Ευτυχώς ναυαγήσαμε...

Σε ναυάγιο οδηγήθηκαν και αυτή τη φορά οι εργασίες της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών. Η συζήτηση για το παπικό πρωτείο δεν κατέληξε πουθενά. Παρόλο που ακόμη δεν δόθηκε στη δημοσιότητα ούτε ένα Ανακοινωθέν (πιθανόν αύριο θα κυκλοφορήσει ένα τέτοιο κείμενο) όλες οι πληροφορίες συνηγορούν στο ότι δεν υπήρξε καμία απολύτως πρόοδος στις συζητήσεις που έγιναν στη Βιέννη. Ορθόδοξοι και Παπικοί συμφώνησαν ότι η επίτευξη της ενότητας βρίσκεται στο απώτατο μέλλον. Ορθόδοξος επίσκοπος που συμμετείχε στο Διάλογο τα έβαλε με τους αντιδρώντες σε αυτόν και θυμήθηκε το Δαφνί (από εκεί το έσκασαν μόνο κάποιοι ακραίοι ζηλωτές ή και μερικοί οικουμενιστές;) αφού τίποτε ουσιαστικό δεν είχε να μας πει για το περιεχόμενο των συζητήσεων της Βιέννης. Τόσος ήταν ο ενθουσιασμός από την «πρόοδο» του Διαλόγου ώστε το επόμενο ραντεβού δόθηκε για μετά από δύο χρόνια (και όχι ένα χρόνο όπως συνηθίζεται) προφανώς γιατί όλοι διαβλέπουν πως ο Διάλογος με τους όρους και τα πρόσωπα που διεξάγεται δεν οδηγεί πουθενά.....
Ευτυχώς ναυαγήσαμε (ναυαγήσανε) στη Βιέννη. Τώρα πλέον είναι ο καιρός να συνειδητοποιήσουν και οι Οικουμενιστές ότι ο Πάπας ούτε ένα βήμα μετάνοιας δεν πρόκειται να κάνει και να αφήσουν τις εκδηλώσεις φιλοπαπισμού και τις συμπροσευχές. Αν κάτι μπορεί να σώσει τους Παπικούς είναι η μετάνοιά τους και η αποδοχή της Ορθόδοξης Πατερικής Θεολογίας την οποία καλούμαστε όχι μόνο ανόθευτη να προσφέρουμε σε καθέναν που έχει την «καλή ανησυχία» αλλά πρωτίστως να βιώσουμε αποβάλλοντας το κοσμικό πνεύμα της καλοπέρασης και της πλήρους εκκοσμίκευσης που οδήγησε σε αδιέξοδο τους πιστούς του Παπισμού στη Δύση.

Η εμμονή του Πάπα και των καρδιναλίων του στην κακοδοξία και την αίρεση οδηγεί τους απλούς πιστούς του Παπισμού στην αναζήτηση της Αλήθειας του Ευαγγελίου την οποία δεν μπορούν να βρούνε μέσα στη δυσωδία των παπικών σκανδάλων παιδεραστίας και την παπική έπαρση του πρωτείου. Οι Ορθόδοξοι καλούμαστε να απαντήσουμε στην «καλή ανησυχία» των απλών πιστών της Ευρώπης προσφέροντας την ασκητική ζωή της Ορθοδοξίας, εγκαταλείποντας τους «αξιωματούχους» του Παπισμού στην εγωιστική εμμονή τους στην κακοδοξία.