Ελληνορθόδοξη Παράδοση: Η μόνη γνήσια και διαρκής πολιτισμική επανάσταση!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 2^αΑπριλίου 2015

ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ: Η ΜΟΝΗ ΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Με ικανοποίηση διαπιστώνουμε μια αξιόλογη στροφή της σύγχρονης διανόησης και ιδίως αυτής που ανήκει στο χώρο της μαρξιστικής αριστεράς, από τον στείρο υλισμό, στις ηθικές και πνευματικές αξίες.

Παρατηρούμε την αγωνιώδη αναζήτησή της να βρει τα ασφαλή και δοκιμασμένα εκείνα θεμέλια, που θα της επιτρέψουν να οικοδομήσει τον πολιτισμό του 21^ου αιώνος. Είναι ένα μεγάλο βήμα για την έξοδό μας από τη βαλτώδη σημερινή πολιτισμική (και όχι μόνο) κατάσταση με την αναζήτηση γνήσιων στοιχείων και αξιών, τα οποία θα μας απελευθερώσουν από τα δεσμά του υλισμού και της στείρας νοησιαρχίας, τα οποία κρατούν δέσμια την ανθρωπότητα.

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» (φύλλο: 14.3.2015), με τίτλο: «Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ», του αρθρογράφου κ. Στέλιου Ελληνιάδη. Ο αρθρογράφος, ορμώμενος από το θέμα, που είχε ανοίξει η εφημερίδα, με τίτλο: «Πολιτισμός στον 21^ο αιώνα», «βλέπει» να ανοίγονται νέοι ορίζοντες για την καλλιέργεια του πολιτισμού στην χώρα μας, μετά την ανάληψη της εξουσίας από την Αριστερά, η οποία «αναλαμβάνει για πρώτη φορά στην Ευρώπη τη διακυβέρνηση μιας χώρας». Και κάνει λόγο για την επιτακτική ανάγκη «αναδιαμόρφωσης της κοινωνίας», η οποία δεν είναι αίτημα μόνο της Αριστεράς, αλλά της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαπίστωσή του, η οποία έρχεται σε αντίθεση με το βασικό «δόγμα» του Μαρξισμού, ότι δήθεν με τη λύση των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων, θα επέλθει αυτόματα ο «παράδεισος» στη γη: «Πιστεύω και υπογράφω, [έγραψε], ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία όσο καλοί κι αν είμαστε σε έναν τομέα αν δεν είμαστε καλοί σε όλους τους τομείς, εάν όλοι οι τομείς οι οποίοι διαπλέκονται δεν εξελίσσονται με ένα αρμονικό τρόπο. Δεν μπορούμε, για παράδειγμα, να λύσουμε μόνο τα οικονομικά προβλήματα αφήνοντας κατά τα άλλα την κοινωνία στην κατάσταση στην οποία την παραλάβαμε». Ο συγγραφέας πιστεύει, ότι πρέπει «να είμαστε καλοί σε όλους τους τομείς» της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, αν θέλουμε να «αλλάξουμε την κοινωνία». Ωστόσο το θέμα δεν τίθεται πάνω στη βάση του «να είμαστε καλοί σε όλους τους τομείς». Όση καλοσύνη και αν έχει ο άνθρωπος, όσες ικανότητες και αν διαθέτει, όσες επιστήμες και αν κατακτήσει, εφ’ όσον φέρει μέσα του τον παλαιό άνθρωπο, εφ’ όσον δηλαδή κυριαρχείται από πάθη και εφάμαρτες, (παράνομες), επιθυμίες, από την φιλαυτία και τον εγωκεντρισμό, από την έλλειψη ειλικρινούς και ανιδιοτελούς αγάπης προς τον πλησίον, από την αδικία, την καταπίεση και  την εκμετάλλευση των αδυνάτων και γενικά από όλα τα πάθη, που οδηγούν τον άνθρωπο στην βαρβαρότητα και την αποκτήνωση, δεν είναι δυνατόν να οικοδομήσει αληθινό πολιτισμό. Εκείνο που χρειάζεται επομένως πριν από όλα, αν θέλουμε πραγματικά να «αλλάξουμε την κοινωνία», είναι να  αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι προηγουμένως. Η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από μέσα μας και συνίσταται στην αποβολή της κακίας και των παθών και στην καλλιέργεια των χριστιανικών αρετών.  Πρέπει μ’ άλλα λόγια, να συνειδητοποιήσουμε το βασικό αξίωμα, που ισχύει για τον πολιτισμό, ότι «η ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής».

     Στη συνέχεια ο συντάκτης κάνει λόγο για τον «καπιταλιστικό πολιτισμό» της Δύσεως: «Η Ευρώπη και η Αμερική έφτασαν, όπως είναι η κυρίαρχη πεποίθηση, σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο πολιτισμού. Έφτασαν στα άστρα, λέγαμε τα πρώτα χρόνια της διαστημικής εξερεύνησης, που μας άφηνε εκστατικούς, με τους αστροναύτες να κάνουν βόλτες πάνω στη Σελήνη. Επιστημονικές ανακαλύψεις, τεχνολογικά επιτεύγματα, αρχιτεκτονικά θαύματα, καλλιτεχνικά αριστουργήματα, διανοητικά δημιουργήματα υψηλού επιπέδου και αξίας, σε αφθονία […] Ωραίες πόλεις, μεγάλοι δρόμοι, εντυπωσιακές όπερες και θέατρα…». Ωστόσο με πολλή απογοήτευση αναγκάζεται να ομολογήσει στη συνέχεια, ότι «κάτι πολύ σοβαρό δεν πάει καλά στην Ευρώπη και στην Αμερική με τον πολιτισμό», και ότι «αυτός ο πολιτισμός είναι σε παρακμή». Ομολογεί δηλαδή, ότι παρ’ όλα τα μεγάλα επιτεύγματά του, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπόρεσε να εξαλείψει τα υπαρξιακά του κενά. Ότι τα επιτεύγματά του δεν μπόρεσαν να του χαρίσουν ψυχική και πνευματική πληρότητα και ευτυχία, αφού οι άνθρωποι εξακολουθούν μέχρι σήμερα να «είναι δυσαρεστημένοι και δυστυχισμένοι».

Το τραγικότερο όμως από όλα είναι, ότι ο πολιτισμός αυτός της Δύσεως παρήγαγε και άλλα «παραπροϊόντα», φρικτά και αποτρόπαια. Παρά κάτω ομιλεί για «πολέμους», για φρικαλεότητες και εγκλήματα του  δυτικού πολιτισμού στο απώτερο και στο πρόσφατο παρελθόν, για «απαγωγές και βασανιστήρια αγνώστων ανθρώπων», «διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων», «χρεοκοπίες», «διαφθορά και συρρίκνωση της Δημοκρατίας» κ.α. Μαζί μ’ αυτά θα μπορούσαμε και εμείς να προσθέσουμε, εκτός από τους τοπικούς πολέμους, που δεν έπαυσαν να μαστίζουν την ανθρωπότητα καθ’ όλη την διάρκεια του 20^ου αιώνος και τους δύο παγκοσμίους πολέμους, με τα πολλά εκατομμύρια θύματα και τις ανυπολόγιστες υλικές ζημιές, χωρίς βέβαια να σταματάει εδώ ο μακρύς κατάλογος των «επιτευγμάτων» (!) του Δυτικού πολιτισμού. Περιέργως ο συντάκτης τηρεί σιγήν ιχθύος, (γιατί άραγε;) και δεν ομιλεί καθόλου για, τα πρωτοφανούς αγριότητας και βαρβαρότητας, διαπραχθέντα εγκλήματα, με εκατομμύρια θύματα, στην πρώην κραταιά Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπου κυριάρχησε και εφαρμόστηκε ο Μαρξισμός –Λενινισμός. Για την στέρηση της ελευθερίας του λόγου και την καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε εκατομμύρια ανθρώπους. Για την κατάργηση των δημοκρατικών θεσμών και την εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού και φασιστικού καθεστώτος πρωτοφανούς εκτάσεως. Για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως τύπου Γκουλάγκ, στη Σιβηρία, όπου βασανίστηκαν απάνθρωπα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, των οποίων το μόνο τους «έγκλημα» ήταν η ομολογία της χριστιανικής τους πίστεως!

Ο αρθρογράφος παρά κάτω αναγκάζεται να ομολογήσει, ότι όλη «αυτή η σήψη και παρακμή», όλα αυτά  φρικτά και αποτρόπαια «παραπροϊόντα» του Δυτικού πολιτισμού «δεν εμποδίστηκαν δεν αποτράπηκαν, ούτε από τα εκατομμύρια βιβλία που διαβάζουμε, ούτε από τις χιλιάδες ταινίες που βλέπουμε, ούτε από τα θέατρα, τα μουσεία, και τις γκαλερί που διαθέτουμε σαν κοινωνίες. Ούτε καν από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, που σπουδάζουμε». Ομολογεί πανηγυρικά, ότι «τα γράμματα και οι τέχνες δεν μπορούν από μόνα τους να εξουδετερώσουν την βαρβαρότητα» και αναγνωρίζει, ότι πρέπει να «λειτουργούν από κοινού και εξ’ αδιαιρέτου με τις ηθικές αρχές και αξίες», τις οποίες αναζητεί όχι μόνον στον Χριστιανισμό, αλλά και «στον πυρήνα κάθε φιλοσοφίας». Πράγματι, τίποτε από όσα παρά πάνω ανέφερε δεν είναι ικανά να μεταμορφώσουν και να εξευγενίσουν τον άνθρωπο, να αποβάλουν την κακία και την θηριωδία του, τον εγωισμό και την ματαιοδοξία του, τα πάθη και τις εφάμαρτες επιθυμίες του, που αποτελούν την ρίζα όλων των κακών, όλων των πολέμων, όλων των φρικαλεοτήτων. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι, ότι τόσο ο Δυτικός, όσον επίσης και ο μαρξιστικού τύπου πολιτισμός, που εφαρμόστηκε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, στηρίχθηκαν πάνω σε σαθρά, σε άθεα ουμανιστικά θεμέλια, γι’ αυτό και χρεοκόπησαν. Στηρίχθηκαν πάνω σε μια αποκλειστικά υλιστική θεώρηση της ζωής, όπου στη μεν Δύση η χριστιανική πίστη και η πνευματική καλλιέργεια των αρετών χλευαζόταν, στις δε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, εθεωρείτο ως «όπιο του λαού» και διώκονταν απηνώς.

 Στη συνέχεια εκφράζει τον προβληματισμό του και διερωτάται, αν αυτός ο ιδανικός, ο «ανώτερος πολιτισμός», τον οποίο εναγωνίως αναζητά η ανθρωπότητα είναι «συμβατός με το αγαπάτε αλλήλους, […] με τις αξίες του Χριστιανισμού, του οριτζινάλ, όχι του εκκλησιαστικού, ή με τις αξίες του Διαφωτισμού, που έβγαζαν τον δυτικό κόσμο από το σκοτάδι του Μεσσαίωνα στο φως». Οι «αξίες του Χριστιανισμού» και «το αγαπάτε αλλήλους», που αποτελεί το κέντρο της ηθικής διδασκαλίας του, είναι όχι απλώς «συμβατές» με τον «ανώτερο πολιτισμό», τον οποίο οραματίζεται  εδώ ο συντάκτης,αλλά αποτελεί, πρέπει να αποτελεί, το θεμέλιο κάθε αληθινού και  «ανώτερου» πολιτισμού, αφού όλα τα άλλα θεμέλια, (τέχνες, επιστήμες κ.λ.π.), που μέχρι τώρα χρησιμοποίησε ο άνθρωπος, για να οικοδομήσει πολιτισμό αποδείχθηκαν σαθρά, απέτυχαν παταγωδώς.Όσο για τον «οριτζινάλ», δηλαδή τον αυθεντικό Χριστιανισμό, τον οποίο αναζητεί ο συντάκτης, εδώ πρέπει να σημειώσουμε, ότι  ενώ είναι απόλυτα «συμβατός» με τον ιδανικό και «ανώτερο πολιτισμό», δεν είναι καθόλου «συμβατός» με «τις αξίες του Διαφωτισμού». Και τούτο διότι ο «Διαφωτισμός» απέσπασε τον δυτικό άνθρωπο από τη δυναστεία του μη «οριτζινάλ» Χριστιανισμού, δηλαδή του Παπισμού και Προτεσταντισμού και τον οδήγησε σε μια άλλη δυναστεία, τη δυναστεία του άθεου Ευρωπαϊκού Ουμανισμού, όπου κυριαρχεί η αποθέωση της ανθρώπινης λογικής και η αθεΐα. Όλοι οι διαβόητοι εγκληματίες της δύσεως (πρωτεργάτες Γαλλικής Επανάστασης, Χίτλερ, Μουσολίνι, Στάλιν, Τσαουσέσκου, Ενβέρ Χότζα, κλπ), ήταν θιασώτες του «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού» και διαπνέονταν από τις αρχές του! 

Τέλος ο συντάκτης θέτει το ερώτημα: «Πως εμείς θα αγωνιστούμε για έναν άλλο πολιτισμό, ένα πολιτισμό που θα είναι συμβατός με τις μεγάλες ιδέες, τα οράματα, και τα πανανθρώπινα ιδανικά;». Ως προς τον τρόπο του αγώνος, ήδη έχουμε αναφερθεί προηγουμένως. Συνίσταται στον προσωπικό αγώνα του καθενός μας, να αλλάξουμε και να μεταμορφώσουμε τον εαυτό μας, να κάνουμε κτήμα μας τις χριστιανικές αρετές και να αποβάλουμε τις κακίες και τα πάθη. Αν δεν ξεκινήσει από εδώ ο αγώνας, κάθε άλλη προσπάθεια είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Ως προς δε το ερώτημα ποιός είναι τελικά ο ιδανικός πολιτισμός «με τις μεγάλες ιδέες, τα οράματα, και τα πανανθρώπινα ιδανικά», την απάντηση μας δίδει η ίδια η πείρα της μέχρι τώρα ιστορικής πορείας της ανθρωπότητας. Αυτή λοιπόν μας βεβαιώνει,ότι ο πολιτισμός αυτός δεν μπορεί να είναι απλώς ανθρώπινος, αλλά θεανθρώπινος. Πραγματώνεται και βιώνεται μέσα σ’ αυτό, που ονομάζουμε Ελληνορθόδοξη Παράδοσή και Ελληνορθόδοξο Πολιτισμό. Στην ιστορική της πορεία η ανθρωπότητα, στο μέτρο που διαπνέονταν από τις αρχές και αξίες αυτού του πολιτισμού, προόδευε και ευημερούσε, ενώ στο μέτρο που τις απεμπολούσε, ξέπεφτε και κατέληγε στη βαρβαρότητα. Σήμερα στις τραγικές ημέρες που ζούμε, είναι φανερό ότι η ανθρωπότητα έχει θέσει στο περιθώριο τις γνήσιες αυτές πολιτισμικές αρχές και γι’ αυτό βιώνει αυτού του είδους την βαρβαρότητα.

Ας έχει λοιπόν υπ’ όψιν της η σημερινή αριστερή, (και όχι μόνο), κυβέρνηση, και η σύγχρονη μαρξιστική διανόηση, (αν θέλει βέβαια να οικοδομήσει πραγματικό πολιτισμό), ότι  η Ελληνορθόδοξη Παράδοση είναι η μοναδική και διαρκής πολιτισμική επανάσταση. Ότι, η διαρκής αναζήτηση της ένσαρκης αλήθειας, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και των αιωνίων και ακατάλυτων ηθικών αρχών της ευαγγελικής διδασκαλίας, όπως επίσης και των γνησίων αξιών  του Ελληνισμού, μπορούν να ξαναδώσουν στην ανθρωπότητα τον «χαμένο πολιτισμό» της.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των  Παραθρησκειών