Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Προς νέαν Φερράραν - Φλωρεντίαν (και σε ρουμανική μετάφραση)

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 29/1/2010

ΠΡΟΣ ΝΕΑΝ ΦΕΡΡΑΡΑΝ – ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΝ

Βαρυσήμαντος ὁμιλία τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση εἰς τήν ΠΟΕ

ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΗ ὁμιλία, μὲ παλληκαρήσιο καὶ ὁμολογητικὸ ὕφος πραγματοποίησε τὴν Δευτέρα 25.1.10, στὴ κατάμεστο ἀπὸ πιστοὺς αἴθουσα τῆς Π.Ο.Ε. (Κάνιγγος 10) ὁ πρωτοπρεσβύτερος, Ὁμότιμος Καθηγητὴς τοῦ Α.Π.Θ. καὶ ἕνας ἐκ τῶν πρωτεργατῶν τοῦ ἀγῶνος ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ παπισμοῦ, πατέρας Θεόδωρος Ζήσης. Τὸ θέμα τῆς ὁμιλίας του ἦταν: “Πρὸς νέα Φερράρα-Φλωρεντία. Ἀγνοεῖται ἢ παρερμηνεύεται ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός”. Τὸν ὁμιλητὴ προλόγισε ὁ Ἀντιπρόεδρος τῆς Π.Ο.Ε., κ. Ἰωάννης Καρατζένης.
Ὁ π. Θεόδωρος ἔκανε μία ἀναδρομὴ τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγώνα........
ἀναφερόμενος στὴν ὁμολογητικὴ ἀντίσταση τῶν πιστῶν στὴν Διαθρησκειακὴ συνάντηση τῆς Κύπρου, μὲ πρωτεργάτες τὸ «Ἅγιον Ὄρος» τῆς Κύπρου, ἤτοι τὴν ῾ Ι. Μ. Σταυροβουνίου, τὴν κυκλοφόρηση τοῦ κειμένου τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» καὶ τὴν ἀποδοχή του ἀπὸ χιλιάδες πιστούς. Ἑστιάζοντας στὸ θέμα τῆς ὁμιλίας, βασίστηκε γιὰ τὴν ἀνάπτυξή του, στὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ Σιλβέστρου Συροπούλου, γιὰ τὰ ὅσα ἔγιναν στὴ Σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας, σημειώνοντας μάλιστα ὅτι: «ἂν τὰ μελετούσαμε, θὰ κρατούσαμε στὰ σημερινὰ φιλοπαπικὰ ἀνοίγματα τὴν ἴδια θέση, ποὺ κράτησε ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός». Ξεκαθάρισε ὅτι τὰ κίνητρα τῆς ὡς ἄνω Συνόδου ἦταν πολιτικὰ καὶ ἐξουσιαστικὰ καὶ ὄχι θρησκευτικά, ἐνῶ ὑπενθύμισε ὅτι τὸ 1437 – 1439 πραγματοποιήθηκε στὴ Βασιλεία τῆς Ἑλβετίας σύνοδος καρδιναλίων, ποὺ ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τὸν Πάπα μεταρρυθμίσεις, φέρνοντάς τον σὲ δύσκολη θέση. Ἀναζητοῦσελοιπὸν —ὅπως ἐπισήμανε ὁ ὁμιλητὴς— ὁ τελευταῖος, στήριγμα στοὺς Ὀρθοδόξους καὶ τότε ἦταν, ποὺ διαπράχθηκε ἕνα σημαντικὸ διπλωματικὸ λάθος —ἕνα λάθος πίστεως— ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Ὀρθοδόξων. Στήριξαν, δηλαδὴ τὸν Πάπα καὶ ὄχι τὴν Σύνοδο τῶν καρδιναλίων, ποὺ τὸν ἤλεγχε καὶ ἀπαιτοῦσε μεταρρυθμίσεις.
Στὴ ροὴ τοῦ λόγου του, ὁ π. Θεόδωρος ἔκανε παραλληλισμὸ μὲ τὶς σημερινὲς συνθῆκες, ὅπου καὶ σήμερα ἡ Ἑλλάδα εἶναι σὲ δεινὴ θέση. Ὁ Κύπρου Χρυσόστομος καταφεύγει στὸν Πάπα ἐλπίζοντας βοήθεια στὸ ἐθνικὸ ζήτημα, ἡ δυσφήμιση τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὰ οἰκονομικά της εἶναι παγκόσμια καὶ οἱ Τοῦρκοι ἀπειλοῦν τὴν πατρίδα, ὅπως πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση.
Ἀκόμη καὶ ὁ Ἰωάννης Η´ Παλαιολόγος —ἐπανερχόμενος στὸ θέμα— σημείωσε ὁ π. Θεόδωρος, προσδοκοῦσε ὅτι στὴ Σύνοδο οἱ Παπικοὶ θὰ ἀποκήρυσσαν τὶς πλάνες τους, ἔστω κι ἂν ὁ πατέρας του Ἐμμανουὴλ Παλαιολόγος, τοῦ εἶχε ἀφήσει παρακαταθήκη νὰ συζητεῖ μὲν τὴν ἕνωση —γιὰ διπλωματικοὺς λόγους— ἀλλὰ ποτὲ νὰ μὴ τὴν κάνει. Ἀκόμη καὶ ὁ τότε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰωσὴφ φρονοῦσε, ὅτι πηγαίνοντας στὴ Σύνοδο ἢ θὰ ὁμολογοῦσαν τὴν πίστη τους ἢ ἂν πιέζονταν, θὰ μαρτυροῦσαν γι᾽ αὐτή. Ὡστόσο, ὄχι μόνον αὐτὸ δὲν ἔγινε, ἀλλὰ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι —πλὴν τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ— ὑπέγραψαν τὰ λατινικὰ δόγματα καὶ ἄλλοι Οὐνίτισαν.
Ὁ π. Θεόδωρος ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ σημείωσε, πὼς οἱ Ὀρθόδοξοι σὲ μεικτὴ συνάντηση διαλόγου μὲ τοὺς Παπικοὺς πέτυχαν τὴν καταδίκη τῆς Οὐνίας στὸ Φράϊζιν τοῦ Μονάχου (1990), καὶ ἐνῶ αὐτὴν ὑπέγραψαν καὶ οἱ παπικοί, κατόπιν ἐξαφάνισαν τὸ κείμενο καὶ μέχρι σήμερα δὲν γίνεται καμία ἀναφορὰ σὲ αὐτό. Μάλιστα, τὸ 1993 καὶ ἀφοῦ μὲ παρεμβάσεις οἱ «ἄκαμπτοι» ὀρθόδοξοι εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ διαλόγου —μὲ πρῶτο τὸν π. Θεόδωρο Ζήση— στὸ Μπάλαμαντ τοῦ Λιβάνου, ἐκπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων ὑπέγραψαν τὴν ἀθώωση τῆς Οὐνίας.
Κατόπιν ὁ π. Θεόδωρος σημείωσε, πὼς ὁ Πάπας ἀφαίρεσε ἀπὸ τὸν τίτλο του «Πατριάρχης τῆς Δύσεως», τὸν προσδιορισμό: «τῆς Δύσεως» ὑποστηρίζοντας ξεκάθαρα μέν, ἀνιστόρητα καὶ ἀναπόδεικτα δέ, ὅτι ἔχει τὸ πρωτεῖο παγκοσμίως. Ἀναρωτήθηκε δέ, πῶς ἡ ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἤτοι ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Ἀχαΐας Ἀθανάσιος ἀνέχονται νὰ διαλέγονται ἀκόμη μὲ τοὺς παπικούς, ὅταν ὁ Πάπας σὲ ἀνακοίνωσή του, ἀποκαλεῖ τοῦ Ὀρθοδόξους «ἐλλειμματικὴ ἐκκλησία», ἐπειδὴ δὲν ἀποδέχονται τὸ πρωτεῖο του.
Ἐν συνεχείᾳ, ὁ ὁμιλητὴς ἀναφέρθηκε στὰ συμβάντα τῆς Συνόδου Φερράρας –Φλωρεντίας ἤτοι τὴν προδοσία – ἀποστασία τοῦ Νικαίας Βησσαρίωνος καὶ Κιέβου Ἰσιδώρου, —μάλιστα ὁ πρῶτος «ἀμείφτηκε» μὲ θέση καρδιναλίου— καὶ σημείωσε, πὼς καὶ σήμερα τὸν διάλογο ἔχουν ἀναλάβει ἐπαγγελματίες οἰκουμενιστές, κληρικοὶ καὶ θεολόγοι, χωρὶς ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας νὰ ἐνημερώνεται γιὰ τὴν πορεία του. Ἐπισήμανε δέ, ὅτι στὴν πρόσφατη σύνοδο τῆς Ἱεραρχίαςἀποκαλύφθηκε ὅτι καὶ ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου ἀντικαταστάθηκε στὸν Θεολογικὸ διάλογο —κατόπιν πιέσεων— ὡς «δύσχρηστος».
Στὴ ροὴ τοῦ λόγου του ὁ π. Θεόδωρος ἀνέγνωσε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ ἀπομνημονεύματα τοῦ Σιλβέστρου Συροπούλου, ποὺ ἀπεκάλυπταν τὴν παρρησία καὶ τὸ ὁμολογητικὸ φρόνημα τοῦ Ἄτλαντος τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, Ἐπισκόπου Ἐφέσου. Αὐτὸς ἀνέλαβε τὸ βάρος τῆς Ὁμολογίας, στὴν ἐν λόγῳ Σύνοδο καὶ αὐτὸς ὑποχρέωσε ἀκόμη καὶ τὸν Πάπα νὰ τοῦ «ὑποκλιθεῖ» λέγοντας «Μᾶρκος οὐχ ὑπέγραψε, λοιπὸν ἐ ποιήσαμεν οὐδέν».
Ζοφερὴ καὶ ἡ σημερινὴ κατάσταση καὶ πολλὰ τὰ δυσοίωνα μηνύματα ἐπεσήμανε ὁ ὁμιλητὴς λέγοντας, πὼς τότε ὁ λαὸς κρατοῦσε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δὲν ἀποδέχτηκε ἐπ᾽ οὐδενὶ τοὺς ὑπογράψαντες τὴν ψευδένωση ἀρχιερεῖς, ἐνῶ σήμερα ὁ λαὸς δὲν στέκεται —στὸ σύνολό του— πλάι στοὺς ἀγωνιζόμενους ποιμένες.
Δυσοίωνο γεγονὸς εἶναι καὶ ἡ «κατάληψη» τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι μὲ κάθε τρόπο ἐμποδίζουν καὶ τὴν ἀνέλιξη νέων, μὲ ὀρθόδοξο ἦθος καὶ ὁμολογητικὸ ὕφος, στὶς ὑψηλὲς πανεπιστημιακὲς βαθμίδες. Μάλιστα, ἐξέφρασε τὴν λύπη του, ποὺ θεολόγοι τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, οἱ ὁποῖοι προτείνουν τὴν μετατροπὴ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογικὸ μάθημα, εἶναι παράλληλα καὶ συνεργάτες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου.
Ἀκόμη καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι διχασμένο σὲ ἐπίπεδο ἡγουμένων σημείωσε ὁ ὁμιλητής. Ἀπὸ τὰ 20 Μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους μόνον τὰ πέντε ὑπέγραψαν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως».
Ὁ π. Θεόδωρος ἔκανε ἀναφορὰ καὶ στὴν ὑπογραφὴ τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ἀπὸ πολλοὺς Ἁγιοταφίτες πατέρες. Ἐνημέρωσε δὲ τοὺς πιστούς, ὅτι σὲ συνάντηση ὅλης τῆς Ἁγιοταφιτικῆς ἀδελφότητας, ποὺ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων, προκειμένου νὰ καθησυχάσει τοὺς πατέρες καὶ δὴ τοὺς Ἁγιοσαββίτες, ὁ Ὁμότ. Καθηγητὴς κ. Γ. Γαλίτης ἔκανε ἐπιλεκτικὴ χρήση χωρίων ἀπὸ τὰ ὅσα εἶπε ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός. Ἀναφέρθηκε δηλαδή, στὴν εὐγενικὴ προσφώνηση τοῦ Ἁγίου στὸν Πάπα παραλείποντας τοὺς δριμυτάτους ἐλέγχους, ποὺ ἕπονταν. Ὁ π. Θεόδωρος - ποὺ ἄκουσε μαγνητοφωνημένη τὴν ὁμιλία τοῦ Καθηγητοῦ Γαλίτη - ἔλεγξε μὲ σθένος τὴν ἐνέργειά του καὶ τόνισε ὅτι ἡ πράξη αὐτὴ ἀποτελεῖ παραποίηση τῆς ἀλήθειας.
Ὡστόσο στὸν ἀγώνα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ Παπισμοῦ ὑπάρχουν καὶ εὐοίωνα μηνύματα σημείωσε ὁ ὁμιλητής. Καθηγητὲς πανεπιστημίου ὅπως ὁ π. Γ. Μεταλληνός, ᾽ Ι. Κορναράκης, Δημ. Τσελεγγίδης, καὶ Στέργιος Σάκκος ἀγωνίζονται στὴν πρώτη γραμμή. Πολλοὶ ἀρχιερεῖς, ἐν ἀντιθέσει μὲ ὅτι συνέβαινε ἐπὶ Χριστοδούλου, στέκονται ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ πρῶτον τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς. Κάποιες ἀνακοινώσεις τοῦ Πειραιῶς, μάλιστα, χαρακτήρισε σκληρότερες καὶ αὐτῶν τοῦ πρ. Φλωρίνης Αὐγουστίνου Κα ντιώτου.
Ἐπιπλέον, τὸ σύνολο τῶν Ἁγιορειτῶν μοναχῶν στέκεται δίπλα στοὺς ἀγωνιζόμενους πατέρες καὶ αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύουν οἱ ἐπιστολές τους καὶ τὰ τηλεφωνήματά τους. Τεράστιο τὸ ἔργο, ποὺ ἐπιτελεῖται καὶ στὸ διαδίκτυο. Δὲν τολμάει οἰκουμενιστὴς -τόνισε ὁ π. Θεόδωρος- νὰ κάνει σχετικὴ ἀνάρτηση, διότι θὰ ἐλεγχθεῖ καὶ ἀνασκευαστεῖ ἡ τοποθέτησή του, ἀπὸ πλῆθος ἀγωνιζόμενων πιστῶν θεολόγων. Ἄλλο ἐνθαρρυντικὸ ἡ ναυαρχίδα - ὅπως εἶπε ὁ ὁμιλητὴς— τοῦ ἀντιαιρετικοῦ καὶ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγώνα ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος». Ἐπίσης, ἡ σημαντικὴ ἀρθρογραφία ἀγωνιζόμενων πιστῶν ὅπως τοῦ ᾽ Ι. Τάτση, Παν. Τελεβάντου, Ἁγιοταφιτῶν πατέρων καθὼς καὶ ἡ ἔκδοση βιβλίων, ὅπως τοῦ π. Ἀν. Γκοτσοπούλου (ἦταν παρὼν στὴν ὁμιλία) μὲ τίτλο -«Συμπροσευχὴ μὲ τοὺς αἱρε τι κούς»-, ἀποτελοῦν ἰσχυρὴ ἐλπίδα στὸν ἀντιοικουμενιστικὸ ἀγώνα. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἄτυπη σύναξη κληρικῶν καὶ μοναχῶν ἀποτελεῖ ἰσχυρὴ γραμμὴ ἀνάσχεσης.
Κλείνοντας τὴν ὁμιλία του ὁ π. Θεόδωρος σημείωσε, ὅτι τὸ πιὸ εὐοίωνο καὶ ἐλπιδοφόρο στὸν ἀγώνα εἶναι οἱ πιστοί, ποὺ στηρίζουν τοὺς ἀγωνιζόμενους πατέρες. Παρότρυνε δὲ τοὺς ἀδελφοὺς νὰ συνεχίσουν τὸν ἀγώνα τους ἀπτόητοι.
α.κ.
____________________________________________________
PROTOPREZBITERUL THEODOROS ZISIS:

CĂTRE O NOUĂ FERRARA – FLORENŢA
- Omilie de mare importanţă a părintelui Theodoros Zisis
în cadrul Uniunii Ortodoxe Panelenice -

O omilie de mare importanţă, caracterizată de curaj şi cu duh mărturisitor a ţinut luni, 25 ianuarie 2010, în sala plină de credincioşi a Uniunii Ortodoxe Panelenice (Kaningos 10, Tesalonic, Grecia), protoprezbiterul, profesorul emerit al Universităţii Aristotelice din Tesalonic şi unul din protagoniştii luptei împotriva ecumenismului şi a papismului, părintele Theodoros Zisis. Tema omiliei a fost: „Către o nouă Ferrara – Florenţa. Este ignorat sau răstălmăcit Sfântul Marcu Evghenicul?”. Pe vorbitor l-a precedat vicepreşedintele Uniunii Ortodoxe Panelenice, domnul Ioannis Karatzenis.
Părintele Theodoros a făcut o retrospecţie a luptei antiecumeniste referindu-se la împotrivirea mărturisitoare a credincioşilor faţă de întâlnirea interreligioasă din Cipru, având ca promotori „Sfântul Munte” al Ciprului, adică Sfânta Mănăstire Stavrovounios, circularea textului „Mărturisirea de Credinţă” şi primirea lui de către mii de credincioşi. Expunând tema omiliei, s-a întemeiat în dezvoltarea ei pe Amintirile lui Silvestru Siropoulos referitoare la cele petrecute la Sinodul de la Ferrara – Florenţa, semnalând mai ales că: „Dacă le-am fi studiat, am fi avut faţă de deschiderile filocatolice de astăzi aceeaşi poziţie pe care a avut-o Sfântul Marcu Evghenicul”. A evidenţiat că motoarele sinodului de mai sus au fost politice şi de supremaţie, şi nu religioase, amintind că între anii 1437 – 1439 a avut loc la Basel, în Elveţia, un sinod al cardinalilor care revendica din partea papei reforme, aducându-l într-o situaţie dificilă. De aceea, căuta – precum a semnalat vorbitorul – ultimul sprijin la ortodocşi şi, atunci, a fost momentul în care s-a făcut o mare greşeală diplomatică – o greşeală de credinţă – din partea ortodocşilor. L-au sprijinit pe papă şi nu sinodul cardinalilor, care îl mustra, îl controla şi revendica reforme.
De-a lungul cuvântului său, părintele Theodoros a făcut un paralelism cu condiţiile actuale, în care şi astăzi Grecia este într-o stare jalnică. Hrisostomos al Ciprului aleargă la papa sperând ajutor pentru chestiunea naţională, denigrarea Greciei cu privire la problemele ei economice este universală, iar turcii ameninţă patria ca şi înainte de căderea Constantinopolului.
Chiar şi Ioan al VIII – lea Paleologul – revenind la temă – a semnalat părintele Theodoros, aştepta ca în cadrul sinodului papistaşii să fi denunţat propriile rătăciri, chiar dacă tatăl său, Emanuil Paleologul, i-a lăsat ca testament să dezbată unirea – din motive diplomatice – dar niciodată să nu o facă. Chiar şi patriarhul Constantinopolului de atunci, Iosif, gândea că mergând la sinod, fie vor mărturisi credinţa lor, sau, dacă vor fi constrânşi, ar primi şi martiriul pentru ea. Cu toate acestea, nu doar că asta nu s-a întâmplat, dar episcopii ortodocşi – în afara Sfântului Marcu Evghenicul – au semnat dogmele latine (catolice) şi unii s-au greco-catolicizat.
Părintele Theodoros a semnalat cu acest prilej că ortodocşii în cadrul Întrunirii Mixte de Dialog cu catolicii au reuşit condamnarea uniaţiei la Freising din Monaco (1990), şi deşi aceasta a fost semnată şi de către catolici, mai apoi textul a dispărut şi până astăzi nu se mai face nicio trimitere la el. Desigur că, în 1993, în urma intervenţiilor, ortodocşii „de neînduplecat” au fost îndepărtaţi din Comisia de Dialog – primul fiind părintele Theodoros Zisis – la Balamant, în Liban, reprezentanţii ortodocşilor au semnat disculparea uniaţiei.
Apoi, părintele Theodoros a semnalat că papa a scos din titlul său de „patriarh al Apusului”, determinarea: „al Apusului”, susţinând clar pe de-o parte, dar ignorând istoria şi în mod nedemonstrabil pe de alta, că are primat universal. S-a întrebat apoi cum reprezentanţa Bisericii Greciei, adică Hrisostomos de Messinia şi episcopul Athanasios de Ahaia suportă să mai dialogheze cu catolicii, când papa în comunicatul său îi numeşte pe ortodocşi „Biserică deficitară, cu lipsuri”, deoarece nu acceptă primatul său. În continuare, vorbitorul s-a referit la cele petrecute la Sinodul de la Ferrara – Florenţa, adică la trădarea – apostazia lui Visarion al Niceei şi a lui Isidor al Kievului, - sigur, primul „a fost răsplătit” cu titlul de cardinal – şi a semnalat că şi astăzi dialogul a fost preluat de ecumenişti de profesie, clerici şi teologi, fără ca Sinodul Ierarhiei să fie informat asupra evoluţiei lui. A semnalat şi faptul că în cadrul Sinodului recent al Ierarhiei s-a descoperit că şi mitropolitul de Peristerios a fost înlocuit în Dialogul Teologic – în urma unor presiuni – drept „incomod” şi „greu de manipulat”.
De-a lungul cuvântului său, părintele Theodoros a citit fragmente din Memoriile lui Silvestru Siropoulos, care descopereau curajul şi cugetul mărturisitor al Atlas-ului Ortodoxiei, Sfântul Marcu Evghenicul, Episcopul Efesului. El a luat asupra sa greutatea Mărturisirii la sinodul cu pricina şi el l-a obligat chiar şi pe papă să i se plece, spunând: „Marcu nu a semnat; prin urmare nu am făcut nimic”.
Sumbră este şi situaţia de astăzi şi multe mesaje sunt de rău augur - a semnalat vorbitorul, spunând că atunci, poporul ţinea Ortodoxia şi nu a acceptat în niciun chip pe arhiereii semnatari ai falsei uniri, dar astăzi poporul nu stă – în totalitatea lui – alături de păstorii luptători. Un fapt de rău augur este şi „cucerirea” Facultăţilor de Teologie de către ecumenişti, care prin orice mijloc împiedică şi evoluţia tinerilor cu morală ortodoxă şi cu duh mărturisitor în gradele superioare universitare. Desigur, şi-a exprimat regretul că teologii Institutului Pedagogic, care propun transformarea orei de religie într-o materie de Istorie a religiilor, sunt în paralel şi colaboratorii Arhiepiscopului Ieronim.
Chiar şi Sfântul Munte este divizat la nivelul egumenilor, a semnalat vorbitorul. Din 20 de Mănăstiri ale Sfântului Munte doar cinci au semnat „Mărturisirea de Credinţă”.
Părintele Theodoros a făcut referire şi la semnarea „Mărturisirii de Credinţă” de către mulţi părinţi aghiotafiţi (din Obştea Sfântului Mormânt). I-a informat pe credincioşi că la întâlnirea întregii obşti aghiotafite, pe care a convocat-o Patriarhul Ierusalimului, pentru a-i linişti pe părinţi, în special pe aghiosavaiţi (pe monahii din Mănăstirea Sf. Sava), domnul profesor emerit G. Galitis a folosit o selecţie de texte din cuvintele Sfântului Marcu Evghenicul. S-a referit adică la cuvântarea politicoasă a sfântului către papă, trecând cu vederea mustrările foarte virulente care i-au urmat. Părintele Theodoros – care a ascultat înregistrarea omiliei profesorului Galitis – a condamnat cu tărie acţiunea lui şi a accentuat că fapta aceasta constituie o falsificare a adevărului.
În ceea ce priveşte lupta împotriva ecumenismului şi a papismului există şi mesaje de bun augur, a semnalat vorbitorul. Profesori universitari ca părintele Gheorghios Metallinos, I. Kornarakis, Dimitrios Tselenghidis şi Sterghios Sakkos se luptă în prima linie. Mulţi arhierei, în antiteză cu ce se întâmpla sub (Arhiepiscopul) Hristodoulos, sunt împotriva ecumenismului, în prima linie fiind Mitropolitul de Pireu (Serafim). Unele comunicate ale Mitropolitului de Pireu au fost caracterizate chiar mai severe decât cele ale fostului Mitropolit de Florina, Augustin Kantiotis.
În plus, majoritatea monahilor athoniţi este alături de părinţii luptători şi aceasta o demonstrează scrisorile lor şi telefoanele lor. Este uriaşă lucrarea care se face şi pe internet. Nu îndrăzneşte vreun ecumenist – a accentuat părintele Theodoros – să facă o postare în direcţia opusă, deoarece poziţia sa ar fi imediat combătută de către mulţimea teologilor credincioşi-nevoitori.
Alt lucru încurajator este nava amiral – precum a spus vorbitorul – a luptei antieretice şi antiecumeniste: săptămânalul „Ὀρθόδοξος Τύπος”. De asemenea, importanta redactare de articole de către credincioşi nevoitori precum I. Tatsi, Panaghiotis Televantos, părinţi aghiotafiţi, precum şi editarea de cărţi, precum cea a părintelui An. Gotsopoulos (a fost prezent la omilie) cu titlul „Rugăciunea în comun cu ereticii”, constituie o nădejde puternică în lupta antiecumenistă. Dar şi sinaxa atipică a clericilor şi monahilor constituie o barieră puternică.
Încheind omilia, părintele Theodoros a semnalat că lucrul de cel mai bun augur şi aducător de nădejde în această luptă sunt credincioşii, care îi susţin pe părinţii nevoitori. I-a sfătuit pe fraţi să-şi continue lupta cutezători.
A.K.
(tradus din greacă de ierom. Fotie după Ορθόδοξος Τύπος, 29/1/2010)