Από τα θρανία η απογοήτευση
Κύριε διευθυντά
Ο Σεπτέμβριος σημαίνει για τους μαθητές και γενικότερα για τη σπουδάζουσα νεολαία τέλος της ξεγνοιασιάς, του παιχνιδιού και της καλοκαιρινής ραστώνης, και επιστροφή στα θρανία της μάθησης, του μόχθου και της στενάχωρης προσπάθειας.
Υπάρχει, βέβαια, μια μερίδα μαθητών που λαχταρούν να επιστρέψουν στα σχολειά τους, γιατί έχουν βάλει στόχο τους να σπουδάσουν και να αναδειχθούν άξια και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας. Ομως η πλειονότητα των νέων αντιμετωπίζει ως καταναγκαστική εργασία τη φοίτηση στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τη θεωρεί μια ατελέσφορη προσπάθεια, αφού πιστεύει ότι δεν εξασφαλίζεται το μέλλον της με την κρατούσα πραγματικότητα, επαγγελματικά και κοινωνικά. Ετσι εξηγείται η χαμηλή απόδοση και απογοητευτική βαθμολογία ενός μεγάλου αριθμού αποφοίτων Λυκείου, που παίρνει μέρος κατ’ έτος στις Πανελλαδικές Εξετάσεις.
Τα αίτια της απογοητευτικής κατάστασης είναι πολλά και ποικίλα. Μεταξύ αυτών διαλαμβάνονται οι αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ανάλογα με τα «κέφια» του εκάστοτε υπουργού Παιδείας, η έλλειψη αξιολόγησης με γνώμονα την αριστεία διδασκόντων και διδασκομένων, τα ακατάλληλα εκπαιδευτικά προγράμματα που αποσκοπούν στη μηχανική αποστήθιση, τα ακατάλληλα και ελλιπή σε εξοπλισμό διδακτήρια και, τέλος, η μικρή ετήσια δημόσια δαπάνη για την Παιδεία.
Από την άλλη μεριά, τα σχολεία μας έχουν καταντήσει «ξέφραγο αμπέλι», με τη συνδικαλιστική οργάνωση και κομματικοποίηση των μαθητών, πατροναρισμένη πολλές φορές από φανατισμένους εκπαιδευτικούς, με την ύπουλη διακίνηση αντεθνικών και αντιχριστιανικών ιδεολογιών, που προετοιμάζουν τους αυριανούς αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, βομβιστές, καταληψίες, καταστροφείς των δημόσιων εκπαιδευτηρίων και υπέρμαχους της απαξίωσης και του χλευασμού κάθε ιεραρχίας και αξιοκρατίας στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Τα παιδιά μας πάσχουν από έλλειψη στόχων, δημιουργικού οράματος και αισιοδοξίας για το μέλλον τους, αφού τα όνειρά τους τα καταπνίγουν η περιρρέουσα ζοφερή ατμόσφαιρα της ανεργίας, της φτώχειας, της διαφθοράς και της προκλητικής αναισχυντίας του ψεύδους και ανηθικότητας, που διαχέεται από τα βουλευτικά έδρανα μέχρι τα μαθητικά θρανία. Η παρατηρούμενη στις μέρες μας σταδιακή αποχριστιανοποίηση και απεθνικοποίηση της ελληνικής παιδείας, με τη στοχευόμενη αντικατάσταση του μαθήματος των Θρησκευτικών από μάθημα ομολογιακού και ηθικοπλαστικού χαρακτήρα σε μάθημα θρησκειολογίας, η κατάργηση της υποχρεωτικής προσευχής στα σχολεία, η παραχάραξη του μαθήματος της Ιστορίας μας και η απογύμνωση του μαθήματος της Γλώσσας από κείμενα πνευματικής και εθνικής καλλιέργειας, αλλοιώνουν το εθνικό και ηθικό υπόβαθρο των μαθητών και τα αφήνουν αθωράκιστα και εκτεθειμένα στους μύριους εθνικούς, ηθικούς και πνευματικούς κινδύνους που τα πολιορκούν ενόψει των ραγδαίων εξελίξεων της τεχνολογίας της πληροφορικής και της επεκτεινόμενης παγκοσμιοποίησης.
Οπως είναι διεθνώς παραδεδεγμένο, η πραγματική και ουσιαστική γνώση, που επιτυγχάνεται μέσω της υγιούς, άρτιας και εκσυγχρονισμένης εκπαίδευσης, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την πολιτιστική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανέλιξη και πρόοδο της χώρας. Επομένως, η Παιδεία πρέπει να αποτελέσει μέγιστη προτεραιότητα για την Ελλάδα, αν όντως οι εκάστοτε κυβερνώντες επιθυμούν την εξυγίανση, αναβάθμιση, διεθνή ανάδειξη και ηθική αποκατάσταση του καθημαγμένου και ρημαγμένου –από την ασωτία και ανικανότητα των κατά καιρούς αναδεικνυομένων «εθνοπατέρων» και «εθνοσωτήρων»– του τόπου μας.
Δημητριος Δημηνας, Δικηγόρος – Κατερίνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου