«Κράτει τον νουν σου εις τον άδην, και μη απελπίζου».
Όστις ανέγνωσε το Ευαγγέλιον είναι αδύνατον να μη παρετήρησε την ιδιομορφίαν των ομιλιών του Χριστού. Εξωτερικώς, τυπικώς, δεν φαίνονται να έχουν λογικήν τινα ακολουθίαν. Λάβετε, επί παραδείγματι, την συνομιλίαν Αυτού μετά του Νικοδήμου, μετά της Σαμαρείτιδος, μετά των Μαθητών εν τω Μυστικώ Δείπνω. Η προσοχή του Χριστού είναι εστραμμένη ουχί τοσούτον εις το τί λέγει ο άνθρωπος, όσον εις το τί υπάρχει εν τη καρδία αυτού και τί δύναται να δεχθή εκ του Θεού.
Ούτω και αύτη η προσευχή-διάλογος του Γέροντος Σιλουανού εξωτερικώς φαίνεται ως να είναι ολίγης σημασίας, εις άλλους δε δύναται να φανή και ως ανόητον παραλήρημα...
Εάν όμως διηνοίγετο εις ημάς το πραγματικόν αυτής περιεχόμενον και η δύναμις της δοθείσης δι’ αυτής εις τον Σιλουανόν αποκαλύψεως, τότε θα ηδυνάμεθα μετά βεβαιότητος να είπωμεν ότι όλη η ύπαρξις ημών θα συνεκλονείτο μέχρι των εσχάτων αυτής.
Επί δεκάδας ετών ωδύρετο ο Γέρων Σιλουανός «μέχρι μεγάλων δακρύων», ίνα γνωρίση ο κόσμος τον Θεόν. Δεν αμφέβαλλεν ότι, εάν οι λαοί –εσκέπτετο τους λαούς, φέρων αυτούς εν τη ευκτική ευσπλαγχνία της καρδίας αυτού– εγνώριζον την αγάπην και την ταπείνωσιν του Θεού, θα εγκατέλειπον ομοίως προς τον Απόστολον Παύλον ως σκύβαλα (βλ. Φιλ. γ’ 7-8), ως παιδίων παίγνια, τα πάθη υπό των οποίων κατέχονται, και θα επεδίωκον ημέρας και νυκτός αυτήν την θείαν ταπείνωσιν και αυτήν την αγάπην μεθ’ όλων των δυνάμεων της ψυχής αυτών. Και εάν εγίνετο τούτο, θα ήλλασον το πρόσωπον της γης και τα πεπρωμένα όλων των ανθρώπων, όλος δε ο κόσμος θα μετεμορφούτο, ως ο Γέρων έλεγεν, «εις μίαν ώραν». Τοσούτον μεγάλη είναι η δύναμις αύτη.
Ίσως φανή εις υμάς παράδοξον να ακούσητε ότι εκείνην την νύκτα απεκαλύφθη εις τον Σιλουανόν το μυστήριον της πτώσεως και της λυτρώσεως, και πάσαι αι πνευματικαί οδοί του ανθρώπου.
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ, Έκδοσις όγδοη, Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 1999, σελ. 168-169
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου