Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Στις 30 Νοεμβρίου 2008 ο Οικουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος κατὰ τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας προς τιμὴν του ιδρυτού της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως Αποστόλου Ανδρέου και ενώπιον του καρδιναλίου Βάλτερ Κάσπερ, μίλησε για το διττὸ 
διάλογο της αγάπης και της αληθείας, τον οποίο εγκαινίασε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ´ και με ανύστακτο ενδιαφέρον συνεχίζει και ο ίδιος, γιατὶ πιστεύει ότι έτσι θα αποκατασταθεί η πλήρης ενότητα των εκκλησιών.
Για την αποτελεσματικότητα του διττού διαλόγου μεταξὺ Ορθοδόξων και Παπικών πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι διατυπώνουν σοβαρὲς ενστάσεις. Είναι ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις του Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικοδήμου:
"Με πρωτοβουλία του Φαναρίου, ο διάλογος με τις ετερόδοξες ομάδες διαμοιράστηκε σε δύο κλάδους. Ο ένας κλάδος είναι ο θεολογικὸς διάλογος. Αυτός ανατέθηκε στους Θεολόγους. Στις Επιτροπές, που καταρτίστηκαν, για να μελετήσουν την ιστορική ανέλιξη των Σχισμάτων καὶ τις διαφοροποιήσεις στη διατύπωση του "Συμβόλου της Πίστεως". Όλα εκείνα τα στοιχεία, που εμποδίζουν την προσέγγιση και τη συνάντηση στο κοινὸ Ποτήριο του Σώματος και του Αίματος τοῦ Κυρίου. Και ο δεύτερος κλάδος ονομάστηκε "διάλογος αγάπης¨. Αυτόν τον κράτησαν, προνομιακά, τα ανώτατα στελέχη της εκκλησιαστικής διοίκησης. Και, ειδικά, οι προκαθήμενοι των τοπικών Εκκλησιών. Ο διαχωρισμός αυτὸς είναι πλασματικὸς και καταλυτικός. Απομονώνει τη Θεολογία από την εμπειρία της Εκκλησίας. Το περιεχόμενο της πίστης από την πράξη του εκκλησιαστικού σώματος. Τη γνώση του Θεού από την άσκηση της αγιότητας και της αγάπης. Πρώτος ο Πατριάρχης Αθηναγόρας χάραξε αυτὴ την αιρετικὴ διαχωριστική γραμμή".
Και ενώ ο θεολογικὸς διάλογος καρκινοβατεί και δεν καταπιάνεται με τα καυτά θέματα, οι προκαθήμενοι των Εκκλησιών επιδίδονται σε ασπασμοὺς και σε μυστικὲς συνεννοήσεις, που κανένας δεν γνωρίζει το περιεχόμενό τους και σε κανένα δεν ανακοινώνεται η σκοπιμότητά τους. Ο Πάπας επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη. Ο Πατριάρχης με τη συνοδεὶα του σύρεται στη Ρώμη. Οι τηλεοπτικὲς οθόνες τους παρουσιάζουν να συμπορεύονται και να συντονίζονται. Αλλά, όλα αυτὰ κάτω απὸ τον πέπλο της αδιαφάνειας και της έλλειψης θεολογικῆς ἐπεξεργασίας. Οι θεολόγοι δουλεύουν απομονωμένοι. Και οι προκαθήμενοι κινούνται αποδεσμευμένοι απὸ την εξέλιξη του θεολογικού διαλόγου.
Και μια παρατήρηση για τους θεολόγους, που συμμετέχουν στο διάλογο: "Αποδέχονται με χαρὰ το διορισμό τους στη σύνθεση τῶν Επιτροπῶν. Ναρκισσεύονται, ότι η επιλογή τους εκφράζει αναγνώριση της αξίας τους και της ικανότητάς τους να συζητήσουν με τους αριστείς της άλλης πλευράς. Αξιοποιούν την ευκαιρία, για να κάνουν τουρισμό με έξοδα της Εκκλησίας. Επισκέπτονται τις πρωτεύουσες όλου του κόσμου και ψωνίζουν εξωτικά προϊόντα. Και γυρίζουν στήν πατρίδα περισσότερο αμέριμνοι, από ό,τι ήταν όταν έφευγαν".
Ο Οικουμενικὸς Πατριάρχης πιστεύει ότι ο διάλογος της αγάπης αποκαθαίρει τις σχέσεις του με τους αιρετικοὺς παπικοὺς από κάθε προσηλυτιστικὴ ή άλλη ενέργεια αντικείμενη στο πνεύμα του αμοιβαίου σεβασμού και της αγάπης. Άραγε συνέβη κάτι τέτοιο και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Επὶ δεκαετίες διεξάγεται αυτὸς ο διάλογος και ακόμα δεν είδαμε την διάλυση της Ουνίας και την αγαθὴ προαίρεση των παπικών. Τα γεγονότα διαψεύδουν τον ισχυρισμὸ του Πατριάρχου. Κανένα οὐσιαστικὸ βήμα δεν σημειώθηκε με το διάλογο της αγάπης. Αντίθετα, προκλήθηκε μέγιστος σκανδαλισμὸς των Ορθοδόξων και κλονίστηκε η εμπιστοσύνη τους στο Πατριαρχείο και συγκεκριμένα στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου. Και αυτὸ πρέπει να θεωρηθεί ως μεγάλη ἐπιτυχία των αιρετικών παπικών, οι οποίοι διακρίνονται για τη δολιότητα και τη διπλωματικὴ ικανότητα.
Ο διττὸς διάλογος των οικουμενιστών πρέπει να σταματήσει, γιατί δεν προσφέρει τίποτα το θετικό. Είναι διάλογος αγάπης εν υποκρισία και διάλογος αληθείας εν ψευδολογία!
διάλογο της αγάπης και της αληθείας, τον οποίο εγκαινίασε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ´ και με ανύστακτο ενδιαφέρον συνεχίζει και ο ίδιος, γιατὶ πιστεύει ότι έτσι θα αποκατασταθεί η πλήρης ενότητα των εκκλησιών.Για την αποτελεσματικότητα του διττού διαλόγου μεταξὺ Ορθοδόξων και Παπικών πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι διατυπώνουν σοβαρὲς ενστάσεις. Είναι ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις του Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικοδήμου:
"Με πρωτοβουλία του Φαναρίου, ο διάλογος με τις ετερόδοξες ομάδες διαμοιράστηκε σε δύο κλάδους. Ο ένας κλάδος είναι ο θεολογικὸς διάλογος. Αυτός ανατέθηκε στους Θεολόγους. Στις Επιτροπές, που καταρτίστηκαν, για να μελετήσουν την ιστορική ανέλιξη των Σχισμάτων καὶ τις διαφοροποιήσεις στη διατύπωση του "Συμβόλου της Πίστεως". Όλα εκείνα τα στοιχεία, που εμποδίζουν την προσέγγιση και τη συνάντηση στο κοινὸ Ποτήριο του Σώματος και του Αίματος τοῦ Κυρίου. Και ο δεύτερος κλάδος ονομάστηκε "διάλογος αγάπης¨. Αυτόν τον κράτησαν, προνομιακά, τα ανώτατα στελέχη της εκκλησιαστικής διοίκησης. Και, ειδικά, οι προκαθήμενοι των τοπικών Εκκλησιών. Ο διαχωρισμός αυτὸς είναι πλασματικὸς και καταλυτικός. Απομονώνει τη Θεολογία από την εμπειρία της Εκκλησίας. Το περιεχόμενο της πίστης από την πράξη του εκκλησιαστικού σώματος. Τη γνώση του Θεού από την άσκηση της αγιότητας και της αγάπης. Πρώτος ο Πατριάρχης Αθηναγόρας χάραξε αυτὴ την αιρετικὴ διαχωριστική γραμμή".
Και ενώ ο θεολογικὸς διάλογος καρκινοβατεί και δεν καταπιάνεται με τα καυτά θέματα, οι προκαθήμενοι των Εκκλησιών επιδίδονται σε ασπασμοὺς και σε μυστικὲς συνεννοήσεις, που κανένας δεν γνωρίζει το περιεχόμενό τους και σε κανένα δεν ανακοινώνεται η σκοπιμότητά τους. Ο Πάπας επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη. Ο Πατριάρχης με τη συνοδεὶα του σύρεται στη Ρώμη. Οι τηλεοπτικὲς οθόνες τους παρουσιάζουν να συμπορεύονται και να συντονίζονται. Αλλά, όλα αυτὰ κάτω απὸ τον πέπλο της αδιαφάνειας και της έλλειψης θεολογικῆς ἐπεξεργασίας. Οι θεολόγοι δουλεύουν απομονωμένοι. Και οι προκαθήμενοι κινούνται αποδεσμευμένοι απὸ την εξέλιξη του θεολογικού διαλόγου.
Και μια παρατήρηση για τους θεολόγους, που συμμετέχουν στο διάλογο: "Αποδέχονται με χαρὰ το διορισμό τους στη σύνθεση τῶν Επιτροπῶν. Ναρκισσεύονται, ότι η επιλογή τους εκφράζει αναγνώριση της αξίας τους και της ικανότητάς τους να συζητήσουν με τους αριστείς της άλλης πλευράς. Αξιοποιούν την ευκαιρία, για να κάνουν τουρισμό με έξοδα της Εκκλησίας. Επισκέπτονται τις πρωτεύουσες όλου του κόσμου και ψωνίζουν εξωτικά προϊόντα. Και γυρίζουν στήν πατρίδα περισσότερο αμέριμνοι, από ό,τι ήταν όταν έφευγαν".
Ο Οικουμενικὸς Πατριάρχης πιστεύει ότι ο διάλογος της αγάπης αποκαθαίρει τις σχέσεις του με τους αιρετικοὺς παπικοὺς από κάθε προσηλυτιστικὴ ή άλλη ενέργεια αντικείμενη στο πνεύμα του αμοιβαίου σεβασμού και της αγάπης. Άραγε συνέβη κάτι τέτοιο και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Επὶ δεκαετίες διεξάγεται αυτὸς ο διάλογος και ακόμα δεν είδαμε την διάλυση της Ουνίας και την αγαθὴ προαίρεση των παπικών. Τα γεγονότα διαψεύδουν τον ισχυρισμὸ του Πατριάρχου. Κανένα οὐσιαστικὸ βήμα δεν σημειώθηκε με το διάλογο της αγάπης. Αντίθετα, προκλήθηκε μέγιστος σκανδαλισμὸς των Ορθοδόξων και κλονίστηκε η εμπιστοσύνη τους στο Πατριαρχείο και συγκεκριμένα στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου. Και αυτὸ πρέπει να θεωρηθεί ως μεγάλη ἐπιτυχία των αιρετικών παπικών, οι οποίοι διακρίνονται για τη δολιότητα και τη διπλωματικὴ ικανότητα.
Ο διττὸς διάλογος των οικουμενιστών πρέπει να σταματήσει, γιατί δεν προσφέρει τίποτα το θετικό. Είναι διάλογος αγάπης εν υποκρισία και διάλογος αληθείας εν ψευδολογία!
.
Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας
6 σχόλια:
Aπέκτησε Μητροπολίτη η Κηφισιά (τον "Aττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημο"); Απ' ότι γνωρίζουμε για την Oρθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος και, φυσικά, για την καθόλου Ορθοδοξία, η Ιερά Μητρόπολις Αττικής είναι χηρεύουσα, τοποτηρητευομένη υπό του σεβ/του Μεσογαίας κ. Νικολάου.
(Αλλαξε κάτι και δεν το πήραμε χαμπάρι;)
Ο Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημος είναι ο μόνος πλέον εν ζωή διωχθεις Μητροπολίτης από τους 12 (της περιόδου της δικτατορίας). Αγωνιστής, για τόσα χρόνια υπομένει το Σταυρό της διώξεως και την ατολμία της Διοικούσας Εκκλησίας να τον αποκαταστήσει. Έφτασε ωστόσο ο καιρός που η αποκατάστασή του θα γίνει, αφού η Ιεραρχία έχει από τον Οκτώβριο συστήσει επιτροπή για την εξέταση της υπόθεσης. Πληροφορίες μάλιστα λένε ότι και ο Αρχιεπίσκοπος επιθυμεί την αποκατάσταση του κ. Νικοδήμου στη Μητρόπολη Αττικής.
Ουδεμία διαφωνία - και μακάρι να γίνει έτσι. Αλλά εγώ δεν ρώτησα αυτό - μην επιχειρείτε (και μάλιστα τόσο κακότεχνα) να υποτιμήσετε τη νοημοσύνη μας (και ημών και υμών - έλεος...).
Θεολογικό ιστολόγιο είσθε και ρωτηθήκατε αν η Ι. Μητρόπολις Αττικής έχει δεσπότη, ή είναι τοποτηρητευομένη - τόσο πολύ σας δυσκολεύει (;) μια συγκεκριμένη απάντηση;
Ωραία λοιπόν. Η Ι.Μ. Αττικής είναι χηρεύουσα. Τοποτηρητής ήταν ο άγιος Μεσογαίας που παραιτήθηκε και ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο να αναλάβει εκείνος την τοποτηρητία. Ο Αρχιεπίσκοπος όμως τον παρακάλεσε να παραμείνει.
Και έτσι έχουμε μία Μητρόπολη χηρεύουσα επί τόσους μήνες γιατί ο Μητροπολίτης της δεν πέθανε αλλά είναι στη φυλακή! Και τη Διοίκηση της Εκκλησίας αδύναμη να αναπληρώσει το κενό της χηρείας με έναν ήδη υπάρχοντα μητροπολίτη (τον κ. Νικόδημο) που αδίκως εκείνη (η Διοικηση δηλαδή) έχει διώξει επί τόσα χρόνια!
Επομένως είναι "χηρεύουσα" μια Μητρόπολη (Αττικής) αν και ο νόμιμος πατήρ - επίσκοπος υπάρχει (ο Αττικής Νικόδημος) αλλά έχει διωχθεί, και ο μοιχεπιβάτης επίσκοπός της βρίσκεται στη φυλακή γιατί εκτός που είναι μοιχεπιπιβάτης είναι και κλέφτης και άλλα πολλά άτινα αιχρόν εστί και λέγειν
Νόμιμος; Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, την οποία ανήκει (;) ο συντάκτης του άρθρου στον "Ορθόδοξο Τύπο", αιδεσιμολογιώτατος π. Διονύσιος Τάτσης αναγνωρίζει τον π. Νικόδημο ως "νόμιμο" μητροπολίτη Αττικής;
Κατά την ορθόδοξη χριστιανική εκκλησιολογία ποιός είναι αρμόδιος ν' αποφανθεί εάν ο π. Νικόδημος είναι νόμιμος μητροπολίτης: Η Ιερά Σύνοδος, ή ο π. Διονύσιος Τάτσης;Μήπως έτερος τις;
(Προσοχή δεν ζητώ τη γνώμη σας, την οποία έχω αντιληφθεί, τη σέβομαι, αλλά δεν την αποδέχομαι επειδή, κατά τη δική μου γνώμη, δεν ταυτίζεται με την εκκλησιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θέλω να καταθέσετε, αν δεν σας κάνει κόπο, την άποψή σας τεκμηριώνοντάς την με βάση όσα διδαχθήκατε στη Θεολογική Σχολή.
Δεν θα απαντήσουμε τίποτε άλλο, παρά ότι και η Σύνοδος στην Ορθοδοξία δεν είναι αλάθητη. Υπάρχουν παραδείγματα Συνόδων που απεφάνθησαν λανθασμένα και αιρετικά. Υπάρχουν και Κανόνες για τους επισκόπους που αδίκως διώκονται. Όσο κι αν δεν αρέσει σε μερικούς, στην Ορθοδοξία ούτε οι Σύνοδοι δεν κατέχουν το αλάθητο, ούτε πολύ περισσότερο ο Αρχιεπίσκοπος ή ο Πατριάρχης.
Δεν είναι όμως το θέμα του παρόντος ιστολογίου τα εκκλησιαστικά της περιόδου της δικτατορίας που δυστυχώς η ατολμία των επισκόπων αφήνει άλυτα ως σήμερα. Τονίσαμε στο άρθρο του π. Διονυσίου όσα αναφέρονταν στη στάση και συμπεριφορά θεολόγων στους διαλόγους. Και ως blog συμφωνούμε απόλυτα με τις συγκεκριμένες επί του θέματος επισημάνσεις του Μητροπολίτου Νικοδήμου που αναφέρονται.
Δημοσίευση σχολίου