ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΝ…
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ π. ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΚΟΛΛΑ
Γράφουν ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΟΥ
Στα εικαστικά υπάρχει ένας νόμος που λέγει, ότι έκαστον πράγμα επιδρά επί του άλλου και προσδιορίζει και την ιδικήν του αξίαν. Ο ζωγράφος όταν θέλει να κάνει ένα χρώμα πιο έντονο το τοποθετεί δίπλα στο συμπληρωματικό του, δηλ. στο αντίθετό του. Έτσι λοιπόν ο π. Αθανάσιος Κολλάς απευθύνοντας σε μας ένα κατεβατό από ύβρεις θεωρεί, ότι εμμέσως προσδιορίζει την προσωπικήν του αξίαν. Σκιαγραφώντας τη δική μας καρικατούρα εξ αντανακλάσεως καθιστά εναργέστερη τη δική του καλλιτεχνική προσωπογραφία. Μήπως το ίδιο δεν έκανε κι ο Φαρισαίος; Επάνω στην ταπείνωση του Τελώνου στήριξε τη δική του υπεροχή και αυτοδικαίωση... Ας είναι, εμείς χαιρόμαστε οι κληρικοί μας να βρίσκονται σε μία υπεροχή η οποία, όπου υπάρχει, ο λαός τη διαισθάνεται και απλόχερα την αναγνωρίζει με μία ιδιότυπη ευλάβεια. Η λογική όμως υποχωρεί μόνον μπροστά στο υπέρλογο κι όχι μπροστά στο παράλογο.
Κατά τη γνώμη του π. Αθανασίου επιβάλλεται να αμφισβητούμε και να στεκόμαστε κριτικά απέναντι στις οικουμενικές συνόδους, τα δόγματα και την ιερά παράδοση, απαγορεύεται όμως να αμφισβητούμε την αυθεντία του επισκόπου και της ακαδημίας θεολογικών σπουδών της μητροπόλεως Δημητριάδος. Προφανώς η εν λόγω ακαδημία αναγορεύθηκε σε οικουμενική σύνοδο, που μπορεί να κρίνει ή να καταργεί όλες τις προηγούμενες και οι μετέχοντες σ’ αυτήν αυτοαναγορεύτηκαν σε πατέρες της εκκλησίας. Πατέρες όμως της εκκλησίας σε κάθε εποχή είναι οι θεωμένοι άγιοι και όχι ο καθένας κατ’ όνομα θεολόγος παπάς ή δεσπότης. Οι σύγχρονοι άγιοί μας δεν ζήτησαν να αμφισβητήσουμε την παράδοση, αλλά να τη βιώσουμε, καθώς δεν ζήτησαν τη μετάφραση των λειτουργικών κειμένων. Ο π. Παΐσιος έλεγε, όπως οι άνθρωποι σήμερα πέταξαν από πάνω τους τα ρούχα και τις ηθικές αξίες, έτσι και τα γράμματα πέταξαν από πάνω τους τόνους και τα πνεύματα.
Όταν οι θεολόγοι της εν λόγω ακαδημίας μιλάνε για το πνεύμα και το γράμμα των πατέρων τι εννοούν; ότι οι πατέρες άλλα έλεγαν και άλλα εννοούσαν; οι αρμοδιότεροι για να ερμηνεύσουν το πνεύμα των πατέρων είναι οι πατέρες οι ίδιοι και το έκαναν με κάθε ακρίβεια και σαφήνεια και δεν χρειάζονται τέτοιους διερμηνείς, οι οποίοι τους βγάζουν αντιφατικούς και ανισόρροπους, άλλα να λένε και άλλα να εννοούν. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο σεβ. Ιγνάτιος είναι να μας ερμηνεύσει τον εαυτόν του και να μας πει εάν είναι οικουμενιστής ή όχι. Πάντως μέσα στην ακαδημία δεν αρνήθηκε ότι είναι οικουμενιστής, ούτε ότι η εν λόγω ακαδημία προάγει τον οικουμενισμό. Ο δε οικουμενισμός διακηρύσσει για τον εαυτόν του ότι είναι μια πανθρησκεία, η οποία δεν αναγνωρίζει την απόλυτη αλήθεια πουθενά και θεωρεί δογματική αλαζονεία και υπεροψία την εμμονή μας στη δογματική αλήθεια. Ότι όμως ο Χριστός είναι η απόλυτη αλήθεια είναι το θεμέλιο της δογματικής διδασκαλίας της εκκλησίας. Χωρίς αυτό το θεμέλιο καταρρέει όλο το οικοδόμημα της δογματικής διδασκαλίας. Πώς λοιπόν λέγει ο π. Αθανάσιος ότι στην εν λόγω ακαδημία δεν εθίγη κανένα δόγμα, αφού εθίγησαν συλλήβδην όλα μαζί τα δόγματα; Όταν δε λέμε δόγμα δεν πρέπει να πηγαίνει το μυαλό μας σε κάποιον νόμο που επιβάλλεται άνωθεν, αλλά το δόγμα είναι η αποκρυστάλλωση του βιώματος, η έκφραση με περιεκτικό, σαφή και ακριβή τρόπο της αγιοπνευματικής εμπειρίας των πατέρων, η οποία αποτελεί κριτήριο αληθείας και ενότητος διαχρονικά της εκκλησίας. Όταν ο Χριστός στην αρχιερατική προσευχή λέγει «ίνα πάντες εν ώσιν» και η εκκλησία εύχεται «υπέρ της των πάντων ενώσεως» αναφέρεται σ’ αυτήν τη διαχρονική ενότητα της εκκλησίας εν αληθεία και όχι βέβαια στην πολτοποιημένη ενότητα κάτω από μία παγκόσμια κυβέρνηση και παγκόσμια θρησκεία, που προωθεί η παγκοσμιοποίηση.
Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, που μίλησε στην πόλη μας προσφάτως, είπε ενώπιον του σεβ. Ιγνατίου ότι η πανθρησκεία του οικουμενισμού υπηρετεί την αμερικανοσιωνιστική παγκόσμια κυβέρνηση. Αλλά στα χείλη των οικουμενιστών οι λέξεις ενότητα, διάλογος, αγάπη έχουν χάσει τη σημασία τους και η αγάπη έγινε σαν το φιλί του Ιούδα. Πόση αναισχυντία χρειάζεται για να προσπαθούν στην πλάνη τους να προσεταιριστούν ονόματα όπως του Ιωάννη Ρωμανίδη, Τρεμπέλα, Αγίου Νεκταρίου, Αγίου Μάρκου Ευγενικού και Γεωργίου Σχολάριου; Προφανώς είναι απόγονοι του καρδινάλιου Βησσαρίωνα, ο οποίος εγκαταλιπών την Κωνσταντινούπολη, της οποίας το μέλλον ήταν δυσοίωνο και αυτομολήσας στην αυλή του πάπα, όπου διήγε έναν ωραίο βίο, σαγηνευμένος από τα πλούτη του, από κεί δεν έπαυσε να συκοφαντεί το Γεώργιο Σχολάριο αποδίδοντάς του πλαστά κείμενα. Αλλά το πνεύμα του Σχολάριου και του Αγίου Μάρκου Ευγενικού εκφράστηκε με τα λόγια του Λουκά Νοταρά «καλύτερα το τούρκικο σαρίκι από την παπική καλύπτρα», το οποίο εξέφρασε και την ψυχή της Ρωμιοσύνης. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος λέγει, ότι προτιμά που η Ρωμιοσύνη έχασε την πολιτική της ύπαρξη, αλλά μέσα στην ψυχή της κατοίκησε το «τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια».
Καμμία συναλλαγή αληθείας και ψεύδους, καμμία επικοινωνία φωτός και σκότους, καμμία αμφίδρομη αλληλεπίδραση και άμικτη μίξη δεν υπήρξε ποτέ του αποκεκαλυμμένου λόγου του Θεού με τις διάφορες ιδέες, φιλοσοφίες και πολιτισμούς. Επειδή οι πατέρες πήραν το ένδυμα της ελληνικής γλώσσας ακόμα και την ελληνική σκέψη ως λογική διαδικασία, για να διατυπώσουν τη δογματική διδασκαλία της εκκλησίας, δεν σημαίνει ότι ήρθαν σε μία επικοινωνία αυτού του είδους, ο λόγος του Θεού με την ελληνική φιλοσοφία. Επειδή σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν οι κίονες και τα κιονόκρανα των ειδωλολατρικών ναών για την οικοδομή των ορθοδόξων, δεν σημαίνει ότι μέσα στον καινούριο ναό συγκατοίκησαν ο Τριαδικός Θεός μαζί με τα είδωλα. Επειδή για την αγιογραφία χρησιμοποιήθηκαν τα αρχαία πρότυπα, δεν σημαίνει ότι η Παναγία έχει κάποια σχέση με την Αφροδίτη. Αντίθετα οι Έλληνες άφησαν την ανοησία των ειδώλων και αβίαστα ασπάστηκαν το χριστιανισμό.
Η εκκλησία ποτέ δεν προσέλαβε το «είναι» αυτού του κόσμου, που είναι το κοσμικό φρόνημα. «Ουκ εισίν εκ του κόσμου τούτου» λέγει ο Χριστός για τους μαθητές του στην αρχιερατική προσευχή. Αυτό πέρασε μέσα στην ορθόδοξη πνευματικότητα ως τροπική και ενίοτε διά του μοναχισμού ως τοπική αποταγή από τον κόσμο, η πρώτη βαθμίδα της Κλίμακας του αγ. Ιωάννη. «Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου» λέγει ο υμνογράφος. Όχι μόνο μέσα στις κατακόμβες αλλά και σε καιρό ευημερίας η εκκλησία δεν έχασε τον απόκοσμο χαρακτήρα της. Αυτό όμως δεν το κατάλαβαν οι κύριοι της εν λόγω ακαδημίας και τα σχέδιά τους είναι άρρηκτα συνυφασμένα με τις δομές του κόσμου και του αιώνος τούτου του απατεώνος, εγκλωβισμένοι μέσα στην εγκοσμιότητα και στερούμενοι μιας αιώνιας προοπτικής.
Ας παύσουν οι κύριοι της εν λόγω ακαδημίας να χρησιμοποιούν λέξεις που χρησιμοποίησαν οι πατέρες για την διατύπωση των μυστηρίων του Θεού, όπως είναι η λέξη «πρόσληψη», γιατί η μόνη πρόσληψη που επιθυμούν είναι η δική τους πρόσληψη και προαγωγή στα ανώτερα αξιώματα. Λυπούμεθα π. Αθανάσιε που αναλάβατε να υπεραμυνθείτε της εν λόγω ακαδημίας, την οποία έχουν καταδικάσει επιφανείς θεολόγοι και επίσκοποι όπως Πειραιώς Σεραφείμ, Ναυπάκτου Ιερόθεος, Γορτυνίας Ιερεμίας, Γλυφάδος Παύλος, π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Γεώργιος Μεταλληνός, κ. Τσελεγγίδης, κ. Κορναράκης, κ. Σωτηρόπουλος, μακαριστός π. Μάρκος Μανώλης, π. Σαράντης Σαράντος, π. Μωυσής αγιορείτης και πολλοί άλλοι. Μήπως είναι και αυτοί «φράξια» ή «σέκτα» ή ομάδα σχισματικών; Από το κράσπεδο των ιματίων σας π. Αθανάσιε ξεχείλισε η φιλοδοξία, ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο σε τέτοιου είδους συμβιβασμούς.
Μετά τιμής
ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΟΥ
Κατά τη γνώμη του π. Αθανασίου επιβάλλεται να αμφισβητούμε και να στεκόμαστε κριτικά απέναντι στις οικουμενικές συνόδους, τα δόγματα και την ιερά παράδοση, απαγορεύεται όμως να αμφισβητούμε την αυθεντία του επισκόπου και της ακαδημίας θεολογικών σπουδών της μητροπόλεως Δημητριάδος. Προφανώς η εν λόγω ακαδημία αναγορεύθηκε σε οικουμενική σύνοδο, που μπορεί να κρίνει ή να καταργεί όλες τις προηγούμενες και οι μετέχοντες σ’ αυτήν αυτοαναγορεύτηκαν σε πατέρες της εκκλησίας. Πατέρες όμως της εκκλησίας σε κάθε εποχή είναι οι θεωμένοι άγιοι και όχι ο καθένας κατ’ όνομα θεολόγος παπάς ή δεσπότης. Οι σύγχρονοι άγιοί μας δεν ζήτησαν να αμφισβητήσουμε την παράδοση, αλλά να τη βιώσουμε, καθώς δεν ζήτησαν τη μετάφραση των λειτουργικών κειμένων. Ο π. Παΐσιος έλεγε, όπως οι άνθρωποι σήμερα πέταξαν από πάνω τους τα ρούχα και τις ηθικές αξίες, έτσι και τα γράμματα πέταξαν από πάνω τους τόνους και τα πνεύματα.
Όταν οι θεολόγοι της εν λόγω ακαδημίας μιλάνε για το πνεύμα και το γράμμα των πατέρων τι εννοούν; ότι οι πατέρες άλλα έλεγαν και άλλα εννοούσαν; οι αρμοδιότεροι για να ερμηνεύσουν το πνεύμα των πατέρων είναι οι πατέρες οι ίδιοι και το έκαναν με κάθε ακρίβεια και σαφήνεια και δεν χρειάζονται τέτοιους διερμηνείς, οι οποίοι τους βγάζουν αντιφατικούς και ανισόρροπους, άλλα να λένε και άλλα να εννοούν. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο σεβ. Ιγνάτιος είναι να μας ερμηνεύσει τον εαυτόν του και να μας πει εάν είναι οικουμενιστής ή όχι. Πάντως μέσα στην ακαδημία δεν αρνήθηκε ότι είναι οικουμενιστής, ούτε ότι η εν λόγω ακαδημία προάγει τον οικουμενισμό. Ο δε οικουμενισμός διακηρύσσει για τον εαυτόν του ότι είναι μια πανθρησκεία, η οποία δεν αναγνωρίζει την απόλυτη αλήθεια πουθενά και θεωρεί δογματική αλαζονεία και υπεροψία την εμμονή μας στη δογματική αλήθεια. Ότι όμως ο Χριστός είναι η απόλυτη αλήθεια είναι το θεμέλιο της δογματικής διδασκαλίας της εκκλησίας. Χωρίς αυτό το θεμέλιο καταρρέει όλο το οικοδόμημα της δογματικής διδασκαλίας. Πώς λοιπόν λέγει ο π. Αθανάσιος ότι στην εν λόγω ακαδημία δεν εθίγη κανένα δόγμα, αφού εθίγησαν συλλήβδην όλα μαζί τα δόγματα; Όταν δε λέμε δόγμα δεν πρέπει να πηγαίνει το μυαλό μας σε κάποιον νόμο που επιβάλλεται άνωθεν, αλλά το δόγμα είναι η αποκρυστάλλωση του βιώματος, η έκφραση με περιεκτικό, σαφή και ακριβή τρόπο της αγιοπνευματικής εμπειρίας των πατέρων, η οποία αποτελεί κριτήριο αληθείας και ενότητος διαχρονικά της εκκλησίας. Όταν ο Χριστός στην αρχιερατική προσευχή λέγει «ίνα πάντες εν ώσιν» και η εκκλησία εύχεται «υπέρ της των πάντων ενώσεως» αναφέρεται σ’ αυτήν τη διαχρονική ενότητα της εκκλησίας εν αληθεία και όχι βέβαια στην πολτοποιημένη ενότητα κάτω από μία παγκόσμια κυβέρνηση και παγκόσμια θρησκεία, που προωθεί η παγκοσμιοποίηση.
Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός, που μίλησε στην πόλη μας προσφάτως, είπε ενώπιον του σεβ. Ιγνατίου ότι η πανθρησκεία του οικουμενισμού υπηρετεί την αμερικανοσιωνιστική παγκόσμια κυβέρνηση. Αλλά στα χείλη των οικουμενιστών οι λέξεις ενότητα, διάλογος, αγάπη έχουν χάσει τη σημασία τους και η αγάπη έγινε σαν το φιλί του Ιούδα. Πόση αναισχυντία χρειάζεται για να προσπαθούν στην πλάνη τους να προσεταιριστούν ονόματα όπως του Ιωάννη Ρωμανίδη, Τρεμπέλα, Αγίου Νεκταρίου, Αγίου Μάρκου Ευγενικού και Γεωργίου Σχολάριου; Προφανώς είναι απόγονοι του καρδινάλιου Βησσαρίωνα, ο οποίος εγκαταλιπών την Κωνσταντινούπολη, της οποίας το μέλλον ήταν δυσοίωνο και αυτομολήσας στην αυλή του πάπα, όπου διήγε έναν ωραίο βίο, σαγηνευμένος από τα πλούτη του, από κεί δεν έπαυσε να συκοφαντεί το Γεώργιο Σχολάριο αποδίδοντάς του πλαστά κείμενα. Αλλά το πνεύμα του Σχολάριου και του Αγίου Μάρκου Ευγενικού εκφράστηκε με τα λόγια του Λουκά Νοταρά «καλύτερα το τούρκικο σαρίκι από την παπική καλύπτρα», το οποίο εξέφρασε και την ψυχή της Ρωμιοσύνης. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος λέγει, ότι προτιμά που η Ρωμιοσύνη έχασε την πολιτική της ύπαρξη, αλλά μέσα στην ψυχή της κατοίκησε το «τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια».
Καμμία συναλλαγή αληθείας και ψεύδους, καμμία επικοινωνία φωτός και σκότους, καμμία αμφίδρομη αλληλεπίδραση και άμικτη μίξη δεν υπήρξε ποτέ του αποκεκαλυμμένου λόγου του Θεού με τις διάφορες ιδέες, φιλοσοφίες και πολιτισμούς. Επειδή οι πατέρες πήραν το ένδυμα της ελληνικής γλώσσας ακόμα και την ελληνική σκέψη ως λογική διαδικασία, για να διατυπώσουν τη δογματική διδασκαλία της εκκλησίας, δεν σημαίνει ότι ήρθαν σε μία επικοινωνία αυτού του είδους, ο λόγος του Θεού με την ελληνική φιλοσοφία. Επειδή σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν οι κίονες και τα κιονόκρανα των ειδωλολατρικών ναών για την οικοδομή των ορθοδόξων, δεν σημαίνει ότι μέσα στον καινούριο ναό συγκατοίκησαν ο Τριαδικός Θεός μαζί με τα είδωλα. Επειδή για την αγιογραφία χρησιμοποιήθηκαν τα αρχαία πρότυπα, δεν σημαίνει ότι η Παναγία έχει κάποια σχέση με την Αφροδίτη. Αντίθετα οι Έλληνες άφησαν την ανοησία των ειδώλων και αβίαστα ασπάστηκαν το χριστιανισμό.
Η εκκλησία ποτέ δεν προσέλαβε το «είναι» αυτού του κόσμου, που είναι το κοσμικό φρόνημα. «Ουκ εισίν εκ του κόσμου τούτου» λέγει ο Χριστός για τους μαθητές του στην αρχιερατική προσευχή. Αυτό πέρασε μέσα στην ορθόδοξη πνευματικότητα ως τροπική και ενίοτε διά του μοναχισμού ως τοπική αποταγή από τον κόσμο, η πρώτη βαθμίδα της Κλίμακας του αγ. Ιωάννη. «Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου» λέγει ο υμνογράφος. Όχι μόνο μέσα στις κατακόμβες αλλά και σε καιρό ευημερίας η εκκλησία δεν έχασε τον απόκοσμο χαρακτήρα της. Αυτό όμως δεν το κατάλαβαν οι κύριοι της εν λόγω ακαδημίας και τα σχέδιά τους είναι άρρηκτα συνυφασμένα με τις δομές του κόσμου και του αιώνος τούτου του απατεώνος, εγκλωβισμένοι μέσα στην εγκοσμιότητα και στερούμενοι μιας αιώνιας προοπτικής.
Ας παύσουν οι κύριοι της εν λόγω ακαδημίας να χρησιμοποιούν λέξεις που χρησιμοποίησαν οι πατέρες για την διατύπωση των μυστηρίων του Θεού, όπως είναι η λέξη «πρόσληψη», γιατί η μόνη πρόσληψη που επιθυμούν είναι η δική τους πρόσληψη και προαγωγή στα ανώτερα αξιώματα. Λυπούμεθα π. Αθανάσιε που αναλάβατε να υπεραμυνθείτε της εν λόγω ακαδημίας, την οποία έχουν καταδικάσει επιφανείς θεολόγοι και επίσκοποι όπως Πειραιώς Σεραφείμ, Ναυπάκτου Ιερόθεος, Γορτυνίας Ιερεμίας, Γλυφάδος Παύλος, π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Γεώργιος Μεταλληνός, κ. Τσελεγγίδης, κ. Κορναράκης, κ. Σωτηρόπουλος, μακαριστός π. Μάρκος Μανώλης, π. Σαράντης Σαράντος, π. Μωυσής αγιορείτης και πολλοί άλλοι. Μήπως είναι και αυτοί «φράξια» ή «σέκτα» ή ομάδα σχισματικών; Από το κράσπεδο των ιματίων σας π. Αθανάσιε ξεχείλισε η φιλοδοξία, ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο σε τέτοιου είδους συμβιβασμούς.
Μετά τιμής
ΕΛΕΝΗ ΛΩΡΙΤΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΥΜΕΡΟΥ
2 σχόλια:
Πολλά ερωτηματικά γεννώνται γι'αυτήν την Θεολογική λεγομένη Ακαδημία του Βόλου. Πώς ο αρχιεπίσκοπος την ανέχεται; Πώς κληρικοί που την στηλιτεύουν συμμετέχουν ως ομιλητές σ' αυτήν; και κυρίως ποιοί την χρηματοδοτούν;
Θαυμάσιο κείμενο αλλά εις ώτα μη ακουόντων κατά την άποψή μου.
Δημοσίευση σχολίου