Ευστράτιος Σημαντήρης, Υπάρχει ελπίδα

Υπάρχει ελπίδα [1]

Γράφει ο κ. Ευστράτιος Σημαντήρης

Με τη Χάρη του Θεού, αξιωθήκαμε και τούτη τη χρονιά να εορτάσουμε τον Άγιό μας, τον Άγιο Σπυρίδωνα. Πλήθος ιεραρχών λάμπρυνε τις εορταστικές εκδηλώσεις. Πανηγυρικοί εσπερινοί, Θείες Λειτουργίες, Παρακλήσεις και Χαιρετισμοί, λιτανεία, μπάσματα[2]. Κάθε χρόνο, αλλά και πολλές φορές μέσα στον ίδιο χρόνο, Αρχιερείς, Ιερείς, Διάκονοι, Μοναχοί και Μοναχές, Αναγνώστες, χοροί Ιεροψαλτών και πλήθος πιστού λαού τιμά τον Άγιο Σπυρίδωνα. Έτσι και φέτος. Όλα όμορφα. Δεν πρέπει όμως να μας ξενίζουν και να μας εντυπωσιάζουν, γιατί έτσι τιμά τους Αγίους του ο πιστός λαός.
Σ’ αυτόν τον πιστό λαό θα ήθελα να σταθώ για λίγο. Σ’ αυτόν τον πιστό λαό, που διδάσκει τόσα πολλά εμάς τους δήθεν πιστούς. Η ώρα είναι 04.15 της κυριωνύμου ημέρας εορτασμού του θαύματος του Αγίου Σπυρίδωνος και, πηγαίνοντας προς την εκκλησία του Αγίου μας για την Θεία Λειτουργία που θα αρχίσει στις 05.00, δύο διαφορετικές εικόνες συναντά κανείς περνώντας από την πλατεία.......

Από τη μια μεριά είναι τα μπαράκια, όπου νέοι άνθρωποι, ξενυχτώντας, λικνίζονται υπό τους απαλούς ήχους γλυκειάς μουσικής, συζητάνε, πίνουν το ποτό τους. Από την άλλη μεριά είναι τα σκαλάκια, τα σκαλάκια της εκκλησίας, τα σκαλάκια της πλατείας και μαζί και όλος ο κήπος της, όπου πάλι νέοι άνθρωποι, ξενυχτώντας, περιμένουν, υπό τους απαλούς ήχους της γλυκειάς ξάστερης βραδιάς, συζητώντας και προσευχόμενοι, να ανοίξει η πόρτα της εκκλησιάς, για να μπουν και να συμμετάσχουν στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας και στο κοινό Ποτήριο. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι δεν είναι μόνοι τους. Είναι μαζί και μεσήλικες και ηλικιωμένοι και παιδιά και μωρά.
Θα μπορούσε να πει κάποιος: Καλά, οι μεσήλικες και οι ηλικιωμένοι ήρθαν γιατί τώρα αποφάσισαν για τη σωτηρία της ψυχής τους. Καλά, τα παιδιά και τα μωρά ήρθαν γιατί τα έφεραν με το ζόρι οι γονείς τους. Ας αναρωτηθεί όμως: Αυτοί οι γονείς, γιατί ήρθαν; Ποιος τους έφερε; Οι νέοι άνθρωποι, οι έφηβοι, τα νέα ερωτευμένα ζευγάρια, γιατί ήρθαν; Και όλοι αυτοί, δεν ήρθαν διακοπές στην Κέρκυρα, δεν έμειναν στο πολυτελές ή, έστω, λιγότερο πολυτελές ξενοδοχείο τους και, με την ευκαιρία, πήγαν και στον Άγιο, είδαν και τη λιτανεία, έτσι, από έθιμο, από τουριστικό ενδιαφέρον, από περιέργεια. Ήρθαν αποκλειστικά για τον Άγιο και με την ευκαιρία βέβαια μπορεί να είδαν και την πόλη της Κέρκυρας. Ταλαιπωρήθηκαν σωματικά, αλλά αναπαύθηκαν πνευματικά.
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα. Δεν έχουν χαθεί τα πάντα. Δεν έχει πάρει όλη η νεολαία μας τον δρόμο της απωλείας. Υπάρχουν αυτοί που ξενυχτάνε για να προσευχηθούν. Υπάρχουν αυτοί που στέκονται όρθιοι στο κέντρο του ναού, χωρίς να ακουμπάνε σε τοίχο ή στασίδι, νέοι και ηλικιωμένοι και παρακολουθούν τις ιερές ακολουθίες για δύο και τρεις ώρες, χωρίς να γογγύζουν, χωρίς να κοιτάνε το ρολόι τους πότε θα τελειώσει, χωρίς να βαρυγκομούν για το κήρυγμα. Υπάρχουν αυτοί που περιμένουν υπομονετικά για πολλή ώρα στην ουρά για να μεταλάβουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας, έχοντας συναίσθηση του τι κάνουν και δεν το κάνουν από συνήθεια ερχόμενοι πέντε λεπτά πριν το τέλος ή και μετά το τέλος κάποιες φορές και ζητώντας ανυπόμονα να κοινωνήσουν για να προλάβουν το μπάνιο τους, τη βόλτα τους, το μαγείρεμα.
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα. Υπάρχει ελπίδα για όλους μας. Γιατί όλοι αυτοί που προτιμάνε τα «σκαλάκια» από τα «μπαράκια», γνωρίζουν ότι «τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία»[3]. Δηλαδή τα «μπαράκια» είναι κακό; Όχι βέβαια, αλλά «ταύτα δε έδει ποιήσαι, κακείνα μη αφιέναι»[4] . Και όλοι οι άλλοι; Η Εκκλησία μας εύχεται και προσεύχεται για όλους: «υπέρ των δι’ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων».
Εμείς ας ευχηθούμε, ο Θεός, ο «ετάζων καρδίας και δοκιμάζων νεφρούς του δούναι εκάστω κατά τας οδούς αυτού και κατά τους καρπούς των επιτηδευμάτων αυτού»[5], να θεωρήσει «ευλόγους τας αιτίας» των σωματικώς ή πνευματικώς απόντων της σημερινής εορτής και όλοι μαζί, με τις πρεσβείες του Αγίου μας, να βρεθούμε κοντά Του στην αιώνια ζωή.
______________________________

1. Οι σκέψεις αυτές γράφτηκαν για την εορτή του Αγίου Σπυρίδωνος της 11ης Αυγούστου.
2. Στην Κέρκυρα, με τον όρο «μπάσματα », εννοούμε την ακολουθία της δοξολογικής παρακλήσεως, κατά την οποία το Ιερό Σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος λιτανεύεται μέσα στον Ναό του και μπαίνει και πάλι στη λάρνακά του, ύστερα από παραμονή του επί τριήμερο στη θύρα του για προσκύνημα.
3. Μαρκ. , Θ΄, 29
4. Λουκ. , ΙΑ΄, 42_
5. Ιερεμίας , ΙΖ΄, 10