Ιωάννης Τάτσης, Πανεπιστημιακό μάθημα λειτουργικής…αναγέννησης

Πανεπιστημιακό μάθημα λειτουργικής…αναγέννησης

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
Τις μέρες αυτές που κάποιοι κληρικοί και θεολόγοι προσπαθούν ατυχώς να επαναφέρουν στο προσκήνιο ζήτημα νεοελληνικής μετάφρασης των λειτουργικών κειμένων θυμήθηκα μια ιστορία από τα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής. Τη μεταφέρω εδώ γιατί φανερώνει ότι το αίτημα μετάφρασης των λειτουργικών κειμένων επαναλαμβάνεται κατά καιρούς από τα ίδια πρόσωπα.
Ήταν κάπου γύρω στο 1994. Ένα λεωφορείο με αφετηρία τη Θεσσαλονίκη μετέφερε φοιτητές της Θεολογικής Σχολής με τη συνοδεία δύο καθηγητών πανεπιστημίου, ενός άνδρα και μίας γυναίκας, στο χωριό Άγιος Αθανάσιος της Μητροπόλεως Κιλκισίου...... Οι καθηγητές είχαν πει αφηρημένα ότι εκεί θα γινόταν ένα μάθημα λειτουργικής. Όταν μπήκαμε (οι φοιτητές) στο ναό του χωριού ο πιο καλλίφωνος ανέλαβε χρέη ιεροψάλτου στον Αρχιερατικό Όρθρο και τη Θεία Λειτουργία που τελούσε ο μακαριστός σήμερα Μητροπολίτης Κιλκισίου Απόστολος. Η μεγάλη έκπληξη όλων ήρθε λίγο μετά την έναρξη της Θείας Λειτουργίας, οπότε ο μητροπολίτης άρχισε να διαβάζει εκφώνως και στη δημοτική γλώσσα τις ευχές πριν από τα Αντίφωνα. Όταν φτάσαμε στον Απόστολο, ο καλλίφωνος συμφοιτητής μας διάβασε το Αποστολικό ανάγνωσμα από το αρχαίο κείμενο, τη στιγμή που εναγωνίως η καθηγήτρια πανεπιστημίου αναζητούσε τη μετάφραση της ίδιας περικοπής σε μία Καινή Διαθήκη. Με το τέλος της ανάγνωσης του Αποστολικού αναγνώσματος από το αρχαίο κείμενο έδωσε στο συμφοιτητή μας την Καινή Διαθήκη για να διαβάσει και από τη μετάφραση. Εκείνος έκανε όπως διατάχθηκε. Μόνο που η κυρία καθηγήτρια ατυχώς του είχε υποδείξει άλλο απόσπασμα από εκείνο που είχε προ ολίγου διαβάσει από το αρχαίο κείμενο! Το λάθος δεν επανέλαβε ο μητροπολίτης, ο οποίος, σαν έτοιμος από καιρό, διάβασε πρώτα το αρχαίο κείμενο και έπειτα και τη σωστή μετάφραση. Το υπόλοιπον της Θείας Λειτουργίας κύλησε με εναλλαγή αρχαίων και μεταφρασμένων ευχών, τέτοια ώστε εμείς να νιώθουμε υπερβολικά άσχημα. Το τέλος της Θείας Λειτουργίας μας βρήκε πραγματικά απογοητευμένους. Μια ομάδα συνειδητών θεολόγων φοιτητών βγαίνοντας από το ναό λέγαμε μεταξύ μας: «τα κατάφεραν και μας κόλασαν σήμερα».
Στην επιστροφή διαμαρτυρηθήκαμε έντονα στους δύο καθηγητές για όσα είδαμε. Μάλιστα ο Δημήτρης (μοναχός σήμερα) είπε στην καθηγήτρια: «Σαν δε ντρέπεστε, να στήνετε τέτοια θέατρα με το Σεβασμιώτατο. Τι ρεζίλια ήταν αυτά;».
Επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη. Πικρή γεύση και απογοήτευση. Αναζητήσαμε πάλι, όπως κάναμε συχνά, τις μικρές αγρυπνίες στους ναούς της Θεσσαλονίκης για να γεμίσουμε την καρδιά μας με τη χάρη των αγιασμένων ιερών Ακολουθιών. Ήμαστε ευλογημένοι σε αυτή την πόλη γιατί είχαμε τόσες λατρευτικές ευκαιρίες. Ήμαστε άτυχοι γιατί ανάμεσα στους καθηγητές μας συγκαταλέγονταν ο Πέτρος Βασιλειάδης και η Δήμητρα Κούκουρα, οι δύο καθηγητές που εκείνο το πρωινό μας είχαν οδηγήσει στη …νεοελληνική Θεία Λειτουργία.