ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ(Εβραίους ΣΤ΄ 13-20)
Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Όσο περισσότερο κανείς μελετά το λόγο του Θεού, τόσο και περισσότερο διαπιστώνει ότι η ορθή πίστη στον Θεό, χαρίζει στον άνθρωπο και ευλογία και ευτυχία.
Αντιθέτως, όταν ο άνθρωπος έχει άγνοια του θείου θελήματος, καταντά δυστυχής, διότι δεν έχει, πλην των άλλων, πού να στηρίξει τη ζωή του.
Ενώ ο πιστός στηρίζεται στον Θεό και στις Επαγγελίες του, ο άπιστος ταλαιπωρείται μέσα στα υπαρξιακά του κενά και στις καθημερινές αντιξοότητες.....
Ακριβώς τις αλήθειες αυτές, δηλαδή την στήριξη και την ελπίδα του πιστού ανθρώπου, μας τονίζει και ο Απόστολος στο ανάγνωσμα της Δ΄ Κυριακής των Νηστειών.
• Αν μελετήσουμε το κείμενο, θα δούμε ότι ο θείος Απόστολος κάνει λόγο για τον Πατριάρχη Αβραάμ και λέει ότι σ’ αυτόν έδωσε ο Θεός την υπόσχεση ότι θα αποκτήσει πλήθος απογόνων. Φυσικά, αυτό ξεπερνούσε τους φυσικούς όρους, αφού τόσο ο Αβραάμ ήταν γέροντας, όσο και η σύζυγός του Σάρρα ήταν στείρα αλλά και μεγάλης ηλικίας. Όταν όμως υπόσχεται ο Θεός κάτι, δεν μπορεί παρά να πραγματοποιηθεί απολύτως αυτό αφού «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα». Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση αυτή που μελετούμε, ο Αβραάμ έλαβε εκείνο που πίστευε και περίμενε ακράδαντα από τον Θεό. Απέκτησε δηλ. τον υιόν του Ισαάκ, και στη συνέχεια οι απόγονοί του οι σαρκικοί έγιναν πάμπολλοι, γενεές - γενεών. Όμως, οι κατά σάρκα απόγονοι από τον Ισαάκ, αυτοί δηλαδή που θα κληρονομήσουν και την πίστη του γενάρχη του Αβραάμ, έγιναν αναρίθμητοι όπως και τα άστρα του ουρανού. Και αυτοί είναι όλοι οι πιστοί και οι άγιοι που αποτελούν το «νέφος των αγίων και των σεσωσμένων», αλλά και τα αναρίθμητα μέλη της στρατευομένης μας Ε κκλησίας, από την αρχή έως και το τέλος των αιώνων.
• Είπαμε στην αρχή, αγαπητοί μου, ότι η ορθή πίστη στον Θεό, χαρίζει στον άνθρωπο ευλογία και ευτυχία. Γιατί άραγε; Μα, διότι ο πιστός Χριστιανός έχει σπουδαία στηρίγματα στα οποία θεμελιώνει αυθεντικά τη ζωή του. Και, όπως ο Αβραάμ είχε τις υποσχέσεις του Θεού, έτσι και ο κάθε άνθρωπος που εμπιστεύεται τον εαυτό του στην αγάπη του Θεού, έχει λάβει τις θείες υποσχέσεις, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον.
Αυτή η κατάσταση, η εμπιστοσύνη δηλ. στην παντοδυναμία του Θεού και ο συνειδητός αγώνας της εφαρμογής των θείων εντολών, χαρίζει στον άνθρωπο την πολύτιμη ευλογία με όλες τις ουράνιες εκφάνσεις της.
Τούτη ακριβώς η κατάσταση, κάνει τον άνθρωπο να μη στέκει στις δυσκολίες που οπωσδήποτε φέρνει η ίδια η ζωή, αλλά τον βοηθά να προσηλώνει το βλέμμα του σ’ Αυτόν τον Κύριο και να βλέπει τα αποτελέσματα των δοκιμασιών, γευόμενος απ’ την αρχή την ευτυχία που ολοκληρωτικά θα απολαύσει στο τέλος του αγώνα.
• Αλλά θα ρωτήσει τώρα κάποιος: Ποιες είναι αυτές οι υποσχέσεις και οι επαγγελίες που μας έχει δώσει ο Θεός και που η πίστη μάς κάνει να τις ζούμε;
Είναι δύο ειδών οι υποσχέσεις: Αυτές που αφορούν την παρούσα ζωή, και αυτές που έχουν να κάνουν με το μέλλον μας. Με το αιώνιο, ευλογημένο και μακάριο μέλλον μας.
Και όσο μεν αφορά την πρόσκαιρη αυτή ζωή, έχουμε για παράδειγμα την υπόσχεση από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού ότι Εκείνος θα μας δίνει πάντοτε ό, τι έχουμε ανάγκη και ως εκ τούτου δεν θα πρέπει να μεριμνούμε και να αγωνιούμε όπως κάνουν οι άπιστοι και γενικώς όσοι δεν ζουν συνειδητά τη ζωή της Χάριτος.
Όσον δε αφορά τώρα το μέλλον μας, δεν θα πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι Αυτός ο Ίδιος ο Κύριος, θα έλθει και πάλι ένδοξος «κρίναι ζώντας και νεκρούς» και «της Βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος».
• Πολλές και συγκλονιστικές είναι, αδελφοί μου, οι υποσχέσεις του Θεού προς εμάς τους ανθρώπους. Το θέμα όμως δεν είναι τόσο οι επαγγελίες και οι θείες υποσχέσεις που μετά βεβαιότητος θα πραγματοποιηθούν. Το θέμα θα πρέπει να εννοήσουμε ότι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν δηλαδή πιστεύουμε απολύτως και αν προσπαθούμε να ζούμε το Πανάγιο και Σωστικό θέλημα του Θεού μας.
Επίσης, ένα άλλο βασικό στοιχείο στο κεφάλαιο της πνευματικής ζωής, είναι να διαθέτουμε υπομονή και να μην αδημονούμε. Να μάθουμε δηλ. να περιμένουμε χωρίς να κλονιζόμαστε. Να παραμένουμε ατάραχοι και ειρηνικοί όταν βλέπουμε δίπλα μας τα πάντα να χάνουν την ισορροπία τους και να καταρρέουν. Κυρίως δε, στην αλλοπρόσαλλη εποχή που ζούμε, όταν βλέπουμε «να πλανώνται και αυτοί οι εκλεκτοί», εμείς να παραμένουμε, Χάριτι Θεού βέβαια, εδραίοι και αμετακίνητοι στο Ορθό Δόγμα και στο Ευαγγελικό ήθος. Δυστυχώς, το περιβάλλον μας παρουσιάζει δυσσέβεια ηθικώς ανερμάτιστη και δογματικώς απροσανατόλιστη.
Επιβάλλεται λοιπόν η πίστη μας, η Ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας να είναι συνεχής, καρτερική και θερμή, ώστε δια της ευλογίας του Θεού να αισθανόμαστε στην ύπαρξή μας ειρήνη, αγάπη, δύναμη και αντοχή.
Αν συμβαίνει αυτό, τότε και «τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών» θα τον διανύσουμε «εν ειρήνη και μετανοία», αλλά και όταν θα έρθει η ευλογημένη μας ώρα, Αυτός ο Αρχηγός της πίστεώς μας, Κύριος Ιησούς Χριστός, θα μας χαρίσει την αιώνια Βασιλεία Του, την απόλαυση της Δόξας του ουρανού.
Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
_______________________________________________
ARHIM. IOIL KONSTANTAROS:
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Όσο περισσότερο κανείς μελετά το λόγο του Θεού, τόσο και περισσότερο διαπιστώνει ότι η ορθή πίστη στον Θεό, χαρίζει στον άνθρωπο και ευλογία και ευτυχία.
Αντιθέτως, όταν ο άνθρωπος έχει άγνοια του θείου θελήματος, καταντά δυστυχής, διότι δεν έχει, πλην των άλλων, πού να στηρίξει τη ζωή του.
Ενώ ο πιστός στηρίζεται στον Θεό και στις Επαγγελίες του, ο άπιστος ταλαιπωρείται μέσα στα υπαρξιακά του κενά και στις καθημερινές αντιξοότητες.....
Ακριβώς τις αλήθειες αυτές, δηλαδή την στήριξη και την ελπίδα του πιστού ανθρώπου, μας τονίζει και ο Απόστολος στο ανάγνωσμα της Δ΄ Κυριακής των Νηστειών.
• Αν μελετήσουμε το κείμενο, θα δούμε ότι ο θείος Απόστολος κάνει λόγο για τον Πατριάρχη Αβραάμ και λέει ότι σ’ αυτόν έδωσε ο Θεός την υπόσχεση ότι θα αποκτήσει πλήθος απογόνων. Φυσικά, αυτό ξεπερνούσε τους φυσικούς όρους, αφού τόσο ο Αβραάμ ήταν γέροντας, όσο και η σύζυγός του Σάρρα ήταν στείρα αλλά και μεγάλης ηλικίας. Όταν όμως υπόσχεται ο Θεός κάτι, δεν μπορεί παρά να πραγματοποιηθεί απολύτως αυτό αφού «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα». Έτσι λοιπόν και στην περίπτωση αυτή που μελετούμε, ο Αβραάμ έλαβε εκείνο που πίστευε και περίμενε ακράδαντα από τον Θεό. Απέκτησε δηλ. τον υιόν του Ισαάκ, και στη συνέχεια οι απόγονοί του οι σαρκικοί έγιναν πάμπολλοι, γενεές - γενεών. Όμως, οι κατά σάρκα απόγονοι από τον Ισαάκ, αυτοί δηλαδή που θα κληρονομήσουν και την πίστη του γενάρχη του Αβραάμ, έγιναν αναρίθμητοι όπως και τα άστρα του ουρανού. Και αυτοί είναι όλοι οι πιστοί και οι άγιοι που αποτελούν το «νέφος των αγίων και των σεσωσμένων», αλλά και τα αναρίθμητα μέλη της στρατευομένης μας Ε κκλησίας, από την αρχή έως και το τέλος των αιώνων.
• Είπαμε στην αρχή, αγαπητοί μου, ότι η ορθή πίστη στον Θεό, χαρίζει στον άνθρωπο ευλογία και ευτυχία. Γιατί άραγε; Μα, διότι ο πιστός Χριστιανός έχει σπουδαία στηρίγματα στα οποία θεμελιώνει αυθεντικά τη ζωή του. Και, όπως ο Αβραάμ είχε τις υποσχέσεις του Θεού, έτσι και ο κάθε άνθρωπος που εμπιστεύεται τον εαυτό του στην αγάπη του Θεού, έχει λάβει τις θείες υποσχέσεις, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον.
Αυτή η κατάσταση, η εμπιστοσύνη δηλ. στην παντοδυναμία του Θεού και ο συνειδητός αγώνας της εφαρμογής των θείων εντολών, χαρίζει στον άνθρωπο την πολύτιμη ευλογία με όλες τις ουράνιες εκφάνσεις της.
Τούτη ακριβώς η κατάσταση, κάνει τον άνθρωπο να μη στέκει στις δυσκολίες που οπωσδήποτε φέρνει η ίδια η ζωή, αλλά τον βοηθά να προσηλώνει το βλέμμα του σ’ Αυτόν τον Κύριο και να βλέπει τα αποτελέσματα των δοκιμασιών, γευόμενος απ’ την αρχή την ευτυχία που ολοκληρωτικά θα απολαύσει στο τέλος του αγώνα.
• Αλλά θα ρωτήσει τώρα κάποιος: Ποιες είναι αυτές οι υποσχέσεις και οι επαγγελίες που μας έχει δώσει ο Θεός και που η πίστη μάς κάνει να τις ζούμε;
Είναι δύο ειδών οι υποσχέσεις: Αυτές που αφορούν την παρούσα ζωή, και αυτές που έχουν να κάνουν με το μέλλον μας. Με το αιώνιο, ευλογημένο και μακάριο μέλλον μας.
Και όσο μεν αφορά την πρόσκαιρη αυτή ζωή, έχουμε για παράδειγμα την υπόσχεση από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού ότι Εκείνος θα μας δίνει πάντοτε ό, τι έχουμε ανάγκη και ως εκ τούτου δεν θα πρέπει να μεριμνούμε και να αγωνιούμε όπως κάνουν οι άπιστοι και γενικώς όσοι δεν ζουν συνειδητά τη ζωή της Χάριτος.
Όσον δε αφορά τώρα το μέλλον μας, δεν θα πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι Αυτός ο Ίδιος ο Κύριος, θα έλθει και πάλι ένδοξος «κρίναι ζώντας και νεκρούς» και «της Βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος».
• Πολλές και συγκλονιστικές είναι, αδελφοί μου, οι υποσχέσεις του Θεού προς εμάς τους ανθρώπους. Το θέμα όμως δεν είναι τόσο οι επαγγελίες και οι θείες υποσχέσεις που μετά βεβαιότητος θα πραγματοποιηθούν. Το θέμα θα πρέπει να εννοήσουμε ότι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν δηλαδή πιστεύουμε απολύτως και αν προσπαθούμε να ζούμε το Πανάγιο και Σωστικό θέλημα του Θεού μας.
Επίσης, ένα άλλο βασικό στοιχείο στο κεφάλαιο της πνευματικής ζωής, είναι να διαθέτουμε υπομονή και να μην αδημονούμε. Να μάθουμε δηλ. να περιμένουμε χωρίς να κλονιζόμαστε. Να παραμένουμε ατάραχοι και ειρηνικοί όταν βλέπουμε δίπλα μας τα πάντα να χάνουν την ισορροπία τους και να καταρρέουν. Κυρίως δε, στην αλλοπρόσαλλη εποχή που ζούμε, όταν βλέπουμε «να πλανώνται και αυτοί οι εκλεκτοί», εμείς να παραμένουμε, Χάριτι Θεού βέβαια, εδραίοι και αμετακίνητοι στο Ορθό Δόγμα και στο Ευαγγελικό ήθος. Δυστυχώς, το περιβάλλον μας παρουσιάζει δυσσέβεια ηθικώς ανερμάτιστη και δογματικώς απροσανατόλιστη.
Επιβάλλεται λοιπόν η πίστη μας, η Ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας να είναι συνεχής, καρτερική και θερμή, ώστε δια της ευλογίας του Θεού να αισθανόμαστε στην ύπαρξή μας ειρήνη, αγάπη, δύναμη και αντοχή.
Αν συμβαίνει αυτό, τότε και «τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών» θα τον διανύσουμε «εν ειρήνη και μετανοία», αλλά και όταν θα έρθει η ευλογημένη μας ώρα, Αυτός ο Αρχηγός της πίστεώς μας, Κύριος Ιησούς Χριστός, θα μας χαρίσει την αιώνια Βασιλεία Του, την απόλαυση της Δόξας του ουρανού.
Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
_______________________________________________
ARHIM. IOIL KONSTANTAROS:
Lectura apostolică din Duminica a IV – a din Post
(Evrei 6, 13– 20)
(Evrei 6, 13– 20)
Cu cât studiază cineva mai mult cuvântul lui Dumnezeu, cu atât mai mult se încredinţează că dreapta credinţă în Dumnezeu dăruieşte omului şi binecuvântare şi fericire.
Dimpotrivă, atunci când omul nu cunoaşte voia lui Dumnezeu, sfârşeşte nefericit, deoarece nu are printre altele, pe ce să-şi întemeieze viaţa.
Dacă cel credincios se sprijină pe Dumnezeu şi pe Evanghelie şi pe făgăduinţele Lui, cel necredincios se chinuie în golurile sale existenţiale şi în greutăţile de zi cu zi.
Tocmai aceste adevăruri, adică al sprijinirii, al întemeierii şi al speranţei omului credincios, ni le subliniază şi apostolul în lectura din Duminica a IV – a din Post.
Dacă studiem textul, vom vedea că dumnezeiescul apostol vorbeşte despre patriarhul Avraam şi spune că acestuia Dumnezeu i-a făgăduit că va avea o mulţime de urmaşi. Fireşte, lucrul acesta depăşea hotarele firii, de vreme ce Avraam era bătrân, iar soţia lui Sarra nu era doar stearpă, ci şi la o vârstă înaintată. Când însă Dumnezeu promite ceva, nu se poate ca acel lucru să nu se realizeze totalmente, „căci la Dumnezeu nimic nu este cu neputinţă”. Aşadar, tot aşa, şi în acest caz pe care-l analizăm, Avraam a primit ceea ce credea şi aştepta neclintit de la Dumnezeu. A dobândit adică pe fiul său Isaac şi în consecinţă urmaşii lui trupeşti au fost foarte numeroşi, generaţii întregi. Dar urmaşii trupeşti din Isaac, adică cei care vor moşteni şi credinţa strămoşului Avraam, au fost nenumăraţi ca şi stelele cerului. Şi aceştia sunt toţi credincioşii şi sfinţii care constituie „norul sfinţilor şi al celor mântuiţi”, dar şi nenumăraţii membri ai Bisericii noastre luptătoare, de la începutul până la sfârşitul veacurilor.
Am spus la început, iubiţii mei, că dreapta credinţă în Dumnezeu dăruieşte omului binecuvântare şi fericire. De ce oare? Pentru că creştinul credincios are importante puncte de sprijin pe care îşi întemeiază viaţa în mod autentic. Şi precum Avraam a avut făgăduinţele lui Dumnezeu, aşa şi fiecare om, care se încredinţează pe el însuşi iubirii lui Dumnezeu, primeşte dumnezeieştile făgăduinţe, atât în prezent, cât şi în viitor.
Această dispoziţie, adică încredinţarea în atotputernicia lui Dumnezeu şi lupta conştientă pentru împlinirea dumnezeieştilor porunci, dăruieşte omului preţioasa binecuvântare cu toate manifestările ei cereşti.
Tocmai această stare îl face pe om să nu se împiedice de greutăţile pe care, fără îndoială, însăşi viaţa i le aduce, ci îl ajută să-şi îndrepte privirea către însuşi Domnul şi să contemple urmările încercărilor, pregustând fericirea de care se va desfăta în întregime la sfârşitul luptei.
Dar poate că va întreba acum cineva: Care sunt aceste făgăduinţe şi promisiuni pe care ni le-a făcut Dumnezeu şi pe care credinţa noastră le poate traduce în viaţă? Sunt două feluri de promisiuni: cele care se referă la viaţa de aici şi cele care au a face cu viitorul nostru; cu veşnicul, binecuvântatul şi fericitul nostru viitor. Şi în ceea ce priveşte această viaţă vremelnică, avem de pildă făgăduinţa chiar din partea Domnului Iisus, că El ne va dărui întotdeauna tot ce ne este necesar şi în consecinţă nu va trebui să ne îngrijim şi să ne neliniştim cum fac cei necredincioşi; în general, toţi aceia care nu trăiesc conştient viaţa harului. Iar în ceea ce priveşte acum viitorul nostru, nu ar trebui să uităm niciodată că El însuşi, Domnul, va veni iarăşi întru slavă „să judece viii şi morţii” şi „împărăţiei Lui nu este sfârşit”.
Fraţii mei, multe şi mişcătoare sunt făgăduinţele lui Dumnezeu faţă de noi oamenii. Însă tema nu este atât promisiunile şi dumnezeieştile făgăduinţe care cu siguranţă se vor împlini. Ceea ce ar trebui să înţelegem este faptul că tema suntem noi înşine. Adică, dacă credem cu desăvârşire şi dacă încercăm să trăim preasfânta şi mântuitoare voie a Dumnezeului nostru. De asemenea, un alt element de bază în capitolul vieţii duhovniceşti este să dispunem de răbdare şi să nu ne neliniştim. Adică să învăţăm să aşteptăm fără să ne clătinăm. Să rămânem netulburaţi şi paşnici când vedem că toate lângă noi îşi pierd echilibrul şi se prăbuşesc. Iar în mod deosebit în epoca cu două feţe în care trăim, când vedem „că sunt înşelaţi chiar şi cei aleşi”, noi să rămânem desigur prin harul lui Dumnezeu - tari şi neclintiţi în Dogma Dreaptă şi în morala evanghelică. Din nefericire, mediul nostru este de rea credinţă şi superficial din punct de vedere moral şi dezorientat dogmatic. Aşadar, este nevoie de credinţa noastră. Credinţa noastră Ortodoxă să fie continuă, răbdătoare şi fierbinte, ca prin binecuvântarea lui Dumnezeu să simţim în fiinţa noastră pace, iubire, putere şi rezistenţă.
Dacă se va întâmpla asta, atunci şi „cealaltă vreme a vieţii noastre” o vom străbate „în pace şi întru pocăinţă”, dar şi atunci când va veni binecuvântatul nostru ceas, însuşi Începătorul credinţei noastre, Domnul Iisus Hristos, ne va dărui veşnica Sa împărăţie, adică desfătarea slavei celei cereşti. Amin.
(traducere din elină: monahul Leontie)
Dimpotrivă, atunci când omul nu cunoaşte voia lui Dumnezeu, sfârşeşte nefericit, deoarece nu are printre altele, pe ce să-şi întemeieze viaţa.
Dacă cel credincios se sprijină pe Dumnezeu şi pe Evanghelie şi pe făgăduinţele Lui, cel necredincios se chinuie în golurile sale existenţiale şi în greutăţile de zi cu zi.
Tocmai aceste adevăruri, adică al sprijinirii, al întemeierii şi al speranţei omului credincios, ni le subliniază şi apostolul în lectura din Duminica a IV – a din Post.
Dacă studiem textul, vom vedea că dumnezeiescul apostol vorbeşte despre patriarhul Avraam şi spune că acestuia Dumnezeu i-a făgăduit că va avea o mulţime de urmaşi. Fireşte, lucrul acesta depăşea hotarele firii, de vreme ce Avraam era bătrân, iar soţia lui Sarra nu era doar stearpă, ci şi la o vârstă înaintată. Când însă Dumnezeu promite ceva, nu se poate ca acel lucru să nu se realizeze totalmente, „căci la Dumnezeu nimic nu este cu neputinţă”. Aşadar, tot aşa, şi în acest caz pe care-l analizăm, Avraam a primit ceea ce credea şi aştepta neclintit de la Dumnezeu. A dobândit adică pe fiul său Isaac şi în consecinţă urmaşii lui trupeşti au fost foarte numeroşi, generaţii întregi. Dar urmaşii trupeşti din Isaac, adică cei care vor moşteni şi credinţa strămoşului Avraam, au fost nenumăraţi ca şi stelele cerului. Şi aceştia sunt toţi credincioşii şi sfinţii care constituie „norul sfinţilor şi al celor mântuiţi”, dar şi nenumăraţii membri ai Bisericii noastre luptătoare, de la începutul până la sfârşitul veacurilor.
Am spus la început, iubiţii mei, că dreapta credinţă în Dumnezeu dăruieşte omului binecuvântare şi fericire. De ce oare? Pentru că creştinul credincios are importante puncte de sprijin pe care îşi întemeiază viaţa în mod autentic. Şi precum Avraam a avut făgăduinţele lui Dumnezeu, aşa şi fiecare om, care se încredinţează pe el însuşi iubirii lui Dumnezeu, primeşte dumnezeieştile făgăduinţe, atât în prezent, cât şi în viitor.
Această dispoziţie, adică încredinţarea în atotputernicia lui Dumnezeu şi lupta conştientă pentru împlinirea dumnezeieştilor porunci, dăruieşte omului preţioasa binecuvântare cu toate manifestările ei cereşti.
Tocmai această stare îl face pe om să nu se împiedice de greutăţile pe care, fără îndoială, însăşi viaţa i le aduce, ci îl ajută să-şi îndrepte privirea către însuşi Domnul şi să contemple urmările încercărilor, pregustând fericirea de care se va desfăta în întregime la sfârşitul luptei.
Dar poate că va întreba acum cineva: Care sunt aceste făgăduinţe şi promisiuni pe care ni le-a făcut Dumnezeu şi pe care credinţa noastră le poate traduce în viaţă? Sunt două feluri de promisiuni: cele care se referă la viaţa de aici şi cele care au a face cu viitorul nostru; cu veşnicul, binecuvântatul şi fericitul nostru viitor. Şi în ceea ce priveşte această viaţă vremelnică, avem de pildă făgăduinţa chiar din partea Domnului Iisus, că El ne va dărui întotdeauna tot ce ne este necesar şi în consecinţă nu va trebui să ne îngrijim şi să ne neliniştim cum fac cei necredincioşi; în general, toţi aceia care nu trăiesc conştient viaţa harului. Iar în ceea ce priveşte acum viitorul nostru, nu ar trebui să uităm niciodată că El însuşi, Domnul, va veni iarăşi întru slavă „să judece viii şi morţii” şi „împărăţiei Lui nu este sfârşit”.
Fraţii mei, multe şi mişcătoare sunt făgăduinţele lui Dumnezeu faţă de noi oamenii. Însă tema nu este atât promisiunile şi dumnezeieştile făgăduinţe care cu siguranţă se vor împlini. Ceea ce ar trebui să înţelegem este faptul că tema suntem noi înşine. Adică, dacă credem cu desăvârşire şi dacă încercăm să trăim preasfânta şi mântuitoare voie a Dumnezeului nostru. De asemenea, un alt element de bază în capitolul vieţii duhovniceşti este să dispunem de răbdare şi să nu ne neliniştim. Adică să învăţăm să aşteptăm fără să ne clătinăm. Să rămânem netulburaţi şi paşnici când vedem că toate lângă noi îşi pierd echilibrul şi se prăbuşesc. Iar în mod deosebit în epoca cu două feţe în care trăim, când vedem „că sunt înşelaţi chiar şi cei aleşi”, noi să rămânem desigur prin harul lui Dumnezeu - tari şi neclintiţi în Dogma Dreaptă şi în morala evanghelică. Din nefericire, mediul nostru este de rea credinţă şi superficial din punct de vedere moral şi dezorientat dogmatic. Aşadar, este nevoie de credinţa noastră. Credinţa noastră Ortodoxă să fie continuă, răbdătoare şi fierbinte, ca prin binecuvântarea lui Dumnezeu să simţim în fiinţa noastră pace, iubire, putere şi rezistenţă.
Dacă se va întâmpla asta, atunci şi „cealaltă vreme a vieţii noastre” o vom străbate „în pace şi întru pocăinţă”, dar şi atunci când va veni binecuvântatul nostru ceas, însuşi Începătorul credinţei noastre, Domnul Iisus Hristos, ne va dărui veşnica Sa împărăţie, adică desfătarea slavei celei cereşti. Amin.
(traducere din elină: monahul Leontie)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου