Το περιεχόμενον του θρησκευτικού μαθήματος
του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Η συζήτηση γύρω από το χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών συνεχίζεται με αναγγελίες για μετατροπή του σε θρησκειολογικό, διαψεύσεις των αναγγελιών αυτών και έντονες αντιδράσεις των θεολόγων εκπαιδευτικών απέναντι στους σχεδιασμούς των υπευθύνων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για το μάθημα.
Το μείζον θέμα βέβαια δεν είναι ο χαρακτηρισμός που θα αποδώσουμε στο θρησκευτικό μάθημα αλλά το ίδιο το περιεχόμενο του μαθήματος. Μικρή σημασία έχει αν το μάθημα θα ονομαστεί κατηχητικό, ομολογιακό, γνωσιολογικό, θρησκειολογικό, ιστορικό ή οτιδήποτε άλλο. Η ουσία βρίσκεται στο περιεχόμενο του μαθήματος........
Και δυστυχώς οι σχεδιασμοί όσων αποφασίζουν για το μάθημα προβλέπουν συρρίκνωση της αναφοράς στην Ορθόδοξη πίστη, θεολογία και ζωή και «εμπλουτισμό» του μαθήματος με εκτενείς αναφορές στις αιρετικές ομολογίες και τις ξένες θρησκείες. Κατά τα άλλα οι υπεύθυνοι διαψεύδουν ότι προωθούν θρησκειολογικό μάθημα!
Είναι ξεκάθαρο. Ο πλούτος της Ορθοδοξίας εκδιώκεται από το μάθημα των θρησκευτικών και αυτό «εμπλουτίζεται» με πολλά στοιχεία των αιρέσεων και των ξένων θρησκευμάτων.
Δεν ζητούμε την πλήρη αποσιώπηση της γνώσης γύρω από τις άλλες θρησκείες. Αλλά αποτελεί σημαντικό ζήτημα τόσο η έκταση που θα λάβει η ενημέρωση αυτή όσο και ο τρόπος με τον οποίο θα γίνεται. Το μάθημα των θρησκευτικών του ελληνικού σχολείου δεν μπορεί να μετατραπεί σε συγκρητιστικό καλάθι που θα περιέχει τα φρούτα όλων των θρησκειών. Η αναφορά στις αιρέσεις – όπως ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός- και τις ξένες θρησκείες πρέπει να είναι περιορισμένη και να γίνεται μέσα από το πρίσμα της πατερικής οπτικής δηλαδή με τη διάκριση της ορθής πίστης από την αίρεση και του Φωτός του Χριστού από την πλάνη των ξένων θρησκειών.
Δυστυχώς οι αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια στα βιβλία θρησκευτικών του Γυμνασίου αλλά και οι απόψεις που διατυπώνονται από όσους πρόκειται να συντάξουν νέα βιβλία για το Λύκειο κάθε άλλο παρά συμφωνούν με την πιο πάνω λογική. Οι Παπικοί και ο Προτεστάντες προβάλλονται ήδη στα σχολικά εγχειρίδια των θρησκευτικών ως «οι Χριστιανοί της Δύσης», ως «αδελφές Εκκλησίες», ενώ η γνωριμία με τις άλλες θρησκείες αποβλέπει στη δημιουργία ενός κλίματος «ανοχής», «διαλόγου», «επικοινωνίας» που αντιμετωπίζει Ορθοδοξία και ξένα θρησκεύματα ως διάφορες όψεις της θρησκείας.
Είναι θεολογικά επικίνδυνη και παιδαγωγικά λανθασμένη η άποψη όσων ζητούν «άνοιγμα» του θρησκευτικού μαθήματος προς τις άλλες θρησκείες και ομολογίες. Πρωτίστως χρειαζόμαστε ένα μάθημα θεμελιωμένο στις γερές βάσεις του Ευαγγελίου και της Παραδόσεως των αγίων Πατέρων. Ένα μάθημα χριστιανικό, ορθόδοξο, πατερικό που θα μαθαίνει στους Ορθόδοξους μαθητές το βάθος και την ουσία της Πίστης τους και θα βάζει στους αλλόθρησκους και ετερόδοξους την «καλή ανησυχία» για την Ορθοδοξία.
Η συζήτηση γύρω από το χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών συνεχίζεται με αναγγελίες για μετατροπή του σε θρησκειολογικό, διαψεύσεις των αναγγελιών αυτών και έντονες αντιδράσεις των θεολόγων εκπαιδευτικών απέναντι στους σχεδιασμούς των υπευθύνων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για το μάθημα.Το μείζον θέμα βέβαια δεν είναι ο χαρακτηρισμός που θα αποδώσουμε στο θρησκευτικό μάθημα αλλά το ίδιο το περιεχόμενο του μαθήματος. Μικρή σημασία έχει αν το μάθημα θα ονομαστεί κατηχητικό, ομολογιακό, γνωσιολογικό, θρησκειολογικό, ιστορικό ή οτιδήποτε άλλο. Η ουσία βρίσκεται στο περιεχόμενο του μαθήματος........
Και δυστυχώς οι σχεδιασμοί όσων αποφασίζουν για το μάθημα προβλέπουν συρρίκνωση της αναφοράς στην Ορθόδοξη πίστη, θεολογία και ζωή και «εμπλουτισμό» του μαθήματος με εκτενείς αναφορές στις αιρετικές ομολογίες και τις ξένες θρησκείες. Κατά τα άλλα οι υπεύθυνοι διαψεύδουν ότι προωθούν θρησκειολογικό μάθημα!
Είναι ξεκάθαρο. Ο πλούτος της Ορθοδοξίας εκδιώκεται από το μάθημα των θρησκευτικών και αυτό «εμπλουτίζεται» με πολλά στοιχεία των αιρέσεων και των ξένων θρησκευμάτων.
Δεν ζητούμε την πλήρη αποσιώπηση της γνώσης γύρω από τις άλλες θρησκείες. Αλλά αποτελεί σημαντικό ζήτημα τόσο η έκταση που θα λάβει η ενημέρωση αυτή όσο και ο τρόπος με τον οποίο θα γίνεται. Το μάθημα των θρησκευτικών του ελληνικού σχολείου δεν μπορεί να μετατραπεί σε συγκρητιστικό καλάθι που θα περιέχει τα φρούτα όλων των θρησκειών. Η αναφορά στις αιρέσεις – όπως ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός- και τις ξένες θρησκείες πρέπει να είναι περιορισμένη και να γίνεται μέσα από το πρίσμα της πατερικής οπτικής δηλαδή με τη διάκριση της ορθής πίστης από την αίρεση και του Φωτός του Χριστού από την πλάνη των ξένων θρησκειών.
Δυστυχώς οι αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια στα βιβλία θρησκευτικών του Γυμνασίου αλλά και οι απόψεις που διατυπώνονται από όσους πρόκειται να συντάξουν νέα βιβλία για το Λύκειο κάθε άλλο παρά συμφωνούν με την πιο πάνω λογική. Οι Παπικοί και ο Προτεστάντες προβάλλονται ήδη στα σχολικά εγχειρίδια των θρησκευτικών ως «οι Χριστιανοί της Δύσης», ως «αδελφές Εκκλησίες», ενώ η γνωριμία με τις άλλες θρησκείες αποβλέπει στη δημιουργία ενός κλίματος «ανοχής», «διαλόγου», «επικοινωνίας» που αντιμετωπίζει Ορθοδοξία και ξένα θρησκεύματα ως διάφορες όψεις της θρησκείας.
Είναι θεολογικά επικίνδυνη και παιδαγωγικά λανθασμένη η άποψη όσων ζητούν «άνοιγμα» του θρησκευτικού μαθήματος προς τις άλλες θρησκείες και ομολογίες. Πρωτίστως χρειαζόμαστε ένα μάθημα θεμελιωμένο στις γερές βάσεις του Ευαγγελίου και της Παραδόσεως των αγίων Πατέρων. Ένα μάθημα χριστιανικό, ορθόδοξο, πατερικό που θα μαθαίνει στους Ορθόδοξους μαθητές το βάθος και την ουσία της Πίστης τους και θα βάζει στους αλλόθρησκους και ετερόδοξους την «καλή ανησυχία» για την Ορθοδοξία.
2 σχόλια:
Συμφωνουμε απολυτως κ.Τάτση και επιμένουμε στον αγώνα μας ενάντια στους Ευρωκουλτουριάρηδες του Π.Ι.
ο κ.Τάτσης να εντείνει το αγώνα του και να μην είναι τόσο επιεικής...
Δημοσίευση σχολίου