Οι «αετονύχηδες μάγοι» των μεταφράσεων και αγιότητα στην …στιγμή

πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία

Νέο, σημερινὸ “χτύπημα” ἀπὸ γραφίδα ὑπὲρ τῶν μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν κειμένων (βλ. σχετ. amen.gr):

«Μεγάλο μέρος τῆς θείας λατρείας: ἀκατανόητες λέξεις καὶ μαγικὴ σκέψη (…) Οἱ ἱερεῖς τῶν πρωτόγονων φυλῶν ἀλλὰ καὶ διάφοροι σύγχρονοι ἀγύρτες, ἀετονύχηδες “μάγοι” στηρίζουν τὴν ὑποτιθέμενη δύναμή τους (καὶ τὰ κέρδη τους) σὲ αὐτὴ τὴν ὑποτιθέμενη ὑπερφυσικὴ δύναμη τοῦ ἤχου ἢ τῆς μορφῆς κάποιων ἰδιαίτερων λέξεων. Πείθουν τοὺς εὔπιστους πὼς ἀρκεῖ νὰ προφέρουν ἢ νὰ γράψουν κάποιες μυστικὲς λέξεις καὶ αὐτομάτως ἀόρατες ὑπάρξεις ὑποκύπτουν στὴ δύναμη τῶν λέξεων καὶ τοὺς ὑπηρετοῦν».

. Αὐτὰ γράφει ἡ γραφίδα ποὺ ὑπερμαχεῖ τῶν “μεταφράσεων”.... Καὶ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἀφήνει εὐδιάκριτο τὸν ὑπαινιγμὸ ὅτι ἡ Λατρεία τῆς (ἑλληνόφωνης) Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι “μαγική” καὶ τὴν νέμονται «ἀγύρτες μάγοι». Μάλιστα, «ἀγύρτες μάγοι»! Αὐτὸ τὸ ἦθος ἐδίδαξαν στὴν γραφίδα οἱ ἀετονύχηδες τῆς αὐθαιρεσίας καὶ οἱ «ἀγιατολάχ» τῆς καινοτομίας καὶ φυσικὰ αὐτὰ τὰ προχειρολογήματα ἀντιγράφει ἡ γραφίδα. Μ᾽ αὐτὴ τὴν ὡς ράκος ἀποκαθημένης φλυαρία τὴν ἐξόπλισαν, γιὰ νὰ παπαγαλίζει μονότονα καὶ πληκτικὰ τὰ ἴδια νερουλιασμένα ἀναμασήματα, καὶ νὰ συκοφαντεῖ μὲ ἰταμὸ τρόπο τὴν ἁγία μας λειτουργικὴ (ἐκκλησιαστικὴ) γλῶσσα καὶ τοὺς διακόνους της, ὅτι τάχα χρησιμοποιώντας «ἰδιαίτερες λέξεις μὲ ὑπερφυσικὴ δύναμη» ἐξαναγκάζουν «αὐτομάτως κάποιες ἀόρατες ὑπάρξεις» γιὰ νὰ ἐκτελοῦν τὶς ἐντολές τους. Σὲ τέτοια εὐτέλεια δὲν ἀνιχνεύεται ποτὲ οὔτε ἐλάχιστο ἴχνος αὐτοσεβασμοῦ.

Καὶ συνεχίζει ἡ γραφίδα μεταξὺ ἄλλων:

«Ἐἀν βρισκόμαστε στὸν καιρὸ τῆς εἰκονομαχίας, τὸ Πνεῦμα θὰ φώτιζε τὸν Παλαμᾶ καὶ θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν ἀκούσουμε νὰ μᾶς ψιθυρίζει: Δὲν τιμοῦμε τὸ ξύλο καὶ τὰ χρώματα, τιμοῦμε τὸ ἱερὸ πρόσωπο ποὺ ἀπεικονίζεται σὲ μίαν εἰκόνα. Δὲν τιμοῦμε τὶς λέξεις, τὸν συνδυασμὸ ἤχων ἢ γραπτῶν σημείων, ἀλλὰ τὸ ἱερὸ νόημα ποὺ εἰκονίζουν. Δὲν τιμοῦμε τὸ σημεῖο, ἀλλὰ τὸ σημαινόμενο. Ἡ εἰκόνα ἔχει παιδαγωγικὴ καὶ φιλάνθρωπη δράση, κάνοντας ὁρατὸ τὸ ἀόρατο γιὰ τὴν ἀδύναμη ἀνθρώπινη φύση καὶ τὸν νοῦ. Καταδέχεται νὰ μεταφράσει τὸ πνευματικὸ φῶς σὲ φωτοστέφανο γύρω ἀπὸ τὸ κεφάλι Ἑνός Ἁγίου ἢ μίας Ἁγίας, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ τὸ κατανοήσει καὶ ὁ πιὸ ἁπλὸς καὶ ἀθῶος πιστός, ἀκόμα καὶ τὸ βρέφος, τὸ παιδὶ ἡ τὸ νήπιο, ἀκόμα καὶ ὁ νεοεισερχόμενος στὴν ἐκκλησία.Ἔτσι ἡ ἁγιότητα γίνεται σχῆμα καὶ χρῶμα κατανοητὸ στὴν στιγμὴ ἀπὸ τὸν καθένα καὶ τὴν καθεμιά.»
. Πρῶτον: «Ἐὰν βρισκόμασταν στὸν καιρὸ τῆς εἰκονομαχίας, τὸ Πνεῦμα θὰ φώτιζε» νὰ … μὴ βιαζόμαστε, γιατὶ ὁ Παλαμᾶς ἀκόμα δὲν εἶχε προφθάσει νὰ γεννηθεῖ ! (καὶ συνεπῶς νὰ θεολογήσει) καὶ τὸ Πνεῦμα θὰ μᾶς ὑπεδείκνυε νὰ ἀπευθυνθοῦμε στὸν Δαμασκηνὸ ἢ τὸν Στουδίτη, πρὸς ἐπίλυσιν τῶν ἀποριῶν μας!

. Ἐκτὸς αὐτοῦ θὰ μᾶς φώτιζε νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν πατερικὴ θεολογικὴ διατύπωση καὶ «συνδυασμὸ ἤχων» περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ ἀναφερόμαστε στοὺς Ἁγίους καὶ νὰ τοὺς τιμᾶμε μὲ τὸν σεβαστικὸ ὀρθόδοξο τρόπο: «Ἅγιος Γρηγόριος» Παλαμᾶς καὶ «Ἅγιος Ἰωάννης» Δαμασκηνὸς, κι ὄχι «μὲ συνδυασμὸ ἤχων καὶ λέξεων» ποὺ φανερώνουν ἐπηρμένη ἀκαδημαϊκὴ ἐξοικείωση, ὡσὰν ὁ «Παλαμᾶς» νὰ εἶναι τὸ “παιδὶ γιὰ τὰ θελήματα”.

. Δεύτερον: Ἀφοῦ δὲν τιμᾶμε τὸν «ἦχο» ἀλλὰ τὸ «ἱερὸ νόημα» (!!!sic) τότε π.χ. ἀντὶ γιὰ τὸν «ἦχο» “Χριστὸς” μποροῦμε κάλλιστα νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν «ἦχο» “Ἀλλάχ”. Ἀντὶ γιὰ τὸν «ἦχο» “Θεοτόκος” μποροῦμε νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν «ἦχο» “Χριστοτόκος” ἢ προσφυέστερα “Νότρ Ντάμ”. Κι ἀντὶ γιὰ τὸν «ἦχο» Ἐκκλησία μποροῦμε νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν «ἦχο» “Συναγωγή”. Τὸ περιεχόμενο «ἱερὸ» νόημα εἶναι τὸ ἴδιο!

. Τρίτον: ἀφοῦ τιμᾶμε «τὸ ἱερὸ πρόσωπο ποὺ ἀπεικονίζεται σὲ μίαν εἰκόνα», τότε νὰ προβοῦμε ἀνενδοίαστα στὴν “μετάφραση” τῆς Παναγίας Πορταΐτισσας τῶν Ἰβήρων ἐπιζωγραφίζοντάς την γιὰ νὰ γίνει μοντέρνα καὶ καθαρὴ εἰκόνα ποὺ νὰ φαίνεται «στὴν στιγμή». Κι ἀκόμα καλύτερα νὰ βάλουμε ἕνα ἁγιογράφο νὰ ζωγραφήσει τὴν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς τῶν Βαΐων μὲ τὸν Χριστὸ νὰ κάθεται πάνω σὲ ἕνα μηχανάκι φορώντας ἕνα παντελόνι τζήν! Αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ πιὸ συνεπὴς μετάφραση, τελείως κατανοητὴ καὶ ἀπὸ τοὺς πιὸ ἁπλοὺς καὶ «ἀθώους» (;), ποὺ δὲν γνωρίζουν …ἀρχαιολογία!

. Τέταρτον: Μία Εἰκὼν δὲν ἔχει ποτὲ δράση. Ἔχει πάντοτε Χάρη. Καὶ ἐντελῶς συμπτωματικῶς οἱ διαφορετικοὶ αὐτοὶ «ἦχοι» (δράση καὶ Χάρη) σημαίνουν τελείως διαφορετικὲς πραγματικότητες.

. Πέμπτον: «ἀκόμα καὶ τὸ βρέφος». Ἰδοὺ ἡ νοησιαρχία σὲ ὅλη της τὴν μεγαλειώδη ἐκδίπλωση: Θὰ μεταφρασθεῖ ἡ Λατρεία, γιὰ νὰ τὴν «καταλαβαίνουν» τὰ βρέφη! Ἔ, λοιπόν, δὲν μᾶς ἔφτανε ὁ ὀχετὸς τῆς προπαγάνδας ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου, προσετέθη τώρα καὶ ὁ χείμαρρος τῆς …μωρολογίας!

. Ἕκτον: «Ἔτσι ἡ ἁγιότητα γίνεται σχῆμα καὶ χρῶμα κατανοητὸ στὴν στιγμὴ». Αὐτὸ ἦταν πραγματικὰ ἡ χαριστική βολή. Ἡ ἁγιότητα γίνεται σχῆμα (sic) κατανοητὸ στὴν στιγμὴ. Mὲ τὴν “εἰκόνα” λοιπὸν ἡ Ἁγιότητα (σημ.: ὄχι τὸ συγκεκριμένο πρόσωπο τοῦ Ἁγίου !) γίνεται ὄχι μόνο «κατανοητή» (ναί, διαβάζετε σωστά, ἡ ἁγιότητα γίνεται ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ!), ἀλλὰ πολὺ περισσότερο ὅλη αὐτὴ ἡ κατανόηση τῆς ἁγιότητας ἐπιτελεῖται ΣΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ, δηλ. …fast track ! Ἔχουμε πλέον ἀπογειωθεῖ καὶ κινούμαστε σὲ ὑπερβατικοὺς κόσμους, ὅπου τὰ σχόλια παρακμάζουν!

. Πάντως ἡ ἐν λόγῳ γραφὶς κάνει μιὰ ὄντως ἐμπνευσμένη ἀναδίπλωση, πρὶν ὁλοκληρώσει τὸ σύρσιμό της ἐπὶ τοῦ χάρτου, καὶ γεμίζει τὸν ἀναγνώστη μὲ ἐλπιδοφόρο μήνυμα: «Ὁ τυφλὸς τοῦ Εὐαγγελίου ἀκούει κάτι μεσ᾽ στὸ σκοτάδι του καὶ νιώθει καθαρὰ πὼς εἶναι σημάδι ἔλευσης τοῦ Χριστοῦ».

. Πραγματικά, βουτηγμένοι μέσα στὸ σκοτάδι τῆς συγχύσεως καὶ τῆς ἀκατανόητης ἀσυνεννοησίας θὰ ἦταν λυτρωτικὸ νὰ νιώθαμε καθαρά ἕνα σημάδι, ἐμεῖς οἱ τυφλοί, κάποιο χτύπο στὴν καρδιά καὶ τὴν εὐκταία Του Φωνή ὅτι ἦρθε!

Λ. Α. Ι.