ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑKυριακής 6 Δεκεμβρίου - Αγίου Νικολάου
Εβρ. ΙΓ΄17-21
Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Η ζωή του είναι γεμάτη αγιότητα και ευαγγελικές αρετές .Όλος ο βίος του είναι «ευωδία Χριστού».
Ανεδείχθη όντως «ηγούμενος» και «καλός ποιμένας», δηλ. πνευματικός ηγέτης των Ορθοδόξων......
Γι’ αυτό και το Αποστολικό ανάγνωσμα που διαβάζεται είναι εκείνο που συνιστά στους πιστούς, να υπακούουν στους πνευματικούς τους ηγέτες , όπως ήταν και ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος .
Ας δούμε σε σύντομη νεοελληνική μετάφραση τους στίχους του ιερού κειμένου, και θα σταθούμε κατόπιν σε ένα σημείο.
«Να υπακούετε στους πνευματικούς προϊσταμένους σας και να υποτάσσεσθε . Διότι αυτοί αγρυπνούν για τις ψυχές σας, επειδή θα δώσουν λόγο . Να υπακούετε και να υποτάσσεσθε , ώστε το έργο της μέριμνας για σας να το κάνουν με χαρά και όχι στενάζοντας . Διότι το να στενάζουν , δεν είναι προς το συμφέρον σας . Να προσεύχεσθε για μας . Είμαστε δε πεπεισμένοι , ότι έχουμε καλή συνείδηση ,και σε όλα θέλουμε να συμπεριφερόμαστε με καλό τρόπο. Παρακαλώ δε να κάνετε περισσότερο τούτο (την προσευχή δηλ.) , για να έλθω και πάλι σύντομα κοντά σας .
Ο δυνατός δε Θεός, ο οποίος ανέβασε από τη χώρα των νεκρών (ανέστησε δηλ.) εκείνον , ο οποίος είναι ο ποιμήν των προβάτων ο μέγας με αίμα Διαθήκης αιωνίας, τον Κύριό μας Ιησού , είθε να σας καταρτίσει για κάθε καλό έργο , ώστε να κάνετε το θέλημά του. Ας ενεργεί δια του Ιησού Χριστού να γίνεται ανάμεσά σας αυτό που τον ευχαριστεί. Σ’ αυτόν ανήκει η δόξα παντοτινά.
Αμήν.
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ από την συνείδηση, αδελφοί μου, ότι η επιταγή του Αγίου Πνεύματος είναι να έχουμε εμπιστοσύνη στους πνευματικούς μας προϊσταμένους και φυσικά να υποτασσόμαστε σ’ αυτούς.
Αυτή αποτελεί μία από τις πλέον βασικές θέσεις στην Ορθόδοξη πνευματικότητα.
Η Εκκλησία μας, σε κάθε γενιά, μεριμνά ώστε να εφαρμόζεται αυτή η υπακοή απ’ όλα τα μέλη της, τόσο στο Ορθόδοξο δόγμα, όσο και στο Χριστιανικό ήθος, τα οποία κηρύσσονται από τους ποιμένες, τους «ηγουμένους», τους κληρικούς της δηλ. οι οποίοι είναι και οι υπεύθυνοι.
Φυσικά αυτό γίνεται, πρέπει να γίνεται και διότι αυτοί «οι ηγούμενοι», κατ’ αρχάς αγρυπνούν για την σωτηρία των ψυχών του ποιμνίου που τους έχει εμπιστευθεί ο Χριστός και στον Οποίον θα δώσουν λόγο για την κάθε ψυχή. Θα δώσουν λόγο στον Ίδιο ο οποίος είναι ο «Ποιμένας των προβάτων ο Μέγας».
Οπωσδήποτε φίλοι μου, δεν είναι τυχαίο ότι και στο σημείο αυτό λειτουργεί ένας «πνευματικός νόμος» κατά τον οποίον, ανέκαθεν το λογικό ποίμνιο αναγνώριζε και αναγνωρίζει και ακολουθεί τον γνήσιο ποιμένα, τον αυθεντικό «ηγούμενο» ο οποίος πράγματι αγρυπνεί και ποικιλοτρόπως εργάζεται για την προαγωγή και την σωτηρία του εμπιστευθέντος ποιμνίου του.
Και εξ αντιθέτου, όταν το ποίμνιο διαισθάνεται ότι ο «ποιμένας του» δεν καλύπτει τις προδιαγραφές του καλού ποιμένα και δεν προσαρμόζεται στις υπεύθυνες ποιμαντικές του επιταγές, τότε αυτό περιορίζεται απλά σε μια «εξωτερική υπακοή», χωρίς να αισθάνεται τον πηγαίο εσωτερικό σεβασμό που εμπνέεται στις ψυχές από την αυθεντικότητα...
Μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι υφίστανται τέτοιου είδους περιπτώσεις οι οποίες πληγώνουν το σώμα της Εκκλησία μας σε κάθε εποχή; Και φυσικά η αιτία δεν είναι πάντοτε το ποίμνιον το οποίο πράγματι, παρά τις ελλείψεις του, επιζητά ικανούς και άγιους ποιμένες που θα δείχνουν την αγάπη τους, αγρυπνώντας «υπέρ των ψυχών ως λόγον αποδώσαντες».
Αλλά υπάρχει, αλλοίμονο, και ακόμα τραγικότερη περίπτωση, όταν ο «ποιμένας», «γυμνή τη κεφαλή», έχοντας ξεφύγει ολοσχερώς από την ευλογημένη οδό της αποστολής του, κηρύττει στο μεν δογματικό πεδίο, πλάνες και αιρέσεις, στο δε ηθικό, αμνηστεύει παρεκτροπές και έργα σαρκός, όπως οι αρχαίοι Νικολαϊτες, που τελικώς οδηγούν τις ψυχές στην καταστροφή και στην κόλαση.
Εννοείται ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, όχι μόνο δεν οφείλει υπακοή και εμπιστοσύνη το ποίμνιο, αλλά επιβάλλεται να κινηθούν οι προβλεπόμενες νομοκανονικές διαδικασίες, και οι αρμόδιοι να θέσουν εκτός ποιμνίου τον «μισθωτό και κακό ποιμένα».
Θα χρειαζόμασταν πολλές σελίδες αν θέλαμε διεξοδικώς να αναφερθούμε σε παραδείγματα προσώπων και μάλιστα υψηλών, μέσα από την Εκκλησιαστική ιστορία, τα οποία «αστόχησαν» λόγω του δαιμονικού τους εγωισμού, και από ποιμένες, κατάντησαν πλανεμένοι αιρεσιάρχες, σχίζοντας τον «άραφο χιτώνα του Χριστού».
Ο αιρεσιάρχης Άρειος, αποτελεί κλασσικό παράδειγμα των όσων αναφέραμε.
Ο δε τιμόμενος Άγιος Νικόλαος, έχοντας επίγνωση της αποστολής του, ως γνήσιος ποιμένας, μαζί με τον χορό των θείων πατέρων της Α΄ Οικουμ. Συνόδου το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας, καταδίκασε την αίρεση και τον αιρεσιάρχη, αποδεικνύοντας τον εαυτόν του «κανόνα Πίστεως» για πάντα σε όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας μας.
Ο θαυμαστός βίος του Αγίου, τον οποίον θα πρέπει να μελετήσουμε, και στο σημείο αυτό είναι άκρως διδακτικός και συγκινητικός.
Ώστε αδελφοί μου, είναι ανάγκη να γνωρίσουμε την Ορθόδοξη πίστη μας, να τη βιώσουμε συνειδητά, και ως «λογικόν ποίμνιον» θα εμπιστευόμαστε τους «καλούς ποιμένες», που αγρυπνούν, που κοπιάζουν και που είναι έτοιμοι να προσφέρουν και τη ζωή τους χάριν του ποιμνίου που τους έχει εμπιστευθεί η αγάπη του Θεού.
Χρειάζεται τώρα να τονίσουμε ότι δεν οφείλουμε υπακοή και δεν θα εμπιστευόμαστε ανθρώπους οι οποίοι έχασαν την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν» και έχουν αμβλυμένο τον κανόνα της Πίστεως και της ηθικής; Φυσικά και αρνούμαστε την υπακοή και την καθοδήγησή μας σε ανθρώπους που ευκαίρως ακαίρως, κηρύττουν τον επάρατο οικουμενισμό και τον καρκινογόνο θρησκευτικό συγκρητισμό, με όλα όσα συνεπάγονται οι σατανικές αυτές πλάνες. Κλείνοντας, ας παρακαλέσουμε τον μεγάλο Άγιο της Εκκλησίας μας, τον Άγιο Νικόλαο, να πρεσβεύει υπέρ όλου του πληρώματος της στρατευομένης μας Ορθοδόξου Εκκλησίας, και ταυτοχρόνως να ευλογεί νέους ανθρώπους, αγνούς και καθαρούς, ώστε να ενταχθούν στις τάξεις του Ιερού μας κλήρου. Ανθρώπους ευθείς και ζηλωτές των πατρικών μας παραδόσεων, οι οποίοι θα ζουν για την Εκκλησία και όχι από την Εκκλησία. Ποιμένες καλούς που θα κοσμούνται με τα ουράνια χαρίσματα που διέθεται και ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος.
Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
__________________________________________
Arhim. IOIL Konstantaros
la Pericopa apostolică la sărbătoarea Sfântului Nicolae
- 6 decembrie -
(Evrei 13: 17-21)
Sfântul Nicolae, Arhiepiscopul Mirelor Lichiei, făcătorul de minuni, este una dintre cele mai mari personalităţi, pe care Biserica noastră le cinsteşte şi le sărbătoreşte cu mare cuviinţă. Viaţa lui este plină de sfinţenie şi de virtuţi evanghelice. Toată viaţa sa este o „bună-mireasmă a lui Hristos”. S-a arătat cu adevărat „mai-mare” şi „păstor bun”, adică povăţuitor duhovnicesc al ortodocşilor. De aceea şi lectura apostolică care se citeşte este cea care sfătuieşte pe credincioşi să asculte de povăţuitorii lor duhovniceşti, cum a fost şi însuşi Sfântul Nicolae.
Să vedem într-o scurtă traducere ... versetele textului sfânt şi să ne oprim apoi asupra unui punct:
„17. Ascultaţi pe mai-marii voştri şi vă supuneţi lor, fiindcă ei priveghează pentru sufletele voastre, având să dea de ele seamă, ca să facă aceasta cu bucurie şi nu suspinând, căci aceasta nu v-ar fi de folos.
18. Rugaţi-vă pentru noi; căci suntem încredinţaţi că avem un cuget bun, dorind ca întru toate cu cinste să trăim.
19. Şi mai mult vă rog să faceţi aceasta, ca să vă fiu dat înapoi mai curând.
20. Iar Dumnezeul păcii, Cel ce, prin sângele unui testament veşnic, a sculat din morţi pe Păstorul cel mare al oilor, pe Domnul nostru Iisus,
21. Să vă întărească în orice lucru bun, ca să faceţi voia Lui, şi să lucreze în noi ceea ce este bine plăcut în faţa Lui, prin Iisus Hristos, Căruia fie slava în vecii vecilor. Amin!”
Nu trebuie să ne scape niciodată din conştiinţă, fraţii mei, că este poruncă a Sfântului Duh să avem încredere în povăţuitorii noştri duhovniceşti şi, fireşte, să ne supunem lor.
Acesta constituie unul din principiile cele mai de bază în spiritualitatea ortodoxă. Biserica noastră, în fiecare neam, se îngrijeşte ca această ascultare să fie îndeplinită de către toţi membrii ei, atât în ceea ce priveşte credinţa ortodoxă, cât şi în ceea ce priveşte morala creştină, care sunt propovăduite de către păstori, „mai-marii”, adică clericii care sunt şi responsabili.
Fireşte, aceasta se întâmplă, trebuie să se întâmple şi pentru că ei, „mai-marii”, dintru începuturi priveghează pentru mântuirea sufletelor turmei pe care Hristos le-a încredinţat-o şi înaintea Căruia vor da seamă pentru fiecare suflet. Vor da seama Celui care El însuşi este „Păstorul cel Mare al oilor”.
Fără îndoială, iubiţii mei, nu este întâmplător că în acest punct funcţionează o „lege duhovnicească”, potrivit căreia fiecare turmă cuvântătoare şi-a recunoscut, îşi recunoaşte şi-şi urmează păstorul autentic, adevăratul „mai mare”, care într-adevăr priveghează şi în multe feluri lucrează pentru propăşirea şi mântuirea turmei încredinţate lui.
Şi dimpotrivă, atunci când turma simte că „păstorul ei” nu întruneşte condiţiile Bunului Păstor şi nu aplică poruncile în răspunderile sale pastorale, ea se limitează doar la o „ascultare exterioară”, fără să simtă cinstirea ce izvorăşte din interior şi care este inspirată în suflete de către autenticitate.
Cineva poate să nege că există astfel de cazuri care rănesc trupul Bisericii noastre în fiecare epocă? Şi, fireşte, cauza nu este întotdeauna turma, care, într-adevăr, în ciuda lipsurilor sale, caută păstori destoinici şi sfinţi care să-şi arate iubirea lor, priveghind „pentru sufletele pentru care vor da seama”.
Dar, vai!, există încă un caz foarte tragic atunci când „păstorul”, „cu capul descoperit”, abătându-se cu totul de la calea binecuvântată a misiunii sale, predică în plan dogmatic, rătăciri şi erezii, iar în morală, aprobă abateri şi fapte trupeşti, ca şi vechii nicolaiţi, care în cele din urmă conduc sufletele la distrugere şi la iad. Se înţelege că în astfel de cazuri, nu numai că ascultarea şi încrederea turmei nu zideşte, ci se impune să se aplice procedurile nomocanonice prevăzute, iar respectivii să fie scoşi în afara turmei ca „un păstor năimit şi rău”.
Ne-ar trebui multe pagini dacă am dori să ne referim pe larg la exemple de persoane şi desigur persoane înalte, din Istoria bisericească, care „au dat greş” din pricina demonicului lor egoism, şi din păstori au ajuns ereziarhi rătăciţi, sfâşiind „cămaşa cea necusută a lui Hristos”.
Ereziarhul Arie constituie exemplul clasic al tuturor celor menţionate. Iar Sfântul Nicolae, cinstit astăzi, fiind conştient de misiunea sa, ca un păstor adevărat, împreună cu ceata dumnezeieştilor Părinţi de la Sinodul I Ecumenic din 325, la Niceea Bitiniei, a condamnat erezia şi pe ereziarh, arătându-se pe sine ca „îndreptător credinţei” pentru totdeauna în întreaga pleromă a Bisericii noastre.
Minunata viaţă a sfântului, pe care va trebui să o studiem, şi în acest punct este cu desăvârşire deosebit de didactică şi de emoţionantă. Pentru aceasta, fraţii mei, este nevoie să cunoaştem credinţa noastră ortodoxă, să o trăim conştient, şi ca o „turmă cuvântătoare” să ne încredinţăm „păstorilor celor buni”, care priveghează, care se ostenesc şi care sunt gata să-şi dea şi viaţa lor pentru turma pe care le-a încredinţat-o iubirea lui Dumnezeu.
Este necesar să subliniem acum că nu datorăm ascultare şi nu ne vom încredinţa oamenilor care şi-au pierdut „buna mărturie din afară” şi au falsificat dreptarul credinţei şi al moralei? Fireşte că refuzăm ascultarea şi îndrumarea noastră de către oameni care cu timp şi fără timp propovăduiesc blestematul ecumenism şi cancerigenul sincretism religios, cu toate celelalte rătăciri satanice care decurg de aici.
Încheind, să-l rugăm pe marele sfânt al Bisericii noastre, pe Sfântul Nicolae, să mijlocească pentru întreaga pleromă a Bisericii noastre Ortodoxe Luptătoare şi în acelaşi timp să binecuvinteze pe tinerii feciorelnici şi curaţi, să intre în rândurile sfântului nostru cler; oameni drepţi şi râvnitori ai predaniilor noastre părinteşti, care vor trăi pentru Biserică şi nu din Biserică; păstori buni care vor fi împodobiţi cu harismele cereşti de care dispunea şi Sfântul Nicolae. Amin.
(traducere, I.F.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου