Εκκλησία ούτε και «κατόπιν εορτής» (που λένε)!

Εκκλησία ούτε και «κατόπιν εορτής» (που λένε)!

  Σπεύδω από την αρχή να διευκρινίσω ότι ο όρος Εκκλησία χρησιμοποιείται με  την έννοια της διοικούσας Εκκλησίας και όχι της πραγματικότητας μέσα στην οποία ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να διασώζει την ακεραιότητά του.

   Τη σχολική χρονιά που πέρασε με αφορμή τα ΝΠ για το μάθημα των Θρησκευτικών γράφτηκαν, ειπώθηκαν και συζητήθηκαν για τα Θρησκευτικά τόσα πολλά, όσα ποτέ στο παρελθόν και για κανένα άλλο μάθημα. Η εφαρμογή των Νέων Προγραμμάτων έγινε ξαφνικά, «βίαια» και γενικά χωρίς καμία προετοιμασία.

Ο Αρχιεπίσκοπος τα χαρακτήριζε «επικίνδυνα και απαράδεκτα», ενώ ο τότε υπουργός δήλωνε ότι τα ΝΠ θα εφαρμοστούν κανονικά. Και φτάσαμε στις τελευταίες εξελίξεις. 

   Οι τελευταίες εξελίξεις, λυπάμαι που θα το πω, βρήκαν την Ιεραρχία «καθεύδουσα». Ίσως να βασιζόταν στο έργο της  επιτροπής των τριών. Αλλά και όταν φάνηκε  το αποτέλεσμα  των επιτροπών, αρχικά και πάλι τήρησε «σιγήν ιχθύος» μέχρι που απ’ ότι φαίνεται  «σύρθηκε» σε μια έκτακτη Ιεραρχία,  «κατόπιν εορτής». Από την άλλη,  η θεολογική κοινότητα (στην πλειονότητά της) αμήχανη εκφράζει με αγωνία τον  προβληματισμό της.  

            Στην Ιεραρχία, η εισήγηση του Αρχιεπισκόπου ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με τις γνωστές αρχικές του δηλώσεις, παρά το ότι στα προγράμματα δεν έγινε καμιά σημαντική αλλαγή. Η εισήγηση του μητροπολίτη Ύδρας προκαλεί πολλά ερωτηματικά. Ένα κείμενο που απηχεί τις θέσεις του υπουργείου, γραμμένο λες από κάποιον άνθρωπο του ΙΕΠ. Υπήρξε και η παρέμβαση του μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικολάου με την οποία  προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Είναι αλήθεια πως από το Σεβασμιώτατο κ. Νικόλαο περιμέναμε πολλά. Προσωπικά θεωρούσα την παρουσία του στην επιτροπή  εγγύηση για τη σωτηρία του μαθήματος.

           Στο θέμα αναφέρθηκε σε συνέντευξή του  και ο πολυσέβαστός μου ( συμφοιτητής μου, μια δυναμική και ξεχωριστή παρουσία από το Πανεπιστήμιο) μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, του οποίου οι ευθύνες για την εξέλιξη στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι μεγάλες. Στη θεωρία  τα πράγματα είναι απλά και εύκολα. Θεωρεί τις αλλαγές στο μάθημα πρόοδο. Απορώ όμως, πώς  του διαφεύγει, ότι τα νέα προγράμματα στα Θρησκευτικά κερδίζουν μεν σε νέες τεχνικές, (και ποιος τις αρνείται) χάνουν όμως την αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια δεν είναι άλλη από το πρόσωπο του Χριστού. Και ας λένε, ότι το 80% των νέων  προγραμμάτων είναι ορθοδοξία. Δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια όσων δεν καταλαβαίνουν.  Και κάτι ακόμη: Τα νέο μάθημα των Θρησκευτικών  δεν θα αφορά όλους τους μαθητές όπως λαθεμένα περιμένει ο Σεβασμιώτατος, αλλά και το σημαντικότερο, ούτε τον ορθόδοξο χαρακτήρα του διασώζει.

           Τελικά που βρισκόμαστε; Τι ισχύει;

Η Εκκλησία υποστηρίζει ότι ο διάλογος συνεχίζεται (ευσεβείς πόθοι) ενώ το υπουργείο πανηγυρίζοντας δηλώνει προς κάθε  κατεύθυνση ότι δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής στο παρελθόν.

            Μπροστά στην κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί, ρωτάω τους Αρχιερείς μας:

Έχουν αντιληφθεί αλήθεια, τι πραγματικά έχει συμβεί με το μάθημα των Θρησκευτικών; Έχουν κατανοήσει το μέγεθος της ευθύνης τους,  να δεχθούν την κατάργηση, στην ουσία, του μαθήματος των Θρησκευτικών; Γιατί όσοι καταλαβαίνουν καλά τα νέα Θρησκευτικά δεν είναι πλέον μάθημα Θρησκευτικών. Είναι σε θέση να σκεφτούν τις συνέπειες για τα παιδιά μας σήμερα και για την κοινωνία μας αύριο; Δεν τους υποψιάζει η τακτική και η εμμονή του υπουργείου, πάση θυσία, στην εφαρμογή των νέων προγραμμάτων, κάνοντας, όπως φαίνεται εκ των υστέρων, έναν προσχηματικό διάλογο;

           Θα το πω, όπως το αισθάνομαι και μη θεωρηθεί  αυστηρό, ούτε υπερβολικό. Αυτό που έχει συντελεστεί με το μάθημα των Θρησκευτικών είναι ένα ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ. Γιατί η αλλαγή που γίνεται στα Θρησκευτικά δεν είναι προσωρινή αλλά μόνιμη.  Ο Αρχιεπίσκοπος και συνολικά η Ιεραρχία έχουν τεράστια ευθύνη. Είναι σωστό, δυστυχώς, πως δεν υπήρξαν αντιδράσεις από τους συλλόγους γονέων και την κοινωνία. Αλλά οι Ποιμένες έχουν πάντα την ευθύνη να μπαίνουν μπροστά, να ενημερώνουν,  να ανοίγουν δρόμους και να καθοδηγούν το λαό τους. Είναι αδιανόητο να «πουλιέται» στην κυριολεξία το μάθημα των Θρησκευτικών στο όνομα του όποιου συμβιβασμού. Οι εγωισμοί και οι ματαιοδοξίες δεν έχουν θέση όταν κρίνονται τόσο σοβαρά θέματα.  Καθαρές κουβέντες και όχι στρογγυλεμένα λόγια και ευγενικά χαμόγελα. Και ας θυμώσει όποιος θέλει. Γιατί το μάθημα των Θρησκευτικών παρά τις αδυναμίες  που είχε ήταν για τα παιδιά μας μια πραγματική όαση. Ένα δίωρο ψυχικής γαλήνης και ηρεμίας. Ένα αποκούμπι.

Τι πρέπει να γίνει;

           Η Ιεραρχία να αφυπνιστεί!! Έστω και κατόπιν εορτής!! Να εμμείνει στο «επικίνδυνα και απαράδεκτα» του Αρχιεπισκόπου. Να στηρίξει αυτή την ώρα τους «μάχιμους» θεολόγους. Δεν νοείται και σε καμιά περίπτωση τα νέα προγράμματα να φέρουν την έγκριση και την υπογραφή της Εκκλησίας μας. Ας πάρει μόνη της η Πολιτεία την ευθύνη. Η Εκκλησία να ξεκινήσει αγώνα σε όλα τα επίπεδα μέχρι την τελική ακύρωση και απόσυρση των νέων προγραμμάτων. Μέχρι τότε, η Ιεραρχία να κηρύξει τον εαυτό της σε πένθος.

Γιατί το διακύβευμα αγαπητοί/τές μου, σχετικά με τα Θρησκευτικά είναι  τεράστιο!

Ας το καταλάβουν επιτέλους!!!

Ν. Σ.