Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Μόνο εντός της Εκκλησίας υπάρχει η πραγματική ισότητα

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Β' Ματθαίου

(Α' Κορ. ΙΒ' 27-Η΄ 8 )

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Έχει λεχθεί και φυσικά είναι μεγάλη αλήθεια ότι το σπουδαιότερο θέμα που απασχολεί τον άνθρωπο, δεν είναι παρά το θέμα της πίστεως. Το δε θαυμαστό είναι ότι η πραγματικότητα αυτή ισχύει όχι μόνο για όσους αποδέχονται την πίστη και εκουσίως κατατάσσουν τον εαυτόν τους στον ευλογημένο χώρο της χάριτος, δηλ. στην Εκκλησία, αλλά ισχύει και για όσους δηλώνουν το αντίθετο.

Μπορεί να μην το παραδέχονται μπροστά σε άλλους, να μην ομολογούν ότι στα βάθη της συνειδήσεως σιγοκαίει το ερώτημα της πίστεως και το μέγα ερώτημα «περί Θεού», σε στιγμές όμως ειλικρινείας, παραδέχονται ότι όσο κι αν προσπάθησαν ή προσπαθούν να κλείσουν τους οφθαλμούς της καρδιάς, μπροστά τους δεν παύει ποτέ να εμφανίζεται ο Θεός που με αγάπη τους απευθύνει το «υιέ μου, δος μοι σήν καρδίαν» (Παρ. Σολ. ΚΓ',26).

Βεβαίως, όπως και άλλη φορά έχει επισημανθεί, το θέμα της πίστεως έχει πολλά σκαλοπάτια. Ξεκινά από την απλή αποδοχή έως και την άμεση επικοινωνία με τον προσωπικό Θεό.

Στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα, ο Απ. Παύλος, σε υψηλό επίπεδο, αλλά και με απολύτως κατανοητό τρόπο και συνάμα με παραδείγματα από την ζωή των ανθρώπων, όπως δηλ. συμβαίνει με τους κληρονόμους και τις διαθήκες, αποκαλύπτει και αναλύει την πίστη στον Θεό, σε σχέση με την Παλαιά αλλά και με την Καινή Διαθήκη.

Λέει λοιπόν ότι πριν έλθει η αληθινή πίστη, ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης, εχρησίμευε σ' εμάς τους ανθρώπους ως φρουρός μας, ώστε να μας προστατεύει από την ασέβεια και να μας προετοιμάζει για την αληθινή πίστη. Για την πίστη που θα ερχόταν-θα φανερωνόταν στον κατάλληλο καιρό.

Όπως βεβαίως γίνεται κατανοητό, ο νόμος της Π. Διαθήκης έγινε παιδαγωγός των πιστών ανθρώπων και οδηγούσε στον Χριστό, ώστε από την πίστη σ' Αυτόν τον Κύριο, να βρούμε τη δικαίωση και τη σωτηρία μας.

Αυτή λοιπόν η κατά νόμον παιδαγωγία, πραγματοποιήθηκε στον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης. Τώρα όμως που η πίστη ήλθε, τώρα που βρισκόμαστε μέσα στην Κιβωτό της Σωτηρίας, δεν υφίσταται η ανάγκη της παιδαγωγίας. Τώρα, γράφει ο Απόστολος, όλοι εσείς οι πιστοί, όλοι εσείς που πιστεύετε και παραδέχεσθε τον Κύριο Ιησού ως Θεό, είσθε υιοί Θεού, ακριβώς διά της πίστεως στον ενσαρκωθέντα Υιόν και Λόγον του Θεού, τον Κύριο Ιησού Χριστό!

Αδελφοί μου. Η αποστολική γραφίδα μας οδήγησε στην κεντρική αλήθεια της πίστεώς μας. Ότι δηλ. ο Αρχηγός της πίστεώς μας δεν είναι κανένας άλλος, και τίποτε άλλο, παρά ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι και η κεφαλή της Εκκλησίας μας.

Εάν απουσιάζει από την όλη οικοδομή της πίστεως ο ακρογωνιαίος αυτός λίθος (Εφεσ. Β΄20), τότε πλέον δεν μπορεί να γίνεται καν λόγος περί ορθής πίστεως, αλλά περί υποκειμενισμού και πλάνης που οδηγούν σε ολέθρια αποτελέσματα. Και δυστυχώς τα θλιβερά παραδείγματα και στον τομέα αυτόν είναι διαχρονικώς πάρα πολλά.

Εκείνο όμως που προξενεί μεγάλη εντύπωση, από το θεόπνευστο ανάγνωσμα είναι ο λόγος περί ισότητος. Και τοσούτω μάλλον, όταν σκέπτεται κανείς τις συνθήκες και δη αυτές τις κοινωνικές που επικρατούσαν όταν ο Παύλος με απόλυτη επίγνωση και πνευματική κυριαρχικότητα γράφει: «εφ' όσον δε εσείς, που προέρχεσθε από άλλα έθνη, ανήκετε στον Χριστό ως μέλη δικά του, αυτό σημαίνει ότι είσθε και σεις απόγονοι του Αβραάμ και επομένως κληρονόμοι των υποσχέσεων του Θεού σ' αυτόν, όπως είμαστε εμείς οι Εβραίοι».

Λόγια που συγκλονίζουν τον μελετητή της Βίβλου όταν σκέπτεται τον θρησκευτικό και εθνικό φανατισμό των Εβραίων έναντι των άλλων λαών, αλλά και τις παύλειες φράσεις που αποκαλύπτουν τον πλατυσμό της καρδιάς και τον φωτισμένο νου του Αποστόλου!

Τώρα πλέον φαίνεται ξεκάθαρα γιατί ο Σιωνισμός θεωρεί τον Απόστολο των Εθνών ως τον πρώτο εχθρό του εθνικοθρησκευτικού του φανατισμού.

Αλλά ο κήρυκας της οικουμένης, ανεβάζει τους αναγνώστες του, δηλ. τα μέλη της Εκκλησίας σε υψηλότερες καταστάσεις αγάπης, ελευθερίας πνεύματος, αλλά και κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης.

Είναι και πάλι πολύ χαρακτηριστική η διαβεβαίωση την οποία κάνει ο Απόστολος, ότι δηλ. μέσα στον ευλογημένο χώρο της Εκκλησίας δεν υπάρχουν διακρίσεις ανδρών και γυναικών: «ούκ έν άρσεν και θήλυ», γράφει και διακηρύσσει.

Το πόσο σημαντική είναι αυτή η θέση και η διαβεβαίωση, γίνεται φανερό από την όλη ιστορία της Εκκλησίας μας. Πριν όμως δούμε εκτενέστερα την αλήθεια αυτή στα της Ορθοδόξου πίστεώς μας, ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στον κόσμο μας, κι ας δούμε εάν και κατά πόσο εφαρμόζονται τα περί ελευθερίας και ισότητας στην πράξη, διότι τελικώς αποτελεί και το ζητούμενο.

Όπωσδήποτε φίλοι μου, στην θεωρία όλα αυτά ισχύουν και μάλιστα έχουν περιβληθεί και την ισχύν του νόμου και έτι πλέον διακρατικών συνθηκών και συμφωνιών.

Ουδείς μπορεί να φέρει επ' αυτό αντίρρηση. Πράγματι, ο νομοθέτης, με το γράμμα του νόμου, προβλέπει και καλύπτει ακόμα και λεπτομέρειες που ενδεχομένως, εάν παραβλέπονται να έχουν αποτελέσματα αρνητικά. Κοινωνική δηλ. αναστάτωση και κλονισμό του μεγάλου κεκτημένου της ισότητας των ανθρώπων και των λαών.

Το ερώτημα όμως παραμένει. Καλά στην θεωρία. Στην πράξη όλα αυτά έχουν αντίκρυσμα και λαμβάνει σάρκα και οστά η κοινωνική λεγομένη ισότητα;

Αγαπητοί μου, ας είμαστε ειλικρινείς, εάν όντως θέλουμε να θεραπεύσουμε και όχι να καλύπτουμε καταστάσεις.

Τα πράγματα είναι περισσότερο τραγικά απ' όσο μπορούμε να φανταστούμε και σ' αυτόν τον τομέα. Όλοι ζούμε μέσα στην κοινωνία και όλοι βιώνουμε το πολύπλευρο δράμα των ανθρώπων που υποφέρουν, ακριβώς διότι δεν υφίσταται η ανθρώπινη δικαιοσύνη και η κοινωνική ισότητα.

Δεν θα μπούμε τώρα στην αναζήτηση των ευθυνών, οι οποίες πράγματι οφείλονται σε πολλούς παράγοντες. Ούτε πάλι θα μπούμε στην διαδικασία του ποιοι άνοιξαν τις πύλες για να εισέρχονται καθημερινώς τόσες και τόσες ταλαίπωρες ψυχές στην χώρα μας, αλλά και σε άλλες ανεπτυγμένες και μη χώρες, με αποτέλεσμα να βιώνεται στην πράξη ο ρατσισμός και ο κοινωνικός αποκλεισμός. Αυτό μπορούν και επιβάλλεται να το πράξουν οι αρμόδιοι επί των θεμάτων αυτών.

Εμείς τώρα, με πόνο ψυχής θα συνοψίσουμε και θα τονίσουμε ότι αυτά όλα γίνονται διότι επί της ουσίας ο κόσμος και ειδικώς αυτοί που κυβερνούν τα έθνη, δεν θέλουν να έχουν καμμία σχέση με τον Κύριο Ιησού και την διδασκαλία του.

Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι νομίζουν ότι κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των λαών και ταυτοχρόνως ότι παίζουν στη σκακιέρα της υφηλίου τις εξελίξεις των λαών, δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με τον ενανθρωπήσαντα Θεόν, ο οποίος έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο και από αυτά τα βάσανα της κοινωνικής αδικίας.

Θα προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο, λέγοντας, ότι τηρουμένων των αναλογιών, η σημερινή κατάσταση και στο θέμα αυτό, είναι πολύ χειρότερη από την εποχή κατά την οποία ο Απόστολος έγραφε τα αθάνατα αυτά κείμενα.

Εάν δε οι ταγοί μας είχαν συνείδηση της αποστολής τους, θα έπρεπε νυχθημερόν να τα μελετούσαν και να εφάρμοζαν την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, με αυτή την επιβολή του νόμου.

Αλλά, περί ποίας ισότητας και περί ποίας κοινωνικής δικαιοσύνης μπορεί να γίνεται λόγος, όταν υποδαυλίζεται ολοένα και περισσότερο το μίσος εναντίον του Χριστού; Πώς επί παραδείγματι να ερμηνευτεί λογικά η διά νόμου αφαίρεσις του όρου Χριστιανισμός για την ιστορία της Ευρώπης; Αλλά και τόσα και τόσα άλλα τα οποία αποδεικνύουν τον συνειδητό αποχριστιανισμό που επιχειρείται από τα γνωστά-άγνωστα κέντρα;

Και για να επανέλθουμε στο Αποστολικό μας κείμενο, μιλούμε πλέον όχι για εργασιακό και κοινωνικό Μεσαίωνα, αλλά οσονούπω θα δούμε να πραγματοποιείται και το φαραωνικό σύστημα εργασιακών σχέσεων. Ο δε ταλαίπωρος «κοσμάκης», θα ζυμώνει πλέον δια του αίματός του τους πλίνθους ώστε να οικοδομούνται οι πυραμίδες της κοινωνικής ανισότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην πράξη.

Και κάνουμε λόγο περί αίματος των «πτωχών και καταφρονεμένων», διότι το δάκρυ ήδη έχει στερέψει από τις καρδιές των εργαζομένων και γενικώς των ανθρώπων.

Όμως, ας προσέξουν κάποιοι που βαυκαλίζουν εαυτούς και αλλήλους, ότι δήθεν κρατούν να νήματα και ότι βάσει των δικών τους εντολών ρυθμίζονται τα εργασιακά και οι κοινωνικές λεγόμενες συνθήκες, διότι μετά το κεφάλαιο των ποικίλων πυραμίδων, ακολουθεί νομοτελικώς το κεφάλαιο της «εξόδου». Το κεφάλαιο δηλ. της διαβάσεως της Ερυθράς θαλάσσης και κυρίως ο καταποντισμός του «αρματηλάτου Φαραώ»... και οι νοούντες νοήτωσαν, της «εξόδου το ανάγνωσμα». ..

Το δε πλέον τραγικό στην όλη υπόθεση, είναι δυστυχώς, ότι η διοικούσα Εκκλησία σήμερα, δεν διαθέτει τον ζωντανό λόγο. Τον λόγο της χάριτος. Εάν όμως δεν μπορεί να αλλάξει την κατάσταση, που αυτό είναι και το ζητούμενο και επιβάλλεται να γίνει, διότι όντως μπορεί να πραγματοποιηθεί, τουλάχιστον ας ακούγεται ο λόγος ο παρηγορητικός. Ο παρηγορητικός, αφού ο αφυπνιστικός τείνει προς εξαφάνισιν. Ο σπόρος δηλ. που θα πέφτει στην γη την αγαθή για να βλαστήσει και να αποδώσει τον καρπό του στα κοινωνικά θέματα που μας προβληματίζουν, μας ταλαιπωρούν και γιατί όχι κάνουν τις συνειδήσεις των χριστιανών και μη, να σκανδαλίζονται και να αγανακτούν από την «σιωπή των ποιμένων».

Όχι μόνο λοιπόν απουσιάζει η κατήχηση και ο αυθεντικός Ευαγγελικός λόγος από την κοινωνία μας, αλλά επισήμως πραγματοποιείται ως συστηματικός αποχριστιανισμός με τις «ευλογίες» διαφόρων παραγόντων και ιδίως με τις σχέσεις «συναλληλίας» Εκκλησίας και κράτους. Δηλ. εξευτελισμού της Εκκλησίας από το κράτος.

Τούτο δε, πραγματοποιείται για ν' αποδείξουν οι παράγοντες αυτοί ότι ουδέποτε έπαυσαν να ζουν ανάμεσά μας και οι ψευδοπροφήτες. Οι «εκκλησιαστικοπολιτικοί» τουτέστιν «μαϊντανοί», που κύριο έργο τους θεωρούν να θωπεύουν τα ώτα των κατά κόσμον κραταιών και δυνατών.

Όμως, αδελφοί μου, το μόνο που δεν θα κλονιστεί είναι η πίστη μας. Εκείνο δε που θα αυξάνεται συνεχώς, παρά τις δυσκολίες, είναι η ελπίδα μας.

Και μπορεί μεν να υφίσταται και μετά βεβαιότητος θα αυξάνει η κοινωνική αδικία και ανισότητα. Οι άνθρωποι όμως του Θεού, δεν έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας σε «σπασμένο καράβι με δίχως κατάρτια και δίχως πανιά», αλλά διαπλέουμε το πέλαγος της παρούσης ζωής μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας που μας οδηγεί ασφαλώς στον ακύμαντο λιμένα.

Και οπωσδήποτε, εντός του σκάφους αυτού, εντός της στρατευομένης μας δηλ. εκκλησίας, αυτή η ποθούμενη ισότητα, όχι απλώς υπάρχει αλλά και βιώνεται.

Απόδειξις συγκλονιστική των όσων αναφέρουμε, αποτελούν τα πλήθη των αγίων ανδρών και γυναικών, επικεφαλής των οποίων είναι η κυρία Θεοτόκος και μεταξύ των οι σήμερα εορταζόμενοι άγιοι. Η αγία Κυριακή που λάμπει ολόφωτη αφού έδωσε το άλικο αίμα της για την αγάπη του Χριστού, αλλά και ο όσιος Θωμάς ο εν Μαλαιώ, ο οποίος για την δόξα του Χριστού άφησε την ένδοξη στρατιωτική του καριέρα και ασκήτευσε ησυχαστικώ τω τρόπω, συγκροτώντας διά της προσευχής του ολόκληρη την κοινωνία.

Ναι. Αυτά που ζούμε και αυτά που λαχταρά η καρδιά μας, θα τα βρούμε μέσα στον συνειδητό Χριστιανικό μας αγώνα. Και αυτός ο αγώνας της χάριτος είναι τελικώς που θα έχει ευεργετική προέκταση και στον χώρο της κοινωνίας με όλες τις παραμέτρους του για αδελφοποίηση, δικαιοσύνη και αυθεντική ισότητα.

Γένοιτο.

Αμήν.