Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Αδιέξοδοι διάλογοι

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 26/3/2010

ΑΔΙΕΞΟΔΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΟΙ ΑΠΟ ἐτῶν θεολογικοὶ διάλογοι, ποὺ διεξάγονται δὲν ἔχουν ἀποδώσει τίποτα τὸ οὐσιαστικό. Καὶ νὰ λάβει ὑπόψη του κανεὶς ὅτι ἀκόμα δὲν ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ σοβαρὰ θέματα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀπομακρύνει τοὺς ἑτερόδοξους ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία, δηλαδὴ τὴν Ὀρθοδοξία.
Ἀντίθετα, οἱ Οἰκουμενιστὲς ὑποστηρίζουν ὅτι μὲ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους ἔχουν ἐπιλυθεῖ πολλὰ προβλήματα καὶ ἔχουν γίνει πολλὰ βήματα πρὸς τὴν ποθούμενη ἕνωση τῶν "ἐκκλησιῶν". Τὸ λένε αὐτὸ χωρὶς νὰ τὸ στηρίζουν πουθενά......
Ἁπλῶς θέλουν νὰ βρίσκονται στὸ προσκήνιο καὶ νὰ ἐμφανίζονται σπουδαῖοι καὶ τρανοί, μὲ ὁράματα καὶ ὑψηλοὺς στόχους, μιὰ καὶ δὲν ἔχουν τί ἄλλο νὰ κάνουν προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας τους. Νομίζω ὅτι πολὺ λίγο ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ σώζουσα ἀλήθεια τῆς πίστεως. Περισσότερο τονίζουν τὴν ἄνευ ὁρίων ἀγάπη, ἡ ὁποία στὴν πρακτική τους δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἐθιμοτυπικὲς ἐπισκέψεις, κατὰ συνθήκην προσφωνήσεις, ἀνταλλαγὲς δώρων, ὑποκριτικὲς ἐκδηλώσεις, περιφρόνηση τῶν ἱερῶν δογμάτων καὶ κανόνων καὶ ἄλλα κοσμικὰ καὶ ἀπαράδεκτα. Καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δίνουν τὴ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στοὺς ἑτεροδόξους.Ὅμως πῶς γίνεται αὐτό; Ἀφοῦ δὲν μιλοῦν γιὰ τὴν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας; Ὅταν δὲν μιλοῦν γιὰ τὶς δογματικὲς διαφορές, ποὺ ὑπάρχουν, οὔτε καὶ διατυπώνουντὸν εὐθὺ λόγο ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι συνομιλητές τους εἶναι αἱρετικοὶ καὶ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Μία Ἐκκλησία, ἀφοῦ προηγουμένως παραδεχθοῦν ὅτι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ ἔχουν διαστρεβλώσει τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ ἡμέτεροι Οἰκουμενιστὲς προβάλλουν δύο λόγους ὑπὲρ τῆς διεξαγωγῆς τῶν θεολογικῶν διαλόγων: τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τὴ μαρτυρία τῆςὈρθοδόξου πίστεως.Ὅμως ὑπάρχει ἕν λεπτότατο σημεῖο, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦν οἱ θερμοὶ Οἰκουμενιστές. "Ἡ ἀγάπη δὲν χωρίζεται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια.Ὅταν ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης δὲν συνυπάρχει μὲ τὸν διάλογο τῆς ἀληθείας καὶ δὲν ὁδηγεῖ στὴν συνάντηση καὶ ἀποδοχὴ τῆς σώζουσας ἀλήθειας, ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡἘκκλησία Του, εἶναι ἐπικίνδυνη παγίδα, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ συγκρητιστικὴ ἀδιαφορία καὶ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν σωτηρία. Δὲν ὑπάρχει χειρότερο κακὸ ἀπὸ τὴν στέρηση τῆς σωτηρίας, καὶ μόνον ὡς ἔργο ἀγάπης δὲν μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ. Εἶναι δυνατὸν νὰ στρέφεται ἡ ἀγάπη ἐναντίον τῆς ἀληθείας;" (Πρακτικὰ Συνεδρίου, Οἰκουμενισμός. Γένεση – Προσδοκίες – Διαψεύσεις, τόμ. β´, Θεσ/νίκη 2008, σελ. 215).
Εἶναι καιρὸς νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ ἄρουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στοὺς πρωτεργάτες του καὶ ἂς εἶναι Πατριάρχες, Μητροπολίτες καὶ σοφοὶ καθηγητές. Τὰ ἄδεια ἀξιώματα καὶ ἡ κενὴ σοφία δὲν πρέπει νὰ μᾶςσυγκινοῦν.