Η Καθημερινή του Σαββάτου (1/8/2009) είναι ένα αφιέρωμα στην ρεπουσιανή ιστορική αλήθεια. Με άρθρο της ίδιας της Ρεπούση, αλλά και του Τάκη Καμπύλη και της Μαρίας Κατσουνάκη η «Καθημερινή» μας μύησε στην ρεπουσιανή ιστορική αλήθεια.
Περί της Μικρασιατικής Καταστροφής και των σφαγών στη Σμύρνη
η Ρεπούση «αδιόρθωτος έμεινεν…η δούλη και δόλιος» παρά τις αντιδράσεις και την πολυδιατυπωμένη ιστορική αλήθεια. Επανέρχεται κάνοντας λόγο για «εκατέρωθεν σφαγές», για «θυματοποίηση του Ελληνισμού», και «εθνικά επιζήμιες αλήθειες που αμφισβητούν την αγαστή και μονοδιάστατη σχέση του χριστιανισμού με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και της ορθοδοξίας με τον Ελληνισμό».
Αλλά και ο Τάκης Καμπύλης αναφέρεται στην παρατήρηση του Π.Στάθη (ιστορικού ερευνήτη) για την ανθεκτικότητα του μύθου του κρυφού σχολειού που δεν υπήρξε όπως «αποκάλυψαν» οι σύγχρονοι ιστορικοί! Καταλήγει δε ο Καμπύλης με ειρωνικό ύφος γράφοντας «Η «μάχη» στην Ελλάδα για την Ιστορία συνεχίζεται, αν και ο «συνωστισμός» αποσύρθηκε και παρέμειναν τα «ματωμένα χώματα».
Τέλος η Μαρία Κατσουνάκη επιλέγει να γίνει μία από τους δεκάδες υπερασπιστές του Γαβρά και αποφαίνεται για το σχολικό μάθημα Ιστορίας: «Η σύγχρονη, όμως, κοινωνική διάσταση αυτής της παρέκκλισης, η έξαρση που συνοδεύεται από ακραίες λογοκριτικές ή απειλητικές παρεμβάσεις, τρέφεται από συγχύσεις, άγνοια και αδράνειες. Στην ελλειμματική ή μονομερή διδασκαλία της ιστορίας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στα τεχνικά περιγράμματα και τους ανώφελους περιορισμούς που αφαιρούν από την πολυπλοκότητα του αντικειμένου και ενισχύουν τη συνθηματολογία».
Στους τρεις αυτούς αρθρογράφους αλλά και στους άλλους ιστορικούς των τελευταίων ημερών, υπερασπιστές του Γαβρά και ξιφουλκούντες εναντίον της Εκκλησίας απαντούμε πως η ιστορική μνήμη του λαού δεν αλλάζει με τις γραφίδες και την ψευτοεπιστημοσύνη κάποιων καθηγητάδων ή δημοσιογράφων. Την αληθινή Ιστορία δεν γράφουν ούτε οι πανεπιστημιακοί της Ιστορίας στην ασφάλεια του γραφείου τους, ούτε οι δημοσιογράφοι επειδή διαθέτουν τα ΜΜΕ ως βήμα ιστορικής παρα-πληροφόρησης. Την αληθινή Ιστορία έγραψαν με αίμα (και όχι με μελάνι) οι ήρωες αληθινοί Έλληνες, όσοι θυσιάστηκαν στη Σμύρνη (μιας και ο λόγος για τη Μικρασία) και αλλού για να μπορούν ελεύθερα τώρα να μιλάνε ακόμη και οι ανιστόρητοι Ιστορικοί! Και ο λαός μας θυμάται πολύ καλά και γνωρίζει την ιστορία του βιωματικά, χωρίς να περιμένει να ακούσει τις εξυπνάδες των ψευτο-ιστορικών της εποχής μας, τις οποίες με μεγάλη ευκολία και άνεση τοποθετεί στον κάλαθο των αχρήστων όπου ανήκουν.
Αν η αληθινή θεολογία δεν είναι υπόθεση γραφείου αλλά δακρύων και αιμάτων των Οσίων και των Μαρτύρων της Πίστης, τότε και η αληθινή Ιστορία δεν γράφεται με μελάνι και πληκτρολόγιο αλλά με το αίμα και τη θυσία των ηρώων του γένους μας.
Περί της Μικρασιατικής Καταστροφής και των σφαγών στη Σμύρνη
η Ρεπούση «αδιόρθωτος έμεινεν…η δούλη και δόλιος» παρά τις αντιδράσεις και την πολυδιατυπωμένη ιστορική αλήθεια. Επανέρχεται κάνοντας λόγο για «εκατέρωθεν σφαγές», για «θυματοποίηση του Ελληνισμού», και «εθνικά επιζήμιες αλήθειες που αμφισβητούν την αγαστή και μονοδιάστατη σχέση του χριστιανισμού με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και της ορθοδοξίας με τον Ελληνισμό».Αλλά και ο Τάκης Καμπύλης αναφέρεται στην παρατήρηση του Π.Στάθη (ιστορικού ερευνήτη) για την ανθεκτικότητα του μύθου του κρυφού σχολειού που δεν υπήρξε όπως «αποκάλυψαν» οι σύγχρονοι ιστορικοί! Καταλήγει δε ο Καμπύλης με ειρωνικό ύφος γράφοντας «Η «μάχη» στην Ελλάδα για την Ιστορία συνεχίζεται, αν και ο «συνωστισμός» αποσύρθηκε και παρέμειναν τα «ματωμένα χώματα».
Τέλος η Μαρία Κατσουνάκη επιλέγει να γίνει μία από τους δεκάδες υπερασπιστές του Γαβρά και αποφαίνεται για το σχολικό μάθημα Ιστορίας: «Η σύγχρονη, όμως, κοινωνική διάσταση αυτής της παρέκκλισης, η έξαρση που συνοδεύεται από ακραίες λογοκριτικές ή απειλητικές παρεμβάσεις, τρέφεται από συγχύσεις, άγνοια και αδράνειες. Στην ελλειμματική ή μονομερή διδασκαλία της ιστορίας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στα τεχνικά περιγράμματα και τους ανώφελους περιορισμούς που αφαιρούν από την πολυπλοκότητα του αντικειμένου και ενισχύουν τη συνθηματολογία».
Στους τρεις αυτούς αρθρογράφους αλλά και στους άλλους ιστορικούς των τελευταίων ημερών, υπερασπιστές του Γαβρά και ξιφουλκούντες εναντίον της Εκκλησίας απαντούμε πως η ιστορική μνήμη του λαού δεν αλλάζει με τις γραφίδες και την ψευτοεπιστημοσύνη κάποιων καθηγητάδων ή δημοσιογράφων. Την αληθινή Ιστορία δεν γράφουν ούτε οι πανεπιστημιακοί της Ιστορίας στην ασφάλεια του γραφείου τους, ούτε οι δημοσιογράφοι επειδή διαθέτουν τα ΜΜΕ ως βήμα ιστορικής παρα-πληροφόρησης. Την αληθινή Ιστορία έγραψαν με αίμα (και όχι με μελάνι) οι ήρωες αληθινοί Έλληνες, όσοι θυσιάστηκαν στη Σμύρνη (μιας και ο λόγος για τη Μικρασία) και αλλού για να μπορούν ελεύθερα τώρα να μιλάνε ακόμη και οι ανιστόρητοι Ιστορικοί! Και ο λαός μας θυμάται πολύ καλά και γνωρίζει την ιστορία του βιωματικά, χωρίς να περιμένει να ακούσει τις εξυπνάδες των ψευτο-ιστορικών της εποχής μας, τις οποίες με μεγάλη ευκολία και άνεση τοποθετεί στον κάλαθο των αχρήστων όπου ανήκουν.
Αν η αληθινή θεολογία δεν είναι υπόθεση γραφείου αλλά δακρύων και αιμάτων των Οσίων και των Μαρτύρων της Πίστης, τότε και η αληθινή Ιστορία δεν γράφεται με μελάνι και πληκτρολόγιο αλλά με το αίμα και τη θυσία των ηρώων του γένους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου