Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Η βεβαία ελπίδα της Χάριτος και "οι φρούδες ελπίδες της διπλωματίας"

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής της Δ΄ Νηστειών

(Εβρ. ΣΤ΄ 13-20)

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com 

Με τη Χάρη του Θεού, διανύουμε το άλλο μισό της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ήδη αντλήσαμε δυνάμεις από την προσκύνηση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και τώρα γεμάτοι ελπίδα ατενίζουμε προς τα Πανάχραντα Πάθη και την ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και η ελπίδα, η ευλογία αυτή του Θεού, μας είναι τόσο αναγκαία και απαραίτητη στην πνευματική μας πορεία. Γι΄αυτό και το Αποστολικό ανάγνωσμα, μας τονίζει αυτήν ακριβώς την αρετή. Την ελπίδα! Ότι δηλ. θα εισέλθουμε στην Βασιλεία του Θεού. Καλύτερα θα λέγαμε ότι η αγάπη του Θεού θα μας βάλει στην Βασιλεία του.

Πόσο πράγματι συγκινητικά αναφέρεται ο Απόστολος στην περίπτωση του Αβραάμ!

Στο περιστατικό δηλ. εκείνο που ο Θεός ορκίστηκε, προκειμένου να βεβαιώσει τον μεγάλο Πατριάρχη της Παλαιάς Διαθήκης, ότι θα χαρίσει στον ίδιο και στους απογόνους του την «γην της επαγγελίας». Τον τόπο δηλ. εκείνο που του υποσχέθηκε. Την Παλαιστίνη.

Και όντως, ο όρκος αυτός, και οι υποσχέσεις του Θεού, έδωσαν θάρρος στον Αβραάμ, και παρά το ότι τα έτη περνούσαν και έφθανε στα βαθιά γηρατειά του, εντούτοις, δεν έχασε την πίστη του. Δεν κλονίστηκε, αλλά έδειξε υπομονή και έτσι «επέτυχε της επαγγελίας». Είδε δηλ. να εκπληρώνεται η Θεϊκή υπόσχεση δια του Ισαάκ, μέσω του οποίου προήλθε στη συνέχεια ο Εβραϊκός λαός.

Βεβαίως, όλοι κατανοούμε ότι η υπόσχεση του Θεού, ήταν μια προτύπωση που στην ουσία της αναφέρεται όχι σε κάτι το πρόσκαιρο και γήϊνο, (όπως δυστυχώς πιστεύουν σήμερα οι Εβραίοι), αλλά υπονοούσε και αναφερόταν στην «γην της επαγγελίας», δηλ. στον Παράδεισο και πρωτίστως στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Στον Ουράνιο εκείνο τόπο, στην Θριαμβεύουσα εν ουρανοίς Εκκλησία των Αγίων, που υπόσχεται ο Θεός να χαρίσει στους «κληρονόμους της επαγγελίας». Στους πραγματικά πιστούς που θα υπάρχουν σε κάθε εποχή έως το τέλος των αιώνων.

Αυτή ακριβώς η υπόσχεση και ο όρκος του Θεού, οπωσδήποτε μας γεμίζει ελπίδα. Ελπίδα ότι όπως ο Ιησούς που προς χάριν μας εισήλθε πρώτος ως μεσίτης και αληθινός Αρχιερεύς στα αληθινά «Άγια των Αγίων», έτσι κι εμείς, ένεκα της θυσίας Του, της Πίστεώς μας και της Ελπίδος μας, τελικώς θα εισέλθουμε στην μεγάλη Σκηνή του Ουρανού. Στην Βασιλεία των Ουρανών.

Χωρίς κανένα δισταγμό αδελφοί μου, ομολογούμε ότι δεν θα υπήρχε καταλληλότερο Βιβλικό κείμενο, για να τονίσει την Ελπίδα μας και να δυναμώσει την συνείδησή μας, όχι μόνο κατά την ευλογημένη αυτή περίοδο που διανύουμε, αλλά για πάντα. Για πάντα, αφού, χωρίς Ελπίδα ο πιστός είναι φύσει αδύνατον να σημειώσει πρόοδο στην πνευματική του ζωή.

Γι΄αυτό καλόν είναι να σταθούμε για λίγο στο σημείο αυτό και να δούμε σε ποιο έδαφος καλλιεργείται η Ελπίδα, που μας είναι τόσο απαραίτητη.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που όταν κάνουν λόγο για την αρετή αυτή, δείχνουν να πιστεύουν ότι η Ελπίδα είναι κάτι το ανεξάρτητο από την εν γένει Ορθόδοξη πνευματικότητα, και ότι μπορεί να ανθίσει από το τίποτε και να βλαστήσει από το μηδέν.

Όμως, όπως βλέπουμε τα πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου έτσι.

Όπως κάθε αρετή χρειάζεται το ιδιαίτερο κλίμα για να αυξηθεί, και το κάθε χάρισμα το κατάλληλο έδαφος για να καλλιεργηθεί και να αποδώσει καρπούς, έτσι ακριβώς ή μάλλον περισσότερο τώρα, στην περίπτωση της Ελπίδας, χρειάζεται ο άνθρωπος να έχει οικοδομηθεί στην εν Χριστώ Πίστη.

Χρειάζεται με άλλα λόγια, να υφίσταται το σταθερό έδαφος και να υπάρχουν τα θεμέλια της ορθής Πίστεως, ούτως ώστε επάνω στην ακράδαντη αυτή βάση ν΄αρχίσει να οικοδομείται αυτό που ο λόγος του Θεού ονομάζει Ελπίδα.

Θα αναγκασθούμε και πάλι να αναφερθούμε σε παραδείγματα από την καθημερινότητα, ώστε να γίνει κατανοητό το όλον θέμα μας. Είναι δυνατόν ένα μαθητής που δεν ανοίγει βιβλίο και θεωρεί το σχολείο και τον καθημερινό του καταρτισμό ως πάρεργο; Είναι δυνατόν να έχει ελπίδα για επιτυχία στις εισαγωγικές πανεπιστημιακές του εξετάσεις;

Και πάλι. Είναι δυνατόν έναν ασθενής που ενώ γνωρίζει από τον θεράποντα ιατρό του, ποια είναι η σωστή θεραπεία, είναι δυνατόν όταν παρακούει την επιστήμη και κάνει το δικό του, δηλ.υπακούει στα πάθη που τον αρρωσταίνουν, να έχει ελπίδα θεραπείας και σωματικής σωτηρίας;

Και για να έρθουμε απ΄ευθείας τώρα στην ουσία του θέματός μας. Είναι δυνατόν οιοσδήποτε «πιστός» να παραβαίνει συνειδητά τον αμετάθετο και αιώνιο νόμο του Θεού, να ζει δηλ. μέσα στην δυσωδία της ποικίλης αμαρτίας, και να έχει βεβαία την Ελπίδα ότι τελικώς θα σωθεί;

Όπως λοιπόν στις περιπτώσεις, τόσο του κακού μαθητή και του επιπόλαιου ασθενή, είναι απολύτως αδύνατη η επιτυχία και η θεραπεία, και οι ελπίδες τους είναι κενές, έτσι και πολύ περισσότερο τώρα στην περίπτωση του «πιστού», είναι φύσει αδύνατον η σωτηρία. Έτσι λοιπόν οι ελπίδες αποδεικνύονται φρούδες και καθαρώς διαβολικές.

Ας μην εκπλησσόμαστε αδελφοί μου από τον όρο που χαράξαμε «διαβολικές ελπίδες». Ναι. Είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα. Διότι, όπως ο εχθρός πλαστογραφεί και διαστρέφει όλες τις αρετές, έτσι ακριβώς και στην περίπτωση της Βασιλικής αυτής αρετής, της Ελπίδας, διαστρέφει την βάση αλλά και το περιεχόμενό της. Αποτέλεσμα; Ο πλανεμένος άνθρωπος, τελικώς να χάνεται, ακριβώς μέσω αυτής της ψεύτικης ελπίδας, αφού όπως βλέπουμε η κατάσταση αυτή τον εμποδίζει να αφυπνιστεί ώστε να ξεκινήσει τον συνειδητό του αγώνα. Τον ηρωϊκό πράγματι αγώνα, κατ΄αρχάς προς μετάνοιαν και στη συνέχεια προς καλλιέργεια των Ευαγγελικών αρετών.

Να προσθέσουμε τώρα ότι υπάρχουν και άνθρωποι της Εκκλησίας (ποιμένες, πνευματικοί, αρχιερείς κ.τ.λ) που ενώ είναι οι καθ΄ύλην αρμόδιοι στο να αφυπνίζουν και μέσω της μετανοίας να καλλιεργούν στις ψυχές την ανορθωτική Ελπίδα σωτηρίας, αυτοί, άθελά τους βεβαίως, πραγματοποιούν το αντίθετο; Θωπεύουν δηλ. τις αμαρτωλές συνειδήσεις, και δίνουν στους ανθρώπους την αίσθηση ότι όλα βαίνουν καλώς. Και το αποτέλεσμα; Αντί προόδου και πνευματικής αφυπνίσεως, μέσω μάλιστα του ιερού μυστηρίου της εξομολογήσεως, κάποιες φορές, να βγαίνουν τα αγκάθια και τα τριβόλια της κακής επλίδας, που τελικώς οδηγούν στην απώλεια.

Δεν θα είμαστε εκτός πραγματικότητας, εάν επιμέναμε σ΄αυτό που ακροθιγώς ήδη αναφέραμε. Και φυσικά αναφερόμαστε στην αμνήστευση ακόμα και σαρκικών αμαρτημάτων και άλλων ατοπημάτων για να μην πούμε και εγκλημάτων, τόσο εκτός, όσο αλλοίμονο και εντός του γάμου.

Φυσικά, άλλο η ευλογημένη οικονομία και άλλο πράγμα η «ανοικονόμητη οικονομία»...

Ποια, αλήθεια, ελπίδα σωτηρίας μπορεί ν΄ανθίσει στις καρδιές του ποιμνίου, όταν απουσιάζει από την Εκκλησιαστική ζωή ο αφυπνιστικός λόγος και το «προφητικό» κήρυγμα, το οποίο από τη φύση του οδηγεί στην γνησία ελπίδα;

Πώς να τονωθούν΄ οι ψυχές και να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη του πνευματικού αγώνα, όταν οι άμβωνες, εν πολλοίς έχουν καταντήσει διακοσμητικά και μόνο στοιχεία των Ναών; Για να μην υποστηρίξουμε ότι αρκετές φορές εκεί που ακούγεται λόγος, είναι ένας λόγος που μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα ν΄ακουστεί και σ΄οποιοδήποτε άλλο μέρος, ακόμα και σε συνάξεις αθέων, άνευ ουδενός προβλήματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα «οικολογικά κηρύγματα» με όλα τα συμπαρομαρτούντα και τις λεγόμενες «οικολογικές προσευχές» μπροστά στους πάγους και στις γαλάζιες γυάλινες σφαίρες. (Κύριε ελέησον και δόξα τη μακροθυμία σου Κύριε δόξα σοι).

Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτή η περιφρόνησις του ζωντανού κηρύγματος; Διότι τείνει, δυστυχώς να κυριαρχήσει η σατανική άποψη που τεχνιέντως ρίχνουν όσοι ανήκουν στο λόμπυ των αντιχριστιανικών δυνάμεων, ότι δήθεν το κήρυγμα δεν χρειάζεται, όπως δυστυχώς πέρασε και στις «θεολογικές σχολές» ότι δεν χρειάζεται η απολογητική. Το αποτέλεσμα τώρα ήταν να καταργηθεί το δυναμικό αυτό μάθημα. (Πρωταρχικώς, το να καταργηθεί δηλ. η απολογητική και γενικώτερα το ζωντανό κήρυγμα, ήταν εισήγηση της εγκλωβισμένης, επί Κομμουνισμού, Εκκλησίας της Ρωσίας, σε διορθόδοξα συνέδρια, για τους γνωστούς προπαγανδιστικούς λόγους...). Δεν χρειάζεται, εισηγούνται κάποιοι το κήρυγμα, και τούτο διότι, άκουσον-άκουσον, ο κόσμος είναι κουρασμένος από τα λόγια! (Βεβαίως, η σατανική αυτή αλλά και βλακώδης άποψη, ακούγεται μόνο για το κήρυγμα, και για τίποτε άλλο. Για όλα τ΄άλλα είδη των λόγων, ο κόσμος βλέπετε δεν έχει κουραστεί και είναι πρόθυμος εις ακρόασιν, όπως π.χ. συμβαίνει με τον πολιτικό λόγο...).

Φυσικά, όλα αυτά εκφράζονται είτε, ως ήδη τονίσαμε, από ανθρώπους που δουλεύουν στο σύστημα, είτε από ανθρώπους της Εκκλησίας, με παγωμένες όμως καρδιές προς την αγάπη του Ιησού, αλλά και από ημιμαθείς και άσχετους ποιμένες, αφού επιτέλους το κήρυγμα χρειάζεται πόνο, μόχθο και έντονη προσευχή.

Όχι αγαπητοί μου, δεν έχει κουραστεί ο κόσμος από τον λόγο του Κυρίου. Ας μη διαστρέφουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων, όπως την έθεσε σε λειτουργία ο ίδιος ο Θεός. Εκείνο που έχουν βαρεθεί οι άνθρωποι πράγματι και δεν εννοούμε να το συνειδητοποιήσουμε, είναι τα διάφορα φολκλόρ και οι κενοί περιεχομένου λόγοι, που αντί ελέγχου του κακού και αντί πνευματικής οικοδομής, αρχίζουν οι εκνευριστικοί λιβανωτοί, σε πρόσωπα και καταστάσεις...

Και ας μη λησμονούμε ποτέ πως όταν οι άθεοι θέλουν να στραγγαλίσουν την ελπίδα στους λαούς, το πρώτο που καταργούν είναι το κήρυγμα. Το ευλογημένο και ακέραιο κήρυγμα, τόσο το προφορικό όσο και αυτό το γραπτό.

Ας περάσουμε όμως τώρα να δούμε κάτι που ελέγχεται απολύτως και που κυρίως τον τελευταίο καιρό βρίσκεται στην επικαιρότητα, και που έχει άμεση σχέση με την Ελπίδα.

Προ ολίγου μόλις καιρού, έγινε η ενθρόνισις του νέου πάπα. Το ποιος είναι ο μετονομασθής εις Φραγκίσκον, όχι μόνο θα το δείξει η ιστορία, αλλά γι΄αυτούς που θέλουν να έχουν ανοιχτούς τους οφθαλμούς, ήδη γνωρίζουν ότι ο «αγιώτατος αλάθητος», πλην των άλλων ήταν και ο υπεύθυνος για την ουνία. Δηλ. ό,τι χειρότερο και υπουλότερο για την Ορθόδοξη του Χριστού Εκκλησία.

Φυσικά ο παπισμός κατά τους Αγίους, και για όσους διαθέτουν τον «κοινόν νουν» στα Θεολογικά και οπωσδήποτε για όσους πιστεύουν και δεν παίζουν κακόγουστο θέατρο, είναι αίρεση. Μάλλον σύνολο αιρέσεων.

Και τίθεται τώρα το ερώτημα. Οι δικοί μας Ορθόδοξοι ταγοί, για ποίο λόγο είπαν ψέματα και αναφέρθησαν στα ευχητήρια τηλεγραφήματά τους ωσάν να εύχονταν σε Ορθόδοξο Πατριάρχη; Δε νομίζουμε να έγραφαν διαφορετικά εάν απευθύνονταν στην ενθρόνιση ενός Ορθοδόξου ποιμένος. Γιατί λοιπόν όλ΄αυτά; Και στη συνέχεια. Καλά, δεν ντρέπονται το Ορθόδοξο ποίμνιο, ενώπιον του οποίου ψεύδονται ασύστολα. Για ποιο λόγο δίνουν σ΄όλους τους παπικούς, ψευδή βεβαίωση ότι δήθεν ανήκουν στην Εκκλησία και κατ΄επέκταση ότι άρα και δεν χρειάζεται μετάνοια και επιστροφή στην αλήθεια; Γιατί, και πάλι ερωτούμε, σπέρνουν αίολες ελπίδες στους ανθρώπους, και τελικώς τους οδηγούν στην καταστροφή; Γιατί αυτή η διπλωματία (η πόρνη της Αποκαλύψεως) στα θέματα της εκκλησιολογίας και τελικώς και αυτής της σωτηρίας; Γιατί κάποιοι ποιμένες παίρνουν στον λαιμό τους τόσες και τόσες ψυχές και ταυτοχρόνως σκανδαλίζουν το Ορθόδοξο ποίμνιο, το οποίο επιτέλους (εκεί βεβαίως που υπάρχει συνείδηση Χριστιανική), γνωρίζει ότι όλα αυτά αποτελούν προδοσία της Αποστολική αλήθειας και του Πατερικού τρόπου εκφράσεως και κυρίως βιωτής;

Και καλά, δεν υπάρχει η ανδρεία (κακώς κάκιστα), να στείλουν ξεκάθαρα τα μηνύματα στον πάπα περί επιστροφής του στην Εκκλησία. Θα μπορούσαν όμως έστω διά της σιωπής να τηρήσουν τα «προσχήματα» και τελικώς να μην εξευτελιστούν, πράγμα που τώρα έγινε...

Ήταν δηλ. ανάγκη, Ορθόδοξος Επίσκοπος και μάλιστα υπεροχικό, όπως θεωρείται πρόσωπο, στα εκκλησιαστικά τεκταινόμενα, να κάμψει τον αυχένα του και να βάλει μετάνοια στον «ποντίφικα», στον άνθρωπο δηλ. που μέχρι χθες ήταν επισήμως, και φυσικά απ΄ εδώ και πέρα είναι έτι πλέον ο υπεύθυνος της Ουνίας;

Τόσο δύσκολο λοιπόν είναι να υπολογίζει κανείς αφ' ενός στο σκανδαλισμό των συνειδήσεων, αφ' ετέρου δε στον δικό του ξεπεσμό;

Και ναι μεν, υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι υπολογίζουν στις επίγειες και ανθρώπινες δυνάμεις. Καυχώνται δε ότι στηρίζονται σε «δεξιούς ή αριστερούς ή αμφοτεροδέξιους βραχίονες», αφού στην εποχή μας καλλιεργούνται βλέπετε επισήμως και σε όλα τα επίπεδα οι αμφιβολίες και οι αμφισβητήσεις περί της ορθότητος των Αγίων. Προωθούνται δε οι «εκκλησιαστικές αμφικτιονίες» με ό,τι αυτό συνεπάγεται και γενικώς ειπείν τον πρώτο λόγο σε κομβικά σημεία, φαίνεται να τον έχουν τα «αμφί».

Αρνούνται, δυστυχώς γι΄αυτούς, την Παράδοση και την Ευλογία των Αγίων Πατέρων, και δείχνουν να καταντούν υπενάντιοι του ίδιου του Θεού με την όλη τακτική τους. Αποτέλεσμα; Να γίνονται καταγέλαστοι από τους εχθρούς της Ορθοδοξίας και ταυτοχρόνως να προξενούν πόνο στις καρδιές των πιστών. Ας μη λησμονούν όμως οι κύριοι αυτοί τον λόγο του Πνεύματος: «η δεξιά σου Κύριε δεδόξασθαι εν ισχύι, η δεξιά σου Κύριε έθραυσεν εχθρούς και τω πλήθει της δόξης σου συνέτριψας τους υπεναντίους» (Εξόδου ΙΕ΄6-7).

Και πάλι λοιπόν πέφτει ως ουράνιος μετεωρίτης το ερώτημα. Μέσα στο πλαίσιο αυτό της λεγομένης «εκκλησιαστικής διπλωματίας» (όντως, δεν πρόκειται να υπάρξει περισσότερο αδόκιμος όρος από αυτόν, για να μην πούμε περισσότερος απαίσιος), υπάρχει ελπίδα σωτηρίας; Οικοδομείται στη συνείδηση των «δεσποτοδιπλωματών» η ελπίδα της σωτηρίας; Πιστεύουν πως θα αντιμετωπίσουν κατά πρόσωπο Αυτόν που δίδαξε το «έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου;» (Ματθ.Ε΄37).

Είναι απορίας άξιον το πώς σκέπτονται κάποιοι άνθρωποι, που λόγω θέσεως, εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων θα ανέμενε κανείς απ΄αυτούς. Είναι σαν να υποστηρίζει ένας ιατρός ότι το aids κάνει καλό στην υγεία. Δεν γνωρίζουμε πώς σκέπτονται (μάλλον γνωρίζουμε πολύ καλά...), αλλά θα πρέπει να ομολογηθεί άνευ περιστροφών και ψευτοδιπλωματικών λόγων, ότι η τακτική αυτή, μόνο την αλήθεια δεν μπορεί να διακονήσει. Και αλήθεια είναι ο Χριστός.

Οι εντελώς απαράδεκτοι αυτοί τρόποι και οι κενοί αληθείας λόγοι άνευ αντιρρήσεως ακυρώνουν την Ορθοδοξία και Ορθοπραξία και ο φτηνός πολιτικαντισμός της «εκκλησιαστικής διπλωματίας» στραγγαλίζει την βεβαία ελπίδα της σωτηρίας των ψυχών.

Αγαπητοί μου, οπωσδήποτε υπάρχει η «άγκυρα της ψυχής, ασφαλής και βεβαία». Άγκυρα από την οποία εάν πιαστεί η ψυχή μας, με ασφάλεια και βεβαιότητα θα παραμείνει ακλόνητη από τα κύματα και τους φοβερούς κραδασμούς της πλάνης και των αιρέσεων. Από την λαίλαπα του κοσμικού κακού και του ακόμα φρικτότερου κακού που είναι το ψεύδος, καλυμμένο με θεολογικό μανδύα. Όμως, η άγκυρα αυτή της γνησίας και αυθεντικής Ελπίδας για σωτηρία, είναι η Ορθόδοξος Πίστη μας, όπως ακριβώς μας την παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και όπως επακριβώς ερμηνεύεται από τις Οικουμενικές Συνόδους. Εννοείται δε ότι η Πίστη αυτή βιώνεται από τους Αγίους μας, των οποίων τα Άγια λείψανα προσκυνούμε και μας χαριτώνουν!

Αδελφοί μου, το θέμα της Ελπίδας γενικώτερα, αλλά και ειδικώτερα όπως το είδαμε σε αναφορά με την Πίστη, την μετάνοια, αλλά και την εκκλησιολογική ορθότητα των λόγων και των αποφάσεων, δεν είναι καθόλου απλό. Είναι το σημαντικότερο θέμα που θα πρέπει να μας απασχολεί, εάν όντως θέλουμε να ελπίζουμε ότι τελικώς θα δούμε Θεού πρόσωπον.

Άρα η ελπίδα μας θα πρέπει να είναι συνυφασμένη τόσο με τον αγώνα, όσο και με την σταθερή Πίστη και την ομολογία. Την ομολογία ότι, όπως στην Παλαιά Διαθήκη, στα ξένα θυσιαστήρια, απ΄αυτά του λαού του Θεού, δεν αναπαυόταν ο Άσαρκος Υιός και Λόγος του Θεού, έτσι και τώρα στον χώρο της Χάριτος και της Εκκλησίας, ας μην πιστέψουμε και ας μην ομολογήσουμε ποτέ, ότι στα ξένα προς τα Ορθόδοξα θυσιαστήρια, είναι δυνατόν να υφίσταται ιερωσύνη, αγιότητα, μυστήρια και άρα ελπίδα σωτηρίας.

Όσοι φρονούν διαφορετικά, βρίσκονται σε παχυλή πλάνη, έστω κι αν κατέχουν τα ύπατα εκκλησιαστικά αξιώματα.

Ευχή και προσευχή μας να μετανοήσουμε και να παραμείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι επί των επάλξεων της Ορθοδόξου Ομολογίας και Ελπίδος μας.

Αμήν.