Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Να ζούμε με την προσδοκία της άλλης ζωής

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 Κυριακής προ της Χριστού Γεννήσεως

Εβραίους ια΄ 9-10, 32-40

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Τις μεγάλες Βιβλικές μορφές της Παλαιάς Διαθήκης μας προβάλλει το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής πριν από τα Χριστούγεννα. Παρελαύνουν μπροστά μας οι μεγάλοι Πατριάρχες, οι Βασιλείς του Ισραήλ και τα προφητικά αναστήματα. Οι εκλεκτές αυτές μορφές ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχε να παρουσιάσει η εποχή τους. Και η παρουσίαση αυτή γίνεται διότι οι άνθρωποι αυτοί, παρά τα όσα υπέστησαν, επέδειξαν θαυμαστή πίστη και μεγάλο ηρωισμό. Και ομολογουμένως, ο πρώτος απ᾽ όλους που έγινε παράδειγμα μοναδικής πίστεως σ᾽ όλες τις γενεές, δεν είναι άλλος από τον Πατριάρχη Αβραάμ.

Επιβάλλεται να μελετηθεί από κάθε πιστό η προσωπικότητα αυτή που άφησε τη γη του και τη συγγένειά του και πορεύτηκε στο άγνωστο, ακριβώς διότι τα στήθη του φλογίζονταν από την πίστη του Θεού.

Σε κάθε σταθμό της ζωής του, αποδείκνυε αυτή τη πραγματικότητα. «Πίστει παρώκησεν Αβραάμ εις την γην της επαγγελίας ως αλλοτρίαν». Και χάρη στην πίστη του αυτή ο Αβραάμ έμεινε ως ξένος στη γη που του υποσχέθηκε ο Θεός και τη θεωρούσε χώρα ξένη και όχι δική του. Και γιατί αυτό; Διότι περίμενε με πόθο να κατοικήσει στην Ουράνια Πόλη. Στην Πόλη της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός. Να σημειωθεί δε ότι ο Αβραάμ, δεν γνώριζε αυτά που γνωρίζουμε εμείς σήμερα, μέσα στον ευλογημένο χώρο της Εκκλησίας μας. Και το πλέον συγκλονιστικό για τα σημερινά δεδομένα είναι ότι όχι μόνο αποδείκνυε πίστη ακράδαντη, αλλά ως καρπό πίστεως έφερε και την ανάλογη συμπεριφορά, ζώντας ως ανέστιος και μέσα σε σκηνές. Μάθημα σπουδαιότατο και τούτο γιά τους πιστούς της κάθε εποχής, και φυσικά για εμάς σήμερα. Όχι φυσικά να ζούμε σε σκηνές (λίγοι και ελάχιστοι είναι σε κάθε εποχή αυτοί που αρνούνται τον κόσμο και τα του κόσμου, και βιώνουν ως ένσαρκοι άγγελοι, ών ούκ έστιν άξιος ο κόσμος....), αλλά να ζούμε με την προσδοκία της άλλης ζωής! Να κατορθώνουμε με την Χάρη του Θεού βεβαίως, να ξεκολλάμε από την «έλξη της γης» και την «ηδυπάθεια της σκωληκόβρωτης σαρκός», και να ανέρχεται ο νους μας στα πνευματικά και επουράνια, τα οποία είναι τα μόνα αληθινά, τα οποία και με πόθο καρδιάς προσδοκούμε.
            Αυτή την περιφρόνηση στα του κόσμου και τον ηρωϊκό αγώνα για να κρατήσουν ανόθευτη την πίστη τους την έδειξαν και τόσες άλλες μορφές που αναφέρονται τόσο στο Αποστολικό, που μελετούμε, όσο και σ᾽ αυτό το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής αυτής. Εάν προσέξουμε τα αναγνώσματα που αλληλοσυμπληρώνουν τα ονόματα και τα της πίστεως κατορθώματα, θα δούμε ότι ανάμεσα στα ονόματα της γενεαλογίας του Ιησού αναφέρονται και κάποια πρόσωπα, τα οποία δεν είχαν και τόσο καλή διαγωγή... Όσοι μάλιστα επιζητούν να βρουν κάτι για να χτυπήσουν το λόγο του Θεού, επισημαίνουν το γεγονός ως αρνητικό (αποδεικνύοντας ταυτοχρόνως το πόσο επιπόλαια γνωρίζουν τη Γραφή). Αλλά αυτό το γεγονός έχει τόσο σπουδαία σημασία για τον καθένα μας, ακριβώς διότι εν πνευματική εννοία, ο Ιησούς γεννιέται στον στάβλο της ψυχής μας, παρά την συσσώρευση των αμαρτιών μας και παραβλέποντας αυτές μαζί και με οποιαδήποτε αρνητική κληρονομικότητα φέρουμε.

            Ο Εμμανουήλ που γεννιέται από την Παρθένο και Θεοτόκο, δεν μένει στα εγκλήματα των προγόνων μας ή στα προσωπικά μας σφάλματα, λάθη ή αμαρτήματα, όποια κι αν είναι αυτά, όσο και αν θέλει να τα τραγικοποιήσει ο εχθρός για να μας ρίξει στην απογοήτευση και τέλος στην απόγνωση. Ανοίγει το δρόμο Αυτός που είναι η «Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή» ξεπερνά τα λάθη μας και τελικώς δωρίζει την ευσπλαγχνία του, την αγάπη του και αστράφτει στην ύπαρξή μας το Θεανδρικό του πρόσωπο!
            Αλλ’ ας σταθούμε και πάλι στον Απόστολο των Εθνών. Μεγάλη συγκίνηση διαπερνά την ύπαρξη του πιστού όταν ακούει τον Αποστολικό λόγο, να αναφέρει με ιερό παλμό ότι οι του Θεού άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης, αυτοί που τους αποκαλύφθηκε ο άσαρκος Λόγος, αυτοί που γνώρισαν τον Μεγάλης Βουλής Άγγελον, όλοι αυτοί που βίωναν την αγάπη του Θεού, όχι ως φαντασία ή ως ένα απλό συναίσθημα, αλλά καρδιακά και υπαρξιακά, ότι σε δύσκολες περιστάσεις εξ αιτίας αυτής της πίστεως «έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός», γλύτωσαν τη σφαγή, έλαβαν δύναμη και θεραπεύθηκαν από ασθένειες, αναδείχθηκαν ικανοί στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα. Άλλοι δοκίμασαν εμπαιγμούς και μαστιγώσεις, δεσμά και φυλακές. Ελιθοβολήθηκαν, επριονίσθηκαν, εδοκίμασαν πειρασμούς, απέθαναν με μαχαίρι. Περιφέρονταν εδώ κι εκεί φορώντας μηλωτές, στερούμενοι, θλιβόμενοι. Περιπλανούνταν στις ερήμους και τα βουνά στα σπήλαια και στις οπές της γης. Και το αποκορύφωμα της εκπλήξεως και της συγκινήσεώς μας είναι όταν ακούμε ότι αυτές οι μεγάλες μορφές, αυτοί οι δίκαιοι άνθρωποι, καθώς και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, «ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν»! Δεν απήλαυσαν ακόμα απολύτως την εκπλήρωση της υπόσχεσης της ουράνιας κληρονομιάς.

            Γιατί; Διότι η αγάπη του Θεού προέβλεψε κάτι καλύτερο για εμάς. Τι είναι αυτό; Το να λάβουμε τελικώς όλοι μαζί σε τέλειο βαθμό τη σωτηρία μας. Φοβερό και τρομερό, αδελφοί μου, όλοι αυτοί οι δίκαιοι και Άγιοι αναμένουν κι εμάς για να απολαύσουμε όλοι μαζί την ανέσπερη και ατέλειωτη Βασιλεία των Ουρανών. Προσδοκούν και αυτοί, όπως προσδοκούμε και εμείς «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος»!
            Πόσα, αλήθεια, χάνουμε εμείς οι πιστοί, όταν δαπανούμε τον πολύτιμο χρόνο μας σε τόσες άλλες ασχολίες και δεν ανοίγουμε την Αγία Γραφή, για να γνωρίσουμε τα πρότυπα αυτά της αληθινής πίστεώς μας!

            Οι άνθρωποι αυτοί, ενώ ζούσαν ανάμεσα σε ειδωλολατρικούς λαούς, δεν έχασαν την πίστη τους. Η μεγαλύτερη αγάπη τους ήταν ο ένας και μοναδικός Θεός. Στα βάθη της υπάρξεώς τους δεν υπήρχε παρά η λαχτάρα της πραγματοποιήσεως του Πρωτευαγγελίου που έδωσε ο ίδιος ο Θεός στους πρωτόπλαστους μέσα στο παράδεισο, όταν μέσα σ᾽ εκείνη την τραγικότητα που συγκλόνισε γη και ουρανούς, έδωσε την υπόσχεση ότι «καί ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σοῦ καί ἀνά μέσον τῆς γυναικός καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς˙ αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γένεσις γ´ 15). Δηλαδή έχθρα θα βάλω ανάμεσα σε σένα (διάβολε) και στην γυναίκα, και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα αυτής. Εκείνος θα σου συντρίψει το κεφάλι, και συ θα του πληγώσεις τη φτέρνα.
Ναι, όλοι οι άνθρωποι, όλα τα έθνη, όλη η προσδοκία του κόσμου σ᾽ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης αυτόν τον απόηχο της ελπίδας που έδωσε ο ίδιος ο Θεός άκουγαν, ακούουν και θα ακούνε στα βάθη της συνειδήσεώς τους. Το θέμα όμως είναι εάν όντως αφήνουμε να ακουσθεί μέσα στην καρδιά μας η λυτρωτική φωνή κι αν πράγματι τρέφουμε την ελπίδα που οικοδομείται επάνω στο θεμέλιο της πίστεως και ολοκληρώνεται με την εν Χριστώ αγάπη. Εάν ακούμε την φωνή της Βίβλου, που στο πρώτο τμήμα της, στην Παλαιά δηλ. Διαθήκη, φωνάζει: «Έρχεται-έρχεται ο Λυτρωτής» και αν αποδεχόμεθα την θριαμβευτική φωνή του ουρανού πού τώρα μέσα στην Καινή Διαθήκη, εντός της Εκκλησίας, στο Σώμα του Χριστού διασαλπίζει: «Ήλθε-ήλθε ο Λυτρωτής». Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ τω βασιλεί και Θεώ ημών!

            Αδελφοί μου, όπως είπαμε και στην αρχή, την Κυριακή αυτή η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμην «πάντων των απ᾽ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων από Αδάμ άχρις Ιωσήφ του μνήστορος και της Υπεραγίας Θεοτόκου, ομοίως και των προφητών και προφητίδων, εξαιρέτως δε του προφήτου Δανιήλ και των Αγίων τριών Παίδων». Εμείς, τώρα, δόξα τώ Θεώ, βρισκόμαστε σε πλεονεκτική θέση, διότι γεννηθήκαμε, βαπτισθήκαμε, μεγαλώσαμε και ζούμε μέσα στο Σώμα της Ἐκκλησίας!
            Ας πανηγυρίσουμε, λοιπόν, τώρα, μαζί μ’ όλους αυτούς τους προγόνους και φίλους του Λυτρωτή.

            Ας σπεύσουμε να Τον προσκυνήσουμε σε λίγες ημέρες στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, μέσω του ιερού μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Κι ακόμα ας καθρεφτίσουμε τη δική μας, ρηχή εν πολλοίς πίστη, στη μεγάλη και θριαμβευτική πίστη των Αγίων του Θεού. Από εμάς εξαρτάται εάν θ’ αφήσουμε τον Ιησού να γεννηθεί στην καρδιά μας. Από εμάς εξαρτάται εάν θα γίνει μια ζωντανή φάτνη κι ένα ζωντανό Άγιον Ποτήριον η όλη ύπαρξή μας.
Γένοιτο. Αμήν