Αποκαλυπτική η συνέντευξη του Kurt Koch στο Amen.gr για τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν οι Παπικοί τον διεξαγόμενο διάλογο. Λίγα μόνο σχόλια θα σημειώσουμε μεταφέροντας κάποιες αναφορές του παπικού καρδιναλίου (με κόκκινα γράμματα):
«Χωρίς την αγάπη και την φιλία μαζί, μεταξύ των δυο αδελφών Εκκλησιών (της Ορθοδόξου και τη Καθολικής Εκκλησίας ) ο διάλογος δεν θα μπορέσει να προχωρήσει μπροστά . Και πιστεύω ότι η μεγάλη φιλία που διέπει τις σχέσεις μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης αποτελεί τη βάση , ένα σταθερό σημείο , για ένα αισιόδοξο μέλλον του διαλόγου».
Αγάπη και φιλία είναι τα θεμέλια του διαλόγου. Η αλήθεια, όπως φαίνεται, έχει ταξιδέψει μακριά από τα τραπέζια των διαλόγων. Οι «αδελφές Εκκλησίες» έχουν μεταξύ τους αγάπη, φιλία αλλά όχι κοινή πίστη!....
«Γιατί ακριβώς η συνοδικότητα είναι το κεντρικό θέμα για τους ορθοδόξους ενώ για τους καθολικούς το κεντρικό θέμα είναι το πρωτείο. Κατά συνέπεια η μεγάλη πρόκληση για το μέλλον συνίσταται στο πως να συνθέσουμε αυτές τις δυο πραγματικότητες μαζί».Σύνθεση λοιπόν συνοδικότητας και πρωτείου. Ιδού ο στόχος του διεξαγόμενου διαλόγου. Άρνηση της κακοδοξίας του παπικού πρωτείου δεν διαφαίνεται πουθενά. Και κάτι ακόμη. Οι Παπικοί πιστεύουν ότι «η συνοδικότητα είναι το κεντρικό θέμα για τους ορθοδόξους». Φρόντισαν γι’ αυτό οι παρ’ ημίν οικουμενιστές που άφησαν το μείζον ζήτημα του filioque στην άκρη και έθεσαν ως πρώτο θέμα στο διάλογο το ζήτημα του πρωτείου.
«Αλλά νομίζω ότι σε έναν κόσμο πάντα πιο παγκοσμιοποιημένο αποτελεί πρόκληση ότι η Εκκλησία πρέπει να αναπνέει , όπως ανέφερε ο Ιωάννης Παύλος Β΄ με δύο πνεύμονες. Εκείνον της Ανατολής και εκείνον της Δύσης .Κατά συνέπεια ο διάλογος αποτελεί πηγή εμπλουτισμού για όλους μας».Ο εμπλουτισμός λοιπόν, δεύτερος στόχος του διαλόγου. Αλλά οι Ορθόδοξοι κατέχουμε όλον τον πλούτο της Αληθείας και ουδέν έχουμε να λάβουμε προς εμπλουτισμόν, από τον κακόδοξο μάλιστα Παπισμό. Και ιδού οι «δύο πνεύμονες»! Είναι τελικά ζήτημα χρόνου η αλληλοαναγνώριση των δύο «εκκλησιών»; Δύο πνεύμονες του ενός σώματος; Ουσιαστικά μία κοινή Εκκλησία, ένα σώμα, με δύο πνεύμονες; Αυτό είναι το επόμενο βήμα της «θεολογίας» του Παπισμού και του Οικουμενισμού;
«Η βάση του οικουμενισμού μας είναι, η πίστη μας, το πιστεύω μας και το βάπτισμα μας .Υπ’αυτη την έννοια θα πρέπει πρώτα να αναγνωριζόμαστε ως χριστιανοί και στη συνέχεια ως Καθολικοί ή Ορθόδοξοι, όχι κατά το δόγμα, όπως λένε οι διαμαρτυρόμενοι, αλλά στο ότι το ανήκουμε στην καθολική ή την ορθόδοξη εκκλησία .Δυο Εκκλησίες με κοινή Αποστολική Παράδοση».Δύο Εκκλησίας με κοινή Αποστολική Παράδοση; Αν και οι δύο κατέχουν την ίδια Παράδοση, τότε γιατί δεν γίνονται Μία; Έπειτα, είμαστε καταρχήν Χριστιανοί και μετά Ορθόδοξοι ή Καθολικοί; Ομοίως, με την ίδια λογική, και οι Νεστοριανοί ή οι Μονοφυσίτες ήταν Χριστιανοί, μόνο που –τι μικρή λεπτομέρεια-είχαν αλλοιώσει τη διδασκαλία για το πρόσωπο του Χριστού.
Τέτοια οικουμενιστική απλούστευση δεν αντέχει μπροστά στην πατερική ορθόδοξη Παράδοση και Θεολογία. Οι Νεστοριανοί και οι Μονοφυσίτες, αλλά και μετά από αυτούς οι αιρετικοί Παπικοί καταδικάστηκαν από τις αγίες Συνόδους της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας που δεν μπορεί να δεχτεί με καμία «σύνθεση» τις παπικές κακοδοξίες του filioque, του πρωτείου, του αλάθητου και όλες τις άλλες αιρετικές αλλοιώσεις της Πίστης.
«Γιατί ακριβώς η συνοδικότητα είναι το κεντρικό θέμα για τους ορθοδόξους ενώ για τους καθολικούς το κεντρικό θέμα είναι το πρωτείο. Κατά συνέπεια η μεγάλη πρόκληση για το μέλλον συνίσταται στο πως να συνθέσουμε αυτές τις δυο πραγματικότητες μαζί».Σύνθεση λοιπόν συνοδικότητας και πρωτείου. Ιδού ο στόχος του διεξαγόμενου διαλόγου. Άρνηση της κακοδοξίας του παπικού πρωτείου δεν διαφαίνεται πουθενά. Και κάτι ακόμη. Οι Παπικοί πιστεύουν ότι «η συνοδικότητα είναι το κεντρικό θέμα για τους ορθοδόξους». Φρόντισαν γι’ αυτό οι παρ’ ημίν οικουμενιστές που άφησαν το μείζον ζήτημα του filioque στην άκρη και έθεσαν ως πρώτο θέμα στο διάλογο το ζήτημα του πρωτείου.
«Αλλά νομίζω ότι σε έναν κόσμο πάντα πιο παγκοσμιοποιημένο αποτελεί πρόκληση ότι η Εκκλησία πρέπει να αναπνέει , όπως ανέφερε ο Ιωάννης Παύλος Β΄ με δύο πνεύμονες. Εκείνον της Ανατολής και εκείνον της Δύσης .Κατά συνέπεια ο διάλογος αποτελεί πηγή εμπλουτισμού για όλους μας».Ο εμπλουτισμός λοιπόν, δεύτερος στόχος του διαλόγου. Αλλά οι Ορθόδοξοι κατέχουμε όλον τον πλούτο της Αληθείας και ουδέν έχουμε να λάβουμε προς εμπλουτισμόν, από τον κακόδοξο μάλιστα Παπισμό. Και ιδού οι «δύο πνεύμονες»! Είναι τελικά ζήτημα χρόνου η αλληλοαναγνώριση των δύο «εκκλησιών»; Δύο πνεύμονες του ενός σώματος; Ουσιαστικά μία κοινή Εκκλησία, ένα σώμα, με δύο πνεύμονες; Αυτό είναι το επόμενο βήμα της «θεολογίας» του Παπισμού και του Οικουμενισμού;
«Η βάση του οικουμενισμού μας είναι, η πίστη μας, το πιστεύω μας και το βάπτισμα μας .Υπ’αυτη την έννοια θα πρέπει πρώτα να αναγνωριζόμαστε ως χριστιανοί και στη συνέχεια ως Καθολικοί ή Ορθόδοξοι, όχι κατά το δόγμα, όπως λένε οι διαμαρτυρόμενοι, αλλά στο ότι το ανήκουμε στην καθολική ή την ορθόδοξη εκκλησία .Δυο Εκκλησίες με κοινή Αποστολική Παράδοση».Δύο Εκκλησίας με κοινή Αποστολική Παράδοση; Αν και οι δύο κατέχουν την ίδια Παράδοση, τότε γιατί δεν γίνονται Μία; Έπειτα, είμαστε καταρχήν Χριστιανοί και μετά Ορθόδοξοι ή Καθολικοί; Ομοίως, με την ίδια λογική, και οι Νεστοριανοί ή οι Μονοφυσίτες ήταν Χριστιανοί, μόνο που –τι μικρή λεπτομέρεια-είχαν αλλοιώσει τη διδασκαλία για το πρόσωπο του Χριστού.
Τέτοια οικουμενιστική απλούστευση δεν αντέχει μπροστά στην πατερική ορθόδοξη Παράδοση και Θεολογία. Οι Νεστοριανοί και οι Μονοφυσίτες, αλλά και μετά από αυτούς οι αιρετικοί Παπικοί καταδικάστηκαν από τις αγίες Συνόδους της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας που δεν μπορεί να δεχτεί με καμία «σύνθεση» τις παπικές κακοδοξίες του filioque, του πρωτείου, του αλάθητου και όλες τις άλλες αιρετικές αλλοιώσεις της Πίστης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου