ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΕ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ(Β΄ Κορ. Δ΄ 6-15)
Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Έχει λεχθεί, και είναι φυσικά αλήθεια μεγάλη, ότι όσο περισσότερο κανείς αγωνίζεται για την αγάπη και την δόξα του Χριστού, τόσο και περισσότερο θα δέχεται τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού και τους ποικίλους πειρασμούς των αθέων και πλανεμένων ανθρώπων.
Αυτή ακριβώς την κατάσταση μας περιγράφει ο μεγάλος απόστολος των εθνών ο Παύλος, αναφερόμενος σε συγκλονιστικά προσωπικά στοιχεία του αγώνα και της δράσεώς του. Ολόκληρη η αποστολική περικοπή είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία που την παρακολουθεί κανείς με κομμένη την ανάσα... «εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι...» (Β΄ Κορ. Δ΄ 8) δηλ. Συμβαίνει να θλιβόμαστε σε κάθε τόπο και σε κάθε περίσταση και όμως οι εξωτερικές αυτές δυσκολίες, δεν μας δημιουργούν αδιέξοδο και αγωνιώδη στενοχώρια. Φθάνουμε σε απορία, χωρίς όμως και να απελπιζόμαστε ή να αποστερηθούμε ποτέ μέσον και πόρο σωτηρίας......Φυσικά τα όσα αναφέρει στην περικοπή αυτή ο θεόπνευστος Απόστολος, δεν ισχύουν μόνο για τους Αποστόλους (κυρίως βέβαια γι’ αυτούς ισχύουν), ισχύουν, θα πρέπει να ισχύουν και ειδικώς για τους εργάτες του Ευαγγελίου, αλλά και γενικώς για τους αυθεντικούς πιστούς χριστιανούς, διαχρονικώς. Έχουν εφαρμογή και μάλιστα απόλυτη οι λόγοι αυτοί, στους πιστούς που αγωνίζονται συνειδητά εναντίον του διαβόλου, του μακράν του Θεού κόσμου, και κυρίως εναντίον της προσωπικής τους αμαρτητικής ροπής, στηριζόμενοι στην ακράδαντη Ορθόδοξη Χριστιανική μας πίστη.
Αυτή είναι η πραγματικότητα αδελφοί μου. Βεβαίως τούτο σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να μας καταβάλει. Όλως αντιθέτως, θα πρέπει να μας αναπτερώνει τον θείο ζήλο για αγώνες ιερούς. Αγώνες που έχουν άμεση σχέση τόσο με τα άγια Δόγματα, όσο και με αυτό το ήθος της μητέρας μας Εκκλησίας.
Τονίζουμε την διάσταση του πνευματικού αγώνα που είναι ανάγκη να φέρουμε όλα τα τέκνα της Ορθοδοξίας, διότι σε κάθε εποχή, κυρίως όμως στη δική μας εποχή της αποστασίας, ακούγονται, ακόμα και από στόματα που άλλα θα ανέμενε να ακούσει κανείς, ακούγονται το ολιγότερον παράδοξα κηρύγματα, περί δήθεν ενός «ήρεμου» και «αθόρυβου» Χριστιανισμού!
Έφθασε μάλιστα κάποιος να εκφράσει την άποψη ότι, το πνεύμα της συγκεκριμένης αποστολικής περικοπής, δεν μπορεί να ισχύει σήμερα. Και τούτο διότι οι καιροί είναι διαφορετικοί και σήμερα δεν διώκονται οι εργάτες του Ευαγγελίου, αφού επισήμως η πολιτεία δέχεται ή έστω ανέχεται την Εκκλησία, μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας και γενικώς της διαφορετικότητας και του οικουμενισμού!
Αλλ’ ω αφελέστατε άνθρωπε, που έριξες τον υψηλό πήχη του Ευαγγελίου στα πολιτικά και μικροκομματικά συμφέροντα και στα απαίσια βάραθρα του επάρατου οικουμενισμού...
Τούτο μόνο τονίζουμε. Ας δοκιμάσει κανείς να ελέγξει τον Καίσαρα και την αυλή του... Ας δοκιμάσει η Εκκλησιαστική διοίκηση να ελέγξει επισήμως τις αρχές και τις εξουσίες στο θέμα των φοβερών εκτρώσεων. Ας τολμήσουν οι ταγοί μας να ρίξουν τον δίκαιο αφορισμό σε όσους εγκληματίες ψήφισαν μέσα στην κόλαση που λέγεται Βουλή των Ελλήνων, την γενοκτονία του Έθνους μας. Ας δοκιμάσουν να ελέγξουν επισήμως, και βάσει του Νόμου του Θεού, τους διεστραμμένους στην ψυχή και στο σώμα τύπους, που με τις θεωρίες τους και τις πράξεις τους υποβιβάζουν την εικόνα του Θεού στο επίπεδο όχι απλώς των ζώων, αλλά στον πυθμένα του υποκτήνους. Ας τολμήσουν, όσοι υμνούν την ανοχή και τη δημοκρατικότητα του Καίσαρος, να έρθουν σε ανοιχτή ρήξη με τους αντιχριστιανικούς νόμους... Να συνεχίσουμε; Ας αποφασίσουν κάποιοι κληρικοί και μάλιστα μοναστικές αδελφότητες να ελέγξουν τους φορείς της παναιρέσεως του οικουμενισμού, και τότε θα διαπιστώσουν για τα καλά το μίσος του διαβόλου και των οργάνων του από την κορυφή έως και την βάση του Πολιτικού, Πολιτιακού και οποιουδήποτε άλλου φορέως και συστήματος, που απεργάζεται τον αφανισμό της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.
Το ότι λοιπόν όλα φαίνονται ότι «βαίνουν καλώς», τούτο δεν σημαίνει ότι το κράτος έγινε χριστιανικό (αν είναι ποτέ δυνατόν), τούτο δηλώνει, δυστυχώς, ότι χάσαμε τον αποστολικό ζήλο και την πατερική απλότητα. Αυτή είναι η πραγματικότητα φίλοι μου. Αλλά πώς να μην έχουν έτσι τα πράγματα, αφού εμείς σήμερα έχουμε την «διάκριση» και δεν ολισθαίνουμε σε «ακραίους» και «άκριτους» αγώνες, τους οποίους ξεκινούσαν και τελείωναν οι γνήσιοι διάδοχοι των αποστόλων, οι Στουδίτες, οι Μάρκοι Ευγενικοί, και γενικώς όλοι όσοι ζούσαν και ανέπνεαν μέσα στην ευλογημένη ατμόσφαιρα της αμωμήτου πίστεώς μας, προσφέροντας τελικώς και αυτό το αίμα τους!
Αλλ’ αδελφοί μου, «στώμεν καλώς», ο καιρός του «βολέματος» και του «εφησυχασμού» πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί, διότι «οι καιροί ου μενετοί».
Είθε να αισθανθούμε ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε στη συνείδηση μας τον παπικό ή προτεσταντικό, γλυκανάλατο τρόπο «χριστιανικής ζωής». Είναι ανάγκη και μάλιστα απόλυτη, ως απόγονοι των αγίων Αποστόλων και πάντων των αγίων, να γνωρίσουμε και να ζήσουμε την αυθεντική, ασυμβίβαστη, αγωνιστική και κυρίως ομολογιακή Ορθοδοξία μας.
Αυτό τελικά είναι και το μεγάλο μήνυμα του Αποστόλου που πρέπει να συλλάβουμε και να εφαρμόσουμε. Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
_____________________________________
Arhimandrit Ioil Konstantaros:
Lectura apostolică din Duminica a XV – a după Rusalii
(II Corinteni 4: 6-15)
Fraţilor, Dumnezeu, Care a zis: “Strălucească, din întuneric, lumina” – El a strălucit în inimile noastre, ca să strălucească cunoştinţa slavei lui Dumnezeu, pe faţa lui Hristos.
Şi avem comoara aceasta în vase de lut, ca să se învedereze că puterea covârşitoare este a lui Dumnezeu şi nu de la noi,
În toate pătimind necaz, dar nefiind striviţi; lipsiţi fiind, dar nu deznădăjduiţi;
Prigoniţi fiind, dar nu părăsiţi; doborâţi, dar nu nimiciţi;
Purtând totdeauna în trup omorârea lui Iisus, pentru ca şi viaţa lui Iisus să se arate în trupul nostru.
Căci pururea noi cei vii suntem daţi spre moarte pentru Iisus, ca şi viaţa lui Iisus să se arate în trupul nostru cel muritor.
Astfel că în noi lucrează moartea, iar în voi viaţa.
Dar având acelaşi duh al credinţei, – după cum este scris: “Crezut-am, pentru aceea am şi grăit”, – şi noi credem: pentru aceea şi grăim,
Ştiind că Cel ce a înviat pe Domnul Iisus ne va învia şi pe noi cu Iisus şi ne va înfăţişa împreună cu voi.
Căci toate sunt pentru voi, pentru ca, înmulţindu-se harul să prisosească prin mai mulţi mulţumirea, spre slava lui Dumnezeu.
S-a spus şi, fireşte, este un mare adevăr că în măsura în care cineva se nevoieşte pentru dragostea şi slava lui Hristos, pe atât mai mult va primi săgeţile cele aprinse ale celui viclean şi diferite ispite din partea ateilor şi a oamenilor rătăciţi.
Exact această situaţie ne-o descrie marele Apostol al neamurilor Pavel, referindu-se la elemente personale cutremurătoare din lupta şi activitatea sa. Întreaga pericopă apostolică este o mărturie cutremurătoare, emoţionantă, pe care o urmăreşti cu răsuflarea tăiată: … „în toate pătimind necaz, dar nefiind striviţi, lipsiţi fiind, dar nu deznădăjduiţi…” (II Corinteni 4:8), adică se întâmplă să fim necăjiţi în orice situaţie şi, totuşi, aceste greutăţi exterioare nu ne duc într-o fundătură şi nu ne pricinuiesc o supărare plină de agonie. Ajungem în impas, fără însă să deznădăjduim sau să fim lipsiţi vreodată de vreun mijloc şi de vreo cale de salvare… Desigur că cele menţionate în această pericopă de apostolul de-Dumnezeu-insuflat nu sunt valabile doar pentru apostoli (desigur, în principal pentru ei sunt valabile), sunt valabile – şi, în special, ar trebui să fie valabile – pentru lucrătorii Evangheliei, dar şi, în general, pentru adevăraţii creştini credincioşi din toate timpurile. Aceste cuvinte s-au împlinit – şi chiar la modul absolut – cu credincioşii care se luptă conştient împotriva diavolului, a lumii îndepărtate de Dumnezeu şi, în principal, împotriva înclinaţiei lor păcătoase personale, sprijinindu-se pe neclintita noastră Credinţă Creştin-Ortodoxă.
Fraţii mei, aceasta este realitatea. Desigur, asta nu trebuie să ne răpună în nicio situaţie. Dimpotrivă, ar trebui să ne înflăcăreze din ce în ce dumnezeiasca râvnă pentru sfintele lupte. Lupte care au legătură directă atât cu Sfintele Dogme, cât şi cu însăşi morala maicii noastre, Biserica.
Subliniem dimensiunea luptei duhovniceşti pe care trebuie să o purtăm toţi fiii Ortodoxiei, pentru că în orice epocă, dar în principal în epoca noastră de apostazie, se aud, chiar şi din gurile din care te-ai aştepta să auzi altele, se aud predici cel puţin ciudate despre – chipurile – un creştinism „cuminte” şi „nezgomotos”!
Şi, sigur, a ajuns unul să-şi exprime opinia că duhul pericopei apostolice în discuţie nu poate să fie valabil astăzi. Şi asta pentru că vremurile sunt diferite şi astăzi lucrătorii Evangheliei nu sunt prigoniţi, de vreme ce oficial statul admite Biserica şi chiar o tolerează, în cadrul democraţiei şi, în general, al diversităţii şi al ecumenismului!
Dar, omule nenorocit, care ai lepădat înalta măsură a Evangheliei intereselor politice şi minipartinice şi în genunile oribile ale blestematului ecumenism.
Doar asta subliniem. Să încerce cineva să-l controleze pe Cezar şi curtea sa… Să încerce administraţia bisericească să controleze oficial autorităţile şi stăpânirile în tema groaznicelor avorturi. Să îndrăznească liderii noştri spirituali să arunce dreapta afurisanie asupra tuturor celor ce au votat crimele, în iadul ce se numeşte Parlamentul elinilor, genocidul poporului nostru. Să încerce să mustre oficial, în baza Legii lui Dumnezeu, modelele deviante în suflet şi în trup, care prin teoriile şi prin faptele lor degradează chipul lui Dumnezeu nu doar la nivelul animalelor, ci şi la cel mai mai jos de animale. Să îndrăznească toţi care laudă toleranţa şi liberalismul Cezarului, să vină în contact deschis cu legile lor anticreştine… Să continuăm? Să hotărască unii clerici şi, desigur, obşti monahale, să-i mustre pe promotorii panereziei ecumenismului şi atunci se vor încredinţa de-a binelea de ura diavolului şi a uneltelor lui de la vârf până la baza politicului, statalului şi a oricărui alt organism şi sistem, care clocesc nimicirea Ortodoxiei şi a elenismului.
Aşadar, faptul că toate par că „merg bine”, nu înseamnă că statul a devenit creştin (dacă e vreodată posibil), ci, din nefericire, demonstrează că am pierdut râvna apostolică şi simplitatea patristică. Aceasta este realitatea, iubiţii mei. Dar cum să nu stea astfel lucrurile, de vreme ce noi astăzi avem „discernământ” şi nu ne rostogolim în lupte „extremiste” şi „fără discernământ”, pe care le-au început şi le-au sfârşit adevăraţii succesori ai Apostolilor, Studiţii, Marcu-Evghenicii, şi în general toţi câţi au trăit şi au respirat în binecuvântata atmosferă a neprihănitei noastre credinţe, oferindu-şi în cele din urmă şi însuşi sângele lor!
Dar, fraţii mei, „să stăm bine”, vremea „rostuirii” şi a „liniştirii” trebuie să treacă o dată pentru totdeauna, pentru că „vremurile nu aşteaptă”.
Fie ca să simţim că nu este posibil să acceptăm în conştiinţa noastră modul dulce-sărat, papistaş sau protestant, de „vieţuire creştină”. Este nevoie şi, desigur, absolută nevoie, ca noi, urmaşi ai Sfinţilor Apostoli şi ai tuturor sfinţilor, să cunoaştem şi să trăim îndeosebi mărturisitoarea noastră Ortodoxie, cea autentică, lipsită de compromisuri şi luptătoare.
Acesta este în cele din urmă marele mesaj al apostolului pe care trebuie să-l înţelegem şi să-l împlinim. Amin.
(trad.: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: http://thriskeftika.blogspot.com/2010/09/blog-post_9130.html)
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Έχει λεχθεί, και είναι φυσικά αλήθεια μεγάλη, ότι όσο περισσότερο κανείς αγωνίζεται για την αγάπη και την δόξα του Χριστού, τόσο και περισσότερο θα δέχεται τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού και τους ποικίλους πειρασμούς των αθέων και πλανεμένων ανθρώπων.
Αυτή ακριβώς την κατάσταση μας περιγράφει ο μεγάλος απόστολος των εθνών ο Παύλος, αναφερόμενος σε συγκλονιστικά προσωπικά στοιχεία του αγώνα και της δράσεώς του. Ολόκληρη η αποστολική περικοπή είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία που την παρακολουθεί κανείς με κομμένη την ανάσα... «εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι...» (Β΄ Κορ. Δ΄ 8) δηλ. Συμβαίνει να θλιβόμαστε σε κάθε τόπο και σε κάθε περίσταση και όμως οι εξωτερικές αυτές δυσκολίες, δεν μας δημιουργούν αδιέξοδο και αγωνιώδη στενοχώρια. Φθάνουμε σε απορία, χωρίς όμως και να απελπιζόμαστε ή να αποστερηθούμε ποτέ μέσον και πόρο σωτηρίας......Φυσικά τα όσα αναφέρει στην περικοπή αυτή ο θεόπνευστος Απόστολος, δεν ισχύουν μόνο για τους Αποστόλους (κυρίως βέβαια γι’ αυτούς ισχύουν), ισχύουν, θα πρέπει να ισχύουν και ειδικώς για τους εργάτες του Ευαγγελίου, αλλά και γενικώς για τους αυθεντικούς πιστούς χριστιανούς, διαχρονικώς. Έχουν εφαρμογή και μάλιστα απόλυτη οι λόγοι αυτοί, στους πιστούς που αγωνίζονται συνειδητά εναντίον του διαβόλου, του μακράν του Θεού κόσμου, και κυρίως εναντίον της προσωπικής τους αμαρτητικής ροπής, στηριζόμενοι στην ακράδαντη Ορθόδοξη Χριστιανική μας πίστη.
Αυτή είναι η πραγματικότητα αδελφοί μου. Βεβαίως τούτο σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να μας καταβάλει. Όλως αντιθέτως, θα πρέπει να μας αναπτερώνει τον θείο ζήλο για αγώνες ιερούς. Αγώνες που έχουν άμεση σχέση τόσο με τα άγια Δόγματα, όσο και με αυτό το ήθος της μητέρας μας Εκκλησίας.
Τονίζουμε την διάσταση του πνευματικού αγώνα που είναι ανάγκη να φέρουμε όλα τα τέκνα της Ορθοδοξίας, διότι σε κάθε εποχή, κυρίως όμως στη δική μας εποχή της αποστασίας, ακούγονται, ακόμα και από στόματα που άλλα θα ανέμενε να ακούσει κανείς, ακούγονται το ολιγότερον παράδοξα κηρύγματα, περί δήθεν ενός «ήρεμου» και «αθόρυβου» Χριστιανισμού!
Έφθασε μάλιστα κάποιος να εκφράσει την άποψη ότι, το πνεύμα της συγκεκριμένης αποστολικής περικοπής, δεν μπορεί να ισχύει σήμερα. Και τούτο διότι οι καιροί είναι διαφορετικοί και σήμερα δεν διώκονται οι εργάτες του Ευαγγελίου, αφού επισήμως η πολιτεία δέχεται ή έστω ανέχεται την Εκκλησία, μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας και γενικώς της διαφορετικότητας και του οικουμενισμού!
Αλλ’ ω αφελέστατε άνθρωπε, που έριξες τον υψηλό πήχη του Ευαγγελίου στα πολιτικά και μικροκομματικά συμφέροντα και στα απαίσια βάραθρα του επάρατου οικουμενισμού...
Τούτο μόνο τονίζουμε. Ας δοκιμάσει κανείς να ελέγξει τον Καίσαρα και την αυλή του... Ας δοκιμάσει η Εκκλησιαστική διοίκηση να ελέγξει επισήμως τις αρχές και τις εξουσίες στο θέμα των φοβερών εκτρώσεων. Ας τολμήσουν οι ταγοί μας να ρίξουν τον δίκαιο αφορισμό σε όσους εγκληματίες ψήφισαν μέσα στην κόλαση που λέγεται Βουλή των Ελλήνων, την γενοκτονία του Έθνους μας. Ας δοκιμάσουν να ελέγξουν επισήμως, και βάσει του Νόμου του Θεού, τους διεστραμμένους στην ψυχή και στο σώμα τύπους, που με τις θεωρίες τους και τις πράξεις τους υποβιβάζουν την εικόνα του Θεού στο επίπεδο όχι απλώς των ζώων, αλλά στον πυθμένα του υποκτήνους. Ας τολμήσουν, όσοι υμνούν την ανοχή και τη δημοκρατικότητα του Καίσαρος, να έρθουν σε ανοιχτή ρήξη με τους αντιχριστιανικούς νόμους... Να συνεχίσουμε; Ας αποφασίσουν κάποιοι κληρικοί και μάλιστα μοναστικές αδελφότητες να ελέγξουν τους φορείς της παναιρέσεως του οικουμενισμού, και τότε θα διαπιστώσουν για τα καλά το μίσος του διαβόλου και των οργάνων του από την κορυφή έως και την βάση του Πολιτικού, Πολιτιακού και οποιουδήποτε άλλου φορέως και συστήματος, που απεργάζεται τον αφανισμό της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.
Το ότι λοιπόν όλα φαίνονται ότι «βαίνουν καλώς», τούτο δεν σημαίνει ότι το κράτος έγινε χριστιανικό (αν είναι ποτέ δυνατόν), τούτο δηλώνει, δυστυχώς, ότι χάσαμε τον αποστολικό ζήλο και την πατερική απλότητα. Αυτή είναι η πραγματικότητα φίλοι μου. Αλλά πώς να μην έχουν έτσι τα πράγματα, αφού εμείς σήμερα έχουμε την «διάκριση» και δεν ολισθαίνουμε σε «ακραίους» και «άκριτους» αγώνες, τους οποίους ξεκινούσαν και τελείωναν οι γνήσιοι διάδοχοι των αποστόλων, οι Στουδίτες, οι Μάρκοι Ευγενικοί, και γενικώς όλοι όσοι ζούσαν και ανέπνεαν μέσα στην ευλογημένη ατμόσφαιρα της αμωμήτου πίστεώς μας, προσφέροντας τελικώς και αυτό το αίμα τους!
Αλλ’ αδελφοί μου, «στώμεν καλώς», ο καιρός του «βολέματος» και του «εφησυχασμού» πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί, διότι «οι καιροί ου μενετοί».
Είθε να αισθανθούμε ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε στη συνείδηση μας τον παπικό ή προτεσταντικό, γλυκανάλατο τρόπο «χριστιανικής ζωής». Είναι ανάγκη και μάλιστα απόλυτη, ως απόγονοι των αγίων Αποστόλων και πάντων των αγίων, να γνωρίσουμε και να ζήσουμε την αυθεντική, ασυμβίβαστη, αγωνιστική και κυρίως ομολογιακή Ορθοδοξία μας.
Αυτό τελικά είναι και το μεγάλο μήνυμα του Αποστόλου που πρέπει να συλλάβουμε και να εφαρμόσουμε. Αμήν.
Το email (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) του π. Ιωήλ είναι: p.ioil@freemail.gr
_____________________________________
Arhimandrit Ioil Konstantaros:
Lectura apostolică din Duminica a XV – a după Rusalii
(II Corinteni 4: 6-15)
Fraţilor, Dumnezeu, Care a zis: “Strălucească, din întuneric, lumina” – El a strălucit în inimile noastre, ca să strălucească cunoştinţa slavei lui Dumnezeu, pe faţa lui Hristos.
Şi avem comoara aceasta în vase de lut, ca să se învedereze că puterea covârşitoare este a lui Dumnezeu şi nu de la noi,
În toate pătimind necaz, dar nefiind striviţi; lipsiţi fiind, dar nu deznădăjduiţi;
Prigoniţi fiind, dar nu părăsiţi; doborâţi, dar nu nimiciţi;
Purtând totdeauna în trup omorârea lui Iisus, pentru ca şi viaţa lui Iisus să se arate în trupul nostru.
Căci pururea noi cei vii suntem daţi spre moarte pentru Iisus, ca şi viaţa lui Iisus să se arate în trupul nostru cel muritor.
Astfel că în noi lucrează moartea, iar în voi viaţa.
Dar având acelaşi duh al credinţei, – după cum este scris: “Crezut-am, pentru aceea am şi grăit”, – şi noi credem: pentru aceea şi grăim,
Ştiind că Cel ce a înviat pe Domnul Iisus ne va învia şi pe noi cu Iisus şi ne va înfăţişa împreună cu voi.
Căci toate sunt pentru voi, pentru ca, înmulţindu-se harul să prisosească prin mai mulţi mulţumirea, spre slava lui Dumnezeu.
S-a spus şi, fireşte, este un mare adevăr că în măsura în care cineva se nevoieşte pentru dragostea şi slava lui Hristos, pe atât mai mult va primi săgeţile cele aprinse ale celui viclean şi diferite ispite din partea ateilor şi a oamenilor rătăciţi.
Exact această situaţie ne-o descrie marele Apostol al neamurilor Pavel, referindu-se la elemente personale cutremurătoare din lupta şi activitatea sa. Întreaga pericopă apostolică este o mărturie cutremurătoare, emoţionantă, pe care o urmăreşti cu răsuflarea tăiată: … „în toate pătimind necaz, dar nefiind striviţi, lipsiţi fiind, dar nu deznădăjduiţi…” (II Corinteni 4:8), adică se întâmplă să fim necăjiţi în orice situaţie şi, totuşi, aceste greutăţi exterioare nu ne duc într-o fundătură şi nu ne pricinuiesc o supărare plină de agonie. Ajungem în impas, fără însă să deznădăjduim sau să fim lipsiţi vreodată de vreun mijloc şi de vreo cale de salvare… Desigur că cele menţionate în această pericopă de apostolul de-Dumnezeu-insuflat nu sunt valabile doar pentru apostoli (desigur, în principal pentru ei sunt valabile), sunt valabile – şi, în special, ar trebui să fie valabile – pentru lucrătorii Evangheliei, dar şi, în general, pentru adevăraţii creştini credincioşi din toate timpurile. Aceste cuvinte s-au împlinit – şi chiar la modul absolut – cu credincioşii care se luptă conştient împotriva diavolului, a lumii îndepărtate de Dumnezeu şi, în principal, împotriva înclinaţiei lor păcătoase personale, sprijinindu-se pe neclintita noastră Credinţă Creştin-Ortodoxă.
Fraţii mei, aceasta este realitatea. Desigur, asta nu trebuie să ne răpună în nicio situaţie. Dimpotrivă, ar trebui să ne înflăcăreze din ce în ce dumnezeiasca râvnă pentru sfintele lupte. Lupte care au legătură directă atât cu Sfintele Dogme, cât şi cu însăşi morala maicii noastre, Biserica.
Subliniem dimensiunea luptei duhovniceşti pe care trebuie să o purtăm toţi fiii Ortodoxiei, pentru că în orice epocă, dar în principal în epoca noastră de apostazie, se aud, chiar şi din gurile din care te-ai aştepta să auzi altele, se aud predici cel puţin ciudate despre – chipurile – un creştinism „cuminte” şi „nezgomotos”!
Şi, sigur, a ajuns unul să-şi exprime opinia că duhul pericopei apostolice în discuţie nu poate să fie valabil astăzi. Şi asta pentru că vremurile sunt diferite şi astăzi lucrătorii Evangheliei nu sunt prigoniţi, de vreme ce oficial statul admite Biserica şi chiar o tolerează, în cadrul democraţiei şi, în general, al diversităţii şi al ecumenismului!
Dar, omule nenorocit, care ai lepădat înalta măsură a Evangheliei intereselor politice şi minipartinice şi în genunile oribile ale blestematului ecumenism.
Doar asta subliniem. Să încerce cineva să-l controleze pe Cezar şi curtea sa… Să încerce administraţia bisericească să controleze oficial autorităţile şi stăpânirile în tema groaznicelor avorturi. Să îndrăznească liderii noştri spirituali să arunce dreapta afurisanie asupra tuturor celor ce au votat crimele, în iadul ce se numeşte Parlamentul elinilor, genocidul poporului nostru. Să încerce să mustre oficial, în baza Legii lui Dumnezeu, modelele deviante în suflet şi în trup, care prin teoriile şi prin faptele lor degradează chipul lui Dumnezeu nu doar la nivelul animalelor, ci şi la cel mai mai jos de animale. Să îndrăznească toţi care laudă toleranţa şi liberalismul Cezarului, să vină în contact deschis cu legile lor anticreştine… Să continuăm? Să hotărască unii clerici şi, desigur, obşti monahale, să-i mustre pe promotorii panereziei ecumenismului şi atunci se vor încredinţa de-a binelea de ura diavolului şi a uneltelor lui de la vârf până la baza politicului, statalului şi a oricărui alt organism şi sistem, care clocesc nimicirea Ortodoxiei şi a elenismului.
Aşadar, faptul că toate par că „merg bine”, nu înseamnă că statul a devenit creştin (dacă e vreodată posibil), ci, din nefericire, demonstrează că am pierdut râvna apostolică şi simplitatea patristică. Aceasta este realitatea, iubiţii mei. Dar cum să nu stea astfel lucrurile, de vreme ce noi astăzi avem „discernământ” şi nu ne rostogolim în lupte „extremiste” şi „fără discernământ”, pe care le-au început şi le-au sfârşit adevăraţii succesori ai Apostolilor, Studiţii, Marcu-Evghenicii, şi în general toţi câţi au trăit şi au respirat în binecuvântata atmosferă a neprihănitei noastre credinţe, oferindu-şi în cele din urmă şi însuşi sângele lor!
Dar, fraţii mei, „să stăm bine”, vremea „rostuirii” şi a „liniştirii” trebuie să treacă o dată pentru totdeauna, pentru că „vremurile nu aşteaptă”.
Fie ca să simţim că nu este posibil să acceptăm în conştiinţa noastră modul dulce-sărat, papistaş sau protestant, de „vieţuire creştină”. Este nevoie şi, desigur, absolută nevoie, ca noi, urmaşi ai Sfinţilor Apostoli şi ai tuturor sfinţilor, să cunoaştem şi să trăim îndeosebi mărturisitoarea noastră Ortodoxie, cea autentică, lipsită de compromisuri şi luptătoare.
Acesta este în cele din urmă marele mesaj al apostolului pe care trebuie să-l înţelegem şi să-l împlinim. Amin.
(trad.: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: http://thriskeftika.blogspot.com/2010/09/blog-post_9130.html)
1 σχόλιο:
Il semble que vous soyez un expert dans ce domaine, vos remarques sont tres interessantes, merci.
- Daniel
Δημοσίευση σχολίου