Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος. Ερμηνευτικά σχόλια στις Πράξεις των Αποστόλων (4)

Δείτε και Μέρος 1ο, Μέρος 2ο, Μέρος 3ο.

Εν Πειραιεί τη 19η Απριλίου 2015

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

(4ον)

    Συνεχίζοντες τα ερμηνευτικά σχόλια στις Πράξεις και μετά από όσα σημειώσαμε στην προηγούμενη δημοσίευση, προχωρούμε στην ολοκλήρωση της ερμηνευτικής αναλύσεως της αποστολικής περικοπής της Κυριακής του Θωμά.

«Ώστε κατά τας πλατείας εκφέρειν τους ασθενείς και τιθέναι επί κλινών και κραβάττων, ίνα ερχομένου Πέτρου καν η σκιά επισκιάση τινί αυτών» (15). Το «ώστε» εδώ συνδέει τον στίχο αυτό με τον στίχο 12, ενώ οι στίχοι 13 και 14 είναι μια παρένθεση. Επομένως θα ερμηνεύσωμε: Με τα χέρια των αποστόλων γίνονταν σημεία και τέρατα στο λαό πολλά, ώστε να φέρνουν στις πλατείες πλήθη ασθενών. Πλατεία είναι ο πλατύς δρόμος, αλλά και οι πλατείες, που έχουμε και εμείς σήμερα. Εκεί λοιπόν στους χώρους αυτούς, (όπου υπήρχε η δυνατότης λόγω της ευρυχωρίας), έφερναν τους αρρώστους σηκωτούς πάνω σε κρεβάτια και φορεία, επειδή ήταν πολύ άρρωστοι και δεν μπορούσαν να βαδίσουν. Θα ήθελαν βέβαια να τους φέρουν κατ’ ευθείαν στον Πέτρο, η σε κάποιον απόστολο για να τους θεραπεύσει. Αλλά αυτό ήταν αδύνατον λόγω του μεγάλου πλήθους των αρρώστων. Έτσι λοιπόν τους έβαζαν αριστερά και δεξιά στο δρόμο, από όπου θα περνούσε ο Πέτρος, με σκοπό να πέσει έστω και η σκιά του. Τι καταπληκτικό! Ο Πέτρος, ο διωκόμενος από τους αρχιερείς, γίνεται τώρα το πιο επίσημο πρόσωπο. Περνάει μέσα από τους μεγάλους και επίσημους δρόμους της πόλεως σαν να κάνει παρέλαση, ενώ δεξιά και αριστερά πλήθη ασθενών και άλλων συγγενών αυτών τον κοιτάζουν ικετευτικά, χωρίς βέβαια να τον χειροκροτούν και περιμένουν να πέσει έστω και η σκιά του πάνω τους για να θεραπευθούν. Και πράγματι, σ’ όποιον ασθενή έπεφτε  η σκιά του Πέτρου, εθεραπεύετο. Εδώ επαληθεύεται ο λόγος του Κυρίου προς τους μαθητές του κατά την διάρκεια του μυστικού δείπνου: «Ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει, ότι εγὼ προς τον πατέρα μου πορεύομαι» (Ιω.14,12).

 «Συνήρχετο δε και το πλήθος των πέριξ πόλεων εις  Ιερουσαλὴμ φέροντες ασθενείς και οχλουμένους υπό πνευμάτων ακαθάρτων, οίτινες εθεραπεύοντο άπαντες» (16). Οι ασθενείς αυτοί δεν προέρχονταν μόνο από την Ιερουσαλήμ αλλά και από τις γύρω πόλεις. Βέβαια γύρω από την Ιερουσαλήμ δεν υπήρχαν μεγάλες πόλεις. Τότε όμως συνήθιζαν να ονομάζουν πόλεις και τα μικρά χωριά, όπως ήταν η Βηθανία κ.λ.π. Ερχόταν λοιπόν πλήθη ανθρώπων, μπουλούκια μπουλούκια, καραβάνια ολόκληρα. Αυτό σημαίνει, ότι η φήμη του Πέτρου και των άλλων αποστόλων είχε μαθευτεί όχι μόνο στην  Ιερουσαλήμ, αλλά και στη γύρω περιοχή και σ’ όλη την Παλαιστίνη. Έφερναν ασθενείς, που έπασχαν από διάφορες ασθένειες, αλλά και άλλους που είχαν ακάθαρτα πνεύματα μέσα τους, ήσαν δηλαδή δαιμονισμένοι. Και όλοι αυτοί ανεξαιρέτως θεραπεύονταν. Και μόνο που έρχονταν, δήλωναν την πίστη τους στον Χριστό, διότι η θεραπεία τους γινόταν με την επίκληση του ονόματος του Χριστού. Και φυσικά στη συνέχεια βαπτίζονταν και γίνονταν μέλη της Εκκλησίας. Όλες αυτές οι θεραπείες, ήταν μια ακόμη ζωντανή απόδειξη της αναστάσεως του Κυρίου, η οποία συνέτριβε και κατετρόπωνε τις διαβολές και συκοφαντίες των αρχιερέων και απεδείκνυε στην πράξη, ότι ο διωγμός τον οποίον εξαπέλυσαν εναντίον των αποστόλων δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Απεδείκνυε, ότι επειχειρούν μάταια και αδύνατα πράγματα.

«Αναστάς δε ο αρχιερεύς και πάντες οι συν αυτώ, η ούσα αίρεσις των Σαδδουκαίων, επλήσθησαν ζήλου» (17). Και ενώ αυτά γίνονταν από πλευράς των αποστόλων, η θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ, οι αρχιερείς και γραμματείς, βρίσκονται σε κατάσταση οργής και αναβρασμού. Όπως σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος, όλα αυτά τα οποία άκουσε ο αρχιερεύς για την δράση των αποστόλων, έβαλαν φωτιά στο κάθισμά του. Τινάζεται όρθιος, το κάθισμα δεν τον κρατάει, σηκώνεται για να μπεί σε δράση. Μοιάζει με τον αντίπαλο, που μαζεύει τα στρατεύματά του, για να καταπνίξει τον εχθρό, που εισέβαλε στη χώρα του. Έτσι νοιώθει. Ότι οι απόστολοι του αρπάζουν την περιουσία του. Και όσο περνάει ο καιρός οι απόστολοι κατακτούν έδαφος, ενώ αυτός όλο και περισσότερο σβύνει και χάνεται. Ξεσηκώνεται μαζί μ’ αυτόν και όλη η συνοδεία του, δηλαδή η παράταξη, η θρησκευτική μερίδα των Σαδουκαίων. Οι Σαδουκαίοι ήταν άνθρωποι άπιστοι και άθεοι, που δεν πίστευαν ούτε σε ανάσταση νεκρών, ούτε σε άγγελο, ούτε σε πνεύμα. Τον Θεό τον ήθελαν για να εκμεταλλεύονται το μεγάλο «μαγαζί του», τον ναό, με τα πολλά και μυθώδη έσοδα που είχε από τα δίδραχμα, που έπαιρνε από όλους τους Εβραίους και από τις άλλες εισφορές. Ήταν η μεγαλύτερη τράπεζα, το μεγαλύτερο σούπερ μάρκετ της εποχής. Και γιατί ταράχθηκαν, γιατί ξεσηκώθηκαν όλοι αυτοί και πήραν τα όπλα να πολεμήσουν τους αποστόλους; Διότι «επλήσθησαν ζήλου». Ο ζήλος  παράγεται από το ρήμα ζέω, που θα πη βράζω. Όταν βράζει η καρδιά μας με θεϊκό πόθο, τότε έχουμε ιερό ζήλο. Ο Κύριος θέλει να έχουμε τέτοιον άγιο ζήλο. «Τω πνεύματι ζέοντες» (Ρωμ.12,11), λέγει ο απ. Παύλος. Όταν όμως βράζει από κακία και εμπάθεια, τότε έχουμε σατανικό ζήλο. Και τέτοιο σατανικό ζήλο είχαν οι αρχιερείς. Ήταν γεμάτοι από σατανά, ενώ αντιθέτως οι απόστολοι ήταν πλήρεις Πνεύματος αγίου. 

 «Και επέβαλον τας χείρας αυτών επί τους αποστόλους, και έθεντο αυτούς εν τηρήσει δημοσία, (18) άγγελος δε Κυρίου δια της νυκτός ήνοιξε τας θύρας της φυλακής, εξαγαγών τε αυτούς είπε» (19). Συνέλαβαν τους αποστόλους και τους έκλεισαν στη φυλακή. Δεν λέγει τον Πέτρο και τον Ιωάννη, αλλά ούτε εννοεί και τους δώδεκα, αλλά ένα μέρος των αποστόλων. Τους έβαλαν σε δημόσια φυλακή, που σημαίνει, ότι είχε πόρτες μεγάλες, κλειδιά και αμπάρες, φύλακες και φρουρούς. Έλαβαν δηλαδή δρακόντια μέτρα ασφαλείας, ώστε να είναι αδύνατον ανθρωπίνως να  δραπετεύσουν. Την νύχτα όμως εκείνη έγινε κάποιο θαυμαστό γεγονός, που απέδειξε μάταια και ανίσχυρα όλα τα μέτρα ασφαλείας των αρχιερέων. Κατά θαυμαστό τρόπο επεμβαίνει ο Θεός δι’ αγγέλου, τον οποίο αποστέλλει στην φυλακή κατά την διάρκεια της νύχτας. Ο άγγελος άνοιξε τις πόρτες της φυλακής αυτομάτως, έβγαλε έξω τους αποστόλους και στη συνέχεια ξανακλείδωσε πάλι τις πόρτες, όπως πριν. Και τι τους είπε;

«Πορεύεσθε, και σταθέντες λαλείτε εν τω ιερώ τω λαώ πάντα τα ρήματα της ζωής ταύτης» (20). Πηγαίνετε και πάλι στο ιερό και εκεί να συνεχίσετε το διδασκαλικό σας έργο, το οποίο σας ανέθεσε ο Θεός. Να σταθείτε εκεί με λεβεντιά και παρρησία σαν τα παιδιά του νοικοκύρη και να κάνετε την δουλειά σας, όπως σας παραγγέλλει ο νοικοκύρης, ο Θεός. Σαν να λέγουν δηλαδή, μη λογαριάζετε και μη λαμβάνετε υπ’ όψιν σας, τι λέγουν και τι κάνουν οι αρχιερείς. Δεν θα πάτε σε κάποιο άλλο τόπο να κηρύξετε, αλλά εκεί στο ιερό, που οι αρχιερείς το θεωρούν μαγαζί τους και ιδιοκτησία τους, στον τόπο όπου και αυτοί είναι παρόντες. Θα είναι δίπλα σας, θα σας βλέπουν και θα σας ακούν. Και τι θα διδάσκουν; «Πάντα τα ρήματα της ζωής ταύτης». Τα ρήματα, τα λόγια, την διδασκαλία του ευαγγελικού κηρύγματος, που μεταδίδει ζωήν αιώνιο στις ψυχές των ανθρώπων. Είναι η αληθινή ζωή, την εμπειρία της οποίας ήδη έχουν από τώρα οι πιστοί. Η ζωή αυτή γεννάται με τα ρήματα της ευαγγελικής διδασκαλίας, αναπτύσσεται με την εν Χριστώ ζωή και συνεχίζεται στην πέρα του τάφου ζωή. Θυμηθείτε τα λόγια του Κυρίου: «τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν πνεύμα εστί και ζωή εστί»(Ιω.6,63). Οι απόστολοι δεν κηρύττουν απλώς λόγια, αλλά καταθέτουν την ίδια την εμπειρία τους, αυτό που ζουν σαν μια νέα κατάσταση, σαν μια νέα πραγματικότητα. Πρέπει να μάθει ο λαός, ότι ο Χρ. αναστήθηκε, ότι χαρίζει σ’ όσους πιστεύουν σ’ αυτόν την αληθινή ζωή, που νικάει τον θάνατο, που είναι πρόγευση της αιώνιας ζωής.