Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ χαίρετε

Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής των Βαΐων

(Φιλιπ. δ' 4-9)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης
e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Ουδέν ανθρώπινο σύστημα και ουδεμία φιλοσοφία μπορεί να διδάξει στον άνθρωπο την πραγματική χαρά και μάλιστα να την βιώνει όταν αυτός βρίσκεται κυκλωμένος από θλίψεις και πειρασμούς. Και όμως αυτό το κατά κόσμον παράδοξο το βλέπουμε να πραγματοποιείται όταν ο πιστός χριστιανός συνειδητά ζει και εφαρμόζει τις εντολές τού Θεού.

“Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε. Πάλιν ερώ, χαίρετε”, γράφει ο θεόπνευστος Απόστολος στους Φιλιππησίους και δι' αυτών σε όλο το σώμα τής Εκκλησίας.

Χαρά λοιπόν, μολονότι με την Κυριακή των Βαίων εισερχόμεθα στην Μεγάλη Εβδομάδα όπου αποκορυφούται το πάθος τού Κυρίου και δεσπόζει ο οδυνηρός Σταυρός; Βεβαίως, διότι η ορθόδοξος πνευματικότης δεν είναι του κόσμου τούτου. Δεν ερμηνεύεται από τα βλεπόμενα, αλλά κυριαρχεί το υπέρλογο και οι διατάξεις τής χάριτος ακόμα και στις πλέον δύσκολες και οδυνηρές στιγμές που διανύουμε. Σε στιγμές που όλα φαίνονται να χάνονται και να κυριαρχεί το αρνητικό, τότε δηλ. που φαίνεται να χαίρονται οι εχθροί τού Χριστού. Όταν όμως υπάρχει η απόλυτη εμπιστοσύνη στον Εσταυρωμένο και Αναστάντα, τότε η χαρά πάντοτε μεσουρανεί και το ευλογημένο χαμόγελο στα χείλη αποδεικνύει τη χάρη και την ειρήνη τού Αγίου Πνεύματος. Και υπάρχουν λόγοι που ανθεί η χαρά στις χριστιανικές καρδιές.

Ο πρώτος λόγος που δικαιολογεί την χαρά είναι η αντιμετώπισις των προβλημάτων με την ζωντανή πίστη στον Χριστό. Τα βασανιστικά ερωτήματα που συνθλίβουν τους μακράν τής Εκκλησίας ανθρώπους “τι θα γίνουμε”! “πώς θα ζήσουμε”! “τι θα φάμε”! “πώς θα εξασφαλισθούμε”! Αλλά και τόσα άλλα που ως καταθλιπτική επωδός αναδύονται στα πικραμένα χείλη, όχι ότι τα αγνοούν οι πιστοί, αλλά τα βλέπουν αντικειμενικά και μέσα από το φως τής εις Χριστόν πίστεως. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν καταντά είλωτας της ζωής όπως αυτοί που δεν γνωρίζουν διάλειμμα και Κυριακή, ή όπως εκείνοι που μπορεί να διαθέτουν όλα τα αγαθά τής γης και όμως να νομίζουν ότι δεν έχουν τίποτε με αποτέλεσμα να καταντούν οι δυστυχέστεροι των ανθρώπων.

Όχι, ουδέποτε τέτοιες αποκρουστικές και ζοφερές καταστάσεις που οδηγούν ακόμα και σε ψυχοπάθειες και καταλήγουν σε πνευματική νέκρωση. Ο πιστός μελετά τον θείο λόγο όπως τον ερμηνεύουν οι θεοφόροι πατέρες, προσεύχεται καθημερινώς και ει δυνατόν ακαταπαύστως και την όλη του ζωή την έχει αναθέσει στην πατρική πρόνοια του Θεού. Κάνει βεβαίως ό,τι περνά από το χέρι του· ουδέποτε παραμελεί το καθήκον του· είναι κατά πάντα συνειδητός στις υποχρεώσεις του, όμως μετά και πάνω απ' όλα αυτά, ακόμα και στις θλίψεις και τα ατυχήματα δοξάζει τον Τριαδικό Θεό και δοκιμάζει την χάρη και την ευλογία.

Αλλά υφίσταται και δεύτερος σπουδαίος, ουσιωδέστερος λόγος για τον οποίο ο πιστός ουδέποτε αισθάνεται να τον εγκαταλείπει η καρδιακή χαρά. Και ποίος είναι αυτός; Μα, η άφεσις των αμαρτιών μας!

Ο Χριστιανός δεν είναι ο ένοχος που δεν έχει πού να κρυφτεί από τον έλεγχο της συνειδήσεως. Πολύ σωστά είπε κάποιος ότι: “ουδέποτε οι Ερινύες κυνήγησαν και συνέλαβαν συνειδητό πιστό”. Αλλά και πώς να συλλάβουν πιστό αφού την άφεση των αμαρτιών συνακολουθεί η ουράνια ευλογία;

Βεβαίως, Χριστιανός δεν θα πει αναμάρτητος. Κάποιες φορές μάλιστα τα πάθη και οι αδυναμίες, τη συνεργεία τού εχθρού, θεριεύουν σε τέτοιο βαθμό που ουδέποτε μπορούν να φανταστούν οι κοσμικοί τούς οποίους ο διάβολος “σέρνει από την μύτη”. Όχι, ο πιστός δεν είναι ο απείραστος, είναι όμως ο αγωνιστής που γνωρίζει ότι το έλεος του Θεού είναι άπειρο για όσους μετανοούν και ακαταπαύστως αγωνίζονται τον δύσκολο μεν, όμορφο δε και ανέκφραστο αγώνα των ευαγγελικών αρετών και της αγιότητος. Η δε τακτική μυστηριακή ζωή, ο αρραβώνας δηλ. της Βασιλείας των ουρανών δεν είναι παρά η μυστική χαρά που φέρει την κάθαρση, τον φωτισμό και πληρεί τον άνθρωπο με την “ειρήνην τού Θεού την υπερέχουσαν πάντα νουν” όπως λέει και εύχεται σε όλους ο Απόστολος Παύλος.

Θα μπορούσε όμως από την μυροβόλο δέσμη τής χαράς να λείπει και το τρίτο άνθος τού ουρανού; Αυτή δηλ. η ελπίδα για το υπέρλαμπρο μέλλον που μας αναμένει στο υπερουράνιο θυσιαστήριον· πλησίον τής Θεοτόκου και μητέρας του φωτός· και εκεί που όλες οι άγιες και εκλεκτές ψυχές μάς αναμένουν “ίνα μή χωρίς ημών τελειωθώσι”; (Εβρ. ια΄ 39).

Ποιός μπορεί αλήθεια να περιγράψει το υπέρλαμπρο εκείνο μέλλον; Όχι απλώς εκεί δεν υφίσταται ίχνος πόνου και δακρύων, πένθη και αδικίες ανθρώπινες, αλλά εκεί μάς αναμένει ο παράδεισος. Ο παράδεισος τον οποίον ο Θεός χαρίζει στα τέκνα Του που εκτίμησαν την αγάπη Του. Εκεί τα αιώνια. Η δόξα, η τιμή και τα αιώνια αγαθά, “ά οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν”!

Και είναι μεν αλήθεια ότι δεν βλέπουμε διά των αισθητών μας οφθαλμών όλες αυτές τις ευλογίες που αναμένουν τους πιστούς. Συμβαίνει όμως κάτι απείρως ανώτερο. Τα πιστεύουμε και τα αποδεχόμεθα απολύτως όλα αυτά που μας αποκάλυψε ο Χριστός. Τα πιστεύουμε με όλη τη δύναμη του “είναι” μας και με όλη τη θέρμη τής καρδιάς μας και επομένως, διά της ορθοδόξου πίστεώς μας, από του νυν βιώνουμε τα μέλλοντα, δοθέντος ότι αυτή η ορθόδοξος πίστις είναι “των ελπιζομένων υπόστασις και πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων”.

Και μετά απ' όλα αυτά, από το αντίκρυσμα δηλ. των προβλημάτων της ζωής μέσω τής πίστεώς μας, την άφεση των αμαρτιών μας και τέλος το δοξασμένο μέλλον μας στην ουράνια Βασιλεία τού Θεού, είναι δυνατόν να καλλιεργούμε σκέψεις και να εκτρέφουμε αισθήματα που εκδιώκουν την χαρά από την ψυχή; “Παιδί μου, δεν έχεις δικαίωμα να φυγαδεύεις την χαρά μέσα από την ύπαρξή σου”, ετόνιζε ένας πνευματικός σε κάποια ψυχή που έρρεπε προς την μελαγχολία.

Αδελφοί “χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε”. Η συστηματική καλλιέργεια της ορθοδόξου πνευματικότητας, νομοτελειακώς επιφέρει την δρόσον Αερμών τής χαράς και τις ριπές της δροσοβόλου χάριτος.

Το λοιπόν “χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε. Πάλιν ερώ, χαίρετε”! Αμήν.