Πλήρη συμφωνία του Μητροπολίτου Δημητριάδος με τους Συμβούλους Θεολόγους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών αποκαλύπτει η εισήγηση του πρώτου σε ημερίδα της «Σύναξης»! Προκλητικά ο Μητροπολίτης υιοθετεί σε όλα τα σημεία τις απόψεις των Θεολόγων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Αύριο το ιστολόγιό μας θα δημοσιεύσει εκτενή σχολιασμό της εισήγησης του Μητροπολίτου Ιγνατίου. Αναδημοσιεύουμε σήμερα από την ιστοσελίδα της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών του Βόλου τη σχετική αναφορά στο μάθημα των Θρησκευτικών:Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιγνατίου
Σκέψεις πάνω στις σχέσεις Εκκλησίας και κράτους σήμερα (απόσπασμα)
Εισήγηση στην εκδήλωση του περιοδικού «Σύναξη»: «Για τον αναστοχασμό των σχέσεων κράτους-Εκκλησίας»
Εισήγηση στην εκδήλωση του περιοδικού «Σύναξη»: «Για τον αναστοχασμό των σχέσεων κράτους-Εκκλησίας»
Μάθημα Θρησκευτικών. Ερχόμαστε στη συνέχεια στο ζήτημα του μαθήματος των θρησκευτικών που πολύ συχνά, όπως και κατά την παρούσα περίοδο, απασχολεί την επικαιρότητα.......
Θα πρέπει εδώ να θυμίσουμε ότι ο χώρος της παιδείας αφορά κατά πρώτο και κύριο λόγο στην πολιτεία. Αυτή διαμορφώνει τα σχετικά αναλυτικά προγράμματα, διορίζει το κατάλληλα εκπαιδευμένο διδακτικό προσωπικό, φροντίζει για τη συγγραφή και τη διανομή των σχολικών εγχειριδίων, και γενικότερα νομοθετεί σε σχέση προς όλες τις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτή η πραγματικότητα δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Από την άλλη πλευρά κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ή να παρακάμψει την καθολικότητα του θρησκευτικού φαινομένου και την επίδρασή του —ιδίως στον τόπο μας αλλά και στην Ευρώπη ευρύτερα— στη διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας και του πολιτισμού, διαπίστωση που καθιστά επικίνδυνο πειραματισμό οποιαδήποτε σκέψη εξοβελισμού του θρησκευτικού μαθήματος από την παιδαγωγική διαδικασία. Εδώ προκύπτει το κρίσιμης σημασίας ζήτημα για το είδος και τη μορφή της θρησκευτικής εκπαίδευσης στη χώρα μας, εξαιτίας αφενός των ιστορικών ιδιαιτεροτήτων και της μακρόχρονης σύνδεσης της Εκκλησίας με την πορεία του έθνους, και αφετέρου λόγω της απαίτησης σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας και της πραγματικότητας του πλουραλισμού και της ετερότητας.
Δεν είμαι ειδικός της εκπαίδευσης ούτε της διδακτικής των Θρησκευτικών για να μπω σε λεπτομέρειες. Ο χρόνος εξάλλου δεν το επιτρέπει. Ας μου επιτραπεί όμως να σημειώσω ότι η οποιαδήποτε λύση προκύψει θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να πληροί τις εξής τρεις προϋποθέσεις: 1) μάθημα για όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως προέλευσης, ταυτότητας, πεποιθήσεων, κλπ., ώστε να μην παρατηρηθεί το φαινόμενο οι μαθητές να είναι όλες τις ώρες μαζί και να πρέπει να χωρίσουν μόνο την ώρα των Θρησκευτικών· 2) μάθημα που να διδάσκεται από τους θεολόγους εκπαιδευτικούς και όσους είναι κατάλληλα προς τούτο εκπαιδευμένοι από τις θεολογικές σχολές· 3) ανάλογη προσαρμογή του χαρακτήρα και του περιεχομένου του μαθήματος στις παραπάνω διαπιστώσεις, χωρίς όμως και ριζική και βίαια αποκοπή του από τον κορμό της παράδοσής μας. Η μέχρι τώρα δημόσια συζήτηση επί του θέματος είναι πολύ πλούσια και δημιουργική και νομίζω πως πολλές από τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί μπορούν να αξιοποιηθούν για την εξεύρεση κοινά αποδεκτών λύσεων.
Θα πρέπει εδώ να θυμίσουμε ότι ο χώρος της παιδείας αφορά κατά πρώτο και κύριο λόγο στην πολιτεία. Αυτή διαμορφώνει τα σχετικά αναλυτικά προγράμματα, διορίζει το κατάλληλα εκπαιδευμένο διδακτικό προσωπικό, φροντίζει για τη συγγραφή και τη διανομή των σχολικών εγχειριδίων, και γενικότερα νομοθετεί σε σχέση προς όλες τις βαθμίδες της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτή η πραγματικότητα δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Από την άλλη πλευρά κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ή να παρακάμψει την καθολικότητα του θρησκευτικού φαινομένου και την επίδρασή του —ιδίως στον τόπο μας αλλά και στην Ευρώπη ευρύτερα— στη διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας και του πολιτισμού, διαπίστωση που καθιστά επικίνδυνο πειραματισμό οποιαδήποτε σκέψη εξοβελισμού του θρησκευτικού μαθήματος από την παιδαγωγική διαδικασία. Εδώ προκύπτει το κρίσιμης σημασίας ζήτημα για το είδος και τη μορφή της θρησκευτικής εκπαίδευσης στη χώρα μας, εξαιτίας αφενός των ιστορικών ιδιαιτεροτήτων και της μακρόχρονης σύνδεσης της Εκκλησίας με την πορεία του έθνους, και αφετέρου λόγω της απαίτησης σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας και της πραγματικότητας του πλουραλισμού και της ετερότητας.
Δεν είμαι ειδικός της εκπαίδευσης ούτε της διδακτικής των Θρησκευτικών για να μπω σε λεπτομέρειες. Ο χρόνος εξάλλου δεν το επιτρέπει. Ας μου επιτραπεί όμως να σημειώσω ότι η οποιαδήποτε λύση προκύψει θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να πληροί τις εξής τρεις προϋποθέσεις: 1) μάθημα για όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτως προέλευσης, ταυτότητας, πεποιθήσεων, κλπ., ώστε να μην παρατηρηθεί το φαινόμενο οι μαθητές να είναι όλες τις ώρες μαζί και να πρέπει να χωρίσουν μόνο την ώρα των Θρησκευτικών· 2) μάθημα που να διδάσκεται από τους θεολόγους εκπαιδευτικούς και όσους είναι κατάλληλα προς τούτο εκπαιδευμένοι από τις θεολογικές σχολές· 3) ανάλογη προσαρμογή του χαρακτήρα και του περιεχομένου του μαθήματος στις παραπάνω διαπιστώσεις, χωρίς όμως και ριζική και βίαια αποκοπή του από τον κορμό της παράδοσής μας. Η μέχρι τώρα δημόσια συζήτηση επί του θέματος είναι πολύ πλούσια και δημιουργική και νομίζω πως πολλές από τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί μπορούν να αξιοποιηθούν για την εξεύρεση κοινά αποδεκτών λύσεων.
3 σχόλια:
Αυτά να τα δουν, θεολόγε, οι συνάδελφοι του παραρτήματος της ΠΕθ που πήγαν να τον εγκωμιάσουν και να ζητήσουν τη βοήθειά του για το μάθημα των θρησκευτικών.
Αν υπάρχουν δύο συνειδητοί Οικουμενιστές και Νεοβαρλααμίτες επίσκοποι στην Ελλαδική Εκκλησία αυτοί είναι: Ο Δημητριάδος Χριστόδουλος που καθοδηγεί συν τοις άλλοις την διαβόητη Θεολογική Ακαδημία του Βόλου και ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος.
Το μόνον αίτημα που πρέπει να υποβληθεί στο Σεβασμιότατο Δημητριάδος είναι να καταθέσει το ωμοφόριο στην Αγία Τράπεζα και να απέλθει στη Μονή της μετανοίας του για να κλάψει για τις αμαρτίες του και για το κακό που έχει προξενήσει στην Εκκλησία.
Δεν άντεξε! Πήγε στους ευρωθεολόγους του "Καιρού", στους κουλτουριάρηδες, στα κοπέλια του Γιαγκάζογλου που επιδιώκουν να γίνουν καθηγητές ενός πολιτιστικού και θρησκειολογικού μαθήματος αντί να διδάσκουν τα παιδιά μας την πίστη μας.
Δεν περιμέναμε και κάτι καλύτερο από τον Άγιο Δημητριάδος και Αλμυρού...Το γάντι από καιρό τώρα έχει πεταχτεί στους υπολοίπους αρχιερείς, στην πανελληνία ένωση θεολόγων και κυρίως στον Φιλόχριστο Λαό. Αν εμείς παύσουμε να γρηγορούμε και να προσευχόμεθα, ο κάθε Ιγνάτιος, το Π.Ι., ο "καιρός" και ο κάθε άκαιρος θα προσπαθεί να επιβάλει το σχέδιό του και την κακοδοξία του. Η Π.Ε.Θ. ας αποστείλει σε όλους τους ιεράρχες να εκφέρουν την άποψή τους για το μάθημα των θρησκευτικών και ας υλοποιήσει σχτική εισήγηση προς την Ιερά Σύνοδο και το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων. Ο Άγιος Δημητριάδος, το Π.Ι. και ο κακός ο "καιρός" τους θα δραστηριοποιούνται και θα προελαύνουν μόνον όταν εμείς οι υπόλοιποι καθεύδουμε...
ΡΩΤΟΥΝ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ,ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ,ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΩ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ,ΤΟΥΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΡΩΤΗΣΕΙ?ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΚΥΒΕΡΝΑ Η ΑΠΟΨΗ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ?
Δημοσίευση σχολίου