Ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ τρομάζει τώρα και τη Γαλλία

Ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ τρομάζει τώρα και τη Γαλλία

Τουλάχιστον 150 τελετές κάθε χρόνο

The New York Times

To ευρύχωρο και κομψό σύγχρονο κτίριο στην καρδιά του Κρετέιγ, μεσοαστικού προαστίου στα ανατολικά του Παρισιού, το οποίο χτίστηκε το 2008, είναι γνωστό ως το «τέμενος των προσήλυτων». Κάθε χρόνο γίνονται τουλάχιστον 150 τελετές προσηλυτισμού στο Ισλάμ. Ανάμεσα σε αυτούς που έρχονται εδώ για να προσευχηθούν κάθε Παρασκευή, είναι και αρκετοί πρώην καθολικοί.

Παρότι ο αριθμός των προσήλυτων παραμένει σχετικά μικρός στη Γαλλία, οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι σε ετήσια βάση ο αριθμός όσων ασπάζονται το Ισλάμ έχει διπλασιαστεί τα τελευταία 25 χρόνια. Το γεγονός αποτελεί πρόκληση για τη Γαλλία, της οποίας η κυβέρνηση και η κοινή γνώμη είναι απέναντι στο Ισλάμ, συχνά αμήχανες και ενίοτε εχθρικές.

Εδώ και χρόνια, αξιωματούχοι των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών της Γαλλίας προειδοποιούν ότι οι προσήλυτοι στο Ισλάμ συνιστούν σημαντικό στοιχείο της τρομοκρατικής απειλής στην Ευρώπη. Το επιχείρημά τους είναι ότι οι προσήλυτοι που έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί έχουν διαβατήρια δυτικών χωρών και δεν ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους Δυτικοευρωπαίους. Τον περασμένο Οκτώβριο, η γαλλική αστυνομία, κατά τη διάρκεια επιχειρήσεών της σε όλη την επικράτεια, συνέλαβε 12 υπόπτους, ανάμεσά τους και τρεις Γάλλους που είχαν προσφάτως ασπαστεί το Ισλάμ.

Την ίδια ώρα εκφράζονται έντονες ανησυχίες ότι οι φυλακές στη Γαλλία αποτελούν πρόσφορο έδαφος για όσους θέλουν να προσελκύσουν άτομα στο Ισλάμ και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του γαλλικού Τύπου, μουσουλμάνοι που τηρούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα φέρονται ότι αποτελούν το ένα τρίτο των κρατουμένων στις γαλλικές φυλακές.

Ωστόσο πολλοί Γάλλοι μουσουλμάνοι αντιτείνουν ότι αντιμετωπίζουν καθημερινά προκαταλήψεις εις βάρος τους. Θεωρούν επίσης τον νόμο του 2011, ο οποίος απαγορεύει την μπούργκα σε δημόσιους χώρους, και την αυξημένη ανησυχία για τον αριθμό των προσήλυτων στο Ισλάμ ενδείξεις της έλλειψης ανεκτικότητας της Γαλλίας απέναντί τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το φαινόμενο του προσηλυτισμού στο Ισλάμ γίνεται ολοένα και συχνότερο. «Το φαινόμενο είναι εντυπωσιακό, ιδιαιτέρως μετά το 2000», τονίζει ο Μπερνάρ Γκοντάρ, υπεύθυνος για τα ζητήματα των μουσουλμάνων στο γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών. Ανάμεσα στα έξι εκατομμύρια μουσουλμάνους στη Γαλλία, οι 100.000 υπολογίζεται ότι είναι προσήλυτοι, αριθμός διπλάσιος σε σχέση με τις 50.000 το 1986, τονίζει ο Γκοντάρ. Σύμφωνα με μουσουλμανικές οργανώσεις, ο αριθμός των προσήλυτων μπορεί να φθάνει και τις 200.000. Η Γαλλία όμως των 65 εκατομμυρίων κατοίκων, της οποίας ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους είναι διασφαλισμένος με νόμο, δεν τηρεί επίσημα στατιστικά στοιχεία με βάση τη φυλή και το θρήσκευμα. Σύμφωνα με τον Γκοντάρ, αυτό που κυρίως έχει αλλάξει είναι οι λόγοι που οι άνθρωποι ασπάζονται το Ισλάμ.

«Σε φτωχές γειτονιές ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ αποτελεί ένα είδος ενσωμάτωσης από την ανάποδη», λέει ο Ζιλ Κεπέλ, ειδικός στο Ισλάμ και στα ζητήματα των φτωχών γαλλικών προαστίων όπου κυριαρχεί το μουσουλμανικό στοιχείο. Πολλοί προσήλυτοι είναι κάτω των 40 ετών και σε πολλές περιπτώσεις έχουν γεννηθεί στις πρώην αποικίες της Γαλλίας στην Αφρική.

Ο 21χρονος Σαρλί, φοιτητής από το Σεν Μορ ντε Φοσέ, κοντά στο Κρετέιγ, ασπάστηκε το Ισλάμ στα 19 του, ύστερα από μια ταραγμένη εφηβεία και έχοντας δύσκολες σχέσεις με τη μητέρα του. Ο ίδιος είχε ανατραφεί ως καθολικός, είχε όμως πολλούς μουσουλμάνους φίλους στο σχολείο. «Ο προσηλυτισμός στο Ισλάμ είναι κοινωνικό φαινόμενο εδώ», λέει, ζητώντας να μην αναφερθεί το επώνυμό του γιατί θεωρεί το γεγονός ότι άλλαξε θρησκεία προσωπική υπόθεση. «Ορισμένοι ασπάζονται το Ισλάμ απλώς και μόνον από περιέργεια», προσθέτει.

Σε γειτονιές όπου κυριαρχεί το μουσουλμανικό στοιχείο οι μουσουλμάνοι τηρούν το Ραμαζάνι, επισημαίνει ο κοινωνιολόγος Σαμίρ Αμγκάρ, μόνο και μόνο γιατί χαίρονται επειδή είναι κάτι ομαδικό, κάτι που έχει μια γιορτινή πλευρά. Τόσο οι κοινωνιολόγοι όσοι και οι προσήλυτοι λένε ότι σε πολλά προάστια της Γαλλίας το Ισλάμ δεν αντιπροσωπεύει απλώς μια κοινωνική μορφή, αλλά ένα καταφύγιο, μια εναλλακτική πρόταση στην περιρρέουσα δυστυχία.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ