Αποκρυφιστικοί συμβολισμοί και χριστιανική πίστη

Εν Πειραιεί τη 17^η Απριλίου 2016

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

   Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην προσπάθεια ορισμένων «αρχαιολατρών» να συγκεραστούν οι αιώνιες αλήθειες της πίστεώς μας με τις θρησκευτικές πίστεις, δοξασίες και πρακτικές των αρχαίων προγόνων μας.

Στη  ουσία όμως πρόκειται για απόπειρα νοθεύσεως της σώζουσας Ορθοδόξου Πίστεώς μας με σύγχρονα αποκρυφιστικά στοιχεία του διάχυτου αποκρυφιστικού πλέγματος της «Νέας Εποχής». Κι’ αυτό διότι έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι το σύγχρονο φαινόμενο του Νεοπαγανισμού, το οποίο εκδηλώνεται με πρόσχημα την «λατρεία» της προχριστιανικής αρχαιότητας, είναι βαθύτατα διαποτισμένο από τις δοξασίες της «Νέας Εποχής» και προωθεί μανιωδώς τις επιδιώξεις της. Η κυριότερη ίσως επιδίωξή του είναι η πολεμική του κατά της Χριστιανικής μας Πίστεως, κατά της Εκκλησίας μας και κατά ημών των Χριστιανών. Αυτό μαρτυρούν ξεκάθαρα οι πάμπολλες δημοσιεύσεις του δαιδαλώδους νεοπαγανιστικού φαινομένου, τόσο στη χώρα μας, όσο και στο εξωτερικό. Ορισμένες ομάδες, σε αντίθεση με τις περισσότερες, οι οποίες διακατέχονται από ακραίες φονταμενταλιστικές συμπεριφορές, θέλουν να δείχνουν ένα προσωπείο ανεκτικότητας και σε κάποιες περιπτώσεις να επιζητούν το «πάντρεμα» του Νεοπαγανισμού και Χριστιανισμού.

Μια τέτοια περίπτωση συναντήσαμε σε πρόσφατο δημοσίευμα στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ» (3-3-2016), με τίτλο: «Η ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΡΙΑΔΟΛΟΓΙΑΣ». Στο ανυπόγραφο αυτό άρθρο γίνεται μια προσπάθεια να «κατανοηθεί» το ύψιστο δόγμα της Εκκλησίας μας, περί της Αγίας Τριάδος, μέσα από το «πρίσμα» της αρχαιοελληνικής θρησκευτικής παράδοσης και φιλοσοφίας.

  Κατ’ αρχήν θα θέλαμε να εκφράσουμε την απορία μας, πως μια εφημερίδα η οποία θέλει να δείχνει σεβασμό προς την Ορθοδοξία μας, δέχεται τη «φιλοξενία» τέτοιων δημοσιευμάτων, τα οποία προσβάλλουν, αφ’ ενός μεν την Εκκλησία μας και αφ’ ετέρου την ίδια την εφημερίδα, η οποία, όπως προαναφέραμε δείχνει ότι σέβεται και στηρίζει την Εκκλησία μας. Για την περίπτωση αυτή θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε το λόγιο του Κυρίου μας «ουδείς οικέτης δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν» (Λουκ.16,13). 

    Ο ανώνυμος συντάκτης του άρθρου επικαλείται τα «διδάγματα» του κ. Δ. Οικονόμου, ο οποίος «από μικρός ένιωθε τα συμβολικά μηνύματα της φύσης και ζωγράφιζε συμβολικά. Γεννημένος σε ύψος 900 μ. εντός του μυστηριακού αρχαίου Αρκαδικού Ιδεώδους τοπίου ενεπνέετο προς ζωγραφικήν και ποίησιν. Ένιωθε τα φυσικά φαινόμενα ως ομιλούντα σύμβολα. Πριν 15 χρόνια άρχισε να ερευνά την τριαδικότητα των φαινομένων». Εμείς δεν γνωρίζουμε τον κ. Δ. Οικονόμου και το έργο του και ως εκ τούτου δεν πρόκειται να κάνουμε κριτική σ’ αυτόν, αλλά στο άρθρο, που αναφέρεται σ’ αυτόν.

    Θα θέλαμε αρχικά να πληροφορήσουμε τον αρθογράφο πως το «μυστηριακό αρχαίο Αρκαδικό Ιδεώδες τοπίο» δεν ήταν δυνατόν να «εμπνεύσει» τον κ. Δ. Οικονόμου να «ερευνήσει» την «τριαδικότητα» και μάλιστα την τριαδικότητα του Θεού, όπως αναφέρεται στη συνέχεια του άρθρου. Κι αυτό διότι η παγανιστική Αρκαδία είναι γεμάτη από θρησκευτικές παραδόσεις, οι οποίες όχι μόνον δεν τιμούν τους προγόνους μας, αλλά μάλλον τους υποτιμούν και φανερώνουν το έρεβος της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας. Πρόκειται για πραγματικά δαιμονικές δοξασίες και θρησκευτικές πρακτικές, οι οποίες ελάμβαναν χώρα σ’ αυτή την συγκεκριμένη περιοχή, στην υπόλοιπη Ελλάδα και όλον τον αρχαίο κόσμο.

     Σύμφωνα με τα «διδάγματα» της αρχαίας θρησκείας, στην αρκαδική γη συντελέστηκε ο εμετικός βιασμός και η φρικώδης αιμομιξία του «θεού» Ποσειδώνα με την αδελφή του «θεά» Δήμητρα. Ο ερωτομανής «θεός» είχε καταληφτεί από ερωτική μανία για την αδελφή του Δήμητρα. Εκείνη για να ξεφύγει από το δαιμονικό πάθος του αδελφού της, μεταμορφώθηκε σε φοράδα και εντάχτηκε σε αγέλη αλόγων στην Αρκαδία. Εκείνος την εντόπισε, μεταμορφώθηκε σε ίππο και πραγματοποίησε τον βιασμό και την αιμομιξία!

    Η αρκαδική γη υπήρξε επίσης η κοιτίδα της λατρείας ενός από τους πλέον αποκρουστικούς «θεούς» της αρχαίας θρησκείας, του Πανός. Ενός τερατώδους όντος, μίξη ανθρώπου, τράγου και ίππου, ο οποίος ενσάρκωνε την πλέον ακραία θηλυμανία και την ανικανοποίητη λαγνεία. Με άλλα λόγια, την έσχατη αποκτήνωση του ανθρώπου. Δεν είναι ίσως τυχαίο που ο δαιμονικός αυτός «θεός» ταυτίστηκε, τόσο από την Εκκλησία, όσο και από τον Αποκρυφισμό, με τον Εωσφόρο, την ενσάρκωση του κακού.

     Στην Αρκαδία και ειδικά στο Λύκαιο όρος, στο «ιερό» του «θεού» Λυκαίου Διός, διαδραματίζονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, και ως τον 4^ο μ. Χ. αιώνα, φρικτές και απάνθρωπες τελετουργίες, με αποκορύφωμα τις ανθρωποθυσίες και μάλιστα μικρών παιδιών, τα οποία κατόπιν τα έτρωγαν! Ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας(2^ος μ. Χ. αιώνας), ομιλεί με φρίκη για τον τόπο εκείνο, ως εξής: «Στο βωμό αυτόν προσφέρουν,(σ.σ. προσφέρονταν και στις μέρες του), μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμιά διάθεση να μιλήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή» (Παυσ. Αρκαδ.38,7)! Αυτό βεβαιώνει και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος (3^ος μ. Χ. αιώνας): «Αφ’ ου μέχρι του νυν (στις μέρες του) ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ’ εν Καρχηδόνι τω Κρόνω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι(σ.σ. συνεχίζουν να κάνουν ανθρωποθυσίες)» (Πορφ. Περί Αποχής των εμψύχων)!

      Αυτός ήταν ο «ιερός χώρος» της αρχαίας Αρκαδίας το «μυστηριακό αρχαίο Αρκαδικό Ιδεώδες τοπίο», κατά τον αρθρογράφο, το οποίο εμπνέει τον κ. Δ. Οικονόμου. Άρα δεν μπορούσε να έχει «θεία έμπνευση» από τον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Γι’ αυτό δείτε πως, σύμφωνα πάντα με τον αρθρογράφο, αντιλαμβάνεται την τριαδικότητα: «κατενόησε (σ.σ. ο κ. Δ. Οικονόμου) ότι ο αγαθός άνθρωπος ως Υιός Υψίστου έχοντας θείαν Υιοθεσίαν και Χριστοειδή φύση συγκαταλέγεται δια προσκλήσεως και θεώσεως στο Β΄ πρόσωπον της συμπαντικής απείρου τριάδος. Προστιθέμενος ο θνητός και μηδαμινός άνθρωπος στην πρωταρχικήν θείαν τριαδική μονάδα προσκομίζει και προσθέτει άπειρον αξίαν. Όταν το παν είναι απλό και τριαδικό δημιουργείται εύκολα. Ελέγχεται, προγραμματίζεται, ανανεώνεται, αυτοματοποιείται εύκολα. Άλλος τρόπος ή σύστημα δεν υπάρχει»! Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο ίδιος γνωρίζει αυτά που υποστηρίζει, εμείς πάντως αδυνατούμε να καταλάβουμε τι εννοεί. Κατανοούμε όμως πολύ καλά πως ό, τι γράφει έχει αποκρυφιστικό χαρακτήρα. Ο όρος «συμπαντική θεία τριαδική μονάδα» είναι κορυφαίο «δόγμα» του νεοεποχίτικου πανθεϊστικού αποκρυφισμού.

   Στη συνέχεια ο αρθρογράφος κάνει λόγο για το «Μουσείο Οικονόμου», το οποίο «έχει σκοπό την εξερεύνηση της αλήθειας διά των συμβόλων, καθ’ ότι ένα σύμβολο επεξηγεί εύκολα σαν 1000 λέξεις και απομνημονεύεται εύκολα». Εδώ θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον αρθρογράφο, πως ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μας δίδαξε την αλήθεια και μας αποκάλυψε τον αληθινό Τριαδικό Θεό, κατά τρόπο ευθύ και σαφή, ώστε να μην χωρούν υποκειμενισμοί και παρανοήσεις. Διότι οι συμβολισμοί, οι οποίοι κρύβουν «απόκρυφες αλήθειες» στηρίζονται στον υποκειμενισμό. Ο Χριστός μας δίδαξε μεν με παραβολές, αλλά διαβεβαίωσε πως «έρχεται ώρα ότε ουκέτι εν παροιμίαις λαλήσω υμίν, αλλά παρρησία περί του Πατρός» (Ιωάν.16,25), μετά την έλευση του Παναγίου Πνεύματος, του Παρακλήτου, ο οποίος μας οδηγεί «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13), μέσω της Αγίας Του Εκκλησίας. Έτσι για μας οι έννοιες «απόκρυφη γνώση», «σύμβολα», κλπ., είναι ξένες, ιδιώματα και πρακτικές των εκτός της Εκκλησίας και ιδίως του σκοτεινού αποκρυφισμού, ο οποίος υπηρετεί ξεκάθαρα τον αντίθεο διάβολο. Ο Χριστός είναι «το φως το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον» (Ιωάν.1,9), το «φως του κόσμου» (Ιωάν.8,12), σε αντίθεση με τον Σατανά, ο οποίος είναι ο άρχων του «σκότους του εξώτερου» (Ματθ.25,30). Τα έργα του Χριστού είναι φωτεινά, του δε διαβόλου σκοτεινά. Ο Χριστός δεν έχει να κρύψει τίποτε, ο διάβολος έχει κάθε λόγο να κρύβει και να δρα στα σκοτεινά, προκειμένου να παρασέρνει ψυχές στην απώλεια.

     Στη συνέχεια ο αρθρογράφος, μη γνωρίζοντας προφανώς την δογματική διδασκαλία των αγίων Πατέρων περί της Αγίας Τριάδος και περί της δημιουργίας του κόσμου και αδυνατώντας να κάνει την ουσιώδη διάκριση μεταξύ κτιστού και ακτίστου, φθάνει σ’ έναν αυθαίρετο συλλογισμό: «Εφ’ όσον ο Θεός είναι τριαδικός αλλά και πολύπλοκος, φυσικό ήταν να τα δημιουργήσει όλα τριαδικά αλλά και πολύπλοκα». Ο Θεός είναι μεν Τριαδικός αλλ’ όχι και πολύπλοκος. Το μυστήριο της Τριαδικής Θεότητος μας αποκαλύφθηκε διά του Ιησού Χριστού, αλλά δεν μας αποκαλύφθηκε κανένα μυστήριο πολυπλοκότητος της Τριαδικής Θεότητος. Η αυτοαλήθεια –Χριστός ουδέποτε μας δίδαξε ότι ο άπειρος Τριαδικός Θεός είναιταυτόχρονα και πολύπλοκος. Επίσης ουδέποτε οι άγιοι Πατέρες στην δογματική τους διδασκαλία αναφέρουν ότι η συμπαντική πραγματικότητα έχει τριαδική δομή. Η περί «τριαδικότητας του κόσμου» διδασκαλία προέρχεται από τους αρχαίους έλληνες Φιλοσόφους, (Σωκράτης, Πυθαγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης, Ερμής Τρισμέγιστος, Ιάμβλιχος, κλπ) και επομένως αποτελεί ανθρώπινη επινόηση-πλάνη και όχι αποκάλυψη Θεού. Αν ο Θεός είναι τριαδικός και πολύπλοκος και η κτίσις επίσης τριαδική και πολύπλοκη, τότε η κτίσις είναι κατ’ εικόνα Θεού πλασμένη, πράγμα άτοπον, διότι σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας μόνον ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα Θεού πλασμένος.Είναι φανερό ότι η παρά πάνω θεωρία, συγχέοντας το κτιστό με το άκτιστο, τείνει να παρουσιάσει την κτίση απόρροια της ουσίας του Θεού, και παραπέμπει στην κλασική διδασκαλία της Νέας Εποχής: «Εν το παν». Πέραν αυτών είναι γνωστόν ότι  οι αρχαίοι σοφοί παρ’ όλη την σοφία τους , δεν μπόρεσαν να φθάσουν ούτε καν σε μια στοιχειώδη και εισαγωγική γνώσηπερίτου αληθινού Θεού, σύμφωνα με τον λόγο του Παύλου «ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας τον Θεόν» (Α΄Κορ.1,19) και ότι «τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη» (Α΄Κορ.1,27). Οι αρχαίοι σοφοί ψήγματα μόνο της αλήθειας, (σπερματικός λόγος), μπόρεσαν να ανακαλύψουν. Αντίθετα, «η χάρις και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο. Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε, ο μονογενής Υιός, ο ων εις τον κόλπον του Πατρός εκείνος εξηγήσατο» (Ιωάν.1,17-18). Ο Χριστός είναι ο Ίδιος η μοναδική και αποκλειστική αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο και ως εκ τούτου δεν χρειαζόμαστε άλλη «αποκάλυψη». Τα ψήγματα της αλήθειας και η αέναη αναζήτηση της αλήθειας των αρχαίων σοφών έχουν την αξία τους μόνον ως τέτοια και όχι ως αποκάλυψη του Θεού. Άλλωστε, όσες φορές επιχειρήθηκε να επικαλύψει η φιλοσοφία την θεολογία, το αποτέλεσμα ήταν η πλάνες και οι αιρέσεις (Μοναρχιανισμός, Αρειανισμός, Νεστοριανισμός, Σχολαστικισμός, κλπ).

     Βεβαίως στη συνέχεια ο αρθρογράφος γράφει πως «ο Θεός Πατήρ είναι υπεράνω ανθρωπίνης λογικής και νόμου … ας μην προσπαθήσει κάποιος να ερμηνεύσει την άπειρον και ασύληπτον Θείαν Τριάδα. Ας κατανομάσει περισσότερο τον εαυτό του και την φυσικήν αρμονίαν και ύστερον θα θαυμάσει την ασύλληπτον αρμονία της Θείας Τριάδος». Όχι μόνο ο Πατήρ, αλλά ολόκληρη η Αγία Τριάδα είναι υπεράνω της ανθρώπινης λογικής. Αυτή η φράση είναι επικίνδυνη, διότι δεν λέει όλη την αλήθεια. Απρόσιτη και αμέθεκτη στον άνθρωπο είναι η Θεία Ουσία Του, μετέχεται ο Θεός όμως διά των ακτίστων Τριαδικών Θείων Ενεργειών Του μέσω των οποίων ο άνθρωπος έχει την εμπειρία του Θεού και πραγματοποιείται η σωτηρία του και η κατά χάριν θέωσή του.

   Σε άλλο σημείο του άρθρου ο συντάκτης κάνει γνωστή την «πνευματική ταυτότητα» του κ. Δ. Οικονόμου. «Τολμά (σ.σ. ο κ. Δ. Οικονόμου) συμβολικά να περιγράψει, ή συσχετίσει τις νότες της αρμονίας των ουρανίων σφαιρών, την αριθμολογία, την χρωματολογία με την τριαδολογία, βασιζόμενος στην ενότητα των πάντων και στον τριαδικό νόμο». Σ’ αυτές τις φράσεις του αποκαλύπτει αβίαστα τις αποκρυφιστικές και νεοεποχίτικες δοξασίες του, (αν ερμηνεύει σωστά τον κ. Δ. Οικονόμου). Είναι άλλωστε πασίγνωστο πως οι όροι «αριθμολογία» και «χρωματολογία» είναι βασικές πρακτικές του νεοεποχίτικου αποκρυφισμού. Επίσης η φράση του «ενότητα των πάντων» μας θυμίζει το «Έν το Παν» της Θεοσοφίας υποδηλώνοντας πανθεϊστική αντίληψη του κόσμου, η οποία είναι απόλυτα ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη Πίστη μας.

  Περαίνοντας το σχόλιό μας, θέλουμε να επισημάνουμε τον έρποντα και αφανή σε πολλούς κίνδυνο της νοθεύσεως της χριστιανικής μας πίστεως με κοσμικά στοιχεία, τα οποία μπορούν να έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην πνευματική μας πορεία και τελείωση. Η κατά κόσμον σοφία έχει την αξία της μόνον ως θεραπαινίδα της κατά Θεόν σοφίας, διότι μόνον τότε επιτελεί τον πραγματικό και ωφέλιμο σκοπό της. Στις τραγικές αποκαλυπτικές και εσχατολογικές ημέρες μας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια γιγαντιαία επιχείρηση αλλοίωσης του ορθοδόξου φρονήματός μας, από το δαιμονικό πνεύμα της «Νέας Εποχής», η οποία, όπως έλεγε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, «η Νέα Εποχή, δεν θέλει εκκλησίες αδειανές από πιστούς, αλλά γεμάτες από κόσμο με αλλοιωμένο φρόνημα». Σήμερα, μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις κατά της Εκκλησίας μας, είναι η λυσσαλέα επίθεση των πάσης φύσεως αιρέσεων, με κυριότερες τον Οικουμενισμό, μέσα στον οποίο κρύβεται και ο νεοεποχίτικος αποκρυφισμός. Γι’ αυτό καλούμε τους πιστούς μας να αποκτήσουν «νουν Χριστού» (Α΄Κορ,2,16) και να κωφεύουν στις σύγχρονες σειρήνες της απώλειας. 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών