Ο Καθηγητής της Δογματικης στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης με επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος ζητά από τους Ιεράρχες να ασχοληθούν με το κείμενο της Ραβέννας και να πάρουν θέση στο ζήτημα του παπικού πρωτείου πριν την κρίσημη σύνοδο της μικτής επιτροπής διαλόγου ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών τον προσεχή Οκτώβριο στήν Κύπρο.
Ανάλογη επιστολή ο κ. Καθηγητής απέστειλε καί προς τους Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου, αλλά και προς την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους.
Το κείμενο της επιστολής έχει ως εξής:
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Θεσσαλονίκη, 10-9-2009
ΤΟΜΕΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ
-----------
541 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλ. Γραφ. 2310-996957
Οἰκ. 2310-342938
Πρός
τήν Ἱερά Σύνοδο
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰ. Γενναδίου 14
11521 Ἀθήνα
Κοινοποίηση: Σέ ὅλους τούς Ἱεράρχες
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς,
Παρακολουθώντας μέ βαθύ αἴσθημα εὐθύνης τήν ἐκκλησιαστική κατάσταση τῆς ἐποχῆς μας, ὡς ἁπλός πιστός ἀλλά καί ὡς Πανεπιστημιακός Καθηγητής τῆς Δογματικῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, θά ἤθελα νά ἀπευθυνθῶ εὐλαβῶς πρός Σᾶς, ὡς τήν Ἀνώτατη Διοίκηση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μας, γιά ἕνα σοβαρότατο θεολογικό θέμα.
Ὁ λόγος, πού μέ ὁδήγησε στήν ἀποστολή αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς, προέκυψε ἀπό τήν ἐπικοινωνία μου μέ κάποιους Μητροπολίτες........
Σέ σχετική ἐρώτησή μου πρός Αὐτούς, ἄν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συζήτησε ἐν Συνόδῳ καί ἔλαβε θέση ἔναντι τοῦ ἐπικειμένου Διμεροῦς Θεολογικοῦ Διαλόγου γιά τό παπικό πρωτεῖο, ἀπάντησαν ὅτι ἀγνοοῦσαν τό ὅλο ζήτημα. Ἔτσι, ἔκρινα σκόπιμο νά Σᾶς γράψω τά παρακάτω.
Τόν Ὀκτώβριο τοῦ τρέχοντος ἔτους θά γίνει στήν Κύπρο ἡ κρισιμότερη ἴσως ἕως τώρα Συνέλευση τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς γιά τόν Θεολογικό Διάλογο Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν. Ἐπειδή τό Κοινό Κείμενο, πού θά προκύψει ἀπό τή Συνέλευση αὐτή, θά ἔχει καταλυτική σημασία στήν ἐξέλιξη τῶν σχέσεων τῶν δύο διαλεγομένων μερῶν, θεωρῶ χρέος μου νά Σᾶς παρακαλέσω θερμῶς νά συγκαλέσετε τό συντομότερο δυνατόν ἔκτακτη Σύνοδο Ἱεραρχίας, προκειμένου νά ἀσχοληθεῖ ἐπισταμένως μέ τό συγκεκριμένο περιεχόμενο τοῦ Θεολογικοῦ αὐτοῦ Διαλόγου.
Ἡ Μικτή Διεθνής Ἐπιτροπή θά ἀσχοληθεῖ συγκεκριμένα μέ τό «ρόλο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης ἐν τῇ κοινωνίᾳ ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν» (βλ. Κείμενο τῆς Ραβέννας, παράγρ. 45). Ταπεινῶς φρονῶ, ὅτι ἄν ἡ Σεπτή Ἱεραρχία μας συζητήσει θεολογικῶς τό θέμα καί τοποθετηθεῖ μέ σαφήνεια σ’ αὐτό, θά καταστήσει καθοριστική τήν παρουσία τοῦ ἐκπροσώπου τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μας στή Μικτή Ἐπιτροπή καί εἰδικότερα στήν τελική διαμόρφωση τοῦ Κοινοῦ Κειμένου τῆς Διεθνοῦς Συνελεύσεως. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ Ἱεραρχία μας θά λειτουργήσει ἐγκαίρως καί προληπτικῶς, γιά νά μή χρειαστεῖ νά παρέμβει ἀργότερα θεραπευτικῶς, ὡς ὀφείλει, κρίνοντας ἐκ τῶν ὑστέρων τίς ἐνδεχόμενες θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές ἀστοχίες τοῦ Κοινοῦ Κειμένου, πράγμα πού ἔμμεσα θά ἐκθέσει καί τόν ἐντεταλμένο ἐκπρόσωπό της στή Μικτή Ἐπιτροπή.
Ἐπιπροσθέτως, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά ἐκφράσω μέ κάθε δυνατή συντομία καί τήν θεολογική ἄποψή μου στό ὑπό συζήτηση θέμα. Ἡ προγραμματισμένη θεολογική συζήτηση γιά τό πρωτεῖο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης «εἰς μεγαλύτερον βάθος», τόν προσεχῆ Ὀκτώβριο στήν Κύπρο, εἶναι μεθοδολογικῶς ἄκαιρη καί οὐσιαστικά προθύστερη. Καί τοῦτο, γιατί, σύμφωνα μέ τή θεολογική καί πατερική δεοντολογία, θά πρέπει νά προηγηθεῖ ὁπωσδήποτε ἡ θεολογική συζήτηση γιά τή θεμελιώδη διαφορά μας μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς στό δόγμα καί εἰδικότερα στό filioque, τό ἀλάθητο καί τήν κτιστή θεία Χάρη, πού ἐσφαλμένα ἐξακολουθοῦν νά ὑποστηρίζουν. Οἱ δογματικές αὐτές κακοδοξίες ἐνεργοῦν προσδιοριστικά στό χαρακτήρα τῆς ταυτότητας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καί κενώνουν θεολογικά τήν Ἐκκλησιολογία καί τήν Μυστηριολογία του, κενώνουν δηλαδή οὐσιαστικά τόν κατεξοχήν χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας ὡς «κοινωνίας θεώσεως» τοῦ ἀνθρώπου.
Μόνο μετά τήν ἀπόλυτη ταυτότητά μας στό δόγμα, μπορεῖ νά ἀκολουθήσει συζήτηση γιά τόν τρόπο διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διαφορά μας στό δόγμα, σύμφωνα μέ τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων πού σαφῶς προκύπτει ἀπό τά Πρακτικά τους, θέτει ἐκτός Ἐκκλησίας τούς Ρωμαιοκαθολικούς, πράγμα πού ἐπιβεβαιώνεται ἐμπειρικῶς ἀπό τήν ἐπί μία χιλιετία διακοπή τῆς μεταξύ μας διαμυστηριακῆς κοινωνίας.
Εὔλογα, λοιπόν, προκύπτει τό θεολογικό ἐρώτημα: Πῶς θά μπορέσουμε νά συζητήσουμε ὀρθολογικῶς στόν ἐπικείμενο Θεολογικό Διάλογο μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς γιά τή θεσμική-ἱεραρχική θέση ἑνός προσώπου (δηλαδή τοῦ Πάπα) ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἐνόσῳ τό πρόσωπο αὐτό βρίσκεται ἀκόμη οὐσιαστικά ἀλλά καί τυπικά ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας;
Ἄν, παρά ταῦτα, γίνει θεωρητικά μόνο συζήτηση γιά τό πρωτεῖο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ καί ἐδῶ νά ὑπενθυμίσω τήν ἀδιαμφισβήτητη ἱστορική ἀλήθεια, ὅτι ποτέ ἡ Ἐκκλησία κατά τήν πρώτη χιλιετία δέν ἀνεγνώρισε στόν Ἐπίσκοπο Ρώμης πρωτεῖο αὐθεντίας καί ἐξουσίας σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ἡ ὑπέρτατη αὐθεντία στήν ἀνά τήν Οἰκουμένη Ἐκκλησία ἀσκεῖτο πάντοτε καί μόνον ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.
Ἄλλωστε, ποτέ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν δέχτηκε τό παπικό πρωτεῖο, ὅπως αὐτό κατανοήθηκε καί ἑρμηνεύτηκε ἀπό τήν Α΄ Βατικανή Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀνεκήρυξε τόν Πάπα ὡς ἀλάθητο ἐκφραστή τῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας μέ δυνατότητα νά εἶναι ἀντίθετος ἀκόμη καί μέ τίς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Πάπας στή Λατινική Δύση - μέ τό δογματικῶς κατοχυρωμένο καί ἀπό τήν Β΄ Βατικανή Σύνοδο «ἀλάθητό» του καί τό διεκδικούμενο πρωτεῖο ἐξουσίας σ’ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία - ἔχει πάρει αὐθαιρέτως τή θέση τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας στήν Παγκόσμια Ἐκκλησία.
Κατά συνέπεια, μέ τήν παραπάνω ἐκκλησιολογικοῦ χαρακτήρα κατανόηση τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας ἀκυρώνεται ὄχι ἁπλῶς καί μόνον τό συνοδικό σύστημα διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά οὐσιαστικά καί αὐτή ἡ ἴδια ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ αὐτήν.
Μέ ὅσα ἐν συντομίᾳ ἔγραψα, ἀπευθύνομαι σέ Σᾶς Σεπτοί Ἱεράρχες μας, γιά νά Σᾶς ἐκφράσω τίς ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτήρα ἀνησυχίες μου καί παράλληλα νά θέσω ὑπόψη Σας μιά συνοπτική θεολογική ἀποτίμησή μου γιά τή μεθοδολογία καί τό περιεχόμενο τοῦ συγκεκριμένου διμεροῦς Θεολογικοῦ Διαλόγου στό πλαίσιο τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς.
Εὐελπιστῶ, ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο κατευθύνει τό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά ὀρθοτομεῖ τό λόγο τῆς Ἀληθείας, θά ἐκφραστεῖ δι’ Ὑμῶν, ἀφοῦ ὁ Τριαδικός μας Θεός εὐδόκησε συνοδικῶς νά ἐκφράζεται θεσμικά ἡ Ἐκκλησία Του.
Μέ βαθύτατο σεβασμό
ἀσπάζομαι τήν δεξιά Σας
Δημήτριος Τσελεγγίδης
Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς
τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου
Intervenţie a profesorului Dimitrios Tselenghidis pe lângă Sfântul Sinod al Bisericii Greciei pentru dialogul cu catolicii
Profesorul de dogmatică de la Facultatea de Teologie a Universităţii Aristotelice din Tesalonic, domnul Dimitrios Tselenghidis, în scrisoarea sa către Sfântul Sinod al Bisericii Greciei cere de la ierarhi să se ocupe cu textul de la Ravenna şi să ia o poziţie în chestiunea primatului papal înainte de întrunirea critică a Comisiei Mixte de Dialog între ortodocşi şi romano-catolici în luna octombrie ce se apropie, în Cipru. O scrisoare asemănătoare domnul profesor a trimis şi către Sfântul Sinod al Bisericii Ciprului, dar şi către Sfânta Chinotită a Sfântului Munte. Textul scrisorii este următorul:
Universitatea Aristotelică din Tesalonic,
Facultatea de Teologie,
Secţia Teologie, 10.09.2009,
Catedra de Teologie Dogmatică
Profesor Dimitrios Tselenghidis,
54121 Tesalonic
Telefon birou: 2310-996 957
Telefon domiciliu: 2310-34 2938
Către Sfântul Sinod al Bisericii Greciei
Ἰ. Γενναδίου 14
11521 Ἀθήνα
Notificare: Către toţi ierarhii Bisericii Greciei
Preafericite Sfinţite Preşedinte, Înaltpreasfinţiţi Arhierei,
Urmărind cu un profund sentiment de responsabilitate situaţia bisericească din epoca noastră ca simplu credincios, dar şi ca profesor universitar de Teologie Dogmatică a Bisericii, aş vrea să mă adresez Dumneavoastră cu evlavie ca spre cea mai înaltă autoritate a Bisericii noastre locale în legătură cu o temă teologică foarte serioasă.
Pricina care m-a determinat la trimiterea acestei scrisori a rezultat din contactul meu cu unii mitropoliţi.
La întrebarea mea precisă adresată Acestora, dacă Biserica Greciei a discutat în Sinod şi a luat o poziţie vizavi de respectivul dialog teologic bilateral referitor la primatul papal, au răspuns că nu au cunoştinţă de toată această chestiune. Astfel, am considerat oportun să vă scriu cele de mai jos.
În luna octombrie a anului în curs va avea loc în Cipru, după cum se ştie, poate cea mai critică de până acum Întrunire a Comisiei Mixte Internaţionale pentru Dialogul Teologic dintre ortodocşi şi romano-catolici.
Deoarece Textul Comun, care se va emite de către această Întrunire va avea o importanţă catalizatoare în ceea ce priveşte evoluţia relaţiilor dintre cele două părţi în dialog, consider de datoria mea să vă rog stăruitor să întruniţi cât mai curând posibil Sinodul Extraordinar al Ierarhiei, pentru a dezbate cu atenţie conţinutul exact al acestui Dialog Teologic.
Comisia Mixtă Internaţională se va ocupa mai exact cu „rolul episcopului Romei în societatea (comuniunea) tuturor Bisericilor” (vezi Textul de la Ravenna, paragraful 45). Cu smerenie gândesc că, dacă respectabila noastră Ierarhie va discuta teologic tema şi se va raporta cu elocvenţă la ea, va fi hotărâtoare prezenţa reprezentantului Bisericii noastre locale în Comisia Mixtă şi, în special, la redactarea finală a Textului Comun al Întrunirii Internaţionale.
În acest fel ierarhia noastră va acţiona în timp util şi preventiv, pentru a nu trebui să intervină mai târziu pentru a vindeca, după cum va trebui în funcţie de necesităţi, judecând din cele de pe urmă, posibilele eşecuri teologice şi ecleziologice din Textul Comun, fapt care, indirect, va expune şi pe reprezentantul ei trimis în Comisia Mixtă.
În plus, să mi se îngăduie să exprim cât mai concis posibil şi părerea mea teologică asupra temei în discuţie. Dezbaterea teologică programată despre primatul episcopului Romei „într-o mai mare profunzime”, în luna octombrie ce se apropie, în Cipru, este din punct de vedere metodologic grăbită şi în esenţă prematură. Şi lucrul acesta deoarece, conform deontologiei teologice patristice, va trebui să anticipeze numaidecât dezbaterea teologică despre diferenţa de bază dintre noi şi romano-catolici în ceea ce priveşte dogma, şi în mod deosebit, în ceea ce priveşte Filioque, infailibilitatea şi harul creat, pe care în mod greşit continuă să le susţină. Aceste erezii dogmatice contribuie definitoriu la conturarea identităţii romano-catolicismului şi golesc din punct de vedere teologic eclesiologia şi misteriologia lui, adică desfiinţează în mod esenţial caracterul prin excelenţă al Bisericii de „comuniune (societate) a îndumnezeirii” omului.
Doar după deplina noastră identitate în dogmă poate urma o dezbatere despre modul de conducere a Bisericii. Diferenţierea noastră în dogmă, conform literei şi duhului Sinoadelor Ecumenice, care reiese clar din Actele lor, îi aşează pe romano-catolici în afara Bisericii, fapt care se confirmă şi empiric de întreruperea comuniunii inter-sacramentale dintre noi vreme de o mie de ani.
Aşadar, cum era de aşteptat, rezultă următoarea întrebare teologică: cum vom putea să discutăm raţional în respectivul Dialog Teologic cu romano-catolicii despre poziţia instituţional-ierarhică a unei persoane (adică a papei) în Biserică, de vreme ce această persoană se află încă esenţial, dar şi formal, în afara Bisericii?
Dacă totuşi va avea loc doar teoretic o dezbatere despre primatul episcopului Romei, să mi se permită şi aici să amintesc adevărul istoric indiscutabil că: niciodată Biserica în primul mileniu nu a recunoscut episcopului Romei vreun primat de autoritate şi jurisdicţie pe plan universal. Autoritatea supremă în Biserica din întreaga lume (Οικουμένη) a fost exercitată întotdeauna numai şi numai de către Sinoadele Ecumenice.
De altfel, niciodată Biserica Ortodoxă nu a acceptat primatul papal, cum a fost înţeles şi interpretat acesta de către Conciliul I Vatican, care l-a proclamat pe papa ca interpret infailibil al conştiinţei Bisericii cu posibilitatea de a fi în opoziţie chiar şi cu hotărârile vreunui Sinod Ecumenic. Cu alte cuvinte, papa în Apusul catolic - prin „infailibilitatea” sa reglementată dogmatic şi de către Conciliul II Vatican şi prin primatul jurisdicţional revendicat peste întreaga Biserică - a luat în mod arbitrar locul Duhului Adevărului în Biserica Universală.
În consecinţă, prin înţelegerea primatului jurisdicţional al papei cu caracter eclezial se anulează nu pur-şi-simplu şi nu doar sistemul sinodal de conducere al Bisericii, ci în mod esenţial însăşi prezenţa Sfântului Duh în ea.
Cu toate cele scrise pe scurt, mă adresez Dumneavoastră, respectabililor noştri ierarhi, pentru a vă exprima neliniştile mele cu caracter eclezial şi în acelaşi timp să aduc în atenţia Dumneavoastră o evaluare teologică rezumativă asupra metodologiei şi conţinutului respectivului Dialog Teologic bilateral în cadrul Comisiei Mixte Internaţionale.
Sper că Sfântul Duh care îndreptează fiinţa Bisericii, ca să înveţe drept cuvântul Adevărului, se va exprima prin Dumneavoastră, pentru că Dumnezeul nostru Treimic a binevoit ca în mod sinodal Biserica Lui să se exprime instituţional.
Cu profund respect sărut dreapta Dumneavoastră,
Dimitrios Tselenghidis,
Profesor la Facultatea de Teologie
din cadrul Universităţii Aristotelice – Tesalonic
Ανάλογη επιστολή ο κ. Καθηγητής απέστειλε καί προς τους Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κύπρου, αλλά και προς την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους.
Το κείμενο της επιστολής έχει ως εξής:
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Θεσσαλονίκη, 10-9-2009
ΤΟΜΕΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ
-----------
541 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλ. Γραφ. 2310-996957
Οἰκ. 2310-342938
Πρός
τήν Ἱερά Σύνοδο
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰ. Γενναδίου 14
11521 Ἀθήνα
Κοινοποίηση: Σέ ὅλους τούς Ἱεράρχες
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς,
Παρακολουθώντας μέ βαθύ αἴσθημα εὐθύνης τήν ἐκκλησιαστική κατάσταση τῆς ἐποχῆς μας, ὡς ἁπλός πιστός ἀλλά καί ὡς Πανεπιστημιακός Καθηγητής τῆς Δογματικῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, θά ἤθελα νά ἀπευθυνθῶ εὐλαβῶς πρός Σᾶς, ὡς τήν Ἀνώτατη Διοίκηση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μας, γιά ἕνα σοβαρότατο θεολογικό θέμα.
Ὁ λόγος, πού μέ ὁδήγησε στήν ἀποστολή αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς, προέκυψε ἀπό τήν ἐπικοινωνία μου μέ κάποιους Μητροπολίτες........
Σέ σχετική ἐρώτησή μου πρός Αὐτούς, ἄν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συζήτησε ἐν Συνόδῳ καί ἔλαβε θέση ἔναντι τοῦ ἐπικειμένου Διμεροῦς Θεολογικοῦ Διαλόγου γιά τό παπικό πρωτεῖο, ἀπάντησαν ὅτι ἀγνοοῦσαν τό ὅλο ζήτημα. Ἔτσι, ἔκρινα σκόπιμο νά Σᾶς γράψω τά παρακάτω.
Τόν Ὀκτώβριο τοῦ τρέχοντος ἔτους θά γίνει στήν Κύπρο ἡ κρισιμότερη ἴσως ἕως τώρα Συνέλευση τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς γιά τόν Θεολογικό Διάλογο Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν. Ἐπειδή τό Κοινό Κείμενο, πού θά προκύψει ἀπό τή Συνέλευση αὐτή, θά ἔχει καταλυτική σημασία στήν ἐξέλιξη τῶν σχέσεων τῶν δύο διαλεγομένων μερῶν, θεωρῶ χρέος μου νά Σᾶς παρακαλέσω θερμῶς νά συγκαλέσετε τό συντομότερο δυνατόν ἔκτακτη Σύνοδο Ἱεραρχίας, προκειμένου νά ἀσχοληθεῖ ἐπισταμένως μέ τό συγκεκριμένο περιεχόμενο τοῦ Θεολογικοῦ αὐτοῦ Διαλόγου.
Ἡ Μικτή Διεθνής Ἐπιτροπή θά ἀσχοληθεῖ συγκεκριμένα μέ τό «ρόλο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης ἐν τῇ κοινωνίᾳ ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν» (βλ. Κείμενο τῆς Ραβέννας, παράγρ. 45). Ταπεινῶς φρονῶ, ὅτι ἄν ἡ Σεπτή Ἱεραρχία μας συζητήσει θεολογικῶς τό θέμα καί τοποθετηθεῖ μέ σαφήνεια σ’ αὐτό, θά καταστήσει καθοριστική τήν παρουσία τοῦ ἐκπροσώπου τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μας στή Μικτή Ἐπιτροπή καί εἰδικότερα στήν τελική διαμόρφωση τοῦ Κοινοῦ Κειμένου τῆς Διεθνοῦς Συνελεύσεως. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ Ἱεραρχία μας θά λειτουργήσει ἐγκαίρως καί προληπτικῶς, γιά νά μή χρειαστεῖ νά παρέμβει ἀργότερα θεραπευτικῶς, ὡς ὀφείλει, κρίνοντας ἐκ τῶν ὑστέρων τίς ἐνδεχόμενες θεολογικές καί ἐκκλησιολογικές ἀστοχίες τοῦ Κοινοῦ Κειμένου, πράγμα πού ἔμμεσα θά ἐκθέσει καί τόν ἐντεταλμένο ἐκπρόσωπό της στή Μικτή Ἐπιτροπή.
Ἐπιπροσθέτως, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά ἐκφράσω μέ κάθε δυνατή συντομία καί τήν θεολογική ἄποψή μου στό ὑπό συζήτηση θέμα. Ἡ προγραμματισμένη θεολογική συζήτηση γιά τό πρωτεῖο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης «εἰς μεγαλύτερον βάθος», τόν προσεχῆ Ὀκτώβριο στήν Κύπρο, εἶναι μεθοδολογικῶς ἄκαιρη καί οὐσιαστικά προθύστερη. Καί τοῦτο, γιατί, σύμφωνα μέ τή θεολογική καί πατερική δεοντολογία, θά πρέπει νά προηγηθεῖ ὁπωσδήποτε ἡ θεολογική συζήτηση γιά τή θεμελιώδη διαφορά μας μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς στό δόγμα καί εἰδικότερα στό filioque, τό ἀλάθητο καί τήν κτιστή θεία Χάρη, πού ἐσφαλμένα ἐξακολουθοῦν νά ὑποστηρίζουν. Οἱ δογματικές αὐτές κακοδοξίες ἐνεργοῦν προσδιοριστικά στό χαρακτήρα τῆς ταυτότητας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καί κενώνουν θεολογικά τήν Ἐκκλησιολογία καί τήν Μυστηριολογία του, κενώνουν δηλαδή οὐσιαστικά τόν κατεξοχήν χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας ὡς «κοινωνίας θεώσεως» τοῦ ἀνθρώπου.
Μόνο μετά τήν ἀπόλυτη ταυτότητά μας στό δόγμα, μπορεῖ νά ἀκολουθήσει συζήτηση γιά τόν τρόπο διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διαφορά μας στό δόγμα, σύμφωνα μέ τό γράμμα καί τό πνεῦμα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων πού σαφῶς προκύπτει ἀπό τά Πρακτικά τους, θέτει ἐκτός Ἐκκλησίας τούς Ρωμαιοκαθολικούς, πράγμα πού ἐπιβεβαιώνεται ἐμπειρικῶς ἀπό τήν ἐπί μία χιλιετία διακοπή τῆς μεταξύ μας διαμυστηριακῆς κοινωνίας.
Εὔλογα, λοιπόν, προκύπτει τό θεολογικό ἐρώτημα: Πῶς θά μπορέσουμε νά συζητήσουμε ὀρθολογικῶς στόν ἐπικείμενο Θεολογικό Διάλογο μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς γιά τή θεσμική-ἱεραρχική θέση ἑνός προσώπου (δηλαδή τοῦ Πάπα) ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἐνόσῳ τό πρόσωπο αὐτό βρίσκεται ἀκόμη οὐσιαστικά ἀλλά καί τυπικά ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας;
Ἄν, παρά ταῦτα, γίνει θεωρητικά μόνο συζήτηση γιά τό πρωτεῖο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ καί ἐδῶ νά ὑπενθυμίσω τήν ἀδιαμφισβήτητη ἱστορική ἀλήθεια, ὅτι ποτέ ἡ Ἐκκλησία κατά τήν πρώτη χιλιετία δέν ἀνεγνώρισε στόν Ἐπίσκοπο Ρώμης πρωτεῖο αὐθεντίας καί ἐξουσίας σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ἡ ὑπέρτατη αὐθεντία στήν ἀνά τήν Οἰκουμένη Ἐκκλησία ἀσκεῖτο πάντοτε καί μόνον ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.
Ἄλλωστε, ποτέ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν δέχτηκε τό παπικό πρωτεῖο, ὅπως αὐτό κατανοήθηκε καί ἑρμηνεύτηκε ἀπό τήν Α΄ Βατικανή Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀνεκήρυξε τόν Πάπα ὡς ἀλάθητο ἐκφραστή τῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας μέ δυνατότητα νά εἶναι ἀντίθετος ἀκόμη καί μέ τίς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Πάπας στή Λατινική Δύση - μέ τό δογματικῶς κατοχυρωμένο καί ἀπό τήν Β΄ Βατικανή Σύνοδο «ἀλάθητό» του καί τό διεκδικούμενο πρωτεῖο ἐξουσίας σ’ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία - ἔχει πάρει αὐθαιρέτως τή θέση τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας στήν Παγκόσμια Ἐκκλησία.
Κατά συνέπεια, μέ τήν παραπάνω ἐκκλησιολογικοῦ χαρακτήρα κατανόηση τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας ἀκυρώνεται ὄχι ἁπλῶς καί μόνον τό συνοδικό σύστημα διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά οὐσιαστικά καί αὐτή ἡ ἴδια ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ αὐτήν.
Μέ ὅσα ἐν συντομίᾳ ἔγραψα, ἀπευθύνομαι σέ Σᾶς Σεπτοί Ἱεράρχες μας, γιά νά Σᾶς ἐκφράσω τίς ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτήρα ἀνησυχίες μου καί παράλληλα νά θέσω ὑπόψη Σας μιά συνοπτική θεολογική ἀποτίμησή μου γιά τή μεθοδολογία καί τό περιεχόμενο τοῦ συγκεκριμένου διμεροῦς Θεολογικοῦ Διαλόγου στό πλαίσιο τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς.
Εὐελπιστῶ, ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο κατευθύνει τό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά ὀρθοτομεῖ τό λόγο τῆς Ἀληθείας, θά ἐκφραστεῖ δι’ Ὑμῶν, ἀφοῦ ὁ Τριαδικός μας Θεός εὐδόκησε συνοδικῶς νά ἐκφράζεται θεσμικά ἡ Ἐκκλησία Του.
Μέ βαθύτατο σεβασμό
ἀσπάζομαι τήν δεξιά Σας
Δημήτριος Τσελεγγίδης
Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς
τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου
Intervenţie a profesorului Dimitrios Tselenghidis pe lângă Sfântul Sinod al Bisericii Greciei pentru dialogul cu catolicii
Profesorul de dogmatică de la Facultatea de Teologie a Universităţii Aristotelice din Tesalonic, domnul Dimitrios Tselenghidis, în scrisoarea sa către Sfântul Sinod al Bisericii Greciei cere de la ierarhi să se ocupe cu textul de la Ravenna şi să ia o poziţie în chestiunea primatului papal înainte de întrunirea critică a Comisiei Mixte de Dialog între ortodocşi şi romano-catolici în luna octombrie ce se apropie, în Cipru. O scrisoare asemănătoare domnul profesor a trimis şi către Sfântul Sinod al Bisericii Ciprului, dar şi către Sfânta Chinotită a Sfântului Munte. Textul scrisorii este următorul:
Universitatea Aristotelică din Tesalonic,
Facultatea de Teologie,
Secţia Teologie, 10.09.2009,
Catedra de Teologie Dogmatică
Profesor Dimitrios Tselenghidis,
54121 Tesalonic
Telefon birou: 2310-996 957
Telefon domiciliu: 2310-34 2938
Către Sfântul Sinod al Bisericii Greciei
Ἰ. Γενναδίου 14
11521 Ἀθήνα
Notificare: Către toţi ierarhii Bisericii Greciei
Preafericite Sfinţite Preşedinte, Înaltpreasfinţiţi Arhierei,
Urmărind cu un profund sentiment de responsabilitate situaţia bisericească din epoca noastră ca simplu credincios, dar şi ca profesor universitar de Teologie Dogmatică a Bisericii, aş vrea să mă adresez Dumneavoastră cu evlavie ca spre cea mai înaltă autoritate a Bisericii noastre locale în legătură cu o temă teologică foarte serioasă.
Pricina care m-a determinat la trimiterea acestei scrisori a rezultat din contactul meu cu unii mitropoliţi.
La întrebarea mea precisă adresată Acestora, dacă Biserica Greciei a discutat în Sinod şi a luat o poziţie vizavi de respectivul dialog teologic bilateral referitor la primatul papal, au răspuns că nu au cunoştinţă de toată această chestiune. Astfel, am considerat oportun să vă scriu cele de mai jos.
În luna octombrie a anului în curs va avea loc în Cipru, după cum se ştie, poate cea mai critică de până acum Întrunire a Comisiei Mixte Internaţionale pentru Dialogul Teologic dintre ortodocşi şi romano-catolici.
Deoarece Textul Comun, care se va emite de către această Întrunire va avea o importanţă catalizatoare în ceea ce priveşte evoluţia relaţiilor dintre cele două părţi în dialog, consider de datoria mea să vă rog stăruitor să întruniţi cât mai curând posibil Sinodul Extraordinar al Ierarhiei, pentru a dezbate cu atenţie conţinutul exact al acestui Dialog Teologic.
Comisia Mixtă Internaţională se va ocupa mai exact cu „rolul episcopului Romei în societatea (comuniunea) tuturor Bisericilor” (vezi Textul de la Ravenna, paragraful 45). Cu smerenie gândesc că, dacă respectabila noastră Ierarhie va discuta teologic tema şi se va raporta cu elocvenţă la ea, va fi hotărâtoare prezenţa reprezentantului Bisericii noastre locale în Comisia Mixtă şi, în special, la redactarea finală a Textului Comun al Întrunirii Internaţionale.
În acest fel ierarhia noastră va acţiona în timp util şi preventiv, pentru a nu trebui să intervină mai târziu pentru a vindeca, după cum va trebui în funcţie de necesităţi, judecând din cele de pe urmă, posibilele eşecuri teologice şi ecleziologice din Textul Comun, fapt care, indirect, va expune şi pe reprezentantul ei trimis în Comisia Mixtă.
În plus, să mi se îngăduie să exprim cât mai concis posibil şi părerea mea teologică asupra temei în discuţie. Dezbaterea teologică programată despre primatul episcopului Romei „într-o mai mare profunzime”, în luna octombrie ce se apropie, în Cipru, este din punct de vedere metodologic grăbită şi în esenţă prematură. Şi lucrul acesta deoarece, conform deontologiei teologice patristice, va trebui să anticipeze numaidecât dezbaterea teologică despre diferenţa de bază dintre noi şi romano-catolici în ceea ce priveşte dogma, şi în mod deosebit, în ceea ce priveşte Filioque, infailibilitatea şi harul creat, pe care în mod greşit continuă să le susţină. Aceste erezii dogmatice contribuie definitoriu la conturarea identităţii romano-catolicismului şi golesc din punct de vedere teologic eclesiologia şi misteriologia lui, adică desfiinţează în mod esenţial caracterul prin excelenţă al Bisericii de „comuniune (societate) a îndumnezeirii” omului.
Doar după deplina noastră identitate în dogmă poate urma o dezbatere despre modul de conducere a Bisericii. Diferenţierea noastră în dogmă, conform literei şi duhului Sinoadelor Ecumenice, care reiese clar din Actele lor, îi aşează pe romano-catolici în afara Bisericii, fapt care se confirmă şi empiric de întreruperea comuniunii inter-sacramentale dintre noi vreme de o mie de ani.
Aşadar, cum era de aşteptat, rezultă următoarea întrebare teologică: cum vom putea să discutăm raţional în respectivul Dialog Teologic cu romano-catolicii despre poziţia instituţional-ierarhică a unei persoane (adică a papei) în Biserică, de vreme ce această persoană se află încă esenţial, dar şi formal, în afara Bisericii?
Dacă totuşi va avea loc doar teoretic o dezbatere despre primatul episcopului Romei, să mi se permită şi aici să amintesc adevărul istoric indiscutabil că: niciodată Biserica în primul mileniu nu a recunoscut episcopului Romei vreun primat de autoritate şi jurisdicţie pe plan universal. Autoritatea supremă în Biserica din întreaga lume (Οικουμένη) a fost exercitată întotdeauna numai şi numai de către Sinoadele Ecumenice.
De altfel, niciodată Biserica Ortodoxă nu a acceptat primatul papal, cum a fost înţeles şi interpretat acesta de către Conciliul I Vatican, care l-a proclamat pe papa ca interpret infailibil al conştiinţei Bisericii cu posibilitatea de a fi în opoziţie chiar şi cu hotărârile vreunui Sinod Ecumenic. Cu alte cuvinte, papa în Apusul catolic - prin „infailibilitatea” sa reglementată dogmatic şi de către Conciliul II Vatican şi prin primatul jurisdicţional revendicat peste întreaga Biserică - a luat în mod arbitrar locul Duhului Adevărului în Biserica Universală.
În consecinţă, prin înţelegerea primatului jurisdicţional al papei cu caracter eclezial se anulează nu pur-şi-simplu şi nu doar sistemul sinodal de conducere al Bisericii, ci în mod esenţial însăşi prezenţa Sfântului Duh în ea.
Cu toate cele scrise pe scurt, mă adresez Dumneavoastră, respectabililor noştri ierarhi, pentru a vă exprima neliniştile mele cu caracter eclezial şi în acelaşi timp să aduc în atenţia Dumneavoastră o evaluare teologică rezumativă asupra metodologiei şi conţinutului respectivului Dialog Teologic bilateral în cadrul Comisiei Mixte Internaţionale.
Sper că Sfântul Duh care îndreptează fiinţa Bisericii, ca să înveţe drept cuvântul Adevărului, se va exprima prin Dumneavoastră, pentru că Dumnezeul nostru Treimic a binevoit ca în mod sinodal Biserica Lui să se exprime instituţional.
Cu profund respect sărut dreapta Dumneavoastră,
Dimitrios Tselenghidis,
Profesor la Facultatea de Teologie
din cadrul Universităţii Aristotelice – Tesalonic
2 σχόλια:
Μπράβο στον καθηγητή
ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ...ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΠΘ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ
Δημοσίευση σχολίου