Όταν ο δογματικός "ορθολογισμός" γίνεται παραλογισμός

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 13^η Απριλίου 2020

ΟΤΑΝ Ο ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΣ «ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ» ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Στην προηγούμενη ανακοίνωσή μας με θέμα: «Η ‘μυθική ιδέα’ της Θείας Κοινωνίας και τα μυθεύματα της φιλοσοφικής πολυπραγμοσύνης», (9-4-2020), είχαμε ασχοληθεί με θέσεις και απόψεις του γνωστού φιλοσόφου κ. Στέλιου Ράμφου, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» (30-3-2020), με θέμα: «Παλεύουμε τον ιό με τον πολιτισμό μας». Είχαμε επισημάνει ότι ο κ. Ράμφος  έθεσε το παγκόσμιο πρόβλημα της επιδημίας του κορωνοϊού σε ανθρωποκεντρικά πλαίσια, αποκομμένο από κάθε ίχνος πνευματικής διάστασης. Δεν δίστασε ακόμη να στραφεί και κατά της Εκκλησίας. Προσπάθησε με ισχυρισμούς, αθεολόγητους και  αυθαίρετους, που δεν έχουν καμία βιβλική, πατερική,  ή θεολογική βάση, να αποδείξει ότι η Εκκλησία μας, (προφανώς εννοούσε τη διοίκησή της), δεν μπόρεσε να κατανοήσει το πρόβλημα, ώστε να ταυτιστεί ευθύς εξ’ αρχής με την Πολιτεία. Αντίθετα μάλιστα καλλιέργησε μια «μυθική ιδέα» για τη Θεία Ευχαριστία, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο κατ’ αυτόν παρά ένα παραμύθι, ή στην καλύτερη περίπτωση ένα απλό σύμβολο. Μάλιστα προσπαθώντας να γίνει πειστικός στους αδαείς θεολογικά αναγνώστες της εφημερίδας, δεν δίστασε να κατηγορήσει ευθέως την Εκκλησία για παραχάραξη του Μυστικού Δείπνου του Χριστού! Ισχυρίστηκε ακόμη ότι η ενότητα του Εκκλησιαστικού Σώματος στηρίζεται σε «όρους μυθικούς, μιας πίστεως που είναι δεμένη μόνο με σύμβολα», καταρρίπτοντας την πίστη στην εν Χριστώ ενότητα και μέθεξη.       

Ένα ακόμη δημοσίευμα που κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με αυτό του κ. Ράμφου είδε το φως της δημοσιότητος στο ιστολόγιο «iefimerida.gr». Πρόκειται για μια συνέντευξη του συγγραφέως κ. Δημήτρη Δημητριάδη, με θέμα: «Ο κορωνοϊός εκμηδένισε δύο πράγματα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Εκκλησία», (7.4.2020). Στο δημοσίευμα αυτό ο κ. Δημητριάδης, παίρνοντας αφορμή από το δράμα της πανδημίας του κορωνοϊού, καταπιάνεται με πολλά θέματα. Από την σκληρή κριτική του για την κομματική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την παγκοσμιοποίηση και μέχρι τον εορτασμό των 200 χρόνων της Εθνικής μας παλιγγενεσίας. Και το δημοσίευμα αυτό, όπως και το προηγούμενο του κ. Ράμφου, κινείται αφ’ ενός μεν σε ανθρωποκεντρικά- ουμανιστικά πλαίσια και αφ’ ετέρου στρέφεται εναντίον της Εκκλησίας. Δεν έχουμε ούτε τη διάθεση, αλλά ούτε και το χρόνο να ασχοληθούμε με όλα τα θέματα που «αράδιασε» ο κ. Δημητριάδης στην συνέντευξή του. Θα ασχοληθούμε μόνον με όσα καταλογίζει, με ιδιαίτερη μάλιστα σφοδρότητα, κατά της Εκκλησίας μας. Με την συνήθη στείρα δογματική τακτική και την έκδηλη εχθρότητα προς κάθε χριστιανικό στοιχείο, ίδιο γνώρισμα των αθέων των τελευταίων αιώνων, προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες για τις ιδεοληψίες του. Δογματίζει με την βεβαιότητα και την αυθεντία του «αλαθήτου», χωρίς όμως να μπορεί να αποδείξει τους ισχυρισμούς του.

Το πρώτο «δόγμα» του είναι ότι η Εκκλησία, είναι ένας «καρκίνος»! Είπε: «η Αριστερά, εξαιτίας αυτής της συμμορίας η οποία παραμένει εκεί και που πιστεύω ότι είναι ο δεύτερος καρκίνος που τρώει την Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Ο πρώτος είναι η Εκκλησία. Δεν είναι τυχαίο ότι συμπέσανε ΣΥΡΙΖΑ και Εκκλησία με τέτοιο τρόπο, με φιλιά και αλληλοπροσκυνήματα…»! Η Εκκλησία είναι, κατά τον κ. Δημητριάδη, όχι απλώς ένα «καρκίνωμα», αλλά το πρώτο «καρκίνωμα», (πνευματικό προφανώς), για την πατρίδα μας με δεύτερο τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δηλαδή μια αρρώστια θανατηφόρα, που έχει ριζώσει στα σπλάγχνα της ελληνικής κοινωνίας, «τρώει» αργά και σταθερά τα σωθικά της και την οδηγεί σε βέβαιο θάνατο. Ένα πνευματικό «καρκίνωμα» που έχει κάνει μεταστάσεις και έχει προσβάλει όλους τους πολιτειακούς και κοινωνικούς θεσμούς της χώρας, τις ένοπλες δυνάμεις, τα σώματα ασφαλείας, την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη κλπ. Αλλά πως και με ποιο τρόπο η Εκκλησία επιτελεί αυτό το καταστρεπτικό της έργο; Δεν μας εξηγεί ο κ. Δημητριάδης. Ίσως επειδή η Εκκλησία γίνεται «το άλας της γής», (Ματθ.5,13), που προφυλάσσει την Ελληνική Κοινωνία από τη γενική πνευματική σήψη και η τροχοπέδη, που την συγκρατεί από την πλήρη αλλοτρίωση και μεταβολή της σε Σόδομα και Γόμορρα. Ίσως ακόμη επειδή εξευγενίζει και εξανθρωπίζει την ζωή των ανθρώπων, επειδή κηρύττει την αγάπη προς τον πλησίον, επειδή διδάσκει την ισότητα και την δικαιοσύνη και εμποδίζει την ελληνική κοινωνία να μεταβληθεί σε μια ζούγκλα, στην οποία ο ισχυρότερος καταπιέζει τον ασθενέστερο καταπατώντας το δίκαιό του. Ίσως ακόμη επειδή επιδιώκει να δώσει μια θεανθρώπινη διάσταση στη ζωή του ανθρώπου, ανυψώνοντας τον από τα πρόσκαιρα στα αιώνια.    

Αλλά δόξα τω Θεώ αυτό το «καρκίνωμα» –Εκκλησία κατά τον κ. Δημητριάδη «εκμηδενίστηκε». Πως; Μα είναι απλό! Από …τον κορονωϊό! Είναι εκπληκτικό και μοιάζει περισσότερο με χιουμοριστικό ανέκδοτο  αυτό που λέει παρά κάτω: «Ο ιός εκμηδένισε και τις δύο αυτές καρκινοπαθείς περιοχές. [εννοεί τον «Σύριζα» και την Εκκλησία]… Αυτή, [η Εκκλησία], κυριολεκτικά εκμηδενίστηκε. Εικονικά υπήρχε μέχρι στιγμής, είναι ένα νεκρό σώμα». Δηλαδή ό,τι δεν μπόρεσαν να επιτύχουν οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες κατά τους τρείς πρώτους αιώνες της ζωής της Εκκλησίας και αμέτρητοι άλλοι πολέμιοί της, το πέτυχε ο …κορωνοϊός! Μ’ άλλα λόγια ο κορωνοϊός αποδείχθηκε δυνατότερος και αποτελεσματικότερος από τα μαρξιστικά καθεστώτα της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ενώσεως, τα οποία με το δικό τους «δημοκρατικό» τρόπο, επεχείρησαν να εξαφανίσουν την Εκκλησία του Χτιστού, οδηγώντας στη σφαγή πάνω από 100.000.000 αθώους χριστιανούς. Κόμπαζαν οι κουμουνιστές ότι «διόρθωσαν τα λάθη του Διοκλητιανού» και ότι νίκησαν τον Ναζωραίο. Ωστόσο όχι μόνο δεν κατόρθωσαν να εξαφανίσουν την Εκκλησία, αλλά εκείνοι εξαφανίστηκαν, οι νομιζόμενες πανίσχυρες εξουσίες τους κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι και η Εκκλησία βγήκε τελικά από τις κατακόμβες πανίσχυρη. Ευτυχώς που τώρα εμφανίστηκε ο κορωνοϊός και πέτυχε, ό, τι δεν πέτυχαν τα μαρξιστικά καθεστώτα! Όμως δεν μας εξηγεί ο κ. Δημητριάδης, πως συμβαίνει αυτό το «καρκίνωμα» –Εκκλησία να «τρώει» την Ελλάδα, να ασκεί καταστρεπτική δράση στην ελληνική κοινωνία, αφού μέχρι τώρα, όπως ισχυρίζεται, «υπήρχε μόνον εικονικά και ήταν ένα νεκρό σώμα»; Αλλά  και πέραν τούτου: Είναι δυνατόν ποτέ να ισχυριστούμε, ότι ένας ιός εκμηδένισε και κατέστρεψε ένα νεκρό καρκίνωμα; Όχι βέβαια, διότι ποτέ ένας ιός δεν καταστρέφει νεκρά καρκινωματώδη κύτταρα, απλούστατα διότι είναι ήδη νεκρά. Κατά παρόμοιο τρόπο δεν είναι παραλογισμός να ισχυριστούμε, ότι ο κορωνοϊός εκμηδένισε και κατέστρεψε την Εκκλησία, αν υποτεθεί ότι αυτή ήταν προ πολλού ένα νεκρό πνευματικό «καρκίνωμα»; Ασφαλώς.  Διερωτώμεθα λειτουργεί η λογική στα λεγόμενα του κ. Δημητριάδη; 

Παρά κάτω προσθέτει νέο παραλογισμό. Λέει: «Ξέρετε, ο μεγαλύτερος εχθρός του χριστιανισμού είναι η θνητότητα. Ο θάνατος. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τον θάνατο τελειώνουν. Αν θυμάστε ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή Α΄ γράφει ότι αν δεν υπάρχει Ανάσταση Χριστού δεν υπάρχουμε και εμείς. Μπορούν να σώσουν έναν πληγέντα σήμερα από τον ιό;»! «Ο μεγαλύτερος εχθρός του χριστιανισμού» δεν είναι πλέον ο θάνατος, διότι τον κατήργησε ο αρχηγός της πίστεώς μας, ο Χριστός, με την Ανάστασή Του και επομένως όσοι πιστεύουν στον Χριστό και είναι ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, δεν φοβούνται τον θάνατο. Ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός γι’ αυτούς, που δεν πιστεύουν στον Κύριό μας και επομένως δεν γίνονται κοινωνοί της ιδικής Του ζωής και της Αναστάσεώς του. Μνημονεύει ακόμη όσα λέει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του, τα οποία όμως παρερμηνεύει, διότι στα υπέροχα αυτά χωρία, (του 15^ου κεφαλαίου), ο Απόστολος διαλαλεί την Ανάσταση του Κυρίου μας, το θάνατο του θανάτου και το θρίαμβο της ζωής. Ο Απόστολος τονίζει ότι αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, είναι μάταιη η πίστη μας. Όμως ο Χριστός αναστήθηκε και αυτό δεν το μαρτυρεί μόνο η πίστη της Εκκλησίας μας, αλλά και η ίδια η ιστορία. Ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της Εκκλησίας είναι η Ανάσταση του Χριστού. Μ’ άλλα λόγια η πίστη μας στηρίζεται πάνω στην Ανάσταση του Χριστού και όχι το αντίθετο. Χωρίς την Ανάσταση καταρρέουν τα πάντα και ο Χριστιανισμός μεταβάλλεται σε μια θρησκεία, όπως όλες οι θρησκείες. Ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του παραμένει απρόσβλητος από τον θάνατο, παραμένει «χθες και σήμερον, ο Αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ.13,8), ενώ τα ανθρώπινα σχήματα, έρχονται και παρέρχονται. Η Ανάσταση του Χριστού και η ίδρυση της Εκκλησίας την ημέρα της Πεντηκοστής, ως «καινής κτίσεως» είχε ακόμη καθοριστικές συνέπειες στην περαιτέρω πορεία της ανθρωπότητας. Η Εκκλησία  ανάστησε, (πνευματικά, θρησκευτικά, κοινωνικά, πολιτικά, ανθρωπιστικά), και έδωσε νέα ζωή στον πνευματικά νεκρό προχριστιανικό κόσμο.

Όσο για τον ισχυρισμό του ότι εμείς οι χριστιανοί δεν μπορούμε να σώσουμε «έναν πληγέντα από τον ιό», ενώ οι γιατροί κατόρθωσαν να σώσουν πολλούς μέσω της ιατρικής επιστήμης, απαντούμε τα εξής: Τα θαύματα θεραπείας ασθενών δεν τα επιτελούν οι χριστιανοί με τη δική τους δύναμη, αλλά ο Χριστός διά μέσου αυτών. Όμως ό Χριστός, όταν θαυματουργεί, δεν το κάνει αυτό, για να εντυπωσιάσει, όπως οι φακίρηδες, αλλά με σκοπό να βοηθήσει τους ανθρώπους να πιστεύσουν σ’ Αυτόν και να σωθούν. Όπου ο Χριστός στην επί γης ζωή και δράση Του έβλεπε διάθεση πίστεως, θαυματουργούσε, ενώ αντιθέτως, όπου έβλεπε σκληροκαρδία και απιστία όχι, όπως αυτό φαίνεται στους παρά κάτω λόγους Του: «Τότε απεκρίθησαν τινες των Γραμματέων και Φαρισαίων λέγοντες· διδάσκαλε, θέλομεν από σου σημείον ιδείν. Ο δε αποκριθείς είπεν αυτοίς· γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί, και σημείον ου δοθήσεται αυτή ει μή το σημείον Ιωνά του προφήτου», (Ματθ.12,38-39). Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι ζήτησαν από τον Κύριο να κάνει μπροστά στα μάτια τους ένα θαύμα, για να πιστεύσουν σ’ Αυτόν. Όμως ο Κύριος δεν ικανοποίησε την περιέργειά τους, επειδή γνώριζε ότι κατά βάθος δεν έχουν διάθεση να πιστεύσουν σ’ Αυτόν. Αρκέσθηκε μόνο να τους παραπέμψει στο μέγιστο όλων των θαυμάτων Του, δηλαδή στην Ανάστασή Του, η οποία εικονίζεται με το «σημείον Ιωνά του προφήτου», το οποίο αναλύει και εξηγεί στον παρά κάτω στίχο, (40). Είμαστε βέβαιοι, ότι ό, τι είπε τότε ο Κύριος στους Γραμματείς και Φαρισαίους, τα ίδια θα έλεγε και σήμερα στον κ. Δημητριάδη και γενικότερα στην σημερινή κοινωνία μας, την οποία θα χαρακτήριζε «γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶδα». Ενώ υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες θαυμάτων από αγίους παλαιοτέρους και νεωτέρους, οι σημερινοί Έλληνες στην πλειοψηφία τους, όπως και ο κ. Δημητριάδης, εξακολουθούν να μην πιστεύουν στον Χριστό.  

Πέραν αυτών η παρούσα δοκιμασία της πανδημίας δεν μας ήρθε, έτσι, τυχαία, ούτε εξελίσσεται ανεξέλεγκτα, αλλά βρίσκεται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο και την πρόνοια του Θεού. Παραχώρησε ο Θεός να έρθει εξ’ αιτίας της μεγάλης και γενικής αποστασίας των ανθρώπων, που προηγήθηκε, όπως εξηγήσαμε σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας. Αποτελεί έκφραση της παιδαγωγίας, αλλά και της αγάπης του Θεού και αποσκοπεί στην μετάνοια των ανθρώπων και τη σωτηρία τους.

Κλείνουμε την ανακοίνωσή μας, εκφράζοντας για μια ακόμη φορά την πραγματική μας λύπη, διότι υπάρχουν δυστυχώς και στις μέρες μας άνθρωποι, οι οποίοι διακατέχονται από παρωχημένες δογματικές εμμονές, που χρονολογούνται εδώ και τρεις αιώνες! Και το χειρότερο: Διακατέχονται από τις «προφητείες» των «διαφωτιστών» του 18^ου αιώνα, περί «επικείμενης καταστροφής της Εκκλησίας»! Και ενώ μετά από τριακόσια χρόνια η «επικείμενη καταστροφή» δεν επήλθε, εκείνοι συνεχίζουν να «προφητεύουν» για το «σβήσιμο» της Εκκλησίας, τρέφοντας ψευδαισθήσεις! Προσπαθούν με παραλογισμούς να αποδείξουν ότι ο Θεός των χριστιανών είναι ένα νεκρό και ανύπαρκτο όν. Ένας από αυτούς και ο κ. Δημητριάδης, ο οποίος, «είδε» αυτό που δεν βλέπουν τα εκατομμύρια των πιστών, το «πέσιμο της Εκκλησίας», το οποίο «συνόδευσε» το πέσιμο του ΣΥΡΙΖΑ! Δεν τον μισούμε, ούτε θέλουμε κακό γι’ αυτόν, αφού σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας, δεν γνωρίζει τι κάνει, όπως οι σταυρωτές του, για τους οποίους είπε: «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ.23,34), αλλά προσευχόμαστε για την μετάνοια και την σωτηρία του. Όταν η καρδιά του κτυπήσει τον τελευταίο της κτύπο, τότε θα δεί την αλήθεια των πραγμάτων. Ευχόμεθα μέχρι τότε να ανανήψει εκ της πλάνης του.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών.