Πατριαρχικό ΟΧΙ στην πλήρωση των δύο μητροπόλεων που προήλθαν από τη διχοτόμηση της Αττικής

Ἀνακοινωθέν ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί τοῦ θέματος τοῦ ἐκκλήτου τοῦ καταδικασθέντος εἰς ἔκπτωσιν ἀπό τοῦ θρόνου αὐτοῦ καί καθαίρεσιν Μητροπολίτου Ἀττικῆς Παντελεήμονος(17.02.2010)

Ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ἐπισήμου Ἀνακοινωθέντος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὑπό ἡμερομηνίαν 12ης Φεβρουαρίου 2010, τοῦ ἀναφερομένου καί εἰς τήν πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἔκκλητον προσφυγήν τοῦ καταδικασθέντος εἰς ἔκπτωσιν ἀπό τοῦ θρόνου αὐτοῦ καί καθαίρεσιν Μητροπολίτου Ἀττικῆς Παντελεήμονος, ἀνακοινοῦνται τά ἀκόλουθα:.......
1. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον δέχεται ἐκκλήτους προσφυγάς καταδικασθέντων ἀρχιερέων βάσει τῶν ἱερῶν κανόνων, ὡς οἱ 9ος καί 17ος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί ὄχι ἁπλῶς καί μόνον ἐπί τῇ βάσει νόμων οἱουδήποτε κράτους. Τοῦτο ἀποτελεῖ ἀναφαίρετον κανονικόν δικαίωμα αὐτοῦ, τό ὁποῖον οὐδείς ἐπιτρέπεται νά ἀμφισβητήσῃ, ἤσκησε δέ τοῦτο καί εἰς τήν περίπτωσιν τῆς ὡς ἄνω προσφυγῆς, ἡ ὁποία, ἐκτός τῶν μνημονευθέντων ἱερῶν κανόνων, ἐστηρίζετο καί εἰς σχετικόν νόμον τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους.

2. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐξήτασεν εἰς πρῶτον στάδιον τήν ἐν λόγῳ προσφυγήν καί ἔκρινεν ὅτι διά τήν τελικήν κρίσιν τοῦ προσφυγόντος θά ἔδει νά ἀκολουθηθῇ ἡ κανονική ὁδός, διό καί ἐζήτησεν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος τήν παραπομπήν αὐτοῦ εἰς δευτεροβάθμιον συνοδικόν δικαστήριον καί τήν μετά τοῦτο ἀποστολήν τοῦ σχετικοῦ φακέλλου εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον πρός τελικήν κρίσιν.

3. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐκτιμᾷ τήν δήλωσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅτι ἀποδέχεται εἰς τό σύνολόν των τόν Πατριαρχικόν Τόμον τοῦ 1850 καί τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Πρᾶξιν τοῦ 1928, ἐκφράζει ὅμως τήν ἀπογοήτευσιν καί λύπην του, διότι, ἐν ἀντιθέσει πρός τήν δήλωσιν ταύτην, ἐπικαλουμένη σχετικόν νόμον τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ἡ Ἱερά Σύνοδος παρακάμπτει καί ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀκυρώνει τήν ὡς ἄνω ἀπόφασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὑπενθυμίζεται ὅτι κατά τόν ἱδρυτικόν τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Τόμον τοῦ 1850 ἡ διοίκησις αὐτῆς ὀφείλει νά ἀσκῆται κατά τούς ἱερούς κανόνας ἀκωλύτως ἀπό πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως.

4. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον οὐδόλως καί εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν ἐπιθυμεῖ νά ὑποστηρίξῃ συγκεκριμένα πρόσωπα, ἐμμένει ὅμως, ὡς ἔχει ἱερόν χρέος, εἰς τήν τήρησιν τῆς κανονικῆς τάξεως καί τόν ὑπό πάντων ἀνεξαιρέτως ἔμπρακτον σεβασμόν τῶν ἐκ τῶν ἱερῶν κανόνων δικαίων καί ὑποχρεώσεών του.

5. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καλεῖ τήν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὅπως μή χωρήσῃ εἰς τήν πλήρωσιν τῶν δημιουργηθεισῶν δύο νέων Μητροπόλεων πρίν ἤ ὁλοκληρωθῇ ἡ ἐκκρεμοῦσα διαδικασία τῆς ἐκδικάσεως τῆς περί ἧς πρόκειται ἐκκλήτου προσφυγῆς εἰς αὐτό.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 17ῃ Φεβρουαρίου 2010