιάζετε τις αντιλήψεις του.2 Άλλος μεν πιστεύει, ότι μπορεί να τρώγει τα πάντα, ο δε ασθενής στην πίστη τρώγει λάχανα.3 Όποιος τρώγει απ’ όλα, ας μη περιγελά όποιον δεν τρώγει . Και όποιος δεν τρώγει, ας μη καταδικάζει όποιον τρώγει, διότι ο Θεός τον έκανε δικό του.4 Ποιος είσαι εσύ, που καταδικάζεις ξένο δούλο; Για τον Κύριό του στέκεται ή πέφτει. Και θα σταθεί, διότι ο Θεός έχει τη δύναμη να τον κάνει να σταθεί».
Υπάρχουν πιστοί, οι οποίοι όσο περνά ο καιρός, φαίνεται να χάνουν τον ζήλο τους με τον οποίον ξεκίνησαν την χριστιανική τους ζωή. Ο ενθουσιασμός φαίνεται να μειώνεται και να εξαφανίζεται, με αποτέλεσμα να επανέρχονται κακές συνήθειες στη ζωή του ανθρώπου που ξεκίνησε να αρνηθεί και να πολεμήσει το πνεύμα του κόσμου.
Επειδή όμως αυτό είναι πολύ κακό να συμβαίνει, η Χάρις του Θεού, μας βοηθά μέσω της μετάνοιας να σηκωθούμε από τον φοβερό ύπνο της αμέλειας. Το δε πρώτο βήμα στο οποίο μας καλεί ο θείος Απόστολος, είναι να πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους, τα απαίσια έργα της αμαρτίας.
Ας μη νομίσει κανείς ότι τα παραπάνω που αναφέρονται στο ιερό κείμενο , είναι γραμμένα για ανθρώπους που βρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Όχι. Αναφέρεται ο Απόστολος σε όλους μας.
Έργα σκότους, αγαπητοί μου, δεν είναι μόνο τα βαριά αμαρτήματα που φαίνονται και οπωσδήποτε όταν υπάρχει συνείδηση, ταπεινώνουν τον άνθρωπο.
Έργα του σκότους είναι και αυτές οι κακές σκέψεις και αμαρτωλές διαθέσεις και κλίσεις της ψυχής μας. Είναι θα λέγαμε, η «Πέμπτη φάλαγγα » που φωλιάζει εντός μας. Η ροπή προς το κακό που μας οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα από το Πανάγιο και Πανσωστικό θέλημα της Αγίας Τριάδος.
Η μετάνοια λοιπόν είναι η σωτήρια διάγνωσις και θεραπεία. Είναι αυτή η οποία, αφ ενός επισημαίνει το πνευματικό νόσημα μέσα μας και αφ ετέρου προσελκύει την χάρη του Θεού, ώστε σε συνεργασία Χάριτος και δικής μας θελήσεως και αγώνος, θα καταπολεμηθεί και τέλος θα εξοντωθεί το «σώμα του θανάτου» η καταραμένη δηλ. αμαρτία. (Τουλάχιστον αυτό θα πρέπει να είναι το ζητούμενο και το ποθούμενο για όσους έχουν πάρει στα σοβαρά την Ορθόδοξη Χριστιανική τους ιδιότητα και δεν παίζουν ως ανόητοι με την ψυχή τους και την ατελεύτητη αιωνιότητα).
Όμως αν παραμείνουμε μόνο στην πρώτη προτροπή του Απ. Παύλου, στο «αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους », δεν θα έχουμε τίποτε το θετικό.
Είναι λοιπόν ανάγκη να πραγματοποιήσουμε και τη δεύτερη εντολή «και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός». Δηλ. να φορέσουμε ως ένδυμα της ψυχής μας τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Να αγωνιστούμε όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε να του μοιάσουμε και να ενωθούμε μαζί Του.
Αλλοίμονο δε αν χάσουμε από τα μάτια μας τον υψηλό αυτό προορισμό μας. Θα ήταν προτιμότερο να μην είχαμε γεννηθεί, παρά αφού μας έφερε «εκ του μη όντως» στην ύπαρξη η αγάπη του Θεού, να λησμονήσουμε τον προορισμό μας και να χάσουμε αυτά για τα οποία έχουμε δημιουργηθεί.
Βέβαια το θέμα της ορθοδόξου πνευματικότητας δεν είναι μια απλή υπόθεση. Είναι σύνολο δωρεών της Χάριτος, μαζί με τον συντονισμένο και τακτικό πνευματικό μας αγώνα. Και ακριβώς μέσα στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και όσα στην συνέχεια διευκρινίζει ο μεγάλος Απόστολος, για το θέμα της διακρίσεως των φαγητών. Είναι ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να πρυτανεύει η αγάπη και ο σεβασμός ως προς την συνείδηση του αδελφού. Επόμενο είναι φυσικά , μέσα στο πνεύμα του αγώνα της Αγίας Τεσσαρακοστής, να κινούμαστε με πολύ διάκριση στο θέμα της νηστείας, όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα για κανονική άσκηση, λόγω ασθενείας.
Αλλά ας μείνουμε στο σοβαρό θέμα της μετάνοιας της οποίας το έργο είναι διπλό. Όχι μόνο άρνηση του κακού, αλλά και κατάκτηση του αγαθού. Όχι μόνο γκρέμισμα και χάλασμα που είναι κατ’ αρχάς απαραίτητο, αλλά και οικοδομή. Και πιο συγκεκριμένα. Μίσος άσπονδο στην οποιαδήποτε μορφή αμαρτίας που εμφωλεύει μέσα μας ή κυριαρχεί στον κοινωνικό περίγυρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Διαχωρισμός και αφορισμός των νόθων καταστάσεων, και συνάμα ολοκληρωτική, απόλυτη και αδιάπτωτη αγάπη στο λατρευτό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Το «εκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν »( Ψαλμ. 33,15), ας γίνει αδελφοί μου το ευλογημένο σύνθημά μας μέσα στην αγωνιστική και πνευματική περίοδο της Αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Αμήν.
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Με την χάρη του Θεού, εισερχόμαστε στο ευλογημένο στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Ο ζωντανός λόγος του Θεού, ως εγερτήριον σάλπισμα ηχεί και μας καλεί όλους σε μετάνοια και σε έργα αρετής και αγιότητας.
Είναι τόσο ξεκάθαρος ο Απόστολος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, που μόνο όσοι δεν θέλουν να αγωνιστούν, αφήνουν κλειστή τη συνείδησή τους στα θεία αποστολικά μηνύματα.......
Ας δούμε στη συνέχεια τι ακριβώς μας κηρύττει: «11 Αδελφοί, τώρα η σωτηρία είναι πιο κοντά μας, παρά τότε που πιστεύσαμε (διότι τώρα είναι πιο κοντά η Δευτέρα παρουσία και ο θάνατος). 12 Η νύχτα προχώρησε, η δε ημέρα πλησίασε, Γι’ αυτό ας αποβάλουμε (σαν άλλα ενδύματα) τα έργα του σκότους, και ας φορέσουμε τα όπλα του φωτός.13 Όπως ζει κανείς κατά την ημέρα που τον βλέπουν, έτσι να ζήσουμε σεμνά, όχι με γλεντοκόπια και μεθύσια, όχι με ακολασίες και ασέλγειες, όχι με φιλονικίες και εμπάθειες. 14 Αλλ’ ενδυθήτε (ως πνευματικό ένδυμα) τον Κύριο Ιησού Χριστό, και μη φροντίζετε τη σάρκα για ηδονές και απολαύσεις.14.1 Τον ασθενή δε στην πίστη (που κάνει διάκριση φαγητών και ημερών) να δέχεσθε, χωρίς να σχολιάζετε τις αντιλήψεις του.2 Άλλος μεν πιστεύει, ότι μπορεί να τρώγει τα πάντα, ο δε ασθενής στην πίστη τρώγει λάχανα.3 Όποιος τρώγει απ’ όλα, ας μη περιγελά όποιον δεν τρώγει . Και όποιος δεν τρώγει, ας μη καταδικάζει όποιον τρώγει, διότι ο Θεός τον έκανε δικό του.4 Ποιος είσαι εσύ, που καταδικάζεις ξένο δούλο; Για τον Κύριό του στέκεται ή πέφτει. Και θα σταθεί, διότι ο Θεός έχει τη δύναμη να τον κάνει να σταθεί».
Υπάρχουν πιστοί, οι οποίοι όσο περνά ο καιρός, φαίνεται να χάνουν τον ζήλο τους με τον οποίον ξεκίνησαν την χριστιανική τους ζωή. Ο ενθουσιασμός φαίνεται να μειώνεται και να εξαφανίζεται, με αποτέλεσμα να επανέρχονται κακές συνήθειες στη ζωή του ανθρώπου που ξεκίνησε να αρνηθεί και να πολεμήσει το πνεύμα του κόσμου.
Επειδή όμως αυτό είναι πολύ κακό να συμβαίνει, η Χάρις του Θεού, μας βοηθά μέσω της μετάνοιας να σηκωθούμε από τον φοβερό ύπνο της αμέλειας. Το δε πρώτο βήμα στο οποίο μας καλεί ο θείος Απόστολος, είναι να πετάξουμε από πάνω μας τα έργα του σκότους, τα απαίσια έργα της αμαρτίας.
Ας μη νομίσει κανείς ότι τα παραπάνω που αναφέρονται στο ιερό κείμενο , είναι γραμμένα για ανθρώπους που βρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Όχι. Αναφέρεται ο Απόστολος σε όλους μας.
Έργα σκότους, αγαπητοί μου, δεν είναι μόνο τα βαριά αμαρτήματα που φαίνονται και οπωσδήποτε όταν υπάρχει συνείδηση, ταπεινώνουν τον άνθρωπο.
Έργα του σκότους είναι και αυτές οι κακές σκέψεις και αμαρτωλές διαθέσεις και κλίσεις της ψυχής μας. Είναι θα λέγαμε, η «Πέμπτη φάλαγγα » που φωλιάζει εντός μας. Η ροπή προς το κακό που μας οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα από το Πανάγιο και Πανσωστικό θέλημα της Αγίας Τριάδος.
Η μετάνοια λοιπόν είναι η σωτήρια διάγνωσις και θεραπεία. Είναι αυτή η οποία, αφ ενός επισημαίνει το πνευματικό νόσημα μέσα μας και αφ ετέρου προσελκύει την χάρη του Θεού, ώστε σε συνεργασία Χάριτος και δικής μας θελήσεως και αγώνος, θα καταπολεμηθεί και τέλος θα εξοντωθεί το «σώμα του θανάτου» η καταραμένη δηλ. αμαρτία. (Τουλάχιστον αυτό θα πρέπει να είναι το ζητούμενο και το ποθούμενο για όσους έχουν πάρει στα σοβαρά την Ορθόδοξη Χριστιανική τους ιδιότητα και δεν παίζουν ως ανόητοι με την ψυχή τους και την ατελεύτητη αιωνιότητα).
Όμως αν παραμείνουμε μόνο στην πρώτη προτροπή του Απ. Παύλου, στο «αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους », δεν θα έχουμε τίποτε το θετικό.
Είναι λοιπόν ανάγκη να πραγματοποιήσουμε και τη δεύτερη εντολή «και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός». Δηλ. να φορέσουμε ως ένδυμα της ψυχής μας τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Να αγωνιστούμε όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε να του μοιάσουμε και να ενωθούμε μαζί Του.
Αλλοίμονο δε αν χάσουμε από τα μάτια μας τον υψηλό αυτό προορισμό μας. Θα ήταν προτιμότερο να μην είχαμε γεννηθεί, παρά αφού μας έφερε «εκ του μη όντως» στην ύπαρξη η αγάπη του Θεού, να λησμονήσουμε τον προορισμό μας και να χάσουμε αυτά για τα οποία έχουμε δημιουργηθεί.
Βέβαια το θέμα της ορθοδόξου πνευματικότητας δεν είναι μια απλή υπόθεση. Είναι σύνολο δωρεών της Χάριτος, μαζί με τον συντονισμένο και τακτικό πνευματικό μας αγώνα. Και ακριβώς μέσα στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και όσα στην συνέχεια διευκρινίζει ο μεγάλος Απόστολος, για το θέμα της διακρίσεως των φαγητών. Είναι ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να πρυτανεύει η αγάπη και ο σεβασμός ως προς την συνείδηση του αδελφού. Επόμενο είναι φυσικά , μέσα στο πνεύμα του αγώνα της Αγίας Τεσσαρακοστής, να κινούμαστε με πολύ διάκριση στο θέμα της νηστείας, όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα για κανονική άσκηση, λόγω ασθενείας.
Αλλά ας μείνουμε στο σοβαρό θέμα της μετάνοιας της οποίας το έργο είναι διπλό. Όχι μόνο άρνηση του κακού, αλλά και κατάκτηση του αγαθού. Όχι μόνο γκρέμισμα και χάλασμα που είναι κατ’ αρχάς απαραίτητο, αλλά και οικοδομή. Και πιο συγκεκριμένα. Μίσος άσπονδο στην οποιαδήποτε μορφή αμαρτίας που εμφωλεύει μέσα μας ή κυριαρχεί στον κοινωνικό περίγυρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Διαχωρισμός και αφορισμός των νόθων καταστάσεων, και συνάμα ολοκληρωτική, απόλυτη και αδιάπτωτη αγάπη στο λατρευτό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Το «εκκλινον από κακού και ποίησον αγαθόν »( Ψαλμ. 33,15), ας γίνει αδελφοί μου το ευλογημένο σύνθημά μας μέσα στην αγωνιστική και πνευματική περίοδο της Αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου